Geplaatst op

Weight Watchers week van 24 mei

Zeer blij met het resultaat vandaag, ook al heb ik de voorbije twee weken toch niet zo schitterend mijn best gedaan, en dat is nog een understatement. Mijn probleem is dat ik tegenwoordig weer niks opschrijf, en zo werkt het niet natuurlijk. Maar ik kom tenminste niet bij, en heb totaal niet het gevoel dat ik aan het diëten ben (verre van), dus da’s best ok. Die nieuwe, gezondere levensstijl zit er dus toch wel ingebakken. Moest ik nu mezelf nog zo ver krijgen om te beginnen bewegen, het was helemaal mooi.

Soit, de cijfers:

28-01-2010: 102,6
16-02: 79,7
10-05: 80,3
24-05: 80,1

De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:

28-01-2010: 104,4
16-02: 82,2
10-05: 83,1
24-05: 82,7

Geplaatst op

Ijsjes voor bijzonder weinig calorieën

Als je Weight Watchers volgt, ben je altijd op zoek naar dingkses die weinig punten kosten, maar wel lekker zijn. Ikzelf ben een enorme ijsjesliefhebber, maar die calorieën tikken wel aan natuurlijk.

mini-ijsje1

Tot ik de ijsjes van Gelatelli van de Lidl vond: zo van die mini-cornetto’s die je ook wel eens op dessertborden vindt. Stevig koekje met chocolade, yoghurtijs en dan nog wat confituurachtige dinges er bovenop. Voor één punt. Jawel. Ik  kon het zelf niet geloven, heb het een paar keer herberekend, heb het zelfs aan een diëtiste van de WW gevraagd, maar jawel, één puntje.

mini-ijsje2

Neem je de gewone ijsversie (dus niet yoghurtijs), dan is het twee punten.

Toegegeven, het zijn echt wel kleine ijsjes, maar je hebt toch echt wel een ijsje gegeten dat geen sorbet of zo was. Ik ben er in elk geval zot van.

Geplaatst op

Ochtendlicht

Het zaligste aan de zomer zijn de ochtenden. De wereld is nog niet goed wakker, maar wel al fris en vrolijk, de zon schijnt en er hangt zoiets van verwachting in de lucht. Dat ochtendlicht, dat bevat ongeziene mogelijkheden, die je nooit zult ontdekken onder een loodgrijze zware wolkenlucht.

Deze morgen ging ik eerst de jongens afzetten, en dan pas Merel. Op hun sandalen met een giletje aan huppelden ze naast me, mijn blonde kroost. Het zal misschien aan dat ochtendlicht gelegen hebben, maar hun gezichtjes straalden, de een al meer dan de ander.

Merel liep tussen Wolf en mij in, hield onze handen stevig vast, stapte onverschrokken voort, en keek ondertussen haar ogen uit. Wat een ramuistering! Bontgekleurde kinderen met nog bontere boekentassen, mama’s, papa’s, opa’s, oma’s, auto’s, fietsen, fietskarren, kleine fietsjes met vrolijke vlagjes, fietshelmpjes, fluo hesjes, buggy’s en stepjes, allemaal door elkaar als de eerste de beste verstoorde mierenhoop. Alleen nog een geluk dat mieren niet het lawaai maken van een kinderspeelplaats. Want ook die moest grondig in ogenschouw genomen worden: al die kinderen joelend en spelend door elkaar, met ballen, springtouwen, op en onder en over en achter de speeltuin…

Ons kleine blonde krullenkopje wist niet waar ze eerst moest kijken, struikelde af en toe over haar eigen voetjes, en keek beteuterd toen haar beide broers door het schoolhek verdwenen na een stevige knuffel voor mama en zus, hand in hand en met een klein huppeltje in hun stap.

Ik nam haar op mijn arm zodat ze beter kon kijken  op terugtocht naar de auto, en zette haar af bij de crèche. En toen was het mijn beurt om beteuterd te kijken. Want op haar beurt hing ze haar jasje weg, zette de schoentjes die ik vervangen had door slofjes in het rek, gaf me een laatste knuffel, en verdween zonder omkijken door het hekje. Want ja, er moest wel dringend gespeeld worden.

En mama’s? Da’s voor thuis, wanneer de spannende wereld verkend is voor die dag, en het beloftevolle ochtendlicht plaats heeft geruimd voor het zachte, genadige avondlicht. Want dan moet er geslapen worden, zodat er opnieuw plaats is voor dat ochtendlicht van de volgende dag.

Geplaatst op

Otorhinolaryngologisch onderzoek

Ofte, een nazicht bij de stemarts om te zien hoe het intussen zit met die stembanden van me.

