Gedichtendag

SL_GEDICHTDG10_AFF_SEP10_DEF.indd

In 2006 was het een Latijns gedicht van mijn favoriete dichter Catullus, in 2007 alweer eentje van Catullus, maar dan wel mijn lijfgedicht (vraag maar aan mijn leerlingen), in 2008 ging ik de Nederlandstalige toer op met Hans Andreus, in 2009 kwam Van Ostaijen aan de beurt met zijn Melopee, en vorig jaar mocht het absurd zijn met de Blauwbilgorgel van Cees Buddingh.

Medunkt dat het nu eens tijd is voor een Grieks gedichtje. Soms wordt het toegeschreven aan Sappho, maar doorgaans wordt er ‘anoniem’ bij gezet. Ik vind het in elk geval bijzonder treffend, voor amper twee regels te zijn. Als u Grieks kan lezen: het klinkt ook heel mooi. En moest ik weten hoe ik makkelijk een audiofile kan overzetten van de dictafoon naar mijn PC, ik zou het voor u voorlezen (en moest dat stomme blog ook nog deftige Griekse lettertypes aanvaarden, was het nóg beter).

Eithe rodon genomèn hupoporfuron, ofra me chersin
arsamenè charisei stèthesi chioneois.

Ik wou dat ik een roos was, rood als vuur…
Jij plukte me, en stak me tussen je borsten, wit als sneeuw.

6 jaar

Jawel, mijn blogje bestaat sinds zondag 6 jaar. Aan de ene kant had ik niet gedacht dat ik het zolang ging volhouden, aan de andere kant ben ik altijd al een babbelaar, aandachtshoer en kletskont geweest, dus waarom ook niet?
En ik hou het nu ook al sinds januari 2009 vol om elke dag één postje te hebben, ook al verschijnt die soms pas iets later.

Mja. Blogging is dead? I don’t think so.

Lasagne

Eigenlijk kan je met lasagne zowat alle kanten uit, zolang je maar pastavellen en saus gebruikt. Persoonlijk eet ik zeer graag lasagne (for the record: het is lasagnE, niet lasagna), maar de gekochte zijn meestal te zwaar, te vet, en liggen op mijn maag. Ik maak hem dus liever zelf. Reken op een klein uur werk (+ half uurtje oven), maar daarvoor heb je dan ook eten voor acht man, wat perfect in te vriezen valt. Alle hoeveelheden zijn variabel, in te vullen naar eigen smaak, net zoals de keuze van de groenten.

Ingrediënten:

– gehakt. Afhankelijk van hoe grote vleeseters jullie zijn: varierend tussen een halve en een hele kilo.
– een dikke ajuin
– olijfolie
– een viertal wortels
– twee of drie grote paprika’s
– een halve kilo champignons
– een doosje tomatenpuree
– eventueel wat bindmiddel
– eventueel wat room
– 100 gr bakboter
– melk
– bloem
– 200 gr. geraspte kaas
– lasagnevellen, van dedie die je niet meer moet voorkoken. Ik neem altijd gewone en groene.
– Italiaanse kruiden

Werkwijze:

– neem een diepe pan of pot met deksel, giet er een scheut olijfolie in, en bak de gesnipperde ajuin tot hij glazig wordt.
– doe het gehakt erbij, en laat het bakken. Ga het te lijf met een vork tot het rul wordt en overal mooi bruin is.
– snij de wortels in schijfjes, de paprika’s in stukjes en de champignons in partjes, en kieper dat ook in de pan.
– doe een stevige snuif Italiaanse kruiden erbij, samen met het doosje tomatenpuree, meng goed door elkaar, en giet er een half glaasje water bij. Doe het deksel op de pan en laat kwartiertje stoven, tot de wortels beetgaar zijn.
– maak intussen uw kaassaus: laat de boter smelten, neem de pan van het vuur en roer er een paar scheppen bloem doorheen tot je een mooie korrelige structuur krijgt, zet de pan weer op het vuur en giet er melk en water bij, terwijl je blijft roeren, tot je een mooie gladde saus krijgt. Laat dan even goed doorkoken (terwijl je blijft roeren of het brandt aan) om de bloemige smaak weg te krijgen. Kruid met peper en zout, en giet de helft van de kaas erbij, roer om. Voilà.
– ga terug naar de vleessaus, en bind ze indien nodig met de maizena. De saus mag niet te slap zijn. Naar smaak kan je er ook wat room bij gieten.
– neem een ovenschotel, en bedek de bodem met vleessaus. Schik er  lasagnevellen op, en bedek die met kaassaus. Opnieuw pasta, opnieuw vlees, pasta, kaas. Zorg dat de bovenste laag kaassaus is, bestrooi met de overschot van de kaas, en zet dit in een voorverwarmde oven (180°) voor een half uurtje.

