Acta Diurna de muliere ludenti
Mijn collega’s keken raar op vandaag toen ik me niet richting eetzaal begaf voor een warme maaltijd, maar wel een grote plastiek doos uit de ijskast plukte, en me daar aan tafel zette.
Tot ze de inhoud zagen, met de overschot van het heerlijke visbuffet van gisteren.
Toen keken ze eerder jaloers.
Njeh :-p
Twee jaar geleden hadden we nog buiten zitten ontbijten, en was het heerlijk weer, vandaag stond de chauffage aan om moederdag te vieren. Niet dat dat de pret drukte: er werd vrolijk samen ontbeten met een zachtgekookt eitje en versgebakken croissants, en Wolf en Kobe kwamen hun cadeautjes tonen, uiteraard.
Van Wolf kreeg ik een liefdesmeter, een collage van de zee, en vooral ook een prachtig beplakt juwelenkistje (gelukkig met heel veel lijm zodat het zand goed vast hangt), en van Kobe een zelfgeschilderd bloempotje met daarin twee zonnebloemen.
We deden het daarna lekker rustig aan, en vertrokken tegen de middag naar Ronse, naar het diner bij de schoonouders. Ondanks het koude weer hield Nelly vast aan de moederdagtraditie van het koud buffet, en dat hebben we ons geen moment beklaagd: het buffet dat ze besteld had, was weer om duimen en vingers bij af te likken, en zodanig ruim dat iedereen nog eten meekreeg voor de volgende dag. Gerookte zalm, gepocheerde zalm, tonijncarpaccio met mozzarella, tomates crevettes, vismousse, maar ook een evenwaardig vleesbuffet, met prachtige verse asperges. Heerlijk!
En het dessert moest eigenlijk er niet voor onderdoen. Nelly had zelf rijstpap gemaakt en een grote kom verse gesneden aardbeien, en haar zelfgemaakt roomijs. Daarnaast had ze nog een zalige kom chocomousse besteld, en ook een grote kom trifle, met merengue in, madeleintjes, massa’s slagroom, en heel veel fruit. Man man man!
Daarna zijn we nog even bij mijn ouders langsgegaan, en gelukkig had ma, zoals gevraagd, niks voorzien om te eten, want wij konden geen pap meer zeggen.
Verwondert dat iemand?
Kobe is nu bijna drie jaar, en heeft nog steeds ongelofelijke nood aan een dut in de namiddag. Ik schrijf met opzet ‘dut’, want een ‘dutje’ kan je het niet noemen.
Uiteraard gaat hij naar school, en op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag komt er van slapen niet veel in huis. Maar op woensdag, zaterdag en zondag slaapt hij. En dan bedoel ik slapen: doorgaans een stevige drie uur, en dan moet ik hem nog wakker gaan maken…
En het is niet alsof hij ’s nachts niet slaapt: ze liggen er beiden in tussen zeven en half acht, en slapen tot zeven uur ’s morgens.
Toch durft hij wel eens te protesteren tegen dat slapen: dan zegt hij dat hij niet moe is, terwijl hij in zijn ogen aan het wrijven is en passief in de zetel hangt. Dan brult hij als ik hem toch meeneem naar boven, en spartelt hij tegen als ik hem een slaappamper aantrek. Maar zodra hij in bed ligt, en ik tegen hem aankruip voor een knuffel en een slaapliedje, dan wordt hij stil. Dan valt zijn euro, dat het misschien toch wel lekker is zo in bed, en dat het toch wel deugd zou doen. En dan blijft hij stil voor drie uur.
Raar kind :-p
Oef. Vrijdag.
Ik weet niet waarom, maar ik vond het een lastige week deze week. Moe. Bleh.
Wellicht door dat weer, zeker? Als het niet snel zomer wordt, spring ik uit mijn schijtwitte vel. Beloofd.
Wie me kent, weet dat ik lyrisch kan worden over goeie koffie. Thuis hebben we intussen een espressomachine dat de bonen zelf maalt, en waarmee ik heerlijke caffè latte kan zetten. Mmm.
Het vocht dat op school voor koffie doorgaat, drink ik uit gewoonte en om iets warms binnen te hebben. Meer dan drie koppen per dag drink ik sowieso niet.
En nu heb ik al drie maanden geen koffie meer gedronken. Ik had het moeten weten, nog meer dan door de misselijkheid. Bij de vorige twee was dat ook zo: zwanger, en absoluut geen zin meer in koffie. Totaal niet. Zelfs de geur kan me nu al tegenstaan.
Bizar, he?
Een teer punt in dit huis, waar ik verder doodgraag woon, is wat gebrek aan opbergruimte. En dan bedoel ik niet kastruimte, maar wel voor grote spullen zoals fietsen en zo. Onze garage is niet echt groot: één auto, de wasmachine en droogkast, en nog een rek aan elke kant voor zwembadjes, klusspullen, oud papier, hondeneten en dergelijke. Eén fiets kan er ook nog net in. De tuinstoelen, barbecue en grasmachine staan in het tuinhuis, maar echt royaal is dat ook niet.
