Zuiddag 2015
Vorig jaar was er nog één leerlinge in mijn klas die geen job had gevonden voor Zuiddag, en die heb ik toen zelf maar in dienst genomen om mijn berging aan te pakken. Ik was daar toen zo content van, dat ik ook dit jaar een leerling heb laten werken in ruil voor 40 euro voor een goed doel.
Timon stond hier netjes om negen uur, en samen zijn we toen maar de motregen gaan trotseren. Enfin, ik was eigenlijk vrij vlug weer binnen, want het eerste werkje dat ik voor hem had was er eentje dat mijn rug absoluut niet meer aankan: het herstapelen van een ganse hoop stenen tegen de muur.
Timon deed dat snel en grondig, en ik was meteen al tevreden. Daarna hebben we samen de houtstapel aangepakt, die de kraanman uit het houthok had geplukt en in het achtertuintje had gedropt. Letterlijk. Dit was de toestand van de achtertuin op het moment dat we er nog moesten aan beginnen.
Timon was misschien niet zo handig in het stapelen, maar wel in het aangeven, en meer moest dat eigenlijk niet zijn. Tegen half elf hadden we de hele boel al opgeruimd, en een hoop onverwachte fauna opgespoord. Zo zagen we een heel aantal spinnen die ik nog nooit eerder gezien had: van zwart tot bruin, met een heel specifieke tekening op het achterlijf, tot zo’n drie cm groot. Als iemand weet wat het is: graag!
Plots zagen we ook twee padden, een bruine en ene met een eerder oranje tekening. Timon zei dat hij er daarna nog meer had gezien. Bizar!
Intussen deden we vrolijk verder, en bleek er onder het hout nog een stenen vloertje te zitten, dat we vlot konden uitbreken.
Ook daar zagen we een soort spin die ik nog nooit gezien had.
We reden nog even tot aan het containerpark om alle afval weg te brengen, aten, en toen moest ik eigenlijk wel gaan douchen om les te gaan geven. Timon bleef nog even verder werken, haalde de overwoekerende klimop nog grotendeels weg, en verplantte nog een azalea japonica. Daarna mocht hij van mij al vertrekken: ik was bijzonder tevreden met het resultaat.
Het ziet er nog slordig uit, maar het is de bedoeling dat er een moestuintje komt voor Kobe, ik moet het sowieso nog omspitten.
Enfin, ik ben in elk geval ongelofelijk fan van het principe van Zuiddag. Volgend jaar meer!
365 – 22 oktober 2015 – kriebelbeestje
Update tuinwerken
Vorige week zijn ze dus al het bestaande komen afgraven: op dag één het organische, twee dagen later steentoestanden en andere rommel. En toen was het wachten, want de opbouw was pas deze week gepland.
En jawel, maandag stonden er hier twee andere, die contouren begonnen uit te tekenen en vooral veel stabilisé aanvoerden, zodat ze konden beginnen met het terras. Zo zag het er uit na gisteren en vandaag: het terras al in de stabilisé, en een begin van het pad rondom het huis. Ik vind het alvast prachtig!
365 – 21 oktober 2015 – streepje zon
De dubbele was bijna niet meer te zien tegen dat ik mijn toestel gehaald had. Jammer!
Telelens
Ik ben absoluut geen goede fotograaf, maar ik heb wel een vrij goed toestel, en vooral, ik neem heel graag foto’s. Ik denk dat dat wel al duidelijk is. Ik ga dan ook ooit, als ik geen babysit meer nodig heb, avondles fotografie volgen, denk ik.
Alleen ben ik ongelofelijk nonchalant met mijn camera, ik weet het. Ik steek het ding altijd gewoon los in mijn rugzak of handtas, zonder lensdop, en laat het ook overal achteloos liggen. Ik had er destijds ook een goedkope tweedehandse Sigma telelens bij gekocht, en daar was ik heel content van, eigenlijk feitelijk. Goedkoop genoeg om er geen zorg voor hoeven te dragen, maar goed genoeg voor deftige foto’s. Alleen… De laatste tijd was er iets mis met de focus: hij bleef haperen in autofocus, maar ook manueel kreeg ik het beeld niet altijd scherp.
