Geplaatst op

Vakantie, en dus vriendjes

Merel had het me superlief gevraagd: of Lieze alsjeblief alsjeblief eens mocht komen spelen? Ik stuurde dus een berichtje naar Els, en blijkbaar was de dinsdag ideaal: ze kwamen de maandag thuis van reis, en ’s avonds moesten de kinderen naar oma. Dit ene dagje was vrij, en Lieze zag het ongelofelijk goed zitten. Ik heb dan maar meteen grote zus Kaat ook gevraagd: die is even oud als Kobe, en was in de kleuterschool een van zijn beste vriendinnetjes. Intussen hebben ze elk voornamelijk andere vriendjes, maar ’t is niet alsof ze niet meer overeen komen.

Wolf muisde er intussen vanonder richting zijn lief. Enfin, ik heb hem gebracht, na eerst naar de fysicotherapeut te zijn gegaan met hem. Zijn rug wordt precies alleen nog maar erger, maar we moesten een maand wachten op deze afspraak. En ik kan niet zeggen dat de dokter in kwestie een sympathieke indruk heeft gemaakt: het was precies tegen zijn goesting, en ook nogal neerbuigend. Wat weten wij, onnozele wormen, nu ook over een menselijk lichaam, hm? Enfin, ’t was vrij simpel: foto’s van zowel rug als hand, want ook die pols blijft vooralsnog een probleem. En dan binnen twee weken terugkomen, want eerder kon niet. Hmpff. Nog een chance dat we wel meteen mochten aanschuiven bij Radiologie, daar was het niet druk.

Tegen kwart over tien waren we dus in Lovendegem, waar Wolf met open armen werd ontvangen. Eigenlijk heeft hij geluk dat Arwens ouders allebei collega’s zijn van mij, en dat ik hen dus vrij goed ken, want anders zou hij dit van mij wellicht nog niet mogen.

Lieze en Kaat kwamen toe rond half twee, en meteen verdwenen ze naar boven. Ik heb er totaal geen last van gehad, integendeel, ik kon perfect werken voor school. Ik weet niet wat ze allemaal gespeeld hebben, maar er was iets met deftige dames en prinsessen, en chique kleren en zo.

En toen Els hen kwam ophalen, hebben ze een circusshow gespeeld. Kaat was de presentator, Kobe eerst een mimespeler, dan kwamen de kleintjes met een dansje, en dan deed Kobe wat goocheltruukjes samen met Kaat. Eigenlijk wel wijs, ja.

Zalig toch, vakantie?

Geplaatst op

Zalige zondagavond in ’t stad

Toen Gwen en ik hadden afgesproken dinsdag hier bij mij thuis met de kinderen, hadden we meteen ook de zondagavond uitgeblokt. Wat we precies gingen doen, wisten we nog niet, maar wel dat het enkel met ons tweetjes ging zijn, zonder kinderen. Daar waren we ook allebei wel eens aan toe, ja.

Het was een ronduit zalige zondag met echt zomerweer, en dus nam ik de fiets richting Vrijdagmarkt. Want intussen waren we eruit dat we eerst op een terrasje gingen aperitieven, en dan ergens iets eten. Ik heb om zeven uur ’s avonds in mijn topje op een terras gezeten in de zon, en geen moment koud gehad.

IMG_9368

Daarna wandelden we met de fiets aan de hand – veel te veel volk om te fietsen, hoezo circulatieplan? – naar de Oudburg, want daar was ik doorgefietst, en vond ik het zalig ruiken. Na wat gepalaver kozen we een Turks restaurant, en namen we allebei een zeer uitgebreide mezze met warm vlees bij. Héérlijk, en veel te veel.

IMG_9369

En intussen verbaasden we ons erover dat, hoewel de Oudburg heerlijk verkeersvrij was of zou moeten zijn, om het kwartier – we hebben getimed, het was zelfs minder – er een politiewagen, combi of zwaantje voorbij kwam. En af en toe blijkbaar ook een verloren gereden Hollander, die niet eens werd tegengehouden.

Maar ik heb een ronduit fantastische avond gehad, met een fijne fietstocht terug naar huis. En de voet, die hield het uit bij al dat gefiets.

Geplaatst op

Vriendinnen

In de krokusvakantie was het ons niet gelukt, maar deze keer hadden Gwen en ik wél met succes een datum uitgeblokt in onze respectieve agenda’s. Wolf is wel weg, maar ook Ernest is op kamp, en dus kwam ze met de meisjes naar hier.

