Arduino
Intussen zitten we aan les zeven van de Arduino lessen van ArdLab, en ik blijf het ongelofelijk wijs vinden. Hans steekt telkens nieuwe dingen in elkaar, en dus speelden we vandaag met een Arduino Mega en vooral een touch screen. Amusant, jong!
Eigenlijk programmeren we niks zelf: hij stuurt ons de sketches op voorhand door, we laden die op naar het Arduinobord, en daarna overlopen we de sketch en bekijken we wat het ding nu precies doet. Je leert dus vooral andermans code lezen en ermee omgaan of wijzigen. Want waarom zou je zelf van nul beginnen, als alle code zomaar op het net te vinden is? Je moet er natuurlijk wel aan uit geraken, en dat is nu precies wat we leren.
Het is behoorlijk wiskundig, maar blijkbaar kan ik na vijfentwintig wiskundeloze jaren nog steeds redelijk volgen. Niet dat ik er wellicht ooit iets mee ga doen, of me zelf een Arduino bordje ga aanschaffen: zo fanatiek ben ik niet. Maar ik vind het principe erachter fantastisch, en ik ben blij dat ik het snap.
365 – 16 november 2015 – Arduino met touch screen
Parijs
Je hoort het, ’s avonds, op twitter, en je gelooft het eerst niet. Je gaat slapen, je slaapt rusteloos, en je wordt wakker met de keiharde feiten in je gezicht.
Ik heb me echt vandaag afgevraagd wat voor soort wereld ik mijn kinderen aandoe.
En dan zie je een foto als dit passeren. Hartverwarmend, en mijn geloof in de mens terug versterkend.
Want wat is het? De wachtrij voor het Bloedinzamelingspunt van het Rode Kruis, in datzelfde Parijs.
365 – 15 november 2015 – Schlumbergera
Verjaardagsfeestje
Merel kreeg haar verjaardagsfeestje met vier gasten, en jawel, zowel Lieze, Poppy, Louis als Mila kwamen af. Eigenlijk vond ze Lieze alleen al meer dan genoeg, maar bon. En uiteraard waren er eerst cadeautjes en dan taart. Ik was in de voormiddag trouwens nog gepasseerd langs de Zeeman, en had een allerschattigst lief kleedje voor haar opgepikt. Geef toe…
Wolf had andermaal meer dan zijn best gedaan, en had een zoektocht door het huis opgesteld op maat van zijn zusje. We vertelden hen dat er een schat in het huis verstopt zat, maar dat alleen prinsessen en een ridder die konden vinden. Ze mochten elk een kleur kiezen, en elke opdracht had een kleur met een prinsessenjurk (of ridderkostuum) in die kleur. Je had de gezichtjes moeten zien! Na afloop waren ze dus allemaal netjes getransformeerd.
En toen volgde er nog een muziekpak met gekke opdrachtjes.
Afsluiten deden zij met verstoppertje – daar hebben we een heerlijk huis voor – en ik met het bakken van mislukte pannenkoeken. Nog nooit tegengekomen, maar bon.
In elk geval vonden ze het allemaal heel leuk, en kreeg ik na afloop een dikke, dikke knuffel van mijn dochter. Daar gaat het per slot van rekening allemaal om.
365 – 14 november 2015 – Mariakerke
Fijne dag
Deze middag ben ik nog eens gaan eten met mijn twee beste vriendinnen uit het middelbaar. 32 jaar kennen we elkaar nu al, da’s eigenlijk best lang. En dus werd er weer over en weer getetterd als vanouds, over een heerlijke, uitgebreide croque in de Brazza. Dik in orde. We liepen nog mee met Kim tot aan haar huis, en daarna wandelde ik met Nathalie terug tot aan het station, omdat ik de nieuwe omgeving daar wel een beetje wilde verkennen, en ik zin had in een wandelingetje. Juist ja: we waaiden bijna weg, en toen begon het plots te gieten. Tot zover de wandeling, ik zag geen steek meer.
En vanavond ben ik voor het eerst in lang nog eens gaan picknicken met Merel, terwijl de jongens aan het trainen waren. Echt koud is het niet, en intussen was het gelukkig ook weer droog. Ik had er aan gedacht om zowel een zaklamp als mijn fototoestel mee te nemen, en dat gaf wel een leuk resultaat.
365 – 13 november 2015 – aalscholvers
Postzegels
Ik snap dat dus niet, dat een grote gemeente als Wondelgem geen eigen postkantoor meer heeft. Toegegeven, ze moeten overal besparen, maar het dichtstbijzijnde postkantoor is hier op vijf kilometer van. Alle post vertrekt van daaruit, en hij is verschrikkelijk traag: drie dagen van centrum Gent naar Wondelgem, serieus zeg.
Omgekeerd moest ik vandaag postzegels hebben voor de verjaardagskaart van mijn grootmoeder. Uhhuh. Ik had geen zin om die vijf kilometer te gaan rijden, en passeerde een krantenwinkel. Enfin, dacht ik toch, het bleek een sigarettenwinkel te zijn, waar je enkele in een dikke mist rookwaren en kansspelen kan kopen. Ik ben er drie minuten binnen geweest – ze hadden geen postzegels – maar ik was ronduit misselijk van de rook, en van de geur die in mijn kleren bleef hangen. Rokers, ik snap ze niet.
Bon, ik ben dan toch maar naar de Delhaize gereden waar blijkbaar een postpunt is, en waar je dus postzegels kan kopen. Blah.