Acta Diurna de muliere ludenti
Ze zijn nog pril en ze zijn eigenlijk ook veel te vroeg, maar in dit rotweer doet het deugd om tussen de regenbuien door toch snel even naar buiten te kunnen lopen – allez ja, hupsen met de krukken – en te kijken hoe de lentebloeiers al wakker aan het worden zijn. Tulpen, narcissen, muscari en zelfs al botten in de azalea japonica praecox én de magnolia!
Ik wist wel dat het er zat aan te komen hoor: Marleen had me gezegd dat ze via Het Paard van Troje een boek ging bestellen voor mijn verjaardag, en vroeg me of ik interesse had in “Pandora’s Jar”, over de vrouwen in de Griekse mythes.
Maar blijkbaar kon ze het niet laten om er nog een ander boek aan toe te voegen, ook eentje waarover ze gehoord had op de radio: Femina, over de rol van de vrouw doorheen de geschiedenis.
Het geheel kwam prachtig verpakt in een doosje toe en stemde me meteen gelukkig. Ja, ik lees quasi uitsluitend digitaal, maar ik word nog altijd goed gezind van boeken, zeker als het van die mooie uitgaven zijn.
Dankjewel, Marleen, ik ga ze met plezier verorberen!
Een paar dagen geleden had Max op zijn facebook gezet dat hij een platenspeler weggaf, want hij had er twee en gebruikte ze toch niet echt. Ik had als een van de vele gereageerd dat dat wel wijs zou zijn voor Wolf, want zijn platenspeler mankeert een beetje.
“Goed”, zei Max, “die is voor u. Maar gij kunt die niet komen ophalen, zeker? Ik zal hem komen brengen, is dat oké?”
Euh jazeker! En dus zat Max hier deze voormiddag met Jef op het gemak een koffietje te drinken, te kletsen en Merel een impromptu tekenles te geven. Merel moet voor Engels haar gezinsleden tekenen en is daar uren mee bezig. Max heeft haar een paar tips gegeven over inkleuren, over diepte creëren, over hoe je een oog tot leven brengt, dat soort dingen.
Merel keek zeer aandachtig toe en genoot. En ik, ik vond het zalig om te zien en zalig om Max nog een keertje in huis te hebben.
Merel heeft iets met pyjama’s. Niet om in te slapen, nee, dat doe je blijkbaar in een losse T-shirt en een trainingsbroek of zo, of een losse pyjamabroek van de jongens geweest.
Nee, ze loopt dolgraag een hele dag rond in een pyjama, die ze speciaal daarvoor apart houdt. Zodra ze thuiskomt van school en nergens meer naartoe moet, doet ze een pyjama aan. In de zomer is dat dan een los T-shirtje en een shortje, nu is dat bij voorkeur een flanellen exemplaar.
Ze wou dolgraag een exemplaar met rode ruiten, je weet wel, zo’n half Schots exemplaar. Dat blijkt nu bijzonder in trek te zijn, en dat was te merken ook: overal uitverkocht! Uiteindelijk vond ik nog een zachtrood, bijna roze exemplaar in de Hema. Eerst stond die 21 euro maar uitverkocht, en toen kwam die uiteindelijk weer binnen voor 35 euro. Tsja, Ze wou die zo graag dat ik die dan toch maar gekocht heb, en ze heeft die al zowat elke dag van de vakantie aan.
En toen zei ik dat ik nog pyjama’s in mijn kast liggen had, die ik toch nooit meer ging gebruiken. Ik moest dat maar één keer zeggen: enthousiast rende ze de trap op en dook in mijn kast. De pyjama waar ik eigenlijk op doelde, vond ze niet, maar ze kwam wel met mijn roze monster naar beneden, glunderend van de pret. Roze monster? Ja, een intussen bij de larpers beruchte flanellen pyjama die ik speciaal daarvoor gekocht had, maar die ik nu niet meer draag.
De rekker was natuurlijk wel veel te wijd en eigenlijk ook helemaal verstorven, maar een nieuwe rekker zat er zeer snel in, tot haar grote vreugde.
En toen gaf ik haar nog eentje, een die zelfs voor mij veel te warm is om in te slapen, en met een trekkoordje: zo is de broek ook voor haar draagbaar. Die heeft ze nu ook al eventjes aan: een wit bovenstuk, een broek met lichtblauwe strepen en bloemetjes.
Ja, mijn dochter houdt van lekker oversized, nog een chance. En ze is vooral heel erg happy met wat ze uit mijn kast gepikt heeft.
Ik weet dat het een suggestieve titel is, maar geen nood, het is iets heel simpels: ik word ’s nachts namelijk regelmatig wakker omdat ik blijkbaar mijn dons van me afgooi en dan kou krijg.
Het is sowieso vreemd: als ik halverwege de nacht wakker word, lig ik doorgaans met mijn hoofd en schouders wél nog onder mijn deken, maar mijn benen liggen dus helemaal bloot, soms zelfs mijn romp. Of wanneer ik om een of andere reden half wakker word en wél nog onder mijn deken lig, steek ik halfslapend mijn benen er onderuit, waardoor die onmiddellijk kou krijgen en ik helemaal wakker word.
Ik vind mezelf helemaal niet logisch, want soms besef ik dat laatste en denk ik bij mezelf: “Maar het is half vijf, ik wil gewoon verder slapen!” En dan steek ik mijn benen terug onder mijn dons – het is dus niet omdat ik te warm heb – en slaap verder.
Iemand enig idee over het waarom? Of die hetzelfde tegenkomt?
Bij Melanie op Facebook zag ik plots de Literature Clock passeren, en sindsdien staat die vast in mijn tabbladen en kijk ik daar verschillende keren per dag naartoe.
https://literature-clock.jenevoldsen.com/
Geef toe: een klok die je het juiste uur geeft in een stukje Engelstalige literatuur? Dat is toch geweldig?
Of grootlichten, zo u wil. Ge weet wel, uw vérstralers van de auto, uw grote lichten, dedie die ge aanzet als het stekkedonker is en er geen ander verkeer is dat ge kunt verblinden.
Awel, met die pharen hebben wij eigenlijk op het larpweekend goed gelachen. Het was trouwens niet de eerste keer: toen ik met Jarne naar Aether reed langs van die kleine weggetjes, hadden we al opgemerkt dat die lichten zich wreed wijs gedroegen: wanneer ge ze aanzet, flashen ze niet gewoon aan, maar gaan ze echt open als een gordijntje, als een lichtsabel die zich ontvouwt. Jarne en ik hebben daar ook toen mee zitten spelen en ze zeker tien keer aan en uit gezet. Want ook bij het uitzetten vouwen ze zich precies dicht naar één puntje.
Afgelopen zaterdagnacht, toen ik met Julie naar de spoed reed, moesten we daar opnieuw mee lachen. We hebben er grandioos mee zitten spelen, maar ook nog een extra dingetje ontdekt: zodra er ergens tegenlicht is, gaan de lichten zichzelf bijsturen. Als in: niet gewoon minder straf gaan, maar bijvoorbeeld als er links een tegenligger komt, gaat het linkergrootlicht beetje bij beetje dicht, je ziet het zo minderen.
Allez, ik geef u op een briefje: als ge ’s nachts tussen vier en half zes langs quasi verlaten Nederlandse wegen rijdt, is het eigenlijk nog wel een bijzonder amusante manier om wakker te blijven.
Zo ne Skoda Eniaq, da’s een gerief, jong.
