365 – 06 mei 2015 – communicatie, met 2000 jaar verschil…
Latijntweets
Jawel, er is een comeback van de Latijntweets: niet meer de historische feiten uit de Klassieke oudheid, maar wel elke dag een nieuw citaat of uitdrukking. Ik ga ze hier op het einde van de maand dan wel netjes verzamelen, maar eigenlijk kan je ze het best van al volgen via de twitteraccount @latijntweets. Eentje per dag is namelijk makkelijker te verteren dan een opsomming van dertig stuks, vermoed ik zo.
Hoe dan ook: Latijn blijft hier een constante, vrees ik.
Schoon volk
Ik ben dus sinds begin dit schooljaar bezig met een schoolblog. In het begin nogal aarzelend, maar intussen is het de volwaardige website van de school geworden, en ik ben er eigenlijk wel best trots op.
Ik probeer zo goed als elke dag iets te posten, en de meeste van mijn collega’s zijn volledig mee met het verhaal, en geven me dan ook genoeg artikels en foto’s door. Standaard halen we tussen de 80 en de 150 unieke bezoekers per dag, en rond de 250-300 page views. Al bij al niet zo slecht, voor een schoolblogje.
Tot vandaag.
Vandaag postte ik een artikel over een van de leerlingen uit het zesde, die het en stoemelings geschopt heeft tot topmodel op de catwalks van Milaan, New York, Parijs en Dubai. Hij stuurde me zijn verhaal en een aantal foto’s uit zijn portfolio. En toen “ontplofte” de website 🙂
Toegegeven, het is ook echt wel een knappe gast, maar dat hij voor 1277 unieke bezoekers en 1568 page views ging zorgen, dat had ik niet verwacht. Ik wist wel dat het wat extra ging opleveren, en ik had hem dan ook goed laten weten dat ik het vandaag ging publiceren, maar dan nog. De link naar zijn artikel op de Facebookpagina van de school haalde zelfs 10.792 bereikte personen, and still counting.
Ik loop al gans de dag te grijnzen en de statistieken te verversen. Stom, misschien, maar van zo’n kleine dingen, daar kan ik dus immens deugd van hebben.
Van allerlei tochten
Deze morgen, toen Kobe zich aan het klaarmaken was voor de groepstocht, zei hij langs zijn neus weg: “Zeg mama, jouw gewone haarkleur begint er wel heel erg door te komen hoor!” Duidelijker kon zijn tip niet zijn, dus ging ik straks mijn haar kleuren.
Kobe werd netjes opgehaald door een andere ouder om naar het station gebracht te worden voor de groepstocht van de scouts – kwart voor acht, op een zondag! – en Wolf was totaal onverwacht bij een vriendje blijven slapen, en ging met hem naar het station. Rustige ochtend dus, en ik ging vol goeie moed mijn haar kleuren. Juist. Want blijkbaar had ik in mijn hoofd dat er nog een busje kleuring in de kast stond, en vond die kleuring van niet. Hmpf. Op een zondag.
Samen met een vrolijke Merel reed ik naar de Carrefour aan de Grote Baan in Mariakerke, naar een lokaal supermarktje, naar de Delhaize Express in Mariakerke, naar de Carrefour in Mariakerke die dicht bleek te zijn, en uiteindelijk naar de Brugse Poort, om daar in de Carrefour een aanvaardbaar kleur te vinden. Ja moat! Blijkbaar is mijn favoriet kleur niet meer te krijgen 🙁
Van Bart kreeg ik fantastisch lekker eten, en toen waren alweer toetsen. En koffie, en taart, en toetsen. En moest ik op de valreep Wolfs gordijnbakken nog schilderen, vond ik, want ik had me voorgenomen dat in de paasvakantie te doen. Halverwege kleedde ik me snel om om de jongens te halen, en schilderde ik verder, dat wel.
De tekeningen erop zullen voor later zijn, nu zijn ze tenminste al gewoon wit. En intussen genoot ik van mijn muziek via Wolfs iPhone, maar kreeg ik wel de bizarste combinaties: Cowboy Junkies, Brel, Pixies, Mozart, R.E.M., Asha Bhosle, Metallica…
En toen? Toen kleurde ik mijn haar, en waren er toetsen. Tsja…
Luie zaterdag
Zo op het einde van een vakantie, wat doet een leraar dan? Juist, zijn stapel toetsen wegwerken.
Wolf is gaan spelen bij een vriendje, en Kobe wilde naar de speelstraat gaan, maar kwam een half uurtje later in tranen thuis: er was niemand in de speelstraat, en onderweg had hij een mereltje gezien met een gekwetst vleugeltje, maar hij had het beestje niet kunnen pakken. Ik wilde er ook niet omgaan, want Gandalf zou compleet gek worden met een vogel in huis. Arme Kobe met zijn tere hartje… Ik heb hem dan maar een lange stevige knuffel gegeven.