Smakelijk!

(en de lasagne was op/zat in de diepvries voor ik eraan dacht om foto’s te nemen)

Mong

Ik zit nu al een tijdje in de redactie van Gentblogt. Feitelijk doe ik daar niet zoveel: ik schrijf af en toe een artikeltje, en als de nood aan artikels hoog is, durf ik al eens een tandje bijsteken. Soit. Ik ging al lang eens leren de planning doen, maar dat lijkt er maar niet van te komen.

Nu zagen we in een persbericht op de mailinglijst (wat in feite de redactie is, wij hebben nauwelijks vergaderingen) dat Mong Rosseel, van Vuile Mong en zijn Vieze Gasten, eind dit jaar 65 wordt, en met pensioen gaat. Waarop ik zei dat ik die kende, en dat ik eventueel wel een interview met hem wilde doen.

Vandaag tegen twee uur stond Mong dus aan mijn deur: met een baby in huis is het niet zo gemakkelijk om op een ander te gaan. Ik had een paar vragen voorbereid, maar wist dat dat niet zo heel erg nodig ging zijn: Mong is een spraakwaterval met zeer uitgesproken meningen. Hij heeft bijna anderhalf uur zitten vertellen, we hadden een schitterend gesprek. Alleen moet ik het nu nog even laten bezinken voordat ik het kan verwerken tot een artikel: ik kan moeilijk alles letterlijk overnemen of het zou nogal een tekst worden!

Je zal dat interview dus nog wel zien verschijnen op Gentblogt, en later ook nog hier. Poeh. Als ik erdoor geraak :-p

Stoverij

Hier ten huize wordt er enorm graag stoverij gegeten. Het recept heb ik zowat overal vandaan, maar nee, er zit geen peperkoek met mosterd in, en ook geen bier, daar hou ik niet van. Wat dan wel?

Ingrediënten (voor vier man):

mager stoverijvlees (ik pak nen halve kilo, maar dat staat u volledig vrij)
– een doosje gerookte spekblokjes van 200 gr.
– een grote doos champignons
– een half potje zoetzure zilveruitjes
– eventueel een kluitje bakboter
– 1 dl (lichte) room
– bindmiddel zoals maïzena
– twee laurierblaadjes
– kruiden, zoals tijm, rozemarijn, peper en zout, maar doe vooral uw goesting

Werkwijze:

– neem uw snelkookpan (als ge die niet hebt, duurt het stoven een heel pak langer) en bak de spekjes aan, al dan niet in een beetje bakboter. Meestal komt er genoeg vet uit om dat niet nodig te hebben.
– kiep de spekjes op een bord, maar zorg dat het vet in de pan blijft. Bak daarin nu op een hoog vuur uw stoofvlees aan, zodat het een bruin kleurtje krijgt. Roer af en toe om, zodat het korstje op de bodem niet aanbakt.
– snij intussen uw gewassen of geborstelde champignons in schijfjes of blokjes. Zodra het vlees aangebakken is (niet: aanbakt!), doet u de spekjes er terug bij, samen met de champignons, de uitgelekte uitjes, de laurier en de rest van de kruiden naar smaak. Giet er een half glaasje water bij, en sluit de pan.
– laat een half uurtje stoven, de snelkookpan op twee en uw vuur op het laagste. Geen idee hoe lang dat zou zijn in een gewone pan…
– laat de druk af, en open uw pan. Vis de laurierblaadjes eruit, roer goed om, schraap het aanbaksel los, en giet er de room bij. Laat opkoken, en doe er dan naar believen bindmiddel bij.

Serveren met frietjes of puree. Smakelijk!

‘Not the best of days’, maar wel ’the best of friends’

Bart was vandaag de hele dag weg. Niet dat ik dat zo erg vond (al heb ik hem liever thuis natuurlijk), ik had me erop voorzien. Boodschappen had ik gisterenavond gedaan, en een deel van het koken was ook al achter de rug.

