Tuincentrum met beestjes ^^
Nieuwe bril
Mijn oude bril moet van zeker tien jaar geleden dateren. Een fijn model, met opengewerkte zijkanten en zo. Alleen… Ik had een paar weken geleden al de neusjes moeten laten vervangen, en had toen een bril gezien die ik echt wel zag zitten. Als ik een nieuwe bril nodig had gehad, vond ik. Want die montuur was niet zo duur, maar ik heb, wegens de grote afwijking in mijn ogen, pokkedure glazen. En het is niet alsof ik die bril veel draag in het openbaar. Thuis wel, ja, maar als ik de deur uit ga, steek ik doorgaans mijn lenzen in.
Geen bril dus.
Tot ik vorige week plots, bij het opzetten van de bril, het oor half afbrak. Een teken dat de bril eigenlijk écht wel versleten was. Er was hier en daar ook al wat kleur af, maar vooral: de glazen zijn na al die tijd intussen zó beschadigd en gekrast – de krasvrije laag is er gewoon afgesleten – dat ik hem niet meer proper krijg, en dus altijd wat troebel zie.
Dus tóch tijd voor een nieuwe bril.
Ik ging woensdag, ondanks de bronchitis, even langs bij de brillenwinkel, en dat was eigenlijk rap geregeld: de montuur die ik wilde was er nog, en mijn dioptrie zit daar standaard in de computer. De rekening was wat anders: 99 euro voor de montuur, en ongeveer 275 voor de glazen. Gelukkig krijg ik als vaste klant nog een mooie korting, maar toch: 322 euro. Tsja.
Vandaag ben ik de bril gaan ophalen, en jawel, het is goedgekeurd. Beetje streng, beetje anders, maar wel oké. Vind ik toch.
Ik weet weer waarvoor ik gewerkt heb deze maand.
365 – 19 maart 2014 – tulpen
Verbouwingen, nog een weekje later
De trap heeft intussen een eerste laagje vernis gekregen, en is alweer een pak donkerder, jammer eigenlijk. Er moet nog wel een tweede laag, natuurlijk.
In de badkamer is er in de nis, waar het vroegere zijvenster was, een kastje verschenen. Het zwart vind ik niet zo geslaagd – er was afgesproken om hetzelfde kleur te nemen als de muur, niet als de ramen – maar bon. Het moet nog afgewerkt worden, natuurlijk.
Barts bureau is intussen geschilderd: het plafond definitief, de muren in een grondlaag: ze willen eerst de chauffage in de kleine nis laten installeren, voor ze definitief schilderen. Het verwarmingselement zal op die manier perfect gelijk met de muur komen, in de vroegere deuropening.
Ook in de badkamer van de jongens is er nog wat afgewerkt: de muur van de vensters stond door de lekken veel te nat, maar is intussen mooi droog, blijkbaar, want ze hebben hem geschilderd. Ook de schuifdeur tussen badkamer en waskamer is definitief geschilderd.
En last but not least: we hebben een huisnummer, jawel!
365 – 18 maart 2014 – worteltjes
Sprekercadeau’s
Ik heb het al een paar keer eerder over de ‘sprekerscadeau‘s’ gehad, en ik blijf erbij: een persoonlijk cadeau is zoveel leuker!
Uiteraard zijn er mensen die vaak en veel champagne drinken, en die zal je daar wellicht dan ook wel een plezier mee doen, maar noch Bart noch ik zijn fans van champagne – ik drink eigenlijk al helemaal geen alcohol. Wij hebben hier dan ook een aparte plek in de berging voor ‘doorgeefflessen’. Want Bart gaat echt geregeld spreken, en voor commerciële dingen vraagt hij uiteraard gewoon een betaling, maar andere dingen doet hij dan voor niks. En zo’n fles met een strikje rond is echt onpersoonlijk.
Ik heb echter de indruk dat ze hem de laatste tijd geregeld vragen: “En, waarmee doen we u dan een plezier?” en dat hij dan antwoordt: “Iets voor mijn vrouw”. Want de laatste weken heb ik al heerlijke dingen gekregen, wanneer hij dan rond een uur of elf ’s avonds doodop thuis komt.
Half februari was er de Battle of Talents, en had Bart heerlijke chocolade mee. pralines, en zelfs een flesje chocoladelikeur.
Een paar dagen later was er iets anders, en kreeg hij een mand vol Gentse streekproducten.
En een paar dagen geleden – ik dacht voor Talent in Motion – hadden ze bijzonder goed geluisterd, en waren ze precies wel héél dankbaar. Bart kwam namelijk thuis met een grote zak en een prachtige bos bloemen.
