Acta Diurna de muliere ludenti
Maar dan wel voor een goeie maat. Om de veertien dagen doe ik aan tabletop rollenspel, en vandaag was net de verjaardag van de game master. Samen met de jongens heb ik een kokostaart gebakken, en Kobe stond erop dat die versierd werd. Met zwarte marsepein, want X. is (was) nogal gothisch ingesteld. En met hartjes, want (dixit Kobe) “Ha ja, X. is toch verliefd, he mama?” Hij moet me dus horen vertellen hebben dat die maat verloofd is, vandaar. In elk geval was er dus taart :-p
De rug verbiedt me lang aan de PC te zitten, dus nog snel een paar foto’s voor vandaag.
Ik had er namelijk nog eentje van ons logéetje van begin oktober, waar de kinderen allemaal samen zalig aan het spelen zijn.
Straks komt hier een klein dametje van drie jaar logeren. Een alleenstaande vriendin laat de ramen in haar huis vernieuwen, waardoor straks alles onder het stof zit, en vooral ook zo goed als geen enkele kamer meer luchtdicht is. Daar kan ze moeilijk haar dochtertje laten spelen, en nog minder laten slapen.
En dus neem ik straks, als ik klaar ben met werken, Bo mee uit de kleuterschool die bij onze school hoort. We gaan dan samen de jongens halen, nog wat later Merel, en dan zal ik met vier kinderen aan tafel zitten. Ze mag bij Merel op de kamer slapen, daar staat een groot logeerbed.
Wolf en Kobe kijken er al enorm naar uit, naar dat extra kleine meisje in huis. Vooral omdat Bo allesbehalve op haar mondje is gevallen, en heel erg goed weet wat ze wil en niet wil.
Ergens hou ik ook mijn hart een beetje vast. Want vier kinderen, da’s toch nog net iets meer dan drie. En ik ben dat vooral ook niet gewoon. Maar ergens kijk ook ik er wel naar uit 🙂
Ik speel al zo’n 20 jaar tabletop roleplay: om de veertien dagen kom ik met een bende gelijkgestemde geeks samen om ons een avondje te amuseren rond de tafel en ons te verplaatsen in fictieve karakters die alle mogelijke avonturen tegenkomen.
Het is jaren aan een stuk Call of Cthulhu geweest, er zat een tijdje Nephilim tussen, er was heel even D&D, een half jaar lang hebben we Beyond gespeeld (heel knap, geschreven door een vriend, maar onze groep was daar niet de ideale compagnie voor), en nu zijn we geswitched naar Vampire, met _uiteraard_ vampiers als hoofdrolspelers. Voor wie Kindred The Embraced nog heeft gezien: die wereld dus.
We spelen om de veertien dagen op dinsdagavond hier in het Gentse, en zoeken nog een zesde man.
Laat iets weten mocht je daar zin/tijd voor hebben. We zullen niet bijten, beloofd.
Eigenlijk was ik van plan geweest verschillende vrienden van ons met hun kinderen uit te nodigen om te komen barbecuen in de loop van de zomer. Nu, de barbecue is het tuinhuis nog niet uitgeweest, zoals bij velen. Mja.
Ik was dat stilaan beu, dat wachten op goed weer, en heb dus toch maar vrienden uitgenodigd voor taart en broodpizza.
We hebben ons een kriek gelachen met de Kinect, hebben gekletst, lekker gegeten, en dat was dat.
Fijne dag gehad, meer moet dat niet zijn. Al was een stralende zon, 25 graden en een barbecue nog beter geweest, natuurlijk.
Op donderdag is het heksen ten lande deze vakantie een vaste waarde voor me, en vandaag was de bestemming Brugge. Het is bizar hoe dat heksen de ene keer aanvoelt als een absolute ramp (zoals in Antwerpen, waar ik geen vragen kreeg, nauwelijks respons, en dus geen goeie sfeer) en de andere keer een schot in de roos is, zoals vandaag. Ze vonden het heerlijk, blijkbaar, stelden voortdurend vragen, vonden het feit dat ik de kaarten las ook wel leuk, en zelfs de monitoren van dienst dachten dat ik een echte was. Missie geslaagd dus.