De kinderen hebben heel lief zitten spelen, alleen Merel was in de voormiddag was lastig. Enfin, dat vond ik toch. Tot ik plots kon vergelijken met de (voor)avond: ik weet niet wat er scheelde, maar ze wilde niet slapen, en bleef maar huilen. Of ik nu een lepeltje siroop gaf (tegen de reflux), haar wiegde, in haar bedje of park legde, ermee rondliep, een liedje zong, haar aan de borst legde… Af en toen hield ze even op, maar na maximum vijf minuten begon ze opnieuw te huilen. Dat heeft ze zo’n anderhalf uur volgehouden, en pas dan viel ze echt in slaap. Oef.

En pas dan begon me op te vallen dat mijn ene borst zo’n pijn begon te doen. En jawel, ook al zat er geen spanning op, de binnenkant was keihard en bijzonder pijnlijk: een borstontsteking! Die trouwens alsmaar meer pijn begon te doen. Ik raadpleegde een paar apothekers op twitter, maar dat hielp eigenlijk niet want ik bleek toch geen ontstekingsremmers in huis te hebben. Uiteindelijk, na veel getwijfel – het was intussen per slot van rekening kwart voor tien op een zaterdagavond – belde ik naar Pieter en Delphine, van de apotheek hier een halve straat verder. Ze was wel niet van wacht, en ik kan me voorstellen dat ze wel af en toe zo’n telefoontje krijgt, dus ik voelde me behoorlijk gegeneerd. Edoch, Bart was niet thuis, ik had drie slapende kinderen, het was niet direct de moment om veel naar dokters en apothekers van wacht te lopen. Gelukkig zijn zij allebei zeer begrijpende mensen en eigenlijk toch wel goeie vrienden, en na wat uitleg en overleg trok Pieter zijn jas aan, en kwam me een ontstekingsremmer brengen. Die ik prompt gepakt heb.

Hopelijk kan ik straks wat slapen (op mijn zij liggen doet momenteel serieus veel pijn), en is het tegen morgen al wat beter.

Bedankt, Pieter en Delphine! Het is enorm, enorm gewaardeerd!

Merel

Omdat het lang geleden is (van twee januari), en ze eigenlijk snel verandert. Wat overigens normaal is, bij zo’n kleintje :-p

merel111

(11-01)

groenkleedje

opzitzak

(toen Wolf haar op de zitzak had gelegd)

Bezoek en zo.

Eigenlijk heb ik al een drukke week gehad, en volgende week ziet er al niet veel beter uit. Niet dat ik het erg vind, hoor, het zijn doorgaans leuke dingen!

Gisteren zijn bijvoorbeeld een aantal alten van mijn koor langsgekomen om extra te oefenen op een bepaald stuk van Bach. We waren met drie die het stuk totaal niet kenden, waar de dirigent er van uit ging, dat het toch min of meer gekend was van vroeger. Niet dus. Intussen zit het er redelijk goed in, gelukkig maar, want we moeten het zingen op de halve finale van Koor van het Jaar. Merel sliep rustig door het gezang heen, en Kobe zat heel mooi op zijn eentje te spelen (Wolf was naar de turnles). Ik heb toch fijne kinderen 🙂

Deze morgen ging ik met Merel naar de Colruyt, en liep ik daar Vallery tegen het lijf. Zij had na de boodschappen nog een dik kwartier over voor ze opnieuw moest gaan lesgeven, en dus is ze snel een koffie komen drinken.

En deze namiddag kwam Annick langs 🙂 Zij had nog verlof openstaan dat dringend op moest, en had vooral nog een cadeautje voor Merel. En dus bakte ik brownies (omdat ik het brikdeeg voor de gezondere dessertjes vergeten was), dronken we koffie, en zaten gezellig te kletsen.Geef toe, knap ‘zelfgebreid’ vestje!

vestje

Voorwaar voorwaar, fijne dagen.

Het Gouden Hoofd

(Deze post werd origineel geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt)

goudenhoofd

Op de eerste maandag van het nieuwe jaar had ik met Faust afgesproken om iets te eten. Gelukkig viel toen op tijd mijn euro dat het de eerste dag van de solden was, en dat het misschien niet meteen een goed idee was om een restaurantje in de binnenstad uit te kiezen. Via Twitter kreeg ik het Gouden Hoofd in de Slachthuisstraat aangeraden: eenvoudig, geen uitgebreide kaart, maar wel zeer lekker. Een paar mensen bevestigde dat, en dus ging het richting Dampoort.

