Kerstfeest-nieuwjaar bij ons ma

We hadden dat nog niet gehad, en het werd zo langzamerhand tijd, dus: familiefeest van de Rombautjes. Er waren massa’s hapjes – dat begint hier precies een trend te worden – er waren nieuwjaarsbrieven, zes al intussen, en er was ook heerlijk brood met kaas, charcuterie, en wijn. Aan de mannen te oordelen: redelijk wat wijn, ja. Het was vooral bijzonder gezellig, vond ik. En onze drie blonde meisjes konden het prima met elkaar vinden, terwijl de jongens intussen een kamp bouwden in de speelkamer, en we die eigenlijk gehoord noch gezien hebben.

Maar foto’s zeggen altijd meer dan woorden.
IMG_7597

IMG_7603

IMG_7608

IMG_7607

IMG_7612

IMG_7614

IMG_7615

IMG_7618

IMG_7617

IMG_7622

IMG_7631

IMG_7632

IMG_7637

Here’s to you, professor!

Dat ik al jaren in het Tolkiengenootschap Elanor zit, dat heb ik hier al vermeld. Alleen heb ik het jarenlang wat laten slabakken. Op de laatste ledendag en FACTS heb ik me zodanig goed geamuseerd, dat ik meteen ook opperde om de Birthday Toast bij mij te laten doorgaan. Ietwat overmoedig misschien ging ik er van uit dat ons huis af ging zijn. Niet dus, maar veel problemen stelde dat eigenlijk niet.

IMG_7594

IMG_7593

We waren met zijn tienen, dronken op de professor zijn verjaardag om negen uur stipt, en kregen daarna een verkorte versie van Dirks inleiding tot het schrijven van Tengwar, de hele mooie Elfse tekens die Tolkien ontwierp voor zijn Lord of the Rings. Eenvoudig is het niet, maar intussen heb ik het vrij goed onder de knie, denk ik. Alleen moet ik nog wat blokken op de tekens. En ik was duidelijk niet de enige die laaiend enthousiast was.

Nu nog een mooie font vinden…

Blaarmeersen

Al dat binnenzitten, daar wordt ne mens op den duur stapelzot van. Vorige week was dat ook al zo, en vandaag bleek dat weer het geval te zijn.

En dus laadde ik, na Merels middagdut, de kinderen in de auto, en reden we naar de Blaarmeersen, naar de grote speeltuin daar.

IMG_0701

IMG_0702

IMG_0710

IMG_0709

IMG_0705

IMG_0704

Ze hebben er echt van genoten, ondanks het feit dat het begon te druppelen.

We zijn doorgegaan omdat het te donker begon te worden, en toen dacht ik er plots aan dat we vlak bij ’t Fabriekske zaten, dat Kobe nieuwe schoenen nodig had, en dat er misschien al wel een soldeke kon gescoord worden.

Een half uur later stonden we terug buiten met mooie stevige stappers voor Kobe, voor twintig euro, en hadden we aan de overkant nog een gilet gekocht voor Wolf voor de volle 12 euro. Oh, en ik heb eindelijk een cover voor mijn nieuwe GSM, eentje van Guess aan halve prijs.

Goeie namiddag, heet zoiets.

Vuurwerk

Persoonlijk ben ik redelijk zot van vuurwerk, maar ik heb een hekel aan menigtes, en dus hou ik me altijd ver van die openbare toestanden.

Bart is daar blijkbaar ook nogal wild van, want eerder deze week was hij naar Nevele gereden, naar een klant, om daar vuurwerk te kopen. De jongens waren mee, en waren wildenthousiast.

Tot puntje bij paaltje kwam. De jongens waren gaan slapen rond half tien, met de belofte dat ik hen moest wakker maken om middernacht voor het vuurwerk. Om vijf voor middernacht haalde ik twee slaapkopjes uit bed, trok hen hun dikke winterjas aan, en ging met hen buiten staan, aan de overkant van de straat. Bart stak een voor een de voorpijlen en -pakketten aan, en liep telkens op veilige afstand.

Maar blijkbaar was het allemaal te dicht, te luid, te veel voor de jongens. Kobe stond te bibberen, en duidelijk meer van de schrik dan van de kou. En Wolf? Die vroeg op een bepaald moment aan Bart om te stoppen, want het was veel te gevaarlijk. Toen ik daarop met hen naar binnenging, barstte hij in huilen uit. Het was allemaal wel heel mooi, maar zo’n groot vuurwerkspektakel, dat was toch iets helemaal anders, dat was hoog, en ver, en niet zo luid, en daar was geen gevaar bij voor papa en voor ons huis, en, en, en…

Het arme kind was helemaal overstuur. Kobe ging probleemloos slapen, maar Wolf was tegen dan ongecontroleerd aan het huilen, en we kregen hem niet rustig. Pas toen ook buiten de knallen langzaam wegstierven, kalmeerde hij, en kon hij opnieuw naar bed.

Niet zo’n beste start van het jaar, dus. Maar zelf heb ik er echt van genoten. En Merel? Die sliep er gewoon doorheen.

2013 in beeld.

Zoals u wellicht gemerkt hebt, heb ik elke dag een foto van de dag online gezet. Dingen die me opvielen, of gewoon leuke foto’s, of iets dat de dag typeerde. Getrokken met de grote camera, of gewoon met mijn telefoon. Eén ding is zeker: ik ben geen fotograaf.

Ik heb ze nu allemaal achter elkaar gezet, en in iets meer dan een vier minuten kan u dus mijn jaar in beeld zien. Met heel veel fijne momenten, en één zwart beeld.

Jeroom, dit is voor jou. Ik weet dat je er ontzettend hard zou van genoten hebben, van al die kleine beeldjes van ons en je kleinkinderen.