Wolf speelde met Elly, Merel speelde met Lena-Mare, en Gwen en ik zaten gezellig bij elkaar en kletsten.

Ik had een rijstberg gemaakt die ik maar hoefde op te warmen, en ik geef het toe, ik genoot. Zo heerlijk wat tijd voor onszelf, praten over vanalles en nog wat, ’t werk – het helpt wel als je hetzelfde werk doet, zij het in een andere  school -, de kinderen, de echtgenoten, …

Ik maakte nog vanilleijs, en er was appelcake. En er was zon, en we zagen dat het goed was.

We waren het er trouwens ook over eens: dit is een vriendschap die ze ons niet meer afnemen. Zesentwintig jaar, en still going strong. Jawel.

Geplaatst op

Wolfs dertiende-verjaardagsfeestje

Ik weet het, het is een paar maanden na datum, maar je moet maar eens met zes tieners en een eigen drukke agenda een gaatje zien te vinden…

Enfin, het had nog serieus wat voeten in de aarde wat we precies gingen doen, maar uiteindelijk waren we eruit: om 14.00 uur stonden ze hier dus met vijven aan de deur met een grijns zoals alleen een dertienjarige jongen kan grijnzen, en een slaapzak.

Meteen trokken ze naar boven om zich te installeren, met veel gegniffel en gegiechel. Maar toen ik rond half drie riep dat er taart was, moest ik dat geen twee keer zeggen.

Ze trokken weer naar boven, maar het opzet was duidelijk: vrij snel stonden ze allemaal weer beneden, werden de computers opgezet en vormde zich een heuse lanparty. Allez ja, het is natuurlijk al lang geen local area network meer, maar een wifiparty. Samen zaten ze dus Roblox of Minecraft te spelen, en leken ze zich prima te amuseren.

Om zes uur riep ik hen weer aan tafel, en werd een stevige stapel croques  monsieur weggewerkt. Eten dat die kunnen!

Er werd nog even stoom afgelaten buiten, en toen laadden Bart en ik hen allemaal in de auto, richting Zone. Daar waren ze geboekt voor veertig minuten lasershooting. Blijkbaar ging het bijzonder snel, want allemaal wilden ze eigenlijk nog langer spelen. Alleen, die harnassen waren zo zwaar…

Terug thuis had ik een film met beamer klaargezet, maar toen ik halfweg ging roepen voor ijs, bleek dat ze eigenlijk toch meer aan het babbelen dan kijken waren, en stopten we daar maar mee. Ze giechelden en gibberden nog vrolijk verder, er waren kussengevechten en rupsgevechten, en om kwart voor één vond ik het definitief welletjes en legde ik hen echt het zwijgen op, na een eerdere waarschuwing.

De volgende ochtend waren ze desondanks toch alweer om half acht wakker, verorberden ze een heuse stapel croissants, en moest er uiteraard nog gegamed worden. Ziet dat van hier!

IMG_9327

Ik had wel het gevoel, ja, dat het een leuk feestje was. Wolf zag er in elk geval meer dan tevreden uit. En meer moet dat niet zijn.

Geplaatst op

Vakantiegevoel

Awel, ook al was gisteren een heel fijne dag, pas vandaag kickte het echte vakantiegevoel in, en dat kwam doordat ik koffie kon drinken met vrienden. Dat lukt amper in het jaar, wat logisch is, en dus hangt dat voor mij volledig samen met vakantie.

We sliepen lang uit, ik stak de lasagne in de oven, en kwart na één kwam Max hier toe. Max, dat is eigenlijk het pseudoniem van een bevriend tekenaar. Hij heeft woeste plannen: een groot drieluik met in het midden een pieta van een vrouw die haar dode moeder vasthoudt, met aan de ene kant een spelend kind – onze Merel – en aan de andere kant een wachter in harnas – ikke dus. De achtergrond wordt een grote haard uit het kasteel van Gaasbeek. De foto’s van Merel waren snel getrokken, voor die van mij moest ik me wel volledig in mijn harnas wurmen, compleet met schild en zwaard. Gelukkig ga je op de tekening niet zien dat het om latex gaat. Enfin, dat hoop ik toch. Intussen dronken we koffie en kletsten we vrolijk bij.

