Opnieuw rugby

Jawel, Wolf is opnieuw rugby beginnen spelen. Niet vollen bak, nee: hij wil het rustig aan doen met de trainingen en vooral de matchen. Hij is zodanig lang uit geweest – blessures en corona – dat hij zich in die groep van 17 en 18 jaar ook eerst opnieuw moet leren handhaven, dat hij opnieuw een spelerspositie en zo moet zien te krijgen. Hij ziet het in elk geval weer volledig zitten, en dat maakt me blij.

En ik, ik ben opnieuw taxi mama. Vandaag ben ik ietsje vroeger doorgereden en heb ik mijn cache op de Blaarmeersen even nagekeken. Het was stralend weer en er zat behoorlijk wat volk. Maar wat me vooral gigantisch goed gezind maakte: op een van de houten paden was er een groepje mensen aan het dansen. Gewoon, op ’t gemakje, een tango, een lindy hop… De muziek stond niet te luid, ze hadden wijn en wat eten bij en genoten ongelofelijk zichtbaar. Ik werd er echt spontaan vrolijk van.

Gent, mijn Gent: nooit veranderen, alsjeblief.

Lectuur: “Vissen praten niet” van Tine Bergen

Ik schrijf deze bespreking dik 2.5 maanden nadat ik het gelezen heb, en ik had al geen flauw idee meer waarover het ging. Op zich zegt dit eigenlijk genoeg, als je weet dat ik van sommige boeken jaren na datum nog perfect de hoofdpersonages en de plot kan opsommen.

Ik heb het dus weer even opgezocht: Flo is een kleuterjuf wier man gestorven is, en daar blijft ze het – logischerwijs – moeilijk mee hebben. Het boek begint wanneer de politie aan haar deur staat in verband met de dood van de vader van een van haar kleuters. Blijkbaar had ze meer contact met die vader dan ze eerst laat uitschijnen. Arthur, zijn zoontje en een van haar kleuters, staat namelijk regelmatig vol blauwe plekken. Dat had ze dus in het voorjaar ontdekt en dat kon ze niet zomaar naast zich neerleggen. Meer nog, het lot van het kleutertje wordt een ware obsessie voor haar, met stalkerneigingen en dergelijke tot gevolg.

Het verhaal speelt zich grotendeels af als flashback vanop het politiekantoor: beetje bij beetje kom je te weten wat Flo die zomer allemaal heeft uitgespookt aan zee, met haar vriendin, en hoe haar man gestorven is.

Is het spannend? Bij momenten wel, ja, en het einde is ronduit verrassend. Maar Flo is zo’n vervelend mens dat je niet de neiging hebt je in het personage in te leven. De setting is wel heel herkenbaar: aan de Vlaamse kust, of in een Vlaams appartement, en dat is wel fijn.

Is het een aanrader? Meh. Waarom ik het dan gelezen heb? Wel, Wolf moest het lezen voor Nederlands, en dan lees ik gewoon mee. Tsja. Maar als je houdt van Nederlandstalige thrillers, dan is deze zeker niet slecht.

LARP season long overdue

Het beste bewijs dat ik zo gigantisch hard toe was aan een larpweekendje: ik heb vandaag verschillende complimentjes gekregen dat ik zo liep te stralen, zo energiek leek en zo gigantisch goed gezind liep. En dat na een fysiek uitputtend weekend waarin ik veel te weinig heb geslapen. Normaal gezien ben je gigantisch brak na zo’n weekend, loop je te suffen en doet alles aan je lijf pijn.

Tsja.

Larpen is een passie, zeker?

Kevin de emotional support fish

Haven zit er weer op, en ik ben moe, maar zo, zo gelukkig…

Ik heb me helemaal uitgeleefd, ik ben er helemaal voor gegaan, en we zijn weer eens gigantisch in de plot verzeild. Andere dingen heb ik dan ook weer absoluut niet gezien, zoals de piraten, de boten, andere dinges..

Gisterenavond heb ik me trouwens ook tranen gelachen: Jorik, ons propwonder en latexmaestro, had een hoop spullen voorzien voor een heuse barfight: er waren latex krukken, latex bierpullen, latex biertonnen en zelfs een grote latex vis. Op een bepaald moment brak er een bargevecht uit en ik heb me daar onversaagd in gesmeten. Binnen de kortste keren had ik de vis vast en heb ik iedereen vakkundig afgelapt, voor zover ik niet ergens dubbeltoe van ’t lachen op een stoel hing. En op het einde hing iedereen wel ergens en had ik nog steeds de vis vast: gewonnen!!!

Ik heb het ding dan ook niet meer afgegeven en bij mij gehouden als emotional support fish en heb hem Kevin gedoopt. Ik was namelijk nog steeds laaiend op zowat alle spelers omdat die ons genadeloos in de steek hadden gelaten. Maar de foto’s zijn daardoor wel bijzonder amusant.

Haven: een zalige dag

Ge hebt er geen gedacht van hoe deugd het doet! Op weekend, zonder mondmasker, met eindelijk weer alle larpvrienden. Zoals iemand het al zei: “Het is een tribe, een gemeenschap.” Hoeven we elkaar wekelijks of zelfs maar maandelijks te zien? Belange niet. Maar het zijn wel my kind of people, en ik heb ze gemist, zoveel is duidelijk.

Ik heb geen moment rust gehad vandaag. Zelfs toen ik, in dit heerlijke weer, een dekentje in de schaduw bij onze – ingame – tenten neerlegde met het idee een middagdutje te doen en de rug wat rust te gunnen, kwam er voortdurend iemand gewoon naast me liggen om dingen te bespreken. De rug heeft gerust, dat wel, mijn geest was nog meer bezig dan anders.

En ’s avonds ben ik gemarteld, in de steek gelaten, diep teleurgesteld, en heb ik gewoon gehuild van woede en machteloosheid. En ook van opluchting, op een bepaald moment.

Het was intens en het deed zo ongelofelijk veel deugd…