Lectuur: “Caprice and Rondo” (The House of Niccolò #7) van Dorothy Dunnet
Aangezien het hier momenteel vooral all work and no play is, valt er niet zoveel te beleven en val ik terug op boekbesprekingen. Nu, ik zat daar toch serieus mee achterop, dus dat is niet zo erg.
Deel zeven van deze reeks krijgt opnieuw van mij vijf sterren. Het blijven kleppers van boeken, maar Dunnet weet opnieuw van begin tot einde te boeien. Nicholas is verbannen uit Schotland, niet alleen door de heersers maar eigenlijk ook door zijn eigen familie en vriendenkring: hij is grandioos over de schreef gegaan. Hij bevindt zich dan ook als een bijna andere persoon in Polen, tot hij Julius en Anna opnieuw tegenkomt en quasi gedwongen wordt opnieuw Nicholas te worden. Hij trekt met Anna zelfs naar Rusland, al was het maar om ver weg van zijn familie te blijven en hen niet in gevaar te brengen. Helaas, de nodige verwikkelingen brengen hem toch terug naar Vlaanderen, waar hij uiteindelijk een reeks ontdekkingen en onthullingen doet die een groot deel van de overkoepelende plot oplossen en die me af en toe met open mond naar mijn scherm deden staren. Serieus zeg! De ‘vijand’ blijkt een compleet onverwacht iemand te zijn, en gelukkig heeft hij nu wél Gelis aan zijn kant.
Opnieuw weet Dunnet er de spanning meer dan in te brengen, maar vooral: een hele hoop losse draadjes worden hier opgepakt en aan elkaar geknoopt, irrelevante details uit de vorige boeken blijken dan toch belangrijk te zijn, en het personage van Nicholas wordt eindelijk volwassen en krijgt meer diepgang.
De moeite waard? Meer dan.
365 – 13 september 2021 – pa met verjaardagscadeautje
Tentoonstelling Mahy in de Vynckier
Wie van Gent is, kent beide namen probleemloos: Mahy, da’s den dienen van zijn auto’s in het Wintercircus, en Vynckier, da’s dat fabrieksgebouw langs de Gasmeterlaan.
Het gebouw wacht op renovatie en conversie, de auto’s van Mahy staan al lang niet meer in het Wintercircus maar ergens te velde opgeslagen. En dat was ook Wouter Rawoens niet ontgaan. Deze fotograaf heeft een aantal van de wrakken – want ja, het gaat hier om totaal niet gerestaureerde, onbruikbare en volledig verstofte old-timers – uit de opslag gehaald, professioneel gefotografeerd en nu in een expo in de Vynckier gezet.
De expo is gisteren opengegaan en loopt nog tot eind oktober, en Bart wou meteen al gaan. Wij dus met het hele gezin vandaag richting de Vynckier, en ik vond het echt wel de moeite. Die auto’s hebben karakter, niet normaal. Maar wat ik vreemder vond: de foto’s hebben bijna nog méér karakter. Het is onvoorstelbaar hoe de fotograaf die wrakken in beeld heeft gebracht.
Ik heb zelf ook foto’s genomen, gewoon met de gsm. Zelfs al zijn auto’s uw ding niet: gaan! Echt, serieus.
365 – 12 september 2021 – wrak
Einde van de zomer
Jawel, het is weer welletjes geweest, vonden we. Het gaat wellicht geen dagen aan een stuk meer dan 25 graden meer zijn, en dus zal het zwembadwater toch niet meer opwarmen zoals het hoort.
Dit jaar hebben we er niet echt veel plezier van gehad, van dat zwembadje. Een paar keer, jawel, maar niet zoals voorgaande jaren. We hebben dan ook absoluut geen goeie zomer gehad, laat staan een hittegolf waarbij dat zwembadje een welkome verfrissing bood.
Mja. Laten leeglopen, kuisen, laten drogen en opbergen, en ik heb mijn terras weer terug. Oef. Niet dat we er wellicht veel zullen zitten, maar toch.
365 – 11 september 2021 – omazoen
Lectuur: “To Lie with Lions” (The House of Niccolò #6) van Dorothy Dunnet
Na het intermezzo van The Broken Earth Trilogy en een klassieker en een lectuurlijstboek ben ik toch weer teruggegaan naar The House of Niccolo van Dorothy Dunnet. Die boeken zijn een stevige tijdsinvestering, maar zo goed…
Was het vijfde boek uit de reeks een overgangsboek dat “maar” vier sterren kreeg van mij, dan ga ik hier voluit weer voor de vijf sterren. Wat. Een. Intrige! Wat. Een. Spanning!