Omdat ik toch alleen was – de jongens zijn op Ideekidskamp in Gent – wilde ik gaan rondlopen in Brugge, en had ik via twitter en Facebook tips gevraagd. Waarop een Brugse vriendin zei: “Wat, hoe, waar, wanneer?” en ik me eigenlijk schaamde omdat ik haar compleet vergeten was. Karma stond echter aan mijn kant: ze had net een halve dag verlof genomen om samen met haar knappe dochter van dertien te gaan shoppen, en zag het volledig zitten om mij op sleeptouw te nemen. Bijna letterlijk, want ze is me komen ophalen omdat het nogal moeilijk was de weg uit te leggen, en we hebben ons samen in de parking van ’t Zand geparkeerd.
Ik had een aantal adresjes gesuggereerd gekregen via Twitter, en zij had blijkbaar dezelfde smaak, want ze had gereserveerd in de Belegde Boterham, waar ze heerlijke slaatjes hebben. Na een blitzbezoek aan haar lieve echtgenoot (die aan het werk was in de Post op de markt) heeft ze me meegenomen op een toeristische wandeling, waarbij ik het niet kon laten een paar foto’s te nemen van haar en haar dochter.
Ze heeft me ook een paar van die typische dingetjes getoond die alleen Bruggelingen kennen. Zo hangt er in een van de onderdoorgangen een gedenkplaat van de restauratie: halfverheven beeldhouwwerk dat absoluut niet uit de toon valt. En waar dus niet alleen een boormachine op staat,
maar, als je goed kijkt, ook in de rechterbovenhoek van sommige vakjes de typische windowtekentjes van op een computer :-p
Daarna hebben we samen de winkelstraten afgeschuimd: Arwen moest wat nieuwe kleren hebben, en mama had beloofd in ’t stad te gaan, vandaar. Zelf heb ik een mouwloos Tshirt gekocht, en vier stuks in de Zara Kids: een bermuda en een short voor Wolf, en twee schattige dingetjes voor Merel voor volgend jaar, respectievelijk 2,99 en 3,99 euro :-p
Er is koffie gedronken, er zijn Italiaanse ijsjes gegeten, en er is vooral veel gekletst en gelachen. En ik heb een heerlijke dag gehad.
Dank je, Els en Arwen!
Er zijn zo van die vriendinnen die ik in maanden niet hoor of zie, en dan plots verschillende keren in een week. Dat zijn meestal van die mensen die ik al jaren ken, en bij wie het dadelijk lijkt alsof ik ze pas vorige week nog gezien heb, zo vertrouwd blijft het.
Zo zag ik maandagmorgen, toen ik de kinderen op kamp afzette, Nathalie terug: ik ken haar van in het middelbaar, en het was nu toch al een maand of twee geleden dat we nog gesproken hadden. Tsja, zij drie kinderen, ik drie kinderen…
We bleven kletsen, en spraken af om woensdag, vandaag dus, af te spreken. Ze hebben vorige jaar verbouwd, en hoewel ik alles al in geuren en kleuren beschreven had gekregen, was ik er nog niet geraakt. Woensdagmorgen zetten we dus allebei onze kroost af op kamp, en gingen bij haar thuis. Het huis is trouwens prachtig geworden, de verbouwing is een enorm succes qua plaats en licht. Ze toonde me trots alles, we bleven kletsen, en besloten toen maar om ook samen iets te gaan eten. Waarom ook niet? Dat huishoudwerk van ons ging – helaas – niet weglopen.
Na het eten ben ik wel meteen naar huis gereden: ik wilde nog perse wat verder klussen, nu ik geen kinderen om me heen had. Maar ik heb er wel intens van genoten, van onze halve vrije dag. Want vriendinnen die je al vijfentwintig jaar kent, en met wie je dus een heel verleden samen hebt, en die je dan ook door en door kent, die moet je koesteren. Echt waar.
Naar de kapper gaan, da’s niet zo vanzelfsprekend met een baby van acht maanden. De crèche is namelijk drie weken dicht (ook al betalen we lekker door; handig, zo’n zelfstandigen die ook alle rechten van een werknemer willen, en daar nog mee wegraken ook omdat er nu eenmaal kinderopvang tekort is) en dus is Merel bij mij. Op zich vind ik dat niet erg, maar het beperkt je toch wel serieus, zo’n kind dat heel erg op routine is gesteld, en nog heel veel slaapt.
