Riolering
Omdat vandaag eigenlijk gewoon in het teken stond van opruimen – de oude keuken en berging moeten leeg zijn tegen maandag – krijgt u van mij nog wat foto’s van de aansluiting van de waterput op de riolering. Op zich zijn de foto’s niet interessant, ze zijn eerder voor mijn archief, dat ik later weet wat waar zit. En eigenlijk is het wel eens indrukwekkend om te zien wat er zo allemaal in de grond zit.
365 – 25 januari 2014 – rugbymatch
Zieke Merel is ziek
Om kwart voor twaalf ging, tot groot jolijt van mijn vierdejaars, mijn GSM af: de kleuterschool (dat is overigens ook de enige reden dat mijn GSM aanligt terwijl ik lesgeef). Merel had blijkbaar 38° koorts, en voelde zich ellendig. Ik vroeg of ik mijn les mocht afmaken, en ze dan komen ophalen tegen kwart over twaalf. Geen enkel probleem, ze gingen ze dan wel eventjes op het bedje in het secretariaat leggen.
Toen ik om kwart over twaalf dat secretariaat binnenkwam, zag ik dit:
een diep slapende, witte Merel, compleet uitgeteld. Ik vond het eigenlijk jammer dat ik haar moest wakker maken, en inderdaad: ze begon zachtjes te huilen van pure ellende.
Een kwartiertje later lag ze al lekker in haar eigen bedje met een emmertje naast zich. En sliep ze in een ruk door tot half acht ’s avonds. Toen wilde ze een flesje melk en een klein boterhammetje, en dat was dat. Een lepel Nurofen kon er ook nog in, en tegen half negen vroeg ze alweer om te mogen slapen. Ik hoop alleen dat ze dan vannacht niet plots klaarwakker is.
EDIT: ze is één keertje wakker geworden, heeft een half glaasje water gedronken dat ze prompt weer uitkotste, en heeft dan verder geslapen tot half acht deze morgen. Niet slecht, zou ik zo denken.
365 – 24 januari 2014 – Kobe
Kobe was het proefkonijn op talentendag om zelfgemaakte verf uit te proberen. En de snoet die hij trekt, is omdat hij een snoepje ging krijgen.
Vooruitgang
Er is eindelijk weer schot in de zaak! Zichtbare vooruitgang dus, en dat was nodig, want gans die verbouwingen beginnen serieus op mijn zenuwen te werken. En dan bedoel ik niet de nieuwe bureau of de keukenvloer, want daarvan wisten we dat dat langer ging duren, dat was ook zo afgesproken. Maar de schilderwerken, die gingen vorige donderdag af zijn, ten laatste vrijdag. Intussen zijn we een week verder, en loopt er hier nog steeds een paar werkmannen rond. Daarvan krijg ik het op mijn heupen: beloof niks dat je niet kan waarmaken.
Soit, verbetering dus.
In de berging naast de keuken zijn er vorige vrijdag leggers en planken geïnstalleerd. Ik heb intussen nog een extra set gevraagd en gekregen, want ze mogen wat dichter op elkaar staan. In elk geval ziet het er goed uit. En is het een gerief.
Nu dus mogen we beginnen met alles uit de oude berging naar hier te halen (voorlopig toch) want die moet leeg zijn: daar komt een nieuwe deur, de oude deur wordt dichtgemetseld, en er komen gesloten kasten. Een deel van het gerief zal daar dus opnieuw naartoe mogen, zoals kaarsen, inpakpapier, vazen… Maar voorlopig wordt alles in de nieuwe berging gestouwd.
Intussen is ook de keuken zo goed als afgewerkt (behalve de vloer dus): alles is definitief geschilderd, de metaalplaten staan aan de zijkant en zijn al intensief gebruikt, en het ziet er eigenlijk wel goed uit.
Met gesloten berging, gesloten luik aan de pompsteen, en ledlicht aan:
Open berging (die intussen al redelijk vol staat) en licht uit.
Met het luik aan de pompsteen open, zodat we aan de stopcontacten en wat basisgerief kunnen. Ideaal voor als er volk komt: ge kunt alles wegsteken ^^
En nu dus met gesloten luik:
De ene witmetalen wand, waar Wolf al meteen de tafels voor Kobe heeft opgeschreven.
De andere wand zit momenteel nog even in het plastiek, maar ook dat komt goed. Eindelijk.
Intussen zijn ook de gordijnbakken geplaatst en geschilderd, en kan ik dit weekend mijn gordijnen terughangen. Kunnen de buren niet meer zwaaien als ze ’s avonds passeren.
