Dat het toch altijd druk is, zo die eerste weken van het schooljaar. Wennen aan het nieuwe snellere ritme, nieuwe leerlingen of nieuwe juffen, en nieuwe uren voor alle nevenactiviteiten. Ik zal het geweten hebben.
Mijn uurrooster is niet het beste dat er is, maar ik kan er best wel mee om, en het is maar voor september. Op woensdag ben ik vrij: ik heb schatten van collega’s die weten dat dat belangrijk is voor mij, en ze houden daar zoveel mogelijk rekening mee. Want op die manier kan ik eten maken voor de kinderen, hen van school afhalen, en vooral ook Merel vrij snel in bed steken. Als ik zelf moet lesgeven tot 12.05u, ben ik pas om half een thuis met de kinderen, en moet ik dan nog beginnen koken en zo.
Ik heb dan in de voormiddag ook tijd om vanalles te doen. Zoals vandaag: Kobes rugbyschoenen zijn te klein, maar de grote baan in Lochristi, met al die winkels, is pokkedruk op woensdagnamiddag en zaterdag. Ik ken zijn schoenmaat, en dus ben ik deze voormiddag zelf om schoenen geweest voor hem. Koodza heeft dat niet, maar gelukkig had Brantano er wel: 45 euro. Met een bon van oude schoenen (ik heb er nog een stapeltje, als je er wil: vraag maar! 15 euro korting per schijf van 60, interessant om botten te kopen, en nog tot begin oktober) kreeg ik korting, en nam ik er nog een iPadhoesje voor de schoonmoeder bij. En voilà, ik weer blij se!
Het eten was klaar tegen dat ik de kinderen kon afhalen. Gelukkig maar, want Merel was compleet aan het crashen. ’s Morgens was ze al aan het dreinen geweest, maar wilde ze toch per se naar school. Ik had al medelijden met juf Femke… En ’s middags was het er inderdaad niet op gebeterd: ze bleef neuten en zachtjes pîepen, werkte een groot bord spaghetti naar binnen, en sliep van kwart voor een tot kwart voor vijf, jawel.
Intussen reed ik fluks met Wolf tegen half vier naar zijn eerste notenleerles in het tweede jaar. Hij zag het volledig zitten. Maar toen ik hem om vijf uur wilde gaan afhalen, ging mijn telefoon terwijl ik in de auto zat: “Mama? Je was een half uur mis van uur, het was van drie tot half vijf. Ik sta al een half uur te wachten”. Hij had effectief om half vijf gebeld, en ik was net te laat om mijn telefoon op te nemen. Ik heb onmiddellijk teruggebeld naar het mij onbekende nummer, maar daar nam niemand op. Ha ja, zei Wolf, ik heb het inderdaad heel lang horen bellen, maar die mens was aan het kletsen en negeerde zijn telefoon. Tsja, zo schiet het niet op natuurlijk.
Enfin, er werd gevieruurd, rugbykleren aangetrokken, en naar de training gereden, in de gietende regen. Ik haalde dus om half acht twee kletsnatte jonge honden op, die dat helemaal niet erg vonden en een goeie training hadden gehad, zeiden ze.
En zo vult een mens zijn dagen…
