“Wanneer begonnen jullie ook weer met die verbouwingen, hm?”

Wel, vorige maandag dus. Juist ja.

Vorige week waren er de “voorbereidende werken”, aka. twee ‘verboden te parkeren’ borden komen zetten. Echt wel een ganse week in de planning.

Maar maandag om acht uur stonden er hier stipt twee mannen, die hekkens kwamen uitladen, en die ons terras begonnen uit te breken, zoals u hier kon zien. Het deed raar, het werd allemaal plots zo echt.

Maar wij, wij vertrokken naar de Ardennen en lieten de beginnende bouwwerf voor wat hij was. En toen kregen we van de projectplanner al de volgende foto, met als bijschrift “Geen weg terug”:

verbouwing01

We wisten ook dat ze woensdag de regenwaterput kwamen leveren en plaatsen. Opnieuw kregen we foto’s door:

verbouwing02

verbouwing03

verbouwing04

verbouwing05

verbouwing06

verbouwing07

Ik hield mijn hart vast, en was blij dat de kinderen niet thuis waren, met die graafwerken in dat prachtige weer. De tuin is er in elk geval aan voor de moeite, zoals we wisten. Maar toch jong. Zo voor echt en al.

Poeh.

Ardennen: naar huis, de helletocht

Naar huis, dat betekent vooral: opruimen, alles inladen, en vooral ook kuisen. We maakten er een rustige voormiddag van: een wandelingetje om de buggy terug te brengen, en dan in gang schieten. Iedereen hielp mee: Kobe ruimde op, Wolf stofzuigde, en Merel liep overal tussen :-p

Er werd lasagne in de oven gezet, gegeten, de afwasmachine aangezet, de auto gevuld, en gewacht op Ellen. We hadden gehoopt om rond half drie te kunnen vertrekken, maar dat werd intussen kwart over drie. Ach ja…

Ik had de jongens beloofd dat ze een foto kregen op het hoogste punt van België. Bij deze dus :-p

Ardennen01

Ardennen02

Ardennen03

Omdat vieruurtjes belangrijk zijn in een peuterleven, maakten we een klein ommetje naar de stuwdam van Eupen.

Ardennen04

Ardennen05

Daarna wilden we nog een buggy ophalen in Eliksem, en dan rechtstreeks naar huis, waar we volgens de GPS toch gingen zijn om 17.52u. Neem daar een half uur fileleed rond Brussel bij, en dat wordt 18.22u. Ideaal, want om 19.00u kwam de babysit, en om 19.15u werd ik opgehaald om naar de BBQR in Antwerpen te rijden.

Juist ja.

Rond Luik was er een zodanige file, dat ik van de autostrade gereden ben, en alternatieve routes heb gezocht. Ik heb er nog even in de berm moeten stoppen, want Merel moest dringend kaka doen. Niet dus. Ik kan het kind het niet kwalijk nemen, zo bungelend in de armen van je moeder boven een berm.

Bon, toen we weer op de autostrade zaten, zei de GPS 18.15u, en dan moesten we de ring van Brussel nog doen. Via Bart belde ik de buggy af, en we reden fluks door. Tot we voorbij Leuven de ring op wilden: dikke file. De hele ring lang, overigens. Af en toe reden we, tot soms zelfs 60 per uur, maar even vaak stonden we stil. En ik zag de timer tikken. Ik ben zelfs even op de pechstrook gestopt om Merel te laten plassen – ze reden tien per uur, niet veel risico dus. De babysit werd gebeld en uitgesteld, en ze ging om brood gaan voor ons.

Alweer via Bart kon ik de mensen bereiken die me gingen ophalen – een hele lieve oudleerlinge en haar man, wier gegevens ik had via Facebook – en die vonden het niet erg dat het wat later ging zijn.

En toen reden we de E40 op, en bleef de file. Tot in Erpe Mere, zelfs. Ik werd haast zot. Gelukkig lag er peperkoek in de koffer, zodat de kinderen hun honger gestild kon worden. En wilden Nihal en Cengiz gerust wachten op mij, ongelofelijk lief.

Uiteindelijk waren we thuis om 19.45u, zaten de kinderen om 19.49u al aan tafel, en was ik om 19.57u omgekleed, opgefrist, en klaar voor de BBQR. Had ik zelf moeten rijden, ik had het niet meer gedaan. Echt waar. Het was nochtans een fijne avond, met bijzonder lekkere desserts van Roger Van Damme en Njam, goodies allerhande, fijne gesprekken, idiote foto’s, en nog wel wat van dat soort dingen.

BBQR1

Mja. Blij van in mijn eigen bed te kunnen liggen, sebiet.

Ardennen dag vier: Monschau en Warche

We sliepen alweer laat, aten laat, en kwamen dus maar tegen half twaalf aan in Monschau, een twintig minuten rijden van Waimes, maar wel volop Duitsland. We liepen door de hoofdstraat, aten buiten op dat ene terras waar je naast schnitzel ook nog cordon bleu kon krijgen, en zagen dat het goed was.

Enfin, charmante-toeristenval-goed dan toch. We liepen voorbij een winkel met stenen, mineralen en kwartzen, en aangezien de jongens daar allebei nogal gek van zijn, liet ik ze elk een hangertje kiezen: lapis lazuli voor Wolf, rode jaspis voor Kobe. Merel is er nog te klein voor, en vroeg er ook niet naar.

Ardennen01

Daarna togen we naar boven, naar de burcht. Normaal kan je dat op vijf minuten doen middels een reeks trappen, maar met een buggy lukt dat niet natuurlijk. Gelukkig wilde de winkelierster ons het uitleggen, en duwden Wolf en ik ons een breuk aan de buggy bergop. Maar bon, boven was het mooi, al mochten we de burcht zelf niet in, omdat ze podia aan het opzetten waren. Blah.