Al een chance dus, dat mijn kapster schuin tegenover een van mijn beste vriendinnen woont, zodat ik Merel bij Vallery mocht afzetten, en zelf ongestoord mijn haar kon laten knippen. Ik laat het niet graag wassen door iemand anders, en dat weet Marie-Jeanne al jaren, en dus stond ik op een half uurtje alweer buiten, een fris kort kopje rijker en twintig euro armer.
Ik ben gezellig bij Vallery blijven hangen, zoals gepland. Merel kreeg twee potjes binnengelepeld en vloog in bed, Vallery en ik kletsten honderduit, en zij kookte voor ons beiden, een light maaltijd. Lief hé, dat ze daar rekening mee had gehouden!
In elk geval had ik op die manier een hele fijne dag, ook al ging ik om drie uur al door: Merel moest fruit eten en werd alweer moe, en iets na vieren gingen de jongens thuiskomen van sportkamp.
En zo vliegen de dagen van een huisvrouw ook voorbij. Zucht.
Voorwaar een drukke zaterdag vandaag. We hadden goeie vrienden op bezoek vanavond, en ik wilde koken. En de gerbils hadden ook een nieuw onderkomen nodig, dus ben ik naar de Brico gegaan om glas op maat te laten snijden, en glasheldere siliconen te kopen. Het is er niet van gekomen om het terrarium nog in elkaar te steken vandaag, dat zal voor morgen zijn.
Maar het dineetje, dat was in elk geval dik in orde. Ik ben terug beginnen Weight Watchen, en dus werd het een dineetje in Weight Watchstijl. Als ik het niet had gezegd, ze hadden het niet gemerkt.
Hapjes bij de aperitief, daar had Bart voor gezorgd: verschillende soorten kaas, olijven, zongedroogde tomaatjes, dat soort dingen.
Het voorgerecht was een gevulde avocado met ham en mandarijntjes, zoals ik die vroeger ook al gemaakt heb en het recept heb gepost.
Het hoofdgerecht ben ik alweer vergeten fotograferen, helaas: een kalkoenlapje ‘en papilotte’: een gebraden kalkoenlapje werd samen met tomatenblokjes, parmaham, lichte gruyère, een scheutje porto en een geutje room in een papillotte van zilverpapier gedraaid en in de oven gebakken. Daarbij kwam een sausje van sjalotjes, tomatenblokjes, witte wijn en room. Ik heb er verse pasta bij geserveerd, en het heeft enorm gesmaakt.
Als dessert was er een gigantische fruitsla van verse appel, banaan, aardbei, kers, meloen, gele kiwi, groene kiwi, witte druiven, mango, en dan nog een blik (op sap, uiteraard) ananas, peer en perzik, omdat de exemplaren in de winkel absoluut niet rijp waren. Daarbij heb ik dan simpelweg een bolletje vanilleijs gegeven, en meer moest dat niet zijn.
En bij de koffie heb ik dan wél gesnoept, zijnde een paar van die fantastische mini-amandelcakejes.
Maar eigenlijk was het vooral het gezelschap dat zo aangenaam was. Al meer dan twintig jaar 🙂
Bart is gaan zeilen vandaag. Jawel, u leest het goed. Hij zit samen met een Duitse kapitein en zes anderen op een zeiljacht, om in de namiddag deel te nemen aan de Captains of Industry Race. En ook al ben ik er serieus niet gerust in – wat als hij een slag van de giek krijgt? Of verstrikt in de touwen van de fok? – ik ben wel apetrots dat hij daaraan mag deelnemen. Want dat is wel mijne vent he 🙂
Zelf zit ik op het examen van de vierdes toezicht te houden. Saaie bedoening. Maar ik kan intussen toch wel wat versio’s van de zesdes verbeteren, dan moet ik dat thuis niet meer doen. En op mijn computer tokkelen, da’s ook een bezigheid natuurlijk.
En vanavond is er een soortement trouwfeest. Wouter en Katrien, vrienden van op ’t unief, worden dit jaar namelijk allebei veertig, en zijn vijftien jaar getrouwd. En vonden dat meteen een heel erg goeie reden om een groot feest te geven. Met receptie, diner en dansfeest, zoals op een echt trouwfeest. In een typische trouwzaal en alles.
Ik kijk er eigenlijk al naar uit, ook al zal Bart er niet bij zijn. Er zullen natuurlijk andere vrienden zijn, zodat het gegarandeerd een fijne avond wordt. En hopelijk komt Bart nog achter, als hij uitgezeild en uitgenetwerkt is.