De andere fietsen staan voorlopig in het houthok, maar echt comfortabel is dat niet. Daarom zijn wij sinds vandaag de trotse huurders van een garagebox bij de buren. 50 euro per maand, dat wel, maar in de winter kan Barts auto er in, de moto kan binnen staan, en de fietsen en dergelijke ook. Eindelijk wat meer ruimte.
Alleen nu onszelf nog zover krijgen dat we er effectief dingen in gaan zetten. De intentie is er al.
Moh! Daarnet een telefoontje gehad van de verandaspecialist: of volgende week dinsdag ok is?
Even uitleggen: mijn bureau situeert zich in een aangebouwde kleine veranda bij de woonkamer. Vroeger zat daar een groot schuifraam tussen, maar in de verbouwing hebben we dat raam laten weghalen, en zowel parket als muren laten doorlopen. Daardoor is het nu echt een geïntegreerd stuk van de woonkamer geworden, met heel veel licht. Het zit aan de noordkant, de zon zit er dus eigenlijk nooit binnen, tenzij in de zomer ’s avonds laat. Het is mijn kleine domein en ik geniet ervan.
Alleen… Deze winter was het een paar dagen na elkaar hevig aan het regenen, en plots voelde ik nattigheid. Letterlijk. Het gootje was beginnen lekken, en ook blijkbaar een van de naden van het dak. Umpf. En dat op een nieuwe parketvloer. Ik ben aan de slag gegaan met tubes silicone (thank ye gods dat ik dat standaard in huis heb), dweilen en emmers, en heb het na een paar uur onder controle gekregen. Oef.
En ik heb onmiddellijk de verandamannen gebeld: een bedrijf uit Ertvelde dat gespecialiseerd is in het opzoeken en dichten van waterlekken in veranda’s. De baas kwam, zag, en oordeelde dat de rubbers verstorven waren en dat hij maar garantie kon geven als al het glas eruit werd gehaald, en hij alles kon vervangen en kuisen. Tsja, dat moest dan maar zeker? En als hij dan toch bezig was, kon het glas maar beter vervangen worden door superisolerend hoogrendementsglas, want dat was nu niet meteen de meerkost.
Hij is een paar weken geleden concreet komen opmeten. En blijkbaar komen ze dus volgende week. Heh.
Op maandagmorgen heb ik, zoals zoveel mensen, wel eens geen zin om weer aan de werkweek te beginnen. Dan zucht ik eens diep, grabbel mijn boekentas, en sleep me naar school.
En dan krijg ik 15 vijftienjarigen voor mijn neus met zowat hetzelfde gevoel, die binnenstrompelen en duidelijk nog niet goed wakker zijn. En dan vliegen er een paar sarcastische opmerkingen heen en weer, wat grote grijnzen, een stek links en rechts, en klaart mijn humeur zienderogen op.
Een kwartier later heb ik er weer volop zin in, ben ik weer onnozel aan het doen, en geniet ik er weer van. En zij? Ach, het duurt wat langer om wakker te worden, dat wel, maar echt tegen hun zin lijken ze er toch niet meer te zitten. Voor zover dat geldt op een maandagmorgen om kwart voor negen als je vijftien bent :-p
Als we dan toch over bloemen bezig zijn… Ik heb altijd veel planten in huis. Ik ben daar gek van, en tot mijn grote verbazing doen de meeste dat ook nog vrij goed. In de winter, of als ze uitgebloeid zijn, vliegen de planten voor het venster in de onverwarmde gang. Ze staan daar allemaal samen lelijk te wezen, en krijgen af en toe eens water. Blijkbaar is dat voor orchideeën en amarylissen en zo wel de juiste werkwijze, want om de zoveel tijd gaat er weer eens iets bloeien. Heerlijk! Momenteel komt alles zowat te samen, zeker als je dan nog de prachtige bloemen in de tuin meerekent.
Deze staat op de piano prachtig te wezen, en Bart foetert erop omdat hij in de weg zou staan. Staat zo’n knappe bloem ooit in de weg??
Deze twee zijn nog volop aan het open komen, en staan voorlopig nog in de keuken. Ze komen nog wel naar de woonkamer 🙂
Dit vetplantje (sla me dood als ik de naam kan komen, ik zou het nochtans genoeg zeggen) staat al een paar weken op de kachel mooi te wezen.
En dit is dan weer het zicht uit het raam, tijdens de regenbuien door.
Ik ben geen grote tuinier, ik heb daar het geduld niet voor, en vooral ook achteraf nooit zin om de tuin water te geven en zo. Maar ik kan daar eigenlijk dus wel enorm van genieten. Zo heb ik een paar jaar geleden een hoop tulpenbollen in de grond gestoken, bijzonder donkere, Queen of the Night.
Ik vind ze prachtig, zeker in een mooi vaasje op de salontafel. Kijk maar.