Ardennen02

Ardennen03

Gelukkig was er een speeltuin boven, die uitgebreid getest werd, met de nodige stoerdoenerij, overigens.

Ardennen04

Ardennen05

Ardennen06

Ardennen07

Ardennen08

Ardennen09

Ardennen10

Tegen half vier waren we weer thuis, werd er een vieruurtje naar binnen gewerkt, gevoetbald met het buurjongetje, en trokken we naar de Warche. Zalig, man! Ik hoefde maar heel eventjes uit te leggen hoe ze moesten dammen, en weg waren ze!

Ardennen11

Ardennen12

Ardennen13

Ardennen14

Ardennen15

Bij Wolf duurde het niet lang of de laarzen waren gedegradeerd van waterbescherming naar bescherming tegen stenen: ze zaten volledig onder. Ook bij Merel kon ik ze na verloop van tijd uitgieten. Tot mijn grote verwondering hield Kobe het wonderwel droog, misschien ook wel uit eerbied voor zijn splinternieuwe laarzen.

Ardennen16

Ardennen17

Ardennen18

Ardennen19

Enfin, ik kreeg ze met moeite mee naar huis, en moest beloven dat ze ooit nog wel eens gingen mogen dammetjes maken in de Ardennen.

Ardennen dag 3

Lekker lang uitslapen, dat moet kunnen, als je met vakantie bent. En daarna rustig naar de Carrefour in Malmédy om boodschappen: dat ook. Ik ben zo ver gereden omdat Kobes laarzen blijkbaar gesneuveld waren, en ik dat niet gezien had. Nieuwe laarzen dus, en meteen ook nog wat andere dingen.

Er werd gekookt, buiten gegeten, wat rustig gewezen (en geslapen door Merel), en daarna reden we naar Mont Rigi, vlakbij Signal de Botrange, om daar een veenwandeling te maken. Ik vond dat de kinderen dat tenminste ook moesten gezien hebben, en intussen was het prachtig weer geworden, niet meer de regen van maandag of de bewolking van gisteren. Dus maakten we langs houten paadjes een zeer fijne wandeling van een kilometer of vijf, en genoten we er alle vier van.

Ardennen02

Ardennen03

Ardennen04

Ardennen05

Ardennen06

Ardennen07

Ardennen08

Halverwege werd er ook gepicknickt met bananen en donuts, en veel water.

Ardennen01

Ardennen09

Daarna beloonden we onszelf met een drankje in de zeer fijne brasserie van Mont Rigi, compleet met leuke speeltuin en super terras.

Ardennen10

Dat was het dan overigens alweer. Toen ik na het eten de kleintjes in bed stak, had Wolf intussen de hele woonkamer opgeruimd, de gordijnen dichtgetrokken, en een zacht muziekje opgezet. Ik heb echt een superzoon!

Ik ben dan ook gewoon in slaap gevallen voor de tv :-p Misschien maar best ook, want Merel sliep die nacht bij mij in het grote bed (ze werd bij de jongens te snel wakker ’s morgens) maar dat was geen goed idee, want ze wriemelt voortdurend, en kruipt ook continu tegen me aan. Ik ben dan maar bij Kobe in zijn dubbel bed gekropen. Meh.

Ardennen, dag twee

Deze voormiddag kreeg ik effectief een telefoontje van de overbuurvrouw: dat ze gebeld had naar de boerin, en dat ik hun buggy gerust mocht lenen, ik moest er maar om gaan. Ik ben hem dus samen met Wolf gaan halen, een rustig wandelingetje. Merel was overigens dolcontent dat er weer een buggy was, en zij niet alleen.

Ardennen01

Alleen was de hond van de boerderij met ons meegelopen, als wilde hij de buggy bewaken. Ik dacht dat hij wel ging terugkeren zodra we binnenshuis waren, maar nee hoor, hij ging er rustig bij liggen wachten. Er zat niks anders op dan dezelfde wandeling nóg eens te maken, met Merel in de buggy deze keer, en de hond terug te gaan afleveren op de boerderij :-p

Ardennen02

Ardennen03

Daarna zijn Wolf, Kobe en ik het noodlottige paadje langs het Meer van Robertville alsnog gaan verkennen. Ha ja, ’t paadje kan er toch niks aan doen dat daar onze buggy gestolen werd? En het is er effectief leuk voor kinderen zoals Kobe 🙂

Ardennen04

Ardennen05

Ardennen06

We zijn nog even blijven hangen bij een visser, en toen was blijkbaar het eten klaar, liet Bart weten.

Na een dut van Merel en Wolf (jawel) zijn we uiteindelijk naar de dam van Robertville gereden.

Ardennen07

Ardennen08

Ardennen09

Daar volgde dan een wandeling langs serieus smalle paadjes omhoog naar kasteel Reinhardstein.

Ardennen10

Jammer genoeg kan je er niet binnen, tenzij met een geleide wandeling, en was er te weinig water om iets te zien van de ‘hoogste waterval van België’. De jongens vonden het alweer een zalige wandeling, en prinses Merel zat afwisselend bij Bart en mij in de nek. En ik, ik genoot, want ik herinnerde me die wandeling nog van toen ikzelf klein was, en het kasteel nog een ruïne.

Na nog een drankje in zowat het zieligste café van de Ardennen was de dag alweer zowat om: eten, kinderen in bed, en Bart richting Gent. En ik, ik heb de hele avond gewoon zitten lezen, in stilte. Zalig.