Geplaatst op

Langslaper… of niet?

Gisteren gespeeld tot vier uur. Met de uursverandering bij was dat plots vijf uur, en besloot ik om toch maar op de locatie te blijven slapen. Tot ik vaststelde dat mijn donsdeken nog in mijn auto lag, en die auto een heel eind stappen verwijderd was. Waarop ik dan toch maar mijn boeltje pakte en naar huis reed, wat meteen ook een pak beter was voor mijn rug. Alleen heb ik op die manier natuurlijk de organisatie een beetje in de steek gelaten, door niet meer mee te helpen opruimen.

Maar op deze manier heb ik wel geslapen tot bijna twaalf uur ’s middags. Toen ging de binnenhuistelefoon, en dacht ik dat Bart me wakker wilde maken, en stond ik op. Bleek het Merel geweest te zijn, die met de telefoon aan het spelen was.

In elk geval heb ik verder nog een heel relaxte zondag gehad, lekker rustig, en zonder schoolwerk. Gewoon genieten. Mag ook wel eens 🙂

Geplaatst op

Escapisme

Jawel, ik ben er weer voor een namiddag/nacht vanonder.

Ik ga weer eens met een bende van een zestigtal volwassenen de idioot gaan uithangen (zoals een van mijn leerlingen het subtiel uitdrukte) en ga in Zottegem de barbaar gaan spelen. Larp, weet u wel? Ik zal er de enige barbaar zijn, maar de rest zijn evengoed vrienden die allemaal in het krijt staan bij deze professor chirurgijn, ik zal me dus niet gauw vervelen.

Alleen… een bontkostuum in dit weer??? Vannacht, ja, maar ik denk dat ik ga beginnen met Gork Light, wil ik niet wegsmelten.

Tot morgen!

Geplaatst op

Zo van die zalige namiddagen

Dan geef je les tot vijf over twaalf, rij je in de stralende zon naar ’t stad, en spreek je af met een van je beste vriendinnen, die je alweer een tijd niet hebt gezien.

Dan ga je eten in het Lepelblad, altijd een voltreffer, kan je buiten op het terras zitten, en geniet je van een heerlijke salade. Ondertussen klets je bij, en geniet je van het gezelschap. Daarna ga je nog heel even de Veldstraat in, op zoek naar kousjes voor het meisje van je vriendin, even oud als je eigen dochter, en daarna trakteer je haar en jezelf op een ijsje, dat je opeet op een bankje aan de Ajuinlei.

En dan moet je allebei je kinderen afhalen, en is de middag weer veel te kort. En beloof je elkaar dat je dat snel opnieuw zal doen, zo afspreken, en weet je dat het toch weer een hele tijd zal duren voor het er effectief van komt.

Het leven, meneer, dat gaat zo vreselijk snel, meneer.

Geplaatst op

Motor

2003-suzuki-savage.jpg

Gisteren heb ik gebeld naar de garage, en vandaag komen ze hem ophalen om hem in orde te zetten: mijn motor.

Het ding heeft twee jaar stilgestaan, gewoon schandalig. Maar ter mijner verdediging: zomer 2010 was ik zwanger van Merel, en dan lijkt het me nogal onverantwoord met een motor te gaan rijden. En vorig jaar hadden we een kutzomer en zat ik met een baby, en dan is een motor ook niet echt praktisch. Het is er dan ook nooit van gekomen om hem in orde te (laten) zetten. Hij heeft stof en roest staan vangen in de garage hiernaast, helaas.

Maar nu begon het te kriebelen: prachtig weer, en een aantal uitgelezen gelegenheden om hem te gebruiken. Volgende week is er namelijk GWP-week (project/schoolreisweek) en moet ik in ’t stad of aan ’t station staan, midden in het spitsuur. Alleen ben ik wellicht iets te laat in gang geschoten: het lijkt me sterk dat ik mijn beest terug heb tegen volgende week maandag. Maar bon, dan toch later op de week. Yay!

Geplaatst op

Fijne namiddag

Zo van die onverwacht fijne middagen, da’s altijd wijs 🙂

Deze morgen was het een beetje hectisch: snelsnel naar school voor die introductielesjes, dan op vijf minuten van Mariakerke naar het Jan Palfijn voor mijn logopedie. Die mens vond dat ik precies wat opgejaagd was. Tiens.

Naar huis gecrosst, snel eten gemaakt voor de jongens die zelf te voet naar huis kwamen, en dan heel even adem happen.

Tegen twee uur mocht Wolf bij een maatje gaan spelen, twee straten verderop. Ik ben te voet met hem tot daar gewandeld, samen met Kobe, en toen ben ik gewoon blijven plakken. Fien had gezegd dat ze eigenlijk in de zon wou zitten, maar dat niet kon omdat ze dan altijd ander werk zag liggen. Bezoek was een goed excuus om wél van dat lentezonnetje te genieten, en dat hebben we dan ook maar samen gedaan, met een kop koffie erbij.

De kinderen speelden intussen buiten en genoten al evenzeer.

Toen ze om half vier naar de turnles moesten, vond ik het eigenlijk zelfs jammer, maar aan de andere kant: ik had ook nog wel wat werk liggen. En daar kon ik nu plots ook wel weer tegen glimlachen.