Om drie uur gooide ik Max buiten, en nam ik alsnog de auto richting stad. Ik wist op voorhand dat dat geen goed idee ging zijn, gezien de Winterfeesten, maar de tram is voor mij zo goed als geen optie wegens extreem wagenziek, en fietsen lukt niet zo best met die laars aan. Tsja… En effectief, de borden op de Wiedauwkaai vertelden me wat ik vreesde: alle parkings volledig volzet! Het was dan ook prachtig weer, ik snapte het wel. Maar ik ken mijn Gent een beetje, en reed dus tot aan Sint-Jacobs, alwaar ik in de buurt netjes een plaatsje vond. Ik heb me zelfs geriskeerd om geen ticket te nemen, en had geluk.

Ik moest er wel stevig de pas inzetten richting Café Rosario, want ik had wel even moeten aanschuiven om tot aan Sint-Jacobs te geraken. Maar gelukkig zat Simon netjes op me te wachten. Het was zes jaar geleden dat ik hem nog gezien had, aangezien hij al een tijdje in het buitenland woont, maar het voelde heerlijk vertrouwd aan, alsof we vorige maand nog samen hadden zitten kletsen. En de koffies van Rosario zijn, wel euh… groots te noemen. Op een calorie of twee moogt ge niet kijken, dat niet.

img_2318

Het was half zes tegen dat ik huiswaarts reed, maar man, met een vakantiegevoel om u tegen te zeggen. Bedankt, heren!

Geplaatst op

BFF?

Het was blijkbaar van 13 november geleden dat we elkaar nog gezien hadden. Schande! Maar er is zoveel tussen gekomen langs alle kanten, en we hadden concreet afgesproken op een vrijdagmiddag in maart, toen ik me de dag ervoor herinnerde dat ik een toch wel cruciale afspraak had, eentje van de soort die je niet in je agenda hoeft te zetten. Wel dus.

Enfin, na een dik jaar heb ik dus vandaag weer eens afgesproken met mijn vriendinnen uit het middelbaar. Besties, als het ware.

Het rare is, dat we elkaar niks uit te leggen hebben, dat het lijkt alsof we elkaar vorige week nog gesproken hebben. Ja, natuurlijk gaat het over de kinderen, of over de familie – want daar zijn we mee opgegroeid, met elkaars familie – maar heel veel dingen kunnen ook gewoon onuitgesproken blijven.

En intussen zaten we heerlijk bij de Italiaan, had ik veel te veel gegeten, en had ik eigenlijk een zeer fijne middag.

Geplaatst op

Beste vriendin

’t Is dat we allebei zo nooit iets te doen hebben he… Maar vandaag had Gwen een bijscholing aan het Sint-Pietersplein tot 13.00u, en voor één keer zei ze foert. Als leraar heb je normaal gezien een hoop lesvrije momenten om je voorbereidingen, je verbeterwerk en vooral je administratie bij te werken. Zij is echter, naast leraar, ook leerlingenbegeleider, en daardoor heeft ze eigenlijk nooit een schoolvrij moment. Behalve vandaag dan ^^

Ik pikte haar op, en we reden – ook al is het niet ver, mijn voet ging het niet fijn vinden, want we waren van plan nog veel rond te lopen – tot aan de Pacha Mama voor een fijne vegetarische lunch. We eten dit soort dingen allebei erg graag, maar onze kinderen zijn daar niet zo verzot op…

Ik kreeg trouwens ook een fijn cadeautje, een glazen ster met ledverlichting.

img_7573

En toen deden we iets ongehoords: we gingen gewoon even rondlopen in de Zuid! Serieus zeg! Alleen was ik behoorlijk verrast – en niet op een positieve manier – van het winkelaanbod ginder. De H&M is nog uitgebreid en neemt quasi het halve gebouw in beslag, de C&A is weg, de Cassis is weg, de Club is weg en vervangen door de Standaard (die daar al zat, maar moest opschuiven wegens de H&M), en het koffiehuis/terras op het middenplein is ook verdwenen. Hmpf.

Enfin ja, ik vond een fijn rood hemd voor Kobe en een effen wit voor Wolf, en dat was dat. Ondertussen kletsten we honderduit, luchtten onze frustraties over onze respectieve scholen, bespraken leerplannen en dat soort onzin, roddelden over onze echtgenoten, en gingen nog voor een kop koffie in de veel te drukke en veel te warme Or.

En waren we eigenlijk allebei later thuis dan verwacht. Tsja.

Maar man, had ik weer een fijne middag!