En de zak? Die was zonder meer ‘wauw’: drie dozen van Neuhaus:
Vooral de Irrésistibles zijn écht onweerstaanbaar, en de designerpralines zijn… speciaal, maar ongelofelijk lekker. En die doos van die ontwerperspralines alleen al, magnifiek. Ik denk dat de verpakking alleen al meer kost dan een gemiddelde doos pralines, maar ik ga er niet wakker van liggen: ze zijn fantastisch! Zo elke avond snoep ik er een of twee van, en ik weet nu al dat ik het jammer ga vinden als ze op zijn.
Bedankt, lieve mensen!
365 – 17 maart 2014 – oudercontact
Bitches!
Ik denk dat de Sofies (Sophies) al meer dan een jaar in hun huidige huis wonen, en ik was er nog steeds niet geweest. Dat moest rechtgezet worden, vonden we allemaal, en dus trok ik deze namiddag met de drie kinderen naar de twee dames en hun twee zalige teefjes.
Het huis werd geïnspecteerd, er werd taart gegeten, gespeeld met de honden, en vooral veel gekletst. Good times, good times.
Ik had geen fototoestel mee, en mijn iPhone lag nog op mijn bureau, maar Kobe had zijn spelcomputertje mee, en daar kan je dus ook foto’s mee nemen, zij het lage kwaliteit. Goed genoeg om te zien hoe leuk Merel de honden vond, en vice versa. En hoe chocoladetaart er gewoon altíjd in gaat ^^
Bedankt, Zofie en Lama, de volgende keer komen jullie naar hier.
365 – 16 maart 2014 – Nintendofoto
Met die Nintendo 3DS kan je dus ook foto’s nemen. Geen hoge kwaliteit, maar toch.
Rommel en brol, mét budget
Ik moest vandaag dat vestje van Merel ophalen, dat ik besteld had. Meteen nam ik de kinderen mee naar Lochristi, want ik had ze beloofd dat ze knutselgerief uit de Action kregen, nadat ik vorige week zo’n gigantische hoop mee had gehad voor tien euro.
Het is dus echt niet te schatten welke rommel en brol ze daar verkopen, en hoeveel volk er dan ook in zo’n winkel staat. Het was er druk en heet, en toch hebben de kinderen zich voorbeeldig gedragen.
Ik had hen elk een budget van tien euro gegeven. Daarmee mochten ze uitkiezen wat ze wilden, maar ze mochten er niet over gaan. Snel schoten de jongens elk een andere richting op, terwijl ik met Merel in de rekken snuisterde. Zij koos al snel een boekje met een uitdrukbaar prinsessenkasteel in karton, dat je daarna nog helemaal in elkaar moet puzzelen. Daarnaast wou ze stempelstiften, en had ze ook nog een leuke zeemeerminprinsespop (sic) gezien. Plots zag ze echter een Disney prinsespop, en toen wilde ze die. Toen ik zei dat ze die mocht hebben, maar dat ze dan wel het boekje en de stiften moest terugleggen, dacht ze even héél diep na, en besloot toen toch maar voor de zeemeermin + boekje + stiften te gaan.
Ook voor de jongens was het een prima oefening: Kobe koos een aantal ponsen, een doos met hele grappige zelf te maken figuurtjes in fluffy staaldraad en een pak dik metalig papier. Eigenlijk bleef hij nog een eindje onder budget, maar hij vond het genoeg. Wolf daarentegen was vastbesloten het maximum uit zijn budget te halen, maar had iets waarvan hij niet wist hoeveel het kostte. Hij had een groot flashy geweer met mousse projectielen mee, een duimkickerspel, iets dat je moet opdraaien met twee touwen, en dat dan snel draait en lawaai maakt (geen idee hoe het heet, maar wij hadden het vroeger ook, in de categorie van een jojo en een tol en zo) en een scheetkussen. Dat laatste stond niet geprijsd, maar hij hoopte onder de tien euro te blijven. En jawel, de kassa zei 21, 70 euro voor de drie. Mooie oefening in budgettering dus.
Dat het brol was, bleek intussen ook al: de duimkicker legde bijna onmiddellijk het loodje, maar het draaiding was een groot succes, vooral op de scoutsfuif ’s avonds. En dat geweer, dat schiet verdomd ver. Met Merel ben ik het kasteel aan het bouwen, en Kobe heeft al massa’s figuurtjes uitgeponst in het metaalpapier, met een heel mooi resultaat. Dik in orde dus. Lang leve de brol uit de Action ^^