Deze morgen moest ik foto’s nemen voor een project van Zuiddag, en het lukte weer aan geen kanten met die kapotte lens. Ik ben me na de lens naar de fotowinkel geschoten, met de vraag wat het zou kosten om ze te laten repareren. Bleek de lens nieuw ook maar 200 euro te kosten, en reparatiekosten (met verzending en zo) zouden ook wel eens in die buurt kunnen liggen. Ik heb me dan maar gewoon een nieuwe lens gekocht, probleem opgelost. Cadeautje voor mezelf, zeg maar.
En ik dacht bij mezelf dat ik toch wel een ongelofelijke gelukzak was, dat ik zomaar zonder nadenken 200 euro kon uitgeven voor een folie. Het is helaas niet iedereen in dit land gegeven.
365 – 20 oktober 2015 – kattie in een bakkie
Vrolijke maandag
Maandagvoormiddag is mijn vrije dag (samen met de donderdagvoormiddag – de voordelen van deeltijds werken), en dus een heerlijke verlenging van mijn weekend. Hoe druk het ook is geweest, ik kan nog even uitblazen op maandag.
Ik ben sowieso niet echt een ochtendmens, maar als ik rustig kan wakker worden met mijn Wake-Up light, valt dat eigenlijk wel mee. Niet vandaag dus. Want om half zeven begint er hier nu toch een alarm te blèren: “Noodgeval! Er is rook in het kantoor! Noodgeval! Er is rook in het kantoor!” Ik voerde een versnelde versie uit van het rechtkomen van Frankensteins monster, en rende naar beneden, terwijl ik nog even tegen Wolf riep dat hij mocht blijven liggen. Ik heb het lawaai uitgezet, maar het ding bleef maar pinken, en kon dus elk moment opnieuw beginnen tuten, en dus heb ik er gewoon de batterijen uitgehaald. Tot zover noodgeval. Om mijn hartslag weer wat naar beneden te krijgen, heb ik dan maar de tafel gedekt en nog wat op mijn computer gerommeld, en ben toch nog even teruggekropen onder mijn warme donsdeken. Kwestie van een ochtendhumeur te onderdrukken. Kobe had zelfs niks gehoord.
Bon, een ontbijt en een ochtendwandelingetje later was mijn humeur al wat opgeklaard, en toen ik een koffie binnen had en er nota bene ook nog bericht was van Bart vanuit Shangai, kon het zowaar zonnig genoemd worden.
Er volgden nog boodschappen, een rustige lunch hier thuis, een paar uur lesgeven, klassenraad, naar huis spurten om mijn Arduinocursus, een kus geven aan ons ma die kwam babysitten, een slaapwelknuffel voor de kinderen, rushen naar de Arduinoles, mijn hersenen op een wiskundige manier pijnigen gedurende drie uur, thuiskomen om kwart over negen, en in de zetel ploffen. Dat wel.
Maar de voormiddag was toch wel heerlijk. Dat wel.
365 – 19 oktober 2015 – Arduino met extra’s
Nog meer verdwenen tegels
De tegels die effectief nog op de grond lagen, zijn intussen in de container verdwenen, na de graafwerken per kraan. Ik had echter de tegels van het vroegere terras destijds ook bijgehouden: de tuinplannen waren toen nog een verre droom, en we wisten niet of we die tegels nog gingen nodig hebben. Er lagen er dus een zestigtal opgeslagen achter het huis, en die zijn twee dames op hoge hakjes vandaag komen ophalen. Chapeau voor hen, want ze waren ouder dan ik, en die tegels wegen behoorlijk wat. Maar ze zagen het volledig zitten, en hebben er een vijftigtal mee. De laatste overgebleven elf stuks worden in de loop van de week nog opgehaald door iemand die net dezelfde tegels heeft, en wat uitbreiding kan gebruiken. Alleen jammer dat die niet eerder had gereageerd, want voor haar zou het extra fijn geweest zijn.
Maar bon, ik ben al mijn tegels eindelijk kwijt, en ik heb er een aantal andere mensen gelukkig mee gemaakt. Meer moet dat toch niet zijn, toch?