Alleen het ene raamkozijn moet nog een laagje krijgen: dat was beschadigd door het vernieuwen van het glas. En dan zijn we er, geloof ik. Nog een week of vier wachten totdat de vloer droog genoeg is, en dan kan het definitief afgewerkt worden.
Boven, daar spreken we even niet over. Het gaat wel vooruit, maar het is nog allemaal veel te nat door al dat water dat we binnengekregen hebben. Er kan dus nog niks geschilderd worden. Intussen staat de sokkel voor de wasmachine er wel al, en is de plooideur geplaatst. Eigenlijk staat het min of meer schilderklaar, maar is de muur nog steeds kletsnat.
Kobes kamer is ook schilderklaar, en daar staat nonstop een bouwdroger te blazen. Hopelijk lukt het tegen eind volgende week om te schilderen, het vochtgehalte neemt gestaag af, gelukkig maar. Kobe kijkt ernaar uit om in zijn nieuwe kamer te zitten, en Wolf om eindelijk het rijk voor zich alleen te hebben, en alle rommel te kunnen opruimen. Alle speelgoed is namelijk uit de kasten hier beneden gehaald (die moesten ook leeg) en staat dus op hun kamer, zodat ze nog met moeite kunnen passeren.
Er komen nieuwe grote kasten bij, en dan zou er toch plaats genoeg moeten zijn. Hoop ik. En anders moeten ze maar gerief weggeven.
En avant!
365 – 23 januari 2014 – dinosaurus
Onvoorstelbaar wat een fantasie Kobe heeft! Uit een hoop karton heeft hij een dinofossiel gemaakt, zoals hij zelf zei: de beenderen zijn netjes uitgeknipt.
In de categorie: niet zo snugger
Mijn auto is tien jaar oud, en de vervanging is besteld.
De batterij is geen tien jaar oud, maar intussen ook al op respectabele leeftijd. Het feit dat ik meestal maar korte ritten doe, doet die batterij ook geen goed: ze krijgt niet de kans om op te laden. Ik zeg dus al weken dat ik ze dringend bij moet laden, want dat ik vodden ga krijgen. Regelmatig moet ik een keer of vier proberen voor de auto wil starten, en dan zeg ik met een bang hartje dat ik dríngend de batterij aan de lader moet leggen.
En jawel: deze namiddag had ik prijs. Op woensdag moet ik namelijk niet lesgeven – de voordelen van 4/5 te werken – en had ik de kinderen te voet naar school gebracht, zodat de auto al sinds dinsdagavond stil stond. Toen ik kwart voor twee Wolf naar zijn gitaarles wilde brengen, was een amechtig gesputter mijn deel. I had it coming, I know.
Bon, een half uur lader was voldoende om het ding weer aan de praat te krijgen, en Wolf kon nog twintig minuten van zijn les volgen.
Al een chance dat ik het niet voorhad toen ik moest gaan lesgeven. Maar laten we vooral hout vasthouden: het is nog niet eens begonnen met vriezen.
365 – 22 januari 2014 – Simon, aka. Giraf
Tandarts Saar
Een (half)jaarlijkse controle van de tanden, ik vind dat maar normaal, en de kinderen ook. Ik probeer een tandartsbezoek voor hen op dezelfde hoogte te krijgen als naar de huisarts of de kapper gaan: iets wat af en toe moet, misschien niet altijd even plezant is, maar ook totaal niks speciaals of ergs.
Gelukkig waren we alle vier snel goedgekeurd: niemand met gaatjes, en de kinderen kregen alle drie een complimentje over hun poetsen. Bij mij is er wat tandsteen weggehaald en werden de tanden gepolijst.
Toch waren er helaas een paar opmerkingen, en moet ik met beide jongens naar de orthodontist. Voor beugels is het uiteraard nog veel te vroeg, maar er zijn andere problemen.
Kobe heeft blijkbaar nog een infantiele slikreflex: bij het slikken duwt hij vrij hard zijn tong tegen zijn tanden, waardoor die op den duur naar buiten zouden beginnen staan. Een logopedist kan dat verhelpen, maar het voorschrift daarvoor moet van een orthodontist komen, niet een gewone tandarts. Zucht.
En Wolf? Die heeft nog zijn vier melkhoektanden, en die zitten intussen flink in de weg voor nieuwe snijtanden. Er zou dus een seriële extractie moeten komen: eerst die hoektanden eruit, en later, als zijn snijtanden er zijn en zijn nieuwe hoektanden geen plaats hebben, moeten die snijtanden er uit, of de eerste van de kiezen. Blijkbaar wil ze ook daarvoor de opinie van de orthodontist.
Enfin, eerst dinsdag naar de orthopedist, en dan een afspraak voor de orthodontist. Eén specialist per week is al welletjes.