Vakantie! En route! Naar Boulogne-sur-Mer, dan nog.
Omdat de oude weg ons zo was bevallen tussen Oostduinkerke en Duinkerke, en omdat we eigenlijk sowieso langs de kust wilden rijden, reden we dus op ’t gemakje richting Boulogne, heuvel op, heuvel af. We doorkruisten Gravelines (Grevelingen), maar hadden niet echt zin om er ook effectief te stoppen en rond te gaan lopen. We hebben heel eventjes halt gehouden op het marktplein, nochtans, maar dat was eigenlijk gewoon om onze in Duinkerke gekochte kaartjes te schrijven en op de bus te doen. Ha ja, want als ge maar drie dagen weg zijt, moet ge u daarmee haasten, newaar!
Het zag er nochtans wel een knap stadje uit, zo met van die omwallingen, maar we vonden dat het nogal een hoog Damme- of Sluisgehalte had, en dus hoefde het niet echt. Er lag namelijk ander en beter in ’t verschiet.
Want waar we naartoe wilden, dat waren de kapen. Om te beginnen Cap Blanc Nez. Best wel indrukwekkend, maar we waaiden bijna weg, en het kon elk moment weer beginnen motten. Maar het feit dat de grond onder je voeten doordrenkt is van het bloed van zovelen, dat kan je gewoon niet negeren op zo’n plek, en dat maakt je stil.
En we reden verder, door alleraardigste dorpjes, en slingerden ons een weg omhoog (achter een mobilhome, jammer dat sidewinders nog steeds niet sociaal acceptabel zijn) naar Cap Griz Nez. Alwaar de zon een wanhopige strijd leverde met de wolken, maar toch af en toe het pleit won, en wij zowaar een kleine wandeling maakten. Het licht op de zee was prachtig…
Enfin, het zicht werd er niet helderder op, het was al tegen zessen, en dus reden we maar meteen stevig door naar Boulogne. De dame van de chambre d’hôte was… nogal direct. Ik belde aan, ze deed open, ik zei mijn naam, en zij antwoordde: “Ah! Et qu’est-ce que vous voulez boire?” Omdat we nog midden in de gang stonden, moet onze blik wat verward geleken hebben. “Ah oui, demain matin, qu’est-ce que vous voulez boire?” Zoals Bart het later uitdrukte: ze vond wellicht meer plezier in het versieren en decoreren en uitdossen van haar B&B dan in het echt ontvangen van gasten. Enfin, na ons gestameld antwoord nam ze ons mee, twee verdiepingen hoog via een steile trap, naar een kamer die op zijn minst zoet eruit zag en zelfs zo rook (ik heb het potje wierookstokjes in geuressence snel in de gang gezet). Ze was geschilderd in het frambozenrood, met overal van die kleine detailtjes in decoratie, tot en met het bloemenmotiefje van de kussens herhaald in de stoffen overtrekken van de kleerhangers.
Het thema van het hele huis was paars, en ik mag dan nog behoorlijk zot zijn van die kleur, dit was er grandioos over. Man! The pics don’t do the purpleness any justice. At all.
Tsja. Maar we waren wél in Boulogne, met ons tweetjes. En dus lagen we van de kamer niet echt wakker.
365 – 3 juli
Afrikamuseum
Het Afrikamuseum in Tervuren ligt naast de Britse school, en in het voorbijrijden hadden we de affiches en vlaggen gezien van ‘Spannende spinnen’. Dat leverde meteen een enthousiast heen-en-weergewip op de achterbank op: “Mama, kunnen we naar die spinnen? Mama, we gaan toch gaan kijken he? Nu dat we hier zijn? Ja he mama?”
Ik dus naar Bart gebeld, of het goed was dat we gingen lunchen in het museum en naar de tentoonstelling gaan kijken, en dat we dus later thuis gingen zijn. Al een chance dat ik propere trainingsbroeken en gewone schoenen mee had, want in hun modderoutfit zouden ze nogal een figuur geslagen hebben.
Enfin, het ‘restaurant’ in het museum is eigenlijk wel wijs: je kan er een paar warme, Afrikaans geïnspireerde gerechten krijgen, zoals kip moambe en zo, maar ook croques, broodjes, pannenkoeken, dat soort dingen. De kinderen kregen elk eerst een warme choco om op te warmen (geloof me, het was nodig) en wilden dan pannenkoeken (ze hadden al een paar paaskoeken binnen), ik nam een broodje kip moambe. Speciaal, dat is het minste wat je kan zeggen. Maar wel lekker.
Toen ze na een tijdje voldoende gezeten hadden en helemaal opgewarmd waren – daar op dat veld was dat echt pokkekoud, man – doorliepen we de spinnententoonstelling: een terrarium of dertig, schat ik, met vogelspinnen en schorpioenen, en vooraan eentje met de beruchte zwarte weduwe, een heel klein spinnetje eigenlijk. De jongens en ik keken onze ogen uit, en deden vooral het spelletje ‘zoek de spin’. Van degenen die goed zichtbaar waren, heb ik geprobeerd door het glas heen foto’s te maken, en er zitten wel een paar deftige tussen. Prachtige, prachtige beesten overigens!
Enfin, geniet maar van de foto’s.
Deze had bovenaan het glas een soort hangmatje gemaakt, waarin ze net was verveld.
Een prachtige witknie…
Stukken giftiger dan die zwarte weduwe, btw.
Daarna wilden de jongens ook nog de rest van het museum zien. Kobe was wel doodmoe, maar gaf niet op: ze keken beiden hun ogen uit naar alle opgezette dieren en vergeelde insecten. Alleen konden ze er echt niet bij dat daar zoveel babydieren stonden, en dat dat ooit echte dieren waren geweest die opgezet waren, in plaats van replica’s. Bepaalde stukken hebben we overgeslagen, tot groot ongenoegen van Wolf, die er makkelijk een uur langer had kunnen rondlopen. Het museum is verouderd en vergeeld en nogal stoffig, maar het blijft ongelofelijk wijs. Er liep die dag trouwens een achthonderd man rond, zei een van de toezichters, en dat was vrij kalm. Op een goeie dag komt er gemakkelijk 1400 man kijken, en ik moet toegeven, daar stond ik dan weer van te kijken.
We hebben er een goed uur gespendeerd, en toen vond ik het welletjes, ik wilde naar huis. Ik heb wel plechtig moeten beloven aan de jongