Communie!

We waren er al weken mee bezig, keken er volop naar uit, en om half tien zaten we effectief in de stampvolle kerk, en popelde Kobe toch wel wat zenuwachtig. Maar alles liep voorbeeldig: Kobe las voor, Merel zat geduldig op mijn schoot – en anderhalf uur is lang voor een driejarige – en Wolf zat bij zijn vrienden. Oma en opa stonden achteraan in de kerk, er was helaas niet genoeg plaats. Maar Kobe werd voorbeeldig “een kindje van Jezus”, zoals hij het zelf uitdrukte, en was daar zeer blij om. En wij dus ook.

foto 3

Daarna reden we naar huis, waar de kookploeg al druk bezig was, en de gasten vrij snel arriveerden.

De kinderen kregen macaroni met hesp, kaas en champignons, op uitdrukkelijke vraag van Kobe, en vonden het ongelofelijk lekker.

IMG_9307

IMG_9308

IMG_9309

IMG_9310

IMG_9311

Wij kregen iets meer en iets verfijnder, en eigenlijk ook bijzonder lekker. Vond ik toch.

IMG_9313

IMG_9314

Er kwam uiteraard ook een toost op de communicant:

foto 1

En intussen hadden we ongelofelijk veel chance met het weer, en werd er warempel buiten gezeten en gestaan, zowel voor het aperitief (met massa’s hapjes) als voor het dessert.

IMG_9312

IMG_9317

Er werd enthousiast een ijslam geslacht, dat helaas aan het smelten was, en niet alleen de kinderen wilden er een stukje van. Maar de ‘grote mensen’ kregen ook nog een “kolonel”: sorbet met wodka en citroen. Blijkbaar ook zéér lekker.

foto 2

En toen had Bart zelfs nog voor taart gezorgd, waarvan er, zoals altijd, veel te veel over was.

De kinderen amuseerden zich rot, vooral eigenlijk met de fatboy.

IMG_9316

IMG_9315

En Dirk nam even een gezinsfoto. Of twee.

_DSC0894

_DSC0900

Het was dik na zessen toen iedereen naar huis was, en dat zegt eigenlijk al bijzonder veel. Jawel, het was een fijn feestje.

Koppig zijn doet geen zeer.

Nog een chance.

Morgen is het Kobes communie, en dus was ik deze middag tafels naar beneden aan het halen, in elkaar aan ’t zetten, en schikken. En merkte ik, dat ik eigenlijk totaal niet nagedacht had over een tafelkleed. Op onze vierkante tafel past perfect een rood tafelkleed, maar ik heb die niet voor de andere tafels, en dat gingen dus grijze moeten worden, of witte. En om eerlijk te zijn: het had totaal geen zicht. Meh.

Toen dus tegen vijf uur – Bart was al thuis van drieën om te helpen – al de rest klaar was, kon ik het niet laten: ik sprong op de moto en reed naar de stoffenwinkel in de Sleepstraat. En jawel, ze hadden prachtige witte stof van dubbele lengte. Mijn tafelconstructie was iets meer dan twee meter in ’t vierkant, dus drie meter stof zou ideaal zijn. Content als een katjen reed ik terug naar huis, en merkte ik twee dingen op. Eén: de vouw in het midden van de stof, waar ze op de grond had gestaan, was behoorlijk vuil, en twee: een halve meter overschot aan alle kanten was er serieus over, dus ik zou beter een stevige boord inleggen.

Bon, de stof vloog in de wasmachine en droogkast, en ik haalde de naaimachine boven. Een boord van 30 cm rondomrond, dat ging me 20 cm overhang opleveren, en dat was ideaal. Ik begon ijverig na te meten, in te spelden, af te boorden en te stikken. En dat duurde eigenlijk alweer allemaal veel langer dan gepland, maar bon. Om elf uur kondigde ik trots aan dat het klaar was, en dat het in orde ging zijn!