Het Gouden Hoofd is blijkbaar een groot huis dat omgebouwd is tot restaurant, maar waarvan de huiselijke inrichting is gebleven. Wij gingen meteen door naar de achterplaats, omdat de vergezellende maxicosi dan minder in de weg ging staan. Daar brandde de kachel, en is zelfs het oude behangpapier gebleven. Het heeft wel iets, alleen de spinnenwebben vond ik persoonlijk wat minder :-p

Stef nam de dagschotel, zijnde een soepje en de chili con carne met cheddar (11 euro). Ik had mijn oog laten vallen op de lamsgigot met wintergroenten (15 euro). Na heel beperkte wachttijd werd het eten geserveerd, en man, wat een porties! Eén ding was zeker: we gingen niet met honger van tafel gaan!
De gigot werd gepresenteerd in een tajineschotel, en was een mooi stuk vlees! Alleen ‘jammer’ dat de tajine zo vol lag, het snijden was niet altijd even evident. De gestoofde groenten erbij waren een mooie mix van de genoemde wintergroenten: ik herkende onder andere pastinaak, wortel, ui en aardappelen, maar er zaten zeker nog andere soorten tussen. Alles was afgewerkt met een paar takjes koriander, en was heerlijk afgekruid. Een aanrader!

Aan de overkant werd ook de chili geloofd, alleen de cheddar vond hij er niet zo bij passen. De portie was ook veel te groot, met spijt in het hart werd het bord halfvol teruggestuurd.

Plaats voor een dessertje was er dus niet meer, al klonken zowel chocomousse als tiramisu best verleidelijk. Conclusie: voor herhaling vatbaar. Geen grootse keuken, maar perfect voor een dagelijkse lunch, en doenbaar van prijs.

Meer info, foto’s, de kaart en zelfs de dagschotels van de week kan u vinden op de website.

Het Gouden Hoofd
Slachthuisstraat 104
9000 Gent
0487/20.65.01
info@hetgoudenhoofd.be
www.hetgoudenhoofd.be
Gesloten op zondag

Lena Mare

Niet alleen bij ons is er een wondertje in de vorm van Merel, ook bij mijn beste vrienden van aan ’t unief is een gelijkaardig mirakel gebeurd.

We zijn altijd hele goeie vriendinnen geweest, Gwen en ik, en waren elkaars getuige op onze respectieve huwelijken. Dat zegt al wel iets, nee? We droomden er ook van om samen zwanger te zijn, in de zomer van 1997. Dat is helaas niet gelukt: bij ons schortte er wel een en ander, en bij hen werd Leander geboren in de zomer van 99. Wij hebben moeten wachten tot voorjaar 2004, en dan nog alleen dankzij de IVFtechniek.

Maar toen ging het bij hen ook niet meer zoals het hoorde, en uiteindelijk hebben zij in 2003 Ernest geadopteerd, en in 2008 Elly, twee prachtige kinderen uit Zuid-Afrika.

Allebei hoefden we dus niet meer te rekenen op natuurlijke kinderen, en dat deden we ook niet. Tot ik afgelopen lente naar haar belde dat ik groot nieuws had, en zij met dezelfde woorden repliceerde. En toen werd op 9 november mijn Merel geboren, en op 19 november haar Lena-Mare. We waren dus samen zwanger in de zomer van 2010, iets waar we beiden absoluut niet op hadden gerekend.

Ik had haar kleintje nog steeds niet gezien (sneeuw- en vriestoestanden doen je niet bepaald buitenkomen met een pasgeboren baby), maar ben er vandaag eindelijk geraakt. We hebben heerlijk zitten kletsen, ook al was het lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Het voelde zo vanzelfsprekend aan om daar samen in de keuken aan tafel te zitten, met twee wippertjes met elk een slapende baby aan onze voeten. Ik heb er echt van genoten. Heerlijk gewoon, een gelijkgestemde ziel.

We hebben meteen opnieuw afgesproken voor volgende week dinsdag, maar dan bij mij. Fijn he 🙂