Geplaatst op

Stoverij

Hier ten huize wordt er enorm graag stoverij gegeten. Het recept heb ik zowat overal vandaan, maar nee, er zit geen peperkoek met mosterd in, en ook geen bier, daar hou ik niet van. Wat dan wel?

Ingrediënten (voor vier man):

– mager stoverijvlees (ik pak nen halve kilo, maar dat staat u volledig vrij)
– een doosje gerookte spekblokjes van 200 gr.
– een grote doos champignons
– een half potje zoetzure zilveruitjes
– eventueel een kluitje bakboter
– 1 dl (lichte) room
– bindmiddel zoals maïzena
– twee laurierblaadjes
– kruiden, zoals tijm, rozemarijn, peper en zout, maar doe vooral uw goesting

Werkwijze:

– neem uw snelkookpan (als ge die niet hebt, duurt het stoven een heel pak langer) en bak de spekjes aan, al dan niet in een beetje bakboter. Meestal komt er genoeg vet uit om dat niet nodig te hebben.
– kiep de spekjes op een bord, maar zorg dat het vet in de pan blijft. Bak daarin nu op een hoog vuur uw stoofvlees aan, zodat het een bruin kleurtje krijgt. Roer af en toe om, zodat het korstje op de bodem niet aanbakt.
– snij intussen uw gewassen of geborstelde champignons in schijfjes of blokjes. Zodra het vlees aangebakken is (niet: aanbakt!), doet u de spekjes er terug bij, samen met de champignons, de uitgelekte uitjes, de laurier en de rest van de kruiden naar smaak. Giet er een half glaasje water bij, en sluit de pan.
– laat een half uurtje stoven, de snelkookpan op twee en uw vuur op het laagste. Geen idee hoe lang dat zou zijn in een gewone pan…
– laat de druk af, en open uw pan. Vis de laurierblaadjes eruit, roer goed om, schraap het aanbaksel los, en giet er de room bij. Laat opkoken, en doe er dan naar believen bindmiddel bij.

Serveren met frietjes of puree. Smakelijk!

Geplaatst op

‘Not the best of days’, maar wel ’the best of friends’

Bart was vandaag de hele dag weg. Niet dat ik dat zo erg vond (al heb ik hem liever thuis natuurlijk), ik had me erop voorzien. Boodschappen had ik gisterenavond gedaan, en een deel van het koken was ook al achter de rug.

De kinderen hebben heel lief zitten spelen, alleen Merel was in de voormiddag was lastig. Enfin, dat vond ik toch. Tot ik plots kon vergelijken met de (voor)avond: ik weet niet wat er scheelde, maar ze wilde niet slapen, en bleef maar huilen. Of ik nu een lepeltje siroop gaf (tegen de reflux), haar wiegde, in haar bedje of park legde, ermee rondliep, een liedje zong, haar aan de borst legde… Af en toen hield ze even op, maar na maximum vijf minuten begon ze opnieuw te huilen. Dat heeft ze zo’n anderhalf uur volgehouden, en pas dan viel ze echt in slaap. Oef.

En pas dan begon me op te vallen dat mijn ene borst zo’n pijn begon te doen. En jawel, ook al zat er geen spanning op, de binnenkant was keihard en bijzonder pijnlijk: een borstontsteking! Die trouwens alsmaar meer pijn begon te doen. Ik raadpleegde een paar apothekers op twitter, maar dat hielp eigenlijk niet want ik bleek toch geen ontstekingsremmers in huis te hebben. Uiteindelijk, na veel getwijfel – het was intussen per slot van rekening kwart voor tien op een zaterdagavond – belde ik naar Pieter en Delphine, van de apotheek hier een halve straat verder. Ze was wel niet van wacht, en ik kan me voorstellen dat ze wel af en toe zo’n telefoontje krijgt, dus ik voelde me behoorlijk gegeneerd. Edoch, Bart was niet thuis, ik had drie slapende kinderen, het was niet direct de moment om veel naar dokters en apothekers van wacht te lopen. Gelukkig zijn zij allebei zeer begrijpende mensen en eigenlijk toch wel goeie vrienden, en na wat uitleg en overleg trok Pieter zijn jas aan, en kwam me een ontstekingsremmer brengen. Die ik prompt gepakt heb.

Hopelijk kan ik straks wat slapen (op mijn zij liggen doet momenteel serieus veel pijn), en is het tegen morgen al wat beter.

Bedankt, Pieter en Delphine! Het is enorm, enorm gewaardeerd!

Geplaatst op

Merel

Omdat het lang geleden is (van twee januari), en ze eigenlijk snel verandert. Wat overigens normaal is, bij zo’n kleintje :-p

merel111

(11-01)

groenkleedje

opzitzak

(toen Wolf haar op de zitzak had gelegd)

Geplaatst op

Bezoek en zo.