Iets later kon hij weer volop lachen, toen hij en Merel samen de oude planten uit mijn bloembakken mochten halen en ze opnieuw vullen met potaarde. Al was dat achteraf gezien niet zo’n goed idee: de aarde hing tot in Merels haar, en hun kleren waren pottezwart. Kinderen in de douche, kleren in de was, en gelukkig wel de aarde in de bakken. Nog die chance…
Opruimwoede
Maar ’t was eigenlijk van moetens, dat opruimen. Merel kan zelf fantastisch opruimen, maar zag er zich totaal geen man meer over. Dus ben ik maar aan de slag gegaan, heb al haar kasten uitgeleegd, er een stapel gerief uitgesleept, een kast verzet, en wel nog wat van dat soort dingen. Ik had eigenlijk foto’s vooraf moeten maken, maar bon, het resultaat mag er hoe dan ook zijn.
En het echte resultaat? Een Merel die alweer in haar kamer aan het spelen was met haar poppen. Ik mocht eerst geen foto trekken, want ze moest nog thee uitschenken. Juist ja.
Dit weekend zijn Wolf en ik ook onvermoeibaar aan de slag gegaan in Kobes kamer. Daar was de rommel nog veel, veel erger, en zag Kobe er zich al totaal geen beginnen aan. Zijn kasten zaten ook overvol, dus opruimen was sowieso een quasi onmogelijke taak. Maar Wolf en ik hebben de rivier verlegd terwijl Kobe op kamp was: Wolf heeft zijn kasten uitgeleegd en opnieuw opgevuld, terwijl ik al de rest heb aangepakt, en zijn kamer herschikt heb. Ze lijkt veel ruimer nu. Op de foto hieronder zie je nog de toestand van zijn bureau, en dat was zo voor ongeveer zijn hele kamer.
We hebben dat samen nog aangepakt in de loop van de zondagnamiddag, en het resultaat was verbluffend. In elk geval vond Kobe het een pracht van een verrassing!
De volgende stap is Wolfs kamer. Die moet niet opgeruimd worden, maar ik moet de gordijnbakken nog schilderen. Mja.
365 – 09 april 2015 – lentegevoel
Vakantie
Vakantie, dat is ook plots twee jongens die verdwijnen. Een klasgenootje van Kobe is recent in de buurt komen wonen, en ze waren gisteren even langsgekomen om te vragen of Kobe mocht komen spelen. Hij is dus deze morgen richting Nathan vertrokken, is even thuis gekomen om te eten, en was daarna weer weg. En Wolf? Die kreeg een smsje van een vriendje, of hij niet af kwam. GSM in de broekzak, fietsslot rond het stuur, en weg was hij.
En toen waren Merel en ik dus plots alleen. We zijn dan maar boodschappen gaan doen met de aanhangfiets, en dat vond ze zalig. Tot hiertoe moest ze in het kinderstoeltje, maar ik wilde die aanhangfiets wel eens uitproberen. Het is nipt, maar het lukt wel. Alweer een tijdperk afgesloten. Het gaat snel…
En verder zijn we haar kamer aan het uitmesten. Normaal gezien kan ze zelf haar kamer bijzonder goed netjes houden, maar nu had ze het te ver laten komen, en zag ze er zich geen man meer over. Daarbij, haar kasten moesten ook dringend aangepakt worden: alle babyspullen en ontgroeid speelgoed eruit, en alle nieuwe dingen erin. Ik ga meteen ook haar meubeltjes wat verschuiven zodat het groter lijkt. Op deze manier ziet ze het wél zitten, en is ze me fantastisch aan het helpen.
Vakantie voor mij is dus kinderkamers opruimen. Zucht. Maar het geeft wél een goed gevoel achteraf. Gelukkig maar.
Werkdagje
Een goed gevulde dag, eigenlijk, maar eindelijk beter weer!
Het begon met een luie voormiddag, dat geef ik toe. Enfin, boodschappen, Merels kamer verder opruimen, koken, dat soort dingen. Na de middag reden we richting Mariakerke, om even op mijn school langs te gaan. Het Atheneum Mariakerke is volop bezig met Project Duurzaamheid, en er was vandaag een grote werkdag. Collega Jan was zaterdag al wat houten palen en zo komen ophalen, nu ging ik ginder even kijken of we een klein handje konden helpen, en of ik wat foto’s kon maken. De kinderen vulden een ganse hoop potjes met teelaarde, terwijl ik dus foto’s nam. Helaas staan die nog niet op de website van de school, want ik kan om een of andere reden geen foto’s meer uploaden, tot mijn grote frustratie.
Daarna gingen we om de hoek een laptop voor ons ma bestellen: een basismodel, maar goed genoeg voor wat zij nodig heeft, en dan moet ze niet altijd in die koude bureau beneden gaan kruipen.
De kinderen wilden daarna gewoon terug naar huis, en dus deden we dat, en sleepte ik het grasmachien buiten voor een eerste maaibeurt. Het gras stond lang, wegens niet echt kort de winter ingegaan, en het was dus echt nodig om het af te doen, zeker nu het even wat beter weer wordt, en we dan buiten kunnen. Wolf ging intussen fietsen, en Merel en Kobe verklaarden het zandbakseizoen voor geopend.
