De jongens hebben zelf, met zo’n rondbreiraam (een punnikding) een mutsje gemaakt, met een klein beetje hulp van mij. We wisten niet goed wat de maten waren, en dit blijkt dus goed te zijn voor een boreling of een babypop. Tot Merels grote vreugde.
Tuin
Die gigantische molshoop werkte al lang op mijn zenuwen, maar bon, daar was tot hiertoe niet zoveel aan te doen. Werfmachines, ingegraven buizen, enorme regenwaterputten: tot zover mijn gras en tuin. Nog een chance dat we nog een klein stukje hebben dat ongemoeid is gebleven, en waar nu de tuintafel, schommel, hangmat en kleine glijbaan opeengepropt staan, met daar nog een wasdraad tussen.
De toestand tot deze morgen:
Deze morgen stonden de mannen van Vert’din hier, met een soort machientje en veel werklust. De grond werd omgewoeld en effen getrokken, de boomstronk – mijn arme boom – vakkundig verwijderd.
Tegen de middag gingen ze grasmatten en haagbeuk halen, en na een tijdje zag het er al zo uit:
En in de late namiddag had ik gewoon weer een tuin! Er mag weliswaar nog niet op gelopen worden tot het gras is doorgeworteld – zo’n drietal weken – en het moet alle dagen water krijgen, maar: ik heb een tuin!
Eind mei is er hier het communiefeest van Kobe, en dan moeten de kinderen kunnen spelen. De rest van de tuin is voor volgend jaar, als er hopelijk weer wat budget is.
Die mannen hebben ook een voorlopig tuinpad aangelegd met mijn bestaande stenen, kwestie van niet met modderpoten aan de voordeur te komen. Schots en scheef, maar het was ook niet de bedoeling dat het nu al deftig werd gedaan.
Tuin, gewoonweg. Tuin!
365 – 08 april 2014 – Spiderman meets Mega Mindy
BFF
Al sinds het middelbaar heb ik eigenlijk twee bijzonder goeie vriendinnen. Allez, toen was er nog iemand extra, maar daar ben ik helaas alle contact mee verloren intussen. Jammer eigenlijk.
Maar Kim en Nathalie, die ken ik dus al meer dan dertig jaar. We zien elkaar misschien niet zo vaak – het leven is er tussen gekomen – maar we kennen elkaar wel door en door. Samen de eerste liefjes bespreken, elkaars broers pesten, uitgaan en giechelen, u kent het wel. Zij waren de gezelschapsdames van mijn broers op mijn trouw, omdat beide broers toen nog vrijgezel waren. Met Kim ben ik verschillende keren samen met ons ma op vakantie geweest in Engeland, en met Nathalie heb ik zalige lunches waarbij we over de kinderen kletsen. Enfin, best friends forever, en na dertig jaar durf ik dat eigenlijk wel stellen, ja.
Toen ons in november het nieuws bereikte dat Kim op reis in Hawaii een herseninfarct had gekregen, en dagenlang tussen leven en dood zweefde, waren we daar begrijpelijk allebei compleet ondersteboven van. Ge zoudt van minder.
Pas na een goeie maand kon ze gerepatrieerd worden, en toen was nog maar de vraag in hoeverre ze zou herstellen, want het gevaar was nog niet geweken. We waren nog steeds doodongerust.
Sindsdien pik ik Nathalie zowat elke maandagavond op, en rijden we samen naar het UZ, naar het revalidatiecentrum, om er samen gezellig een uurtje te zitten kletsen. Kim is intussen volop aan de beterhand, en kan dankzij de intense revalidatie al met behulp van een looprek een klein beetje stappen. Week na week zien we de vooruitgang, gelukkig maar.
Vrijdag was het haar verjaardag, en dus hebben Nathalie en ik haar vandaag ontvoerd richting Le Petit Grill, een zeer gezellig Frans-Thais restaurantje vlakbij. Ze zat ongeduldig te wachten in een mooi kleedje, voor een van onze intussen lang uitgestelde wijvenavondjes. Alleen jammer dat het echt aan het gíeten was toen we haar ophaalden: we waren drijfnat, inclusief de rolstoel ^^
Enfin, we hebben een fijne avond gehad: lekker eten, fijn gezelschap. Een dessert zat er niet meer in, want toen was Kims pijp gewoon uit. We hebben haar dus netjes weer in het UZ afgeleverd, en deze keer bleef het droog.
BFF. Voor nog minstens dertig jaar, als het aan mij ligt.
