Vandaag een veel te lang uitgesteld bezoek aan mijn oma gebracht. Vandaag kon ik wel niet anders: ik had de tijd, de mogelijkheid, én… het is vandaag haar 99ste verjaardag. Jawel, 99! En ik wil ervoor tekenen om op zo’n manier 99 te worden. Tsja, ze hoort niet meer zo goed, en de blaas reageert niet altijd meer op commando, en soms vergeet ze wel eens iets, maar verder is ze nog prima in orde: ze leest nog steeds zonder bril, je kan er heerlijke discussies mee voeren (vorig jaar nog een lang gesprek over het milieueffectenrapport over de verbreding van het Schipdonkkanaal) en ze is doorgaans nog behoorlijk bij de pinken!
Enne… ze had haar tiende achterkleinkind nog niet gezien! Ik heb Merel dus goed ingepakt, en we zijn tot in Sleidinge gereden. Oma ging wel net aan tafel, maar dat stoorde eigenlijk niet: ik heb een stoel bijgeschoven, en Merel lag te slapen in haar maxicosi op de rollator van oma. Die heeft de drie kwartier dat ik er was, non-stop naar dat kleine mensje zitten kijken, terwijl we zaten te babbelen. Ze vond ze prachtig, een klein wondertje, en heeft haar ook even op de arm gehad. Niet echt lang, want haar arm werd moe, zei ze. Maar ze heeft precies dus echt wel deugd gehad van ons bezoek, en dat was de bedoeling.
