Dag drie met vakantiegevoel
Fietsen door de heldere zomerse ochtendlucht, als alles nog fris is en de beloofde warmte nog moet komen, is een van de kleine geneugten waar ik dol op ben.
Edoch.
Fietsen met drie kinderen, waarvan eentje nog echt moet leren in het verkeer fietsen en nog alle kanten uit zwiebelt, valt daar echter niet onder. Geloof me. Wolf reed voortreffelijk voorop, Merel genoot in het stoeltje achterop bij mij, en Kobe… Tsja, Kobe maakte kennis met de goot, knuffelde een paal, en zorgde ervoor dat ik een jaar van mijn leven kwijtspeelde, of zo voelde het toch aan. Over de twee kilometer doorheen de woonwijk, met nauwelijks auto’s onderweg, deden we bijna twintig minuten, zodat we royaal te laat waren op sportkamp. Gelukkig zijn het daar ook geen stipte beginners.
Een en ander zorgde er wel voor dat de koffie thuis, in alle rust, dubbel zo hard smaakte.
Tegen half elf was het uit met de rust: ons ma arriveerde, om gezellig samen, als moeder-dochtermoment, te gaan shoppen in datzelfde Lochristi van gisteren. Missie: een nieuw paar sandalen voor haar, een T-shirt of zoiets voor op haar nieuwe groene rokje van Desigual dat blijkbaar een onmogelijk kleur heeft, en dat was het zo ongeveer. Vrij beperkt, dus.
Het begon eigenlijk al zeer goed: in de eerste schoenwinkel hadden we al prijs. Al duurde het toch wel een klein uur voor ze beslist had welk paar ze nu eigenlijk ging meenemen. Wijven!
Maar omdat een tweede paar sandalen eigenlijk ook nog wel moest kunnen, vond ze, stopten we ook nog bij een resem andere winkels. Helaas. We waaiden zo wel per toeval nog de C&A binnen, omdat die toch naast een schoenwinkel lag, en we kwamen nota bene allebei buiten met een felgroene jas: zij een regenvestje, ik een kort nepleren ding dat ik ongelofelijk wijs vond. Tot zover mijn voornemen niks te kopen.
We waaiden nog winkel in, winkel uit, kochten brol bij de Action, gingen de boogpees in de Decathlon inwisselen voor een korter exemplaar, en togen naar Lochristi Dorp voor een late lunch. Alwaar de ober me vergat te vertellen, bij het bestellen, dat een hammetje toch minstens een half uur wachttijd is. Tegen kwart over twee hadden we alsnog ons eten, en ik moet zeggen: het was het wachten waard. Heerlijk!
Veel winkels wilden we eigenlijk niet meer doen, we hadden het zo wat gehad, en gingen eventueel nog even in Evergem kijken voor een stevige beha voor haar. Maar in het passeren stopte ik nog even in de Cassis/Paprika, en jawel, zelfs twee mooie witte T-shirtachtige dingen voor ons ma op dat fameuze rokje. Score!
Missie geslaagd.
In Wondelgem leende ik fluks een fiets van de immer fantastische apotheker, en troonde ma mee om de kinderen op te halen. Lag het nu aan het feit dat oma mee was of niet, feit is dat Kobe deze keer geen aandrang voelde om palen te knuffelen of iets in die strekking. Hij leert echt snel.
Enfin, drukke dag met totaal geen verplichtingen, en alweer een fijn vakantiegevoel. Dank u, ma!
365 – 03 juli 2014 – Belgiëgevoel
Nog meer vakantiegevoel
Alweer een rustige start, met koffie en wat opgeruim, en dan naar Evergem, naar de échte solden. Ik zal het geweten hebben. Ik had voor mijn verjaardag namelijk een cadeaubon gekregen voor het Vijgeblad, een fantastische lingeriewinkel daar. Ik stond er om kwart voor tien, een kwartier na opening, en – I kid you not – er waren 52 vrouwen in het pand (de mannen tellen we gemakshalve niet mee). Ik heb ze geteld, terwijl ik stond aan te schuiven aan de paskamers, waarvan er nochtans acht stuks zijn, ruim en gerieflijk. Maar een beha pas je niet zoals een T-shirt, en vooral: je komt in een lingeriewinkel voor het professionele advies. Ik moet toegeven: de gerantes bleven hun eigen kalme zelf, en gingen voortdurend rond om raad te geven. Zo ook bij mij: ik had drie stuks meegenomen, waarvan ééntje echt mijn model niet bleek te zijn, en een tweede te klein. Ze ging prompt een grotere maat halen, en had meteen ook nog een ander modelletje mee: “Hier, gij draagt graag Marlies Dekkers, dit geeft hetzelfde gevoel”. Gelijk had ze: de beha zat zalig, en ik heb hem dan ook meegenomen. Na een dik uur stond ik buiten, met twee beha’s voor de som van 100,04 euro: nog vier cent opleg ^^
Na een stopje in de Zeeman een paar huizen verder – ondergoed en een zomerpyjama voor Wolf – bolde ik goed gezind naar huis.
En nog iets later, na de lunch, ging het richting Ledeberg. Op de moto, wel te verstaan. Ik had namelijk nog franje nodig voor Kobes indianenkostuum, en dat hadden ze blijkbaar niet in de Sleepstraat. Kantjes en glitter, al wat je wil, maar geen franje. Voor vijf euro had ik vijf meter franje, en reed ik gezwind via de Dampoort en de scenic route naar Oostakker/Lochristi: een boogpees voor de larpboog.
Ik genoot intens van het tochtje met de moto, die geeft je toch een enorm gevoel van vrijheid, ondanks helm en beschermende kledij. In het terugkeren haalde ik snelheid op de R4, en aan het einde daarvan bleek ik nog meer dan een uur tijd te hebben vooraleer ik de kinderen moest afhalen. Ik twijfelde geen moment, en sloeg rechts de Kennedybaan in, naar Langerbrugge Veer. In het passeren daar door havengebied heb ik trouwens nog een fijne graffito gespot.
Het is misschien stom en onnozel, maar dat veer nemen, da’s pure ontspanning.
Aan de overkant ben ik zelfs nog even gestopt om foto’s te nemen van het kleine jachthaventje en het pittoreske brugje.
Aaah, vakantiegevoel…
365 – 01 juli 2014 – Langerbrugge Veer
Vakantie!
Deze morgen heb ik de drie kinderen om negen uur netjes op het sportkamp hier in Wondelgem afgezet, en ze hadden er zin in!
De overgang tussen school (zeer druk) en vakantie (niks te doen) is daardoor wat minder groot, ze hadden er massa’s vriendjes van op school (bij Wolf ging het om een geplande bende die samen had ingeschreven) en vooral: ik heb een leeg huis! Stilte! Vakantie zowaar!
Maar dat betekende niet dat ik niks te doen had. Enfin, gelukkig zonder enige vorm van dwang 🙂
Eerst ben ik nog op ’t gemakske naar de school van de kinderen gereden, om eens te gaan zoeken naar gilets van Merel. Die is er in de loop van juni drie kwijtgespeeld, en ’t is niet alsof ze er nu nog stapels heeft. Ik heb haar blauwe onmiddellijk teruggevonden, maar haar mooie nieuwe roze van op Kobes communie was helaas al na één dag verdwenen. Ik heb een andere, zeer gelijkaardige dan maar meegenomen. Ook haar roze met vlinders is verdwenen 🙁 Tsja.
Even later zat ik te genieten van de stilte bij een koffietje. Heerlijk gewoon. Maar na een stevige lunch mocht ik wel eens in gang schieten, vond ik. En dus ging ik de moto op, richting ’t stad. Eens kijken of er al ergens “acties” of solden te scoren waren, zo’n dag voor de officiële start.
Mijn favoriete kledingwinkel stond vol met nieuwe collectie, maar ging wel om 16.00u sluiten om de solden naar beneden te halen. Die stond al helemaal klaar boven, beneden stond er nog maar één rekje. Gelukkig kent de verkoopster me al, en toen ik zei dat ik dringend T-shirts en tops zocht met een kort mouwtje – ik heb ofwel lange mouwen, ofwel helemaal geen – wilde ze wel al eens boven gaan kijken. Slotsom? Ik ging met vijf stuks naar huis, allemaal al netjes in de afprijzing. Ik kan zo stilaan zelf een winkel beginnen van dat merk, ik heb er zeker dertig stuks van, denk ik.
Bon, helemaal in mijn nopjes wandelde ik terug, voorbij een standje met ijsjes. Lekijsjes, ja, maar ook potjes Ben&Jerry’s. En dus werd er op het muurtje aan het Braunplein, heerlijk in de zon, een ijsje verorberd. Op mijn eentje, in stilte, genietend van alle vreemde mensen om me heen, en in mezelf commentaar gevend ^^
Enfin, nog net genoeg tijd om even langs de Sleepstraat te gaan om stof te halen voor Kobes indianenkostuum. Dat is namelijk het kampthema dit jaar, en dus mag mama weer iets verzinnen. Tsja.
Om vier uur stond ik overigens netjes aan het kamp, en om half vijf met Kobe bij de logopediste. Die infantiele slikreflex, weet u nog?
Maar ge kunt niet geloven hoeveel deugd dat deed, zo’n dagje voor mezelf, zonder de druk van schoolwerk of andere dringende zaken. Vakantie noemen ze dat, geloof ik. Ik denk dat ik de rest van de week ook nog vrijaf neem…
365 – 30 juni 2014 – Braunplein
Eentje om te onthouden
Merel wilde me gisteren iets uitleggen in de auto, maar struikelde over haar woorden, en het kwam er maar niet uit.
Toen zweeg ze even, dacht na, en zei, met nadenkende frons op haar gezichtje:
“Mama, mijn mondje is kapot!”
365 – 29 juni 2014 – alpaca
En toen zei de ene tegen de andere op de achterbank: “Het stinkt hier naar alpacakaka” en toen lagen ze allebei strijk voor tien minuten.
Rapportentijd
Er zijn hier een hoop rapporten toegekomen intussen: notenleer, gitaar, en de gewone school. Ik ben met alles bijzonder tevreden, de jongens doen hun best! Kobe was wel wat focus aan het verliezen, zei zijn juf, en dus weer zeer traag aan het werken, maar bon, ge kunt niet alles hebben zeker? Dat groeit er echt wel nog uit (hoop ik).
Notenleer van Wolf:
Zoals eerder gezegd ziet ze gelukkig doorheen het valse zingen, want dat kan hij dus écht niet.
Zijn gitaar:
Alleen zou hij de neiging hebben zijn ene schouder te veel naar voor te schuiven, zodat hij verkrampt speelt. Voorlopig geeft dat nog geen problemen, maar later kan dat wel moeilijkheden opleveren. Maar ik ben vooral blij dat hij het zo graag doet, en altijd spontaan speelt zonder dat ik het hem moet zeggen.
Ook zijn schoolrapport was prima:
Met andere woorden: ook zijn bewegingsrapport is prima, maar daar had ik eigenlijk wel het volste vertrouwen in.
Ook Kobes rapport is, het overgeslagen jaar in acht genomen, bijzonder goed. Zijn schrijven en zijn snelheid blijven zijn zwakke punt, en hij focust ook niet zoals het moet. Daarin merk je duidelijk dat hij jonger is. Per slot van rekening was hij vorig jaar nog een kleuter, en dat vergeten we af en toe wel eens.
Heel duidelijk wordt in zijn attituderapport dat er nog werk aan de winkel is: hij is ongemeen slordig, geeft papieren niet af of speelt ze kwijt, moet regelmatig taken opnieuw maken omdat ze zo slordig zijn ingevuld, sommige letters zijn niet leesbaar, en in zijn boekentas kan gerust een egel doodgaan zonder dat hij het de eerste drie weken zou merken. En dan heb je zijn bank nog niet gezien… Hij vergeet altijd vanalles, speelt turnzak, turnpantoffels, gilets en andere dingen kwijt op een halve dag… We proberen er aan te werken, maar het is niet zo makkelijk met een kind dat een geest (en dus ook een aandachtsspanne) heeft van een reuzensprinkhaan.
En ook in het bewegingsrapport merk je dat hij wat jonger is: hij heeft nog niet alles onder de knie, en is motorisch ook niet zo sterk als pakweg Wolf.
Maar al bij al zijn het bijzonder mooie rapporten, en ik ben een trotse mama!