Gelukkige verjaardag, Kimmie!
365 – 07 april 2014 – waterkieken
Ambiance
Toen ik een paar weken geleden de vraag kreeg van Bart of ik mee wilde gaan kijken naar de Ronde (op uitnodiging van VDAB), heb ik daar geen moment over getwijfeld.
De kinderen werden bij Omaly afgezet (dank u, Nelly!) en wij reden naar de Zwalmkoets, voor zeer uitgebreide receptie en staand voorgerecht. Om 13.00u werden twee grote bussen volgeladen en afgezet in Velzeke, aan het PAM, op het einde van de Paddestraat.
Eigenlijk zijn de renners voorbijgeflitst voor je het goed en wel beseft, maar om een of andere reden vind ik dat ongelofelijk wijs. Het is leuk om Volderke eens goed te kunnen aanmoedigen, daar achteraan het peloton.
Enfin, allen weer de bus op, terug naar Zwalm, om daar met grote schermen en geluid vollen bak op Sporza de rest van de koers te volgen, tussen quasi allemaal fervente supporters:
onderwijl een maaltijd nuttigend met als briefing ‘lekker, en ruim voldoende’. Dat laatste was wel letterlijk te nemen, ja:
En dan was er nog een groot bord soep aan vooraf gegaan.
Enfin, toen Cancellara gewonnen had (Kobe: “De fans van Cancellara dansten de bolognaise!”) en wij eigenlijk geen pap meer konden zeggen, pikten we de kinderen op, reden naar huis, en zagen dat we een fijne dag hadden gehad.
Meer moet dat absoluut niet zijn.
365 – 06 april 2014 – Ronde
Ankoria 9, alweer
Wolf wist me vanmorgen te melden dat hij nauwelijks geslapen had van de spanning, en hij liep sowieso al weken te popelen. Want ja, vandaag was er weer Ankoria, de kinderlarp. Omdat het nogal ver rijden was – Scherpenheuvel – kon ik hem niet zomaar even afzetten en terug rijden, en dus bleef ik als figurant.
Ik had me voorzien op redelijk fris weer en nogal wat buien, maar ik denk dat het vlot twintig graden was, en een zalig zonnetje! Wolf heb ik niet veel gezien, die was meestal weg op queeste, maar ik heb wel wat piraat gespeeld, en verder eigenlijk vooral rondgehangen, genoten van de rust, en veel foto’s genomen. U krijgt er hieronder een paar, de rest kan u bekijken op de Facebookpagina van Ankoria.
Op de terugweg was Wolf behoorlijk moe, maar nam hij vanuit de auto nog een paar foto’s van de prachtige zonsondergang.
Heerlijk, zo’n moeder-zoondagje.
365 – 05 april – Scherpenheuvel
Verbouwingsupdate
Volgende week beginnen ze met een nieuw groot offensief, zijnde de vloer – eindelijk! – en Barts bureau. Meteen wordt ook de tuin aangepakt, enfin, toch de modderhoop. Kwestie van op Kobes communie toch proper te zitten.
Deze week zijn er een hoop ‘kleinere’ dingen gedaan:
* de RainMaster is eindelijk geplaatst: de waterpomp die ervoor zorgt dat de toiletten eindelijk met regenwater spoelen, en dat ook de buitenkraan regenwater geeft. De wasmachine zou daar ook op moeten zitten, maar dat is blijkbaar niet het geval nog, een foutje in de communicatie.
Alleen vind ik het ding bijzonder lawaaierig, vooral omdat hij in de inkomhal staat, en je hem kan horen doorheen het ganse huis. Wordt vervolgd, zeker weten.
* het dorpeltje onder de nieuwe deur, tussen mijn bureau en de berging, is eindelijk afgewerkt. Tot hiertoe was het eigenlijk een streep steengruis.
* de wasmachine is eindelijk boven geraakt. Geen sinecure, als je weet hoeveel zo’n ding weegt. Maar bon, ze staat er, en ze staat er goed.
* de kleine radiator in Barts bureau is geplaatst, netjes verzonken in de nis waar vroeger het deurgat was
* de folie is overal gehangen: in Barts bureau
in de jongens hun badkamer
en ook in onze badkamer. Die moet helaas nog eens herdaan worden, want a) ze is niet even hoog aan beide kanten b) de tekst is van buitenaf leesbaar, en dat is niet de bedoeling. Maakt eigenlijk ooit nog iemand eens winst, als ze voortdurend moeten herbeginnen?