Goed nieuws: de verdikking (de nodulus, ofte het knobbeltje) is verdwenen. De logopedie helpt dus, gelukkig maar. Alleen merk ik dat mijn stem nog verre van in goeie conditie is. Ik ben nog veel sneller hees dan vroeger, en mijn stem doet sneller pijn.

Mijn doel is: na de grote vakantie de stem weer in orde hebben. En hopelijk tegen dan ook al wat zangtherapie, zodat ik weer naar het koor kan gaan. Want ja, ik mis het. Ik ben zelfs met opzet naar hun laatste twee concerten niet gegaan, omdat dat eigenlijk toch wel pijn zou doen.

Maar er is beterschap in zicht, dus. Yay!

Geplaatst op

366 – 21 mei

365-141

Dít noem ik slim gezien: een broodautomaat in het ziekenhuis. Want ja, al vaak nog op zoektocht mogen gaan op onmogelijke uren, na ziekenbezoek.

Geplaatst op

Lange Velden

Gisteren nogal à l’improviste op den bots geweest met de jongens, en daar voor Gentblogt het volgende verslag van gemaakt:

Daarstraks zag ik op twitter passeren dat er iets te doen was in het nieuwe parkje aan de Lange Velden, die nieuwe wijk in Wondelgem tussen de R4 en de Botestraat. Omdat ik eigenlijk toch een reden zocht om te gaan fietsen met de kinderen, leek me dit een ideaal compromis: ik ging eens mijn licht gaan opsteken, en de kinderen konden het nieuwe speeltuintje even uitproberen.

Lange Velden[+]

Bij aankomst bleek er veel meer park te zijn dan ik dacht, compleet met waterpartijen, brugjes, speeltuigjes, en vooral aangeplant bos dat nog zijn tijd moet krijgen om te groeien. Er stond een tentje met gratis drank, er was een zeer amusant dixieland bandje aan het spelen, de buurtbewoners genoten van de zon, er was zelfs een grimestand voor de kinderen, en de Groendienst stond er uiteraard met een infostand. Hah. Daar moest ik zijn. Edwin Verschelde, projectcoördinator van het hele traject, stond me met de glimlach te woord.

Lange Velden[+]Lange Velden[+]

Omdat de Lange Velden, de Stoeterij en de andere nieuwe verkavelingen – onlangs door een vriendin nog omschreven als ‘een beluik op den buiten’ wegens de enorme woondichtheid en kleine percelen – een serieuze populatie herbergen, moest er uiteraard ook een serieuze groenzone komen. Ideaal daarvoor was de strook langs de R4, waarlangs een indrukwekkende geluidsbuffer is gekomen. Je merkt er niets van het razende verkeer, visueel noch auditief. Nog voor de eerste huizen verschenen, waren er al bomen aangeplant. Nu is het stukje groen eindelijk definitief opgeleverd, alleen het hoofdfietspad is nog niet verhard wegens gebrek aan centen. Er is een meanderend stukje water met verschillende tussenschotten, dat ergens wel in verbinding staat met de Lieve, maar er eigenlijk geen deel van uitmaakt: het is grondwater en hemelwater. Overal staat riet, ik heb al verschillende watervogels gezien, en ook al zwemmende honden. Dat laatste vormt een probleem, aldus Verschelde: sommige buurtbewoners durven hun kinderen niet alleen op de speelpleintjes laten komen wegens de loslopende honden. Er zijn open plekken voorzien, speelgras, maar overal langs het water zijn ook bomen aangeplant. Hier en daar zijn er ook echte stukjes bos, compleet met woeste begroeiing.

Lange Velden[+]Lange Velden[+]

Fase twee bestaat enkel nog maar op plan, maar belooft meer van hetzelfde: bos, speelruimte, wandelruimte, fietspaden… Op de plannen zijn er zelfs fietsbruggen naar de overkant van de ringvaart te zien: omdat de expressweg opgewaardeerd wordt, mag er geen fietspad meer langslopen. Het pad langs de nieuwe groenzone vangt dat op, maar er komen dus wel verbindingen met de industriezone langs de overkant, als het Vlaams Gewest zijn beloftes tenminste houdt.

Ik moet zeggen: het ziet er veelbelovend uit. Wanneer alles af zal zijn, zal er een deftige groene as lopen van Wondelgem naar Mariakerke, waar het aangenaam wandelen en fietsen zal zijn. Hopen we dan toch, tenminste.

Lange Velden[+]Lange Velden[+]Lange Velden[+]

Over de andere problemen, zoals de ellenlange files die zich nu al vormen terwijl de helft nog niet eens bewoond is, en het feit dat de creches, kleuter- en lagere scholen in de buurt nú al vol zitten en met een wachtlijst werken, zullen we het maar een andere keer hebben, zeker?