Tot ik het tafelkleed op de tafel legde. Teleurstelling en ontgoocheling was mijn deel! Die stof was blijkbaar behoorlijk wat gekrompen in de lengte, in die mate zelfs, dat ik amper een paar centimeter op overschot had! Man man man…

IMG_9305

Maar ik zag het echt niet zitten om de naden nog los te maken en te herbeginnen. Dan maar zo… Het was nog altijd beter dan het oorspronkelijke grijze en rode. En voor een volgende zitting leg ik het dan wel uit.

Zucht.

Zal me leren om niet nog eens na te meten!

Enfin, mijn bloemstukje was tenminste toch gelukt. En met een deftige tafelschikking zag het er toch nog redelijk uit.

Juist ja.

Kijk, ik kom vandaag thuis van een lastige dag op school – die laatste weken voor de examens, da’s extra druk – en heb nog een half uurtje voor mezelf, voor ik de kinderen moet ophalen. Het is muisstil in huis, ik schuif het venster open, zet de computer aan, en loop naar de keuken, diep in gedachten verzonken. Diezelfde examens, weetuwel, en wat ik nog allemaal van leerstof wil zien. Op automatische piloot steek ik de ontbijtborden in de afwasmachine en zet ik de koffiemachine aan. Ik haal een tas uit de kast en de melk uit de ijskast, schenk een grote tas melk in om een latte te maken, en, nog steeds in gedachten verzonken, zet ik de melk in de microgolf, en duw op de knop.

En nét op dat exact zelfde moment trekt de overbuur zijn slijpschijf op gang.

Exact.

Ik zat zowat ín mijn afwasmachine van ’t verschieten.

Serieus, maat. Wie doet er nu zoiets?

Vestiairekast

Vrijdag zijn ze hier vol goeie moed een vestiairekast komen installeren. Ha ja, dat ging maar een paar uurtjes duren. Ge ziet vaneigens dat dat niet klaar was dus.

IMG_9302

IMG_9301

Vandaag zijn ze dus verder komen doen, en ik moet wel toegeven: het ziet er goed uit. De buizen van de verwarming en het water, de collectoren en ook de regenwaterpomp zitten netjes weggewerkt, achter een wand die er probleemloos uit kan. De kast zelf geeft veel ruimte, en dus ook een hangrek voor de jassen van gasten en zo.

IMG_9325

Eigenlijk vind ik het vooral proper, zo. En we zijn met andere woorden zo goed als rond met die verbouwing. Oef.

Fietsen!

Omdat Kobe nog steeds niet kon fietsen, was ik eind april een loopfietsje gaan halen: zo’n fietsje met een zadel maar zonder pedalen. Kobe kreeg de opdracht om te oefenen op dat ding tot hij serieus snelheid kon halen en lange einden kon doorrijden zonder met zijn voeten aan de grond te komen. Want de beweging van gewoon fietsen kent hij wel, maar hij had teveel schrik om te vallen, en vond dus zijn evenwicht niet.

Gisteren gebood ik Bart om te oefenen met Kobe op de gewone fiets, want dat loopfietsje had hij nu wel onder de knie. Na tien minuten kwamen ze terug binnen, met de droge boodschap: “Kobe kan fietsen.” Ik heb Kobe vastgegrabbeld en heb met hem een rondedansje uitgevoerd!

Maar vandaag was dat dus een ander paar mouwen. Want het is niet omdat hij de beweging van het fietsen kan, dat hij ook echt kan fietsen. En dan bedoel ik: netjes rechtdoor rijden, zich niet laten afleiden door een hond of een auto, stoppen op het einde van de straat, afslaan, rechts houden… Ik ben vandaag met hem gaan fietsen hier in de wijk. Het was heerlijk rustig: een verkiezingszondag rond een uur of zes ’s avonds, da’s blijkbaar ideaal. Maar geloof me: het heeft me een paar jaar van mijn  leven gekost, en was mijn haar niet geverfd, dan was het nu toch wel stevig grijs.

Want Kobe en focussen, dat is het duidelijk niet. “Oh mama, mooie bloemen!” en prompt zat hij de haag van die bloemen binnen. Zucht.

Ik denk dat er nog menig zondag zal gefietst worden, zo rond een uur of zes, vooraleer hij klaar is om naar school te fietsen met mij. En dat ik best nog een voorraadje haarverf insla.