Tandarts

Ik ben daar dus geen held in, he. Tandarts, nee bedankt. Is het nu omdat mijn eigen ma tandarts is, en zij vond dat ik maar niet kleinzerig moest zijn? Dat zij altijd uitvoerige gesprekken begon op het moment dat ik daar dan hulpeloos met mijn mond vol watten lag en enkel nog onbestemde keelklanken kon uitbrengen? Ik weet het niet.

Ik weet alleen dat ik altijd met een klein hartje naar de tandarts ga. Deze keer was ik er trouwens zeker van dat ik een gaatje ging hebben, want een bepaalde tand was vrij gevoelig, en ik voelde een oneffenheid met mijn tong. En jawel, een enthousiast gat.

Hmm. Gelukkig is mijn nieuwe tandartse hier op Wondelgem – mijn ma is met pensioen en heeft niet meer alle materiaal – het soort dat ik graag heb: to the point, zakelijk, en zonder blabla. Snel en efficiënt.

En zo stond ik een half uur later opnieuw buiten, met een netjes opgevulde tand en een slapende kaak, zonder een greintje pijn. En was mijn gigantisch slechte humeur meteen ook opgeklaard.

Mazout

1572 euro voor 2000 liter stookolie. Jawel. Ugh. En dan nog een chance dat Bart me gezegd had, nu we de verwarming weer hebben aangezet, om toch even het niveau in de tank na te kijken. Nog amper vijf centimeter. Nog even en we waren weer zonder gevallen, met alle problemen van water in de leidingen vandien. Ik heb een aantal leveranciers gebeld en prijzen vergeleken, en ene van hier om de hoek gekozen. Hij kon zelfs de volgende dag leveren, en bij contante betaling (lees: bancontact via een machientje dat die mannen bij hebben) was er korting.
Maar toch. Duizend vijfhonderd tweeënzeventig euro.

Ne mens weet meteen weer waarvoor hij werkt.

Herpes labialis

Ik ben eraan voor de moeite. Bijna veertig jaar heb ik het volgehouden om dat virus uit mijn lijf te houden, maar helaas: ik heb een koortsblaas, voor het eerst.

En zeer dat dat doet! Dat wist ik niet! En ambetant dat dat is! Ik moet enorm opletten dat ik Merel niet besmet, want naar ’t schijnt is dat bij kinderen nog veel erger en pijnlijker.

Mijn hele lip staat dik, klopt, piekt, en ik heb voortdurend de neiging erop te willen bijten. Ik smeer kilo’s zalf, en af en toe leg ik er zo’n patch op, maar dat helpt toch allemaal niet schitterend.

Meh.

Stom virus!

11 maanden

En toen was mijn tienmaander plots al een elfmaander. Het gaat gigantisch snel vooruit, en het lijkt alleen maar te versnellen.

elfmaanden

Vogelhuisje

Bart moest hier enorm mee lachen: de combinatie van het winterhuisje voor meesjes en winterkoninkjes, en de plank waarmee ik de scheefgegroeide hibiscusstruik stut. “Wat is de bedoeling eigenlijk: een voederplaats voor katten?”

vogelhuisje

Ik moest hem gelijk geven, bij nader inzien.

Ankoria

Eindelijk is het gelukt: ik heb mijn Wolf ook aan het larpen gekregen! (Voor wie niet weet wat larp is: kijk hier). Hij was al langer gefascineerd door mijn kostuums en verhalen, en nu kon hij eindelijk zelf eens ondervinden wat het was.

Sinds een paar jaar is er namelijk een kinderlarp voor kinderen van zes tot twaalf. Vorige keer waren we al bezet de bewuste dag, maar deze keer lukte het wel, en hij had er al weken naar uitgekeken! Tegen tien uur stonden we in Geel, en liep het vol met wild enthousiaste kinderen. Het systeem was schitterend in zijn eenvoud, en vroeg nauwelijks uitleg. Wolf had gekozen om magiër te zijn, maar liep al vlug met twee zwaarden in zijn handen, en stormde bij elk gevecht in de voorste linie op de slechterik af. Hij strààlde. Alleen jammer dat het geregeld begon te gieten: het terrein was één grote modderpoel, en zelf waren de kinderen bij momenten doornat.

Ach ja, ze vonden het blijkbaar niet erg: toen het rond half acht gedaan was, heb ik hem verse droge kleren aangetrokken, en zijn we naar huis gereden. Rond half tien nam hij een hete hete douche, trok zijn pyama aan, en was binnen de paar seconden in slaap.

Wedden dat hij het er nog wekenlang over heeft? Hij zei nu al, vlak voor ik hem instopte: “Mama? Wanneer mag ik terug naar Ankoria?”

Uitstap

Vandaag heb ik een fijne, fijne klasuitstap gehad. Ik had de eer om met onze vijfdes mee te gaan naar Brussel, naar het federale parlement, en in de namiddag naar het Magrittemuseum. Ik had geen van beide al gezien, en wilde ze dus echt wel eens meemaken.