Eigenlijk heb ik al een drukke week gehad, en volgende week ziet er al niet veel beter uit. Niet dat ik het erg vind, hoor, het zijn doorgaans leuke dingen!

Gisteren zijn bijvoorbeeld een aantal alten van mijn koor langsgekomen om extra te oefenen op een bepaald stuk van Bach. We waren met drie die het stuk totaal niet kenden, waar de dirigent er van uit ging, dat het toch min of meer gekend was van vroeger. Niet dus. Intussen zit het er redelijk goed in, gelukkig maar, want we moeten het zingen op de halve finale van Koor van het Jaar. Merel sliep rustig door het gezang heen, en Kobe zat heel mooi op zijn eentje te spelen (Wolf was naar de turnles). Ik heb toch fijne kinderen 🙂

Deze morgen ging ik met Merel naar de Colruyt, en liep ik daar Vallery tegen het lijf. Zij had na de boodschappen nog een dik kwartier over voor ze opnieuw moest gaan lesgeven, en dus is ze snel een koffie komen drinken.

En deze namiddag kwam Annick langs 🙂 Zij had nog verlof openstaan dat dringend op moest, en had vooral nog een cadeautje voor Merel. En dus bakte ik brownies (omdat ik het brikdeeg voor de gezondere dessertjes vergeten was), dronken we koffie, en zaten gezellig te kletsen.Geef toe, knap ‘zelfgebreid’ vestje!

vestje

Voorwaar voorwaar, fijne dagen.

Geplaatst op

Het Gouden Hoofd

(Deze post werd origineel geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt)

goudenhoofd

Op de eerste maandag van het nieuwe jaar had ik met Faust afgesproken om iets te eten. Gelukkig viel toen op tijd mijn euro dat het de eerste dag van de solden was, en dat het misschien niet meteen een goed idee was om een restaurantje in de binnenstad uit te kiezen. Via Twitter kreeg ik het Gouden Hoofd in de Slachthuisstraat aangeraden: eenvoudig, geen uitgebreide kaart, maar wel zeer lekker. Een paar mensen bevestigde dat, en dus ging het richting Dampoort.

Het Gouden Hoofd is blijkbaar een groot huis dat omgebouwd is tot restaurant, maar waarvan de huiselijke inrichting is gebleven. Wij gingen meteen door naar de achterplaats, omdat de vergezellende maxicosi dan minder in de weg ging staan. Daar brandde de kachel, en is zelfs het oude behangpapier gebleven. Het heeft wel iets, alleen de spinnenwebben vond ik persoonlijk wat minder :-p

Stef nam de dagschotel, zijnde een soepje en de chili con carne met cheddar (11 euro). Ik had mijn oog laten vallen op de lamsgigot met wintergroenten (15 euro). Na heel beperkte wachttijd werd het eten geserveerd, en man, wat een porties! Eén ding was zeker: we gingen niet met honger van tafel gaan!
De gigot werd gepresenteerd in een tajineschotel, en was een mooi stuk vlees! Alleen ‘jammer’ dat de tajine zo vol lag, het snijden was niet altijd even evident. De gestoofde groenten erbij waren een mooie mix van de genoemde wintergroenten: ik herkende onder andere pastinaak, wortel, ui en aardappelen, maar er zaten zeker nog andere soorten tussen. Alles was afgewerkt met een paar takjes koriander, en was heerlijk afgekruid. Een aanrader!

Aan de overkant werd ook de chili geloofd, alleen de cheddar vond hij er niet zo bij passen. De portie was ook veel te groot, met spijt in het hart werd het bord halfvol teruggestuurd.

Plaats voor een dessertje was er dus niet meer, al klonken zowel chocomousse als tiramisu best verleidelijk. Conclusie: voor herhaling vatbaar. Geen grootse keuken, maar perfect voor een dagelijkse lunch, en doenbaar van prijs.

Meer info, foto’s, de kaart en zelfs de dagschotels van de week kan u vinden op de website.

Het Gouden Hoofd
Slachthuisstraat 104
9000 Gent
0487/20.65.01
info@hetgoudenhoofd.be
www.hetgoudenhoofd.be
Gesloten op zondag

Geplaatst op

Lena Mare

Niet alleen bij ons is er een wondertje in de vorm van Merel, ook bij mijn beste vrienden van aan ’t unief is een gelijkaardig mirakel gebeurd.

We zijn altijd hele goeie vriendinnen geweest, Gwen en ik, en waren elkaars getuige op onze respectieve huwelijken. Dat zegt al wel iets, nee? We droomden er ook van om samen zwanger te zijn, in de zomer van 1997. Dat is helaas niet gelukt: bij ons schortte er wel een en ander, en bij hen werd Leander geboren in de zomer van 99. Wij hebben moeten wachten tot voorjaar 2004, en dan nog alleen dankzij de IVFtechniek.

Maar toen ging het bij hen ook niet meer zoals het hoorde, en uiteindelijk hebben zij in 2003 Ernest geadopteerd, en in 2008 Elly, twee prachtige kinderen uit Zuid-Afrika.

Allebei hoefden we dus niet meer te rekenen op natuurlijke kinderen, en dat deden we ook niet. Tot ik afgelopen lente naar haar belde dat ik groot nieuws had, en zij met dezelfde woorden repliceerde. En toen werd op 9 november mijn Merel geboren, en op 19 november haar Lena-Mare. We waren dus samen zwanger in de zomer van 2010, iets waar we beiden absoluut niet op hadden gerekend.

Ik had haar kleintje nog steeds niet gezien (sneeuw- en vriestoestanden doen je niet bepaald buitenkomen met een pasgeboren baby), maar ben er vandaag eindelijk geraakt. We hebben heerlijk zitten kletsen, ook al was het lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Het voelde zo vanzelfsprekend aan om daar samen in de keuken aan tafel te zitten, met twee wippertjes met elk een slapende baby aan onze voeten. Ik heb er echt van genoten. Heerlijk gewoon, een gelijkgestemde ziel.

We hebben meteen opnieuw afgesproken voor volgende week dinsdag, maar dan bij mij. Fijn he 🙂

Geplaatst op

Politie

Vorige week, toen ik eventjes naar de solden was, stond ik blijkbaar op een plaats waar dat absoluut niet mag. Ik was me van geen kwaad bewust, er staan daar altijd mensen, en ik was gewoon aangeschoven in de rij geparkeerden. Pas toen ik de boete zag, zag ik ook een eindje verderop in de bocht het verkeersbord staan. Stom natuurlijk.

De volgende dag kreeg ik telefoon van de politie: of ik even wilde langskomen op het bureau voor verhoor, want mijn auto was niet gekeurd. Euhm, ja zeker? Van die keuring, daar ben ik me terdege bewust van: in de verbouwing ben ik mijn gelijkvormigheidsattest kwijtgespeeld, en zonder dat papier keuren ze niet.

Deze morgen stond ik dus netjes om 9.00u op Ekkergem, en bleek mijn afspraak onverwacht het verkeer gaan regelen zijn. Tegen half tien kwam hij erdoor: een bijzonder vriendelijke gast, die mijn verhoor noteerde, me een attest van verlies van papieren gaf, en meteen ook probeerde uit te zoeken hoe de fout op Barts nieuwe rijbewijs kon rechtgezet worden.

Ik hoop alleen dat de boete evenzeer meevalt als het verhoor. Het zijn in elk geval dure beha’s geworden…

Geplaatst op

Rozen

Deze middag gingen we eten met de familie van Bart, om de geboorte van zijn metekindje Liv te vieren. Beschouw het als een doop, maar dan zonder doop :-p

Ik ging eerst de kinderen afzetten bij mijn ouders, en liep nog even de bloemenwinkel binnen voor een boeketje voor mijn schoonzus. Om eerlijk te zijn, veel hadden ze niet meer, en dat gaven ze ook zelf toe. Ze sloten namelijk voor een weekje Schotland, en hadden dus uiteraard geen bloemen meer ingeslagen. Ik kon nog wel een boeketje prachtige crèmekleurige tulpen krijgen. Verder stonden er ook nog prachtige langstelige donkerrode rozen, maar zoals de verkoper zelf zei: ze waren al te ver open om nog te verkopen, maar stonden zo mooi als aankleding in de winkel. Ik ben daar hoedanook zot van, en wilde dus één van die rozen kopen. De winkelier lachte, en gaf me meteen een gans boeket mee. Zomaar. Hij kon ze toch niet verkopen, dus waarom niet. Ik kon er maar deugd van hebben, zei hij.

rozen

En dus sta ik hier nu niet met één enkele rode roos, maar een gans boeket, met bloemen van tien centimeter doorsnee. En ik geniet er des te meer van, omdat ik ze zomaar met de glimlach gekregen heb. Gek hé.

Geplaatst op

Speculoosbrood

Op zondagavond plegen wij al eens naar SOS Piet te kijken. Ik vind die mens zijn gezicht en doening best ontspannend, ge leert al ne keer iets bij, en er zitten lekkere dingen tussen. EN de kinderen vinden het megawijs om mee te tellen.

Een aantal weken geleden was er zo het speculoosbrood, en dat zag er bijzonder lekker uit. Ik heb het al eens gemaakt op kerstavond, maar toen waren er teveel speculooskruiden in, en smaakte het teveel door, zodat de kinderen het niet lekker vonden.

speculoosbrood

Nu heb ik het dus opnieuw gemaakt, en het ziet er deftig uit, nee? Het ruikt in elk geval ‘zot lekker’ (dixit mijn oudste).