Geplaatst op

Zalig ontspannen weekendje

Na die hectische weken was ik echt toe aan een ontspannen weekend, en dat is exact wat ik van mijn lieverd gekregen heb.

Vrijdagavond heb ik in de zetel doorgebracht. Puh. Maar eerst had ik nog Wolfs weekendtas bijeengezocht en hem afgegooid aan de scouts.

Zaterdag was ik wel weer vroeg op om Kobe om half negen in de muziekles te krijgen, maar daarna heb ik lekker zitten rondprutsen op mijn PC en zo. Bart deed intussen de boodschappen en kookte, en ik mocht gewoon mijn voetjes onder tafel schuiven. De namiddag was niet veel anders, Bart verdween zelfs een half uurtje met beide kinderen, en ik nam er zowaar een boek bij! Toegegeven, een Vlaamse thriller van Deflo, geen literatuur, maar toch: een boek!
En tegen vijf uur had ik een nog veel vermeteler idee: een bad! Ik heb heerlijk genoten met dat boekje in mijn bad, zonder kinderen aan mijn oren, met wat kaarsjes, en complete stilte. Heerlijk gewoon!

IMG_4431

Ik was intussen zelfs zodanig opgekikkerd dat ik zelfs nog naar Ranst ben gereden, naar een verjaardagsfeestje. Ik was eerst nog aan het twijfelen, maar ik ben echt blij dat ik gegaan ben: twee mensen uit een ver verleden opnieuw ontmoet, en heerlijk gekletst!

Alles bij elkaar – ook het nieuwe uur – maakte dat ik pas tegen vier uur in bed lag. Maar mijn allerliefste was op tijd opgestaan om Kobe naar de scouts te sturen om half tien (ik had de kleren, bijzonder voorziend, al klaargelegd) en ik heb warempel geslapen tot twaalf uur! Gewoon zalig zeg!

Opnieuw mocht ik mijn voetjes gewoon onder tafel schuiven, en ook deze namiddag werd rustig doorgebracht, al bloggend en prutsend, de was tackelend naarmate een van de kinderen thuiskwam, kijkend naar Gent-Wevelgem, en zowaar mijn boek uitlezend.

Ik zeg het u, iedereen zou een Bart moeten hebben, maar die van mij kunt ge niet krijgen. Oh nee. Die is van mij!

Geplaatst op

Senbazuru

Een watte? De kans dat u het bovenstaande woord kent, is vrij klein, ik weet het.

Een senbazuru is een Japanse krans van duizend kraanvogels, kleine origami vogeltjes in alle kleuren. De vogels worden met een draadje aan elkaar verbonden, meestal in 25 slingers van 40 vogeltjes. Ze symboliseren vrede, of vragen een persoonlijke wens zoals de gezondheid van een dierbare. Volgens de traditie moeten de vogeltjes door één persoon gevouwen worden, binnen het jaar. Andere verhalen zeggen dan weer dat de krachtigste symboliek vereist dat de vouwer het huis niet verlaat voor ze alle 1000 gevouwen zijn. Mja…

Ik ben er meer dan 20 jaar geleden mee begonnen. Toen was er in de Zwartezustersstraat een winkel, Nippon, die zich specialiseerde in Japanse producten. Ik kocht er als student een pakketje van 1000 origamiblaadjes om er een senbazuru mee te vouwen. Ik ben destijds aan ongeveer 600 stuks geraakt, daarna is hij ergens in een schuif beland, en telkens ook mee verhuisd.

Kobe is zich onlangs beginnen interesseren in origami, en Bart had hem verteld dat wij dat vroeger ook deden, en dat ik nog ergens een boekje had. Vrijdag heb ik hem het boekje gegeven, en gisteren heb ik hem het principe van de senbazuru uitgelegd. We zijn samen de doos met gevouwen vogeltjes van zolder gaan halen, en intussen heb ik ook het pakketje ongevouwen blaadjes gevonden.

IMG_4426

IMG_4427

Samen zijn we opnieuw kraanvogels aan het vouwen, en hij is eraan bezig met een stevige determinatie.

“Voor oma, mama.”

“Ja, lieverd, voor oma.”

We vouwen. Want meer kunnen we niet doen.

Geplaatst op

TGIF

Of voor wie de afkorting in de titel niet kent: Thank God It’s Friday.

Blijkbaar laad ik niet meer helemaal op. Vorig weekend was nochtans een rustig weekendje, en ik begon vol goeie moed aan de week, maar ik heb dus het einde niet gehaald zoals het zou moeten. Ik geef het toe, het zijn zware weken. Vorige week drie avonden klassenraden en dan nog de uitvaart, maandag oudercontact, spurten om dat krantje definitief af te krijgen, en gisterenavond infoavond waardoor ik ook maar om half elf thuis was. En dan is de vrijdag voor mij ook nog de zwaarste dag, met zes uur lesgeven, een uur studie (niet altijd, maar vaak wel), een kwartiertje tijd om te eten, en een half uur toezicht.

Ik geef het toe, ik heb puur op karakter staan lesgeven, en mijn concentratie was niet altijd wat ze zou moeten zijn. Ook de leerlingen hadden er genoeg van, zoveel was duidelijk. Ik heb hen eerlijk verteld dat het voor ons, leerkrachten, ook welletjes was, maar dat we nog steeds een werkethos hebben, en dat we wel degelijk les geven, in plaats van te zitten lummelen. Ze begrepen het, en gingen er ook mee akkoord, gelukkig maar.

Volgende week zijn er de GWP’s, of de Geïntegreerde werkperioden. Noem het schoolreis of projectweek tijdens de lesuren. De zesdes vertrekken morgenvroeg naar Italië, de vierdes zondag naar Tsjechië, en de eerstes maandag naar Dinant. Tweedes, derdes en vijfdes blijven thuis en doen een project.

Het is ook lastig, maar op een compleet andere manier, en het doet deugd. En dan twee weken vakantie, oef.

Oef.

 

Geplaatst op

Infoavond

Ik was  eigenlijk niet van plan naar de infoavond van onze school te gaan. Het wordt ook niet gevraagd: alle leerkrachten van de eerste graad zijn er aanwezig, en wij (van tweede en derde graad) hebben dan de proclamatie en BBQ en dergelijke om naartoe te gaan. Maar toen bleek dat er een aantal uit Wolfs klas/jaar al naar de bewuste infoavond ging luisteren, ook al zitten ze nog maar in het vijfde. En uiteraard kon ik het dan niet maken om daar níet te zijn. En ik geef toe: ik wilde ook wel eens weten wat men van mijn infokrantje dacht, en of het activeren van zowel Facebook als website een verschil maakte.

De zaal zat vol. Meer dan voorzien: Pierre (de werkman) sleepte in allerijl nog extra stoelen aan. En ik hoorde van verschillende mensen dat ze van de infoavond afwisten door Facebook en/of website. Ik content, natuurlijk!

Het heeft ons maar een handvol extra inschrijvingen tegenover vorig jaar opgeleverd op de infoavond zelf, maar ik ben er zeker van dat het onze naamsbekendheid ten goede komt. Het deed in elk geval deugd, te zien dat mijn werk iets oplevert.

Het verslag met foto’s heb ik op de schoolwebsite zelf gezet, en wel hier. De helft van de foto’s is overigens door Wolf getrokken.