Het parlement, wel, da’s toch eens een belevenis. Je krijgt kort de werking van onze parlementaire democratie uitgelegd, een rondleiding doorheen het gebouw, en een schets van de geschiedenis die erbij hoort. Echt wel interessant.

parlement1

Ook de leerlingen deden hun best om te luisteren, op te letten en vragen te stellen, al werden die door de ietwat saaie gids vaak vakkundig genegeerd.

parlement3

Het doet toch wel iets, zo op de banken van zowel senaat als parlement te zitten, zeker als je dan de namen herkent van degenen die ons na quasi 500 dagen nog altijd niet van een regering hebben voorzien.

parlement2

In het Magrittemuseum mochten helaas geen foto’s genomen worden, vooral omwille van copyrightredenen, blijkbaar.
Ik moet toegeven, ik vond het machtig interessant. En ik was zeer trots op mijn leerlingen, die zich al bij al zeer aangenaam hebben gedragen, effectief zeer aandachtig waren, en mooie discussies over de werken hebben gevoerd. En ook een duidelijke, onderbouwde voorkeur voor bepaalde kunstwerken uitspraken.

Mooie dag gehad, echt wel een mooie dag.

Scampi à l’improviste

Daarstraks belde de kleuterschool: Kobe had moeten overgeven, of ik hem niet kon komen ophalen. Uiteraard. Ik heb hem in de zetel geïnstalleerd, en binnen de vijf minuten sliep hij. Het ventje.

En toen zat ik plots zonder middageten, en kon ik moeilijk Kobe alleen laten om nog snel boodschappen te doen. Ik heb toen maar ijskast, voorraadkast en diepvries opengetrokken, en iets in elkaar geflanst dat bijzonder lekker was. Weight Watchers-verantwoord, overigens. Bij deze het recept dus: gewoon zorgen dat je de basisingrediënten altijd in huis hebt!

scampitomaat

Benodigdheden:
– tien diepvriesscampi, gekuist en gepeld (zo te koop, veel gemakkelijker)
– een blik tomaten in blokjes
– een ajuin
– een scheut olijfolie
– een doos champignons die ik nog staan had
– een half doosje extra light room
– een portie rijst

Hoe ga je te werk:
– zet water op om uw rijst te koken. Ha ja, want dat duurt het langst.
– spoel die omhooggevallen garnalen even in heet water: ze zijn meteen ontdooid. Laat ze efkes uitlekken op een keukenpapier.
– neem een diepe pan, klets er een scheut olijfolie in, en bak eventjes uwen gesnipperde ajuin. Bij voorkeur niet in uw ogen wrijven met de handen waarmee ge uw ajuin hebt vastgehad, want dat komt duidelijk niet goed. Ik kan het weten. Snif.
– gooi er de scampi bij, tot ze mooi bij de standaard Barbie-outfit passen.
– kiep er de doos tomatenblokjes bij, en de champignons die u intussen, ijverig als u bent, in stukken heeft gesneden. Roer ne keer goed, en zet er een deksel op. Laat sudderen.
– vergeet intussen niet om rijst in het kokende water te doen. Voeg, indien nodig, meer water toe aan de ondertussen half leeggekookte pan.
– als uw rijst bijna klaar is, roer dan nog eens in de scampipan, proef, doe er peper en zout bij en andere kruiden waar ge goesting in hebt op dat moment, en kap er een half doosje van die extra lichte room bij.

Et voilà!

Kippen, eenden, struisvogels en nog een ganse vogelhoop.

Ik heb mezelf weer wat aangedaan vandaag!

Ik ben dit jaar op woensdagvoormiddag vrij, en ik had dat ook tegen Kobes juf gezegd. Toen zij nu het plan opvatte om in Kluizen naar een watervogelkwekerij te gaan, was ik bereid om een aantal kleuters te voeren. Ha ja, want met die maximumfactuur is er geen geld meer voor busvervoer.

Mijn logeetje, Bo, mocht ook mee, want ik kon die moeilijk aan een haakje hangen. En dus stond ik om half negen met een glunderende Bo en Kobe aan school, laadde ik nog twee extra kleuters in, en reed naar die kwekerij. Man, ik heb nog nooit zoveel, en nog nooit zo rare vogels gezien. Kippen in alle maten, kleuren en pluimage, en dat mag je letterlijk nemen. Bizarre beesten zeg! Maar ook de meest gekke eenden en andere gevederde soorten, en ook wollige geiten, rare schapen, kangoeroes…

De kinderen vonden het wel leuk en interessant… voor eventjes. En werden daarna eigenlijk alleen maar vervelend. Respect voor kleuterjuffen en hun oeverloze geduld! Ze zeggen wel hetzelfde over mij, maar geef me toch maar een klas van 25 puberende zestienjarige any time, ik steek die in mijn binnenzak!

Rond elf uur was ik thuis, en heb ik me een stevige koffie gemaakt. Die had ik wel verdiend, vond ik. Ugh!