Rugby – avondtraining
Wel, ik kan het nog steeds samenvatten als: ze vinden het wijs!
Ik hield mijn hart vast over de uren, maar de jongens hebben vrolijk de ganse training meegemaakt, zelfs doorheen de stevige plensbui.
En mama, die had haar fototoestelletje mee, nam een paar foto’s, babbelde wat met andere ouders, en zette zich te lezen in het clubhuis. Dat is echt wel een luxe, dat clubhuis, tegenover vroeger. Net zoals dat kunstgras: geen kale plekken, geen oeverloze modderpoelen… Al had dat laatste eigenlijk wel net een grote charme, bij momenten ^^
Ze waren, zoals verwacht, doodop na de training. Papa had boterhammetjes gesmeerd, en na een goeie douche zaten ze tegen half negen in bed. Valt dus al bij al nog mee.
366 – 19 september
Zoet en pittig paprikapannetje
Een simpel eenpansgerecht (je moet wel de rijst in een aparte pan koken, dat wel) uit dat nieuwe favoriete boekje ‘Uit de pan en wok’ van – hoe kan het ook anders? – Weight Watchers.
Ossenhaas, massa’s gele paprika, een lepel tomatenpuree, wat bouillon en appelsiensap, rijst, paprikapoeder en gehakte pistachenootjes: samen maakt dat een heerlijk gerecht, voor amper 7 pp per persoon. Heb ik al gezegd dat ik fan ben van dat nieuwe boekje? Het recept vind je op pagina 35, btw.
366 – 18 september
Auw.
De elleboog is nog steeds niet beter, wel integendeel. De kuur die de huisarts voorschreef, hielp niet bijzonder veel. De brace doet wel iets, maar veel te weinig.
En dus werd het de orthopedist vandaag. Die eerst zeer verwonderd (en, mag ik wel zeggen, bijzonder goedkeurend) naar mij keek, en zei dat ik een ander mens was. Mijn stem en mijn manier van doen, ja, daaraan herkende hij me, maar verder had hij niet gezien dat ik het was. En nochtans heeft die mens me al ettelijke keren gezien, en zelfs ettelijke keren geopereerd. Maar dit dus terzijde.
Hij bekeek de arm, duwde op strategische plaatsen, en concludeerde dat ik het wel erg ver had laten komen, en dat enkel de paardemiddelen nog gingen helpen. Met name, een stevige cortisonespuit. Juist ja.
Ik geef het u op een briefje: cortisonespuiten zijn pijnlijk. Temeer omdat ze altijd op van die zwaar ontstoken plaatsen worden gespoten. En doorgaans is de hoeveelheid vloeistof ook nog niet weinig. Bij veel cortisonespuiten zit er dan nog een verdovend middel in, zodat de pijn wegebt. Ik kreeg een waarschuwing: dit was er eentje zonder verdoving. Een grote. Of ik alsjeblief niet wilde wegtrekken.
Wel, ik heb hard op mijn tanden moeten bijten. En achteraf was ik gewoon misselijk van de pijn. Pijnniveau van toch wel een stevige wee, zoiets. Ik kreeg de raad om zo snel mogelijk naar huis te gaan, ijs op de elleboog te leggen, en een serieuze pijnstiller te slikken.
Ik hoop maar dat het helpt, dat paardemiddel. Want het heeft er verdomd genoeg zeer voor gedaan!
366 – 17 september
En toen lag de kat te slapen op mijn schoot terwijl ik aan mijn bureau zat, gleed hij plots weg, probeerde ik hem nog vast te grabbelen, en probeerde hij dus hetzelfde. Juist ja.
Houston
(Opgelet: onsmakelijk onderwerp)
Met kleine kinderen in huis gebeurt het wel eens dat er van die onaangename momenten zijn, waarop je het liefst vier handen en géén neus zou hebben. Een peuter met een overvolle kakpamper en de nodige lekkage, of zieke kinderen die even (ongewild) de Exorcist naspelen… Dat soort dingen dus.
Hier ten huize hebben we daar een codewoord voor: Houston. Als in ‘Houston, we have a problem’. Uitleg is daar dan echt niet bij nodig: als de ene ‘Houston’ roept, dan komt de andere zo snel mogelijk aangelopen om de schade te beperken.
Merel had het knap lastig vandaag: er moet haar iets misvallen zijn, of ze zit met een maagvirusje. In elk geval was ze, na het drinken van haar ochtendmelkfles, vrolijk aan het spelen, toen plots een goeie gulp melk terug naar buiten kwam. Ach ja, verse Tshirt en wat opdweilen, en dat was dat.
Maar toen zaten we iets later aan de ontbijttafel, en bleek Merel niet echt honger te hebben. In plaats daarvan was ze op Wolfs schoot gekropen. En toen kwam er plots net iets meer dan een gulp uit. Arme Wolf. Bart, die nog lag te slapen, werd prompt gewekt met een ‘Houston!’, en kwam meteen slaapdronken de trap afstommelen, alwaar hij in de badkamer een druipnatte en behoorlijk geschokte Merel overnam, zodat ik de keuken kon gaan schoonmaken. Later vandaag waren de rollen omgekeerd: toen was er een Houston in de zetel, waarop ik Merel in de douche zette, en Bart aan het kuisen sloeg.
En helaas, net toen het koor gedaan was, rond negen uur, verscheen een SMS op mijn telefoon: Houston. Ik heb me onmiddellijk naar huis gerept, en ben een bedje beginnen verversen en alle beddegoed in de wasmachine gaan steken. Want ja, Merel zat toen alweer in de douche, het dutske.
Ik hoop maar dat het tegen morgen in orde is. Want ja, gelukkig was ze wel zeer vrolijk en speels, en heeft ze de halve middag buiten in de tuin gezeten met de jongens.
366 – 16 september
Cultuurmarkt
Deze voormiddag was er rugby, deze namiddag heb ik genoten van het foto’s trekken voor Gentblogt. Ik ben verre van een fotograaf, ik heb alleen een redelijk deftig toestel, en ik doe het wel graag.
Dus heb ik me richting centrum gehaast, en had ik beter moeten weten dan met de auto in de file te gaan staan. Maar de bus is niks voor mij, gezien mijn extreme wagenziekte, de moto was niet opgeladen, en de fiets zag ik met dat fotogerief ook niet zitten. Soit, ik heb op de valreep nog een plaatsje gevonden (het helpt wel als je Gent een beetje kent), en ben foto’s gaan nemen van de repetitie van ‘Sing for the Climate‘, en heb daarna rondgestruind op de Cultuurmarkt.
Beide verslagen (met foto’s, al zijn de helft van die van de Cultuurmarkt niet van mij) vind je uiteraard terug op Gentblogt. Waar anders?