Merels pasfoto voor het paspoort dat we vanavond nodig hebben. Ha ja, want dan nemen we het vliegtuig naar Tunesië.
Gandalf de Grijze
Ik heb het gevoel dat hij zich hier wel thuisvoelt, onze Gandalf. Hij ligt zowat overal te slapen waar het hem uitkomt, krijgt ’s morgens nog steeds een klein beetje kattenmelk, en krabt voortdurend al spelend mijn handen en armen open. Oh, en mijn billen, want hij wil altijd perse op mijn schoot liggen als ik aan mijn bureau zit. Hij kan er dan wel niet gewoon opspringen, en dus klimt hij langs mijn jeans naar boven. Pijnlijk als je nog in je slaapkleren zit, of een rokje aan hebt.
Intussen zijn er ook twee kattenluiken, en kan hij dus probleemloos binnen en buiten zoals het hem uitkomt. Niet dat hij lang buitenblijft, amper een paar minuten per keer, maar dat vind ik helemaal niet erg: zo went hij beetje bij beetje.
En hij heeft vooral ook zijn eigen plekje in de keuken, waar niemand hem lastigvalt, en waar hij dus geregeld ligt te slapen, vooral als de zon een beetje wil schijnen. Kijk maar.
Ja, hij is gegroeid, en nee, het knuffeltje is niet in scene gezet. Daar loopt hij vaak mee rond in zijn bek. Dat, of iets anders, het maakt niet veel uit, als het maar zacht is.
366 – 20 juli
Bij de dokter, voor een attestje voor Merel voor de opvang ginder.
Spikkeltje
Vandaag met de jongens naar het theater geweest, kwestie van toch nog een klein beetje het Gentsefeestengevoel te krijgen, ondanks het rotweer. Mijn ma kwam op Merel passen (dank u, ma!), hoewel de kleine me er blijkbaar van verdacht haar definitief in de steek te laten, en dus de boel bijeen krijste.
Na de voorstelling hebben we nog eventjes rondgelopen, tot we compleet uitgeregend zijn en dan maar naar huis terugkeerden, uit pure armoe. Man man man, ik ga blij zijn in Tunesië!
Maar bon, hieronder het verslag van de voorstelling, zoals ik die geschreven heb voor Gentblogt, of waar anders?
[+]Het is intussen een soort traditie geworden op de Gentse Feesten: minstens één keer ga ik met de kinderen naar een theatervoorstelling. Het aanbod is meer dan ruim genoeg, we kunnen dus altijd wel iets vinden naar onze smaak.
Gisteren stonden we daarom tegen half vijf aan theater Tinnenpot, voor ‘Spikkeltje’ van Annie M.G. Schmidt, door theater Compagnie Gorilla. Annie M.G. Schmidt, dat kon al niet stuk, vonden wij.
We dronken eerst gezellig nog iets in de open witte ruimte beneden naast de bar, en klommen daarna de trap op naar de kleine zaal boven, met de oude cinemastoeltjes. Het decor oogde bedrieglijk eenvoudig: een kleine wand uit (geverfde) witte balkjes met deur en venster.
Stipt om vijf uur (eigenlijk zelfs een paar minuutjes te vroeg, zodat er nog mensen te laat binnenkwamen) stonden de drie acteurs voor onze neus. Om beurt namen zij de vertellersrol op zich, maar dat stoorde absoluut niet, omdat ze dan telkens hun respectieve hoedjes en andere attributen afdeden. Het decor bleek zowaar multifunctioneel te zijn: uitvouwbare stukjes die eerst absoluut niet opvielen, bleken een peren- of appelboom te zijn, er zaten onverwachte venstertjes en luikjes in, enfin, goed gevonden dus.
[+]
[+]
[+]
Het verhaaltje is eenvoudig: een koningskoppel kan geen kinderen krijgen, vraagt een heks om hulp, en krijgen een ei om uit te broeden. Daaruit wordt Spikkeltje geboren, een alleraardigst prinsesje. Ze moeten haar enkel in de herfst binnenhouden, want anders vliegt ze mee met de andere lijsters. En wat dacht u dan dat er gebeurde…
Het is een grappige en soms ook ontroerende voorstelling, amper veertig minuten, nogal kort dus, zeker voor die prijs, maar de kinderen waren er dol op. Ze gingen volledig mee in het verhaal, en vonden het ‘zo lief’.
‘Spikkeltje’ speelt vandaag en morgen nog om 17.00u
Tinnenpot, Tinnenpotstraat 22
Tickets via 09 225 18 60, info op http://www.tinnenpot.be
8 euro voor volwassenen, 5 euro voor kinderen.
366 – 19 juli
Eindelijk is het even droog genoeg om het gras – excuus, onkruid – af te rijden. Mijn gazon is nog nooit zo groen geweest half juli. Tiens.
Reisuur
Hmmm…
Zaterdag vertrekken we voor een weekje naar Tunesië, de (hete) zon tegemoet. We hebben er ongelofelijk zin in, alle formaliteiten zijn geregeld, de laatste machines was zijn aan het draaien, alle paspoorten zijn er, de cat-, house- en gerbilsitter is al langsgeweest om alle praktische zaken te regelen, en alle apparatuur is aan het opladen.
En dan krijg ik deze morgen een mailtje van het reisbureau dat de vluchturen gewijzigd zijn.
We vertrekken zaterdag, dat wel, maar om 23.10u. Aankomst plaatselijke tijd om 0.55 de zondag, en nog 45 minuten transfer. Met een kind van acht, een kleuter van vijf en een peuter van twintig maanden, jawel.
Een vriend van me zei dat hij om dergelijke redenen ooit een reis had geannulleerd, en dat dat perfect aanvaard was. ’t Is dat we er zo naar uitkijken, want ik zie er nu wel erg tegenop, tegen de reis op zich. Vooral met Merel…
Blah.
366 – 18 juli
Vers toegekomen leesvoer. Perfecte timing voor op reis (niet allemaal, natuurlijk).
Zo van die dagen dat het niet erg is dat de zon niet schijnt
Er zijn zo van die dagen, dat alles kan en niks moet. Enfin, toch niet veel. Dat je bij een vriendin zit die je veel te weinig ziet, maar bij wie het elke keer weer heel vertrouwd aandoet.
Deze voormiddag ben ik eerst met de kinderen Merels reispas gaan afhalen (oh, en deze keer zat het wél vol, aangezien het dienstencentrum tijdens de Gentse Feesten maar twee voormiddagen open is) en daarna zijn we naar Gwen gereden. De kinderen hebben gigantisch veel gespeeld, de meisjes waren verzot op de trampoline (de jongens ook, maar da’s logischer), en Gwen en ik hebben gekletst. En gekookt, en opgeruimd, en voor de kinderen gezorgd. Meer eigenlijk niet, en meer hoeft ook helemaal niet.
Er zijn zo van die dagen dat de zon amper schijnt, maar dat dat ook niet veel uitmaakt. Vandaag was er zo eentje.
366 – 17 juli
Staartjes
Omdat deze druilerige lastige dag toch niet het noemenswaard was, geef ik je maar een paar foto’s mee van eind juni, toen Merel plots met staartjes in het haar van de crèche kwam. Ze leek plots wel een kleuter…