Nicholas bevindt zich opnieuw in Schotland, waar hij ook zijn jonge zoontje én zijn vrouw heeft geïnstalleerd. Gelis vindt het niet fijn, maar heeft geen keuze. Alleen blijkt het Schotse hof niet voldoende voor Nicholas: hij trekt naar IJsland met alle gevaren en problemen van dien, een paar prachtige beschrijvingen en een bloedstollend avontuur. Echt, je waant je in het landschap en je leeft bijzonder intens mee. Dunnet op haar best!
Het spel tussen Nicholas en Gelis gaat ook verder, op soms behoorlijk boosaardige wijze, en waar het me de vorige keer nog irriteerde, wordt het hier gewoon intrigerend. Het is ook onvoorstelbaar hoe ver Nicholas gaat en hoe meedogenloos hij kan zijn in het bereiken van zijn doelen.
Het enige jammere is dat Nicholas blijkbaar een wonderkind is dat in bijna niks niet de beste is: hij spreekt talloze talen, kan vechten en paardrijden als de beste, tekent prachtig, zingt op goddelijke wijze, en dan spreken we nog niet over zijn bovennatuurlijk talent met cijfers. Soms werkt dat wel eens op de zenuwen, ja.
Maar verder? Niks dan lof voor deze reeks. Echt.
365 – 10 september 2021 – uitzicht uit mijn klaslokaal
Ugh.
Euhm.
Die extra lesuren, zoals ik eerder schreef, hangen precies wel aan de ribben. Naast mijn eigen leerlingen heb ik dus nog drie extra klassen erbij. En ik stel vast dat het lesgeven zelf eigenlijk nog best meevalt, die zeven extra lesuren, dat blijkt nog te gaan. Ik heb het ook gewoon gekaderd aan de leerlingen dat mijn rug het lastig heeft, en ik geef nu dus regelmatig al zittend les, iets wat ik anders niet zo vaak doe eigenlijk.
Ik heb gewoon mijn eigen twee klasjes eerstes, en ja, ça va uiteraard.
De tweedes zitten vier uur per week met 35 in mijn les. Als lokaal heb ik dan de studiezaal, want er is geen enkel lokaal dat die 35 kan herbergen op een ietwat comfortabele manier. Gelukkig zijn het eigenlijk gewoon schatjes. Allez ja, nu toch nog :-p Ze doen wat ze moeten doen, ze luisteren, ze maken oefeningen en taken, en toetsen zullen ook wel lukken. Het is vermoeiender dan normaal, dat wel. Het feit dat ik hen tussendoor ook nog moet voorzien van nieuw cursusmateriaal is niet zo evident.
De derdes heb ik normaal gezien niet, maar nu dus wel. Met een nieuw leerplan en een nieuwe cursus, maar ’t is niet alsof dat nu zo moeilijk is.
De vierdes, dat is een ander paar mouwen. De ene groep kan ik 3 van de vier uur lesgeven, de andere groep valt helaas volledig samen met mijn eigen lessen. Ik probeer dus taken te plannen voor in de studie, maar als ze nog niks gezien hebben, is dat niet bepaald evident, geloof me. Ik ga binnenkort kijken of ik toetsen kan plannen voor mijn eigen vijfdes en zesdes en die in de studie kan laten afnemen, zodat ik ondertussen les kan geven aan dat ene vierde. Hmm.
Mijn vijfdes en zesdes zijn gelukkig mijn eigen klassen, daar heb ik weinig werk aan, en al zeker geen voorbereiding aangezien ik destijds die syllabus zelf geschreven heb.
Maar het lastige is dus dat plannen, die taken en zo. Ik ben elke dag ongeveer een uur kwijt met mijn schoolagenda en het plannen van alles alleen al. Ik moet dan nog alles zien uit te schrijven, op tijd gekopieerd krijgen, en van verbeteren, daar spreken we voorlopig nog niet eens van.
En daarnaast is er natuurlijk ook nog de website en de communicatie, die valt natuurlijk ook niet stil.
Hmmm.
Ik hoop echt dat er nog ergens een interimaris uit de lucht valt, want dit hou ik geen twee maanden vol, dat voel ik nu al. Er is ergens een vage hoop op een gepensioneerde collega die dat misschien wel zou willen doen, tijdelijk, maar dat is nog absoluut niet concreet.