Ziek

Ik had nog gehoopt om gisterenavond mee te kunnen doen aan de Nachtkronieken, maar het werd een avondje zetel. Net zoals het eigenlijk gisteren een dagje zetel was, en dat vandaag ook een dagje zetel is.

Ziek zijn, het is niet leuk. Zeker niet als je je er zo mottig bij voelt, en hoofdpijn hebt, en al dat soort dingen. Meh. Ik heb het echt niet voor een zware sinusitis, zodat zelfs douchen pijn doet. Ha ja, die waterstralen op je hoofd…

Dus nee, even boeken toe. Want langer dan een kwartier aan mijn computer is al niet meer haalbaar. Bleh.

Usability bij Ikea

In de hal wilde ik een bankje of zo, iets waar de kinderen zich bij het thuiskomen van school op kunnen neerzetten om hun schoenen uit te doen. Even googlen bracht me bij, jawel, alweer Ikea, waar ze perfect hadden wat ik zocht.

tjusig-bank-met-schoenenopberger__0092902_PE229646_S4

Strak, zwart, en met plaats om schoenen te zetten.
Ik had twee weken geleden al meegebracht, en heb dat vorige week, tijdens Zuiddag, in elkaar gezet.

Het fameuze platte pakket zag er bij openen als volgt uit, en ik vond dat er een zeer grappig kartonnetje in zat.

IMG_2185

Iets later werd ik met een vervelend probleem geconfronteerd: zet maar eens een zijkant met voorgeboorde gaten erop, als de buizen alle kanten uitgaan. Tegen dat er drie op hun plaats zitten, zijn de andere zes alweer verschoven. Klinkt wellicht bekend, nee?

IMG_2186

En toen kwam er een Aha-Erlebnis van formaat (ook wel te vinden in de handleiding, overigens, maar die is, zoals welbekend, voor mietjes): dat kartonnetje! Jawel!

IMG_2187

Alle buizen netjes op hun plaats, de tweede zijkant stond er op tien seconden op, en het karton heb je dan maar weg te scheuren.

Wel, dàt noem ik nu eens usability. Een dom kartonnetje dat het in elkaar zetten ongelofelijk veel makkelijker en minder frustrerend maakt. Serieus. Chapeau, Ikea. Dat is dus een van de redenen dat ik bij jullie koop. Gewoon dat soort kleine dingetjes.

Oh, en ook wel omdat het gewoon mooi is, daar in de gang. En praktisch.

IMG_2349

Sorry is niet genoeg!

Bij momenten ben ik toch écht wel trots op mijn school.

Neem nu het project rond duurzaamheid. Daar is een paar leerkrachten mee begonnen dit schooljaar, en een pak leerlingen is mee op de kar gesprongen.

Vandaag was een eerste hoogtepunt: de 11.11.11-actie “Sorry is niet genoeg”. Ik stond erbij, keek ernaar, glunderde, en zag dat het goed was. En wat al helemaal mijn dag goed maakte, is dat ik woensdag een persbericht had uitgestuurd, en dat er vrijdag wel degelijk een reporter van Het Laatste Nieuws stond.

Mijn verslag van de dag kan u op de schoolblog lezen: http://kamariakerke.wordpress.com/2014/10/28/sorry-is-niet-genoeg-2/

Geef toe: we doen dat goed, daar in Mariakerke.

Zorgleerkracht

Toen ik deze morgen Wolf ging wakker maken, kroop hij als een echte tiener nog dieper onder zijn dons, en kreunde: “Ik wil niet naar school”.

Wat me aan een kant enorm verbaasde, want Wolf is een vrolijk, leergierig kind. Aan de andere kant had ik het al zien aankomen: hij klaagde al een tijdje over zijn rumoerige klas, en dat het soms echt niet meer leuk was. Dat ook zijn juf ze soms niet onder controle kon houden, en dat ze al gezegd had dat ze doodmoe van hen was, in die mate dat ze ’s avonds aan de keukentafel eigenlijk zelfs geen deftige conversatie meer kon houden met haar eigen kinderen. Wolf, het teergevoelige zieltje, lag daar echt wakker van.
En nu was die juf nog wel geveld door een keelontsteking, en was er een jonge vervangleerkracht, eentje die de klas totaal niet kon beheersen. Ik snap dat volledig, ik ben ook nog interim geweest, maar Wolf vindt het verschrikkelijk.

Het argument dat zijn juf vandaag terug ging zijn, kreeg een “Kan me niet schelen” als antwoord, en het feit dat het nog twee dagen is voor het vakantie is, ontlokte een “Maar dat gaat toch niks helpen, want daarna is het toch weer van het zelfde”.

Juist. Het zit dieper dan een baaldag, duidelijk.

Ik ben deze morgen met de kinderen naar school gewandeld, en ben daarna even in het secretariaat binnengelopen, om een afspraak te maken met de zorgleerkracht. Die kon me er gelukkig snel even tussen nemen rond 15.00u, en kon ik Wolfs probleem melden. De lastige klas, daar wist hij al van. Hij zag ook niet direct een oplossing – net zo min als ik, eigenlijk – maar was blij dat ik tenminste een melding had gemaakt, zo weten ze dat er een effectief probleem is.

Ik hoop nu maar dat Wolf er zich kan over zetten. Deze namiddag was hij in elk geval een pak vrolijker, want zijn eigen juf terug, dat maakte toch al een heel verschil. Ook al gaat het wel weer slechter worden. Maar deze goeie dag had hij tenminste gehad, zei hij. That’s my boy!

Zen

Kleine meisjes en eendjes, meer heb ik blijkbaar niet nodig om zen te worden. Toegegeven, de zon hielp ook wel fameus.

IMG_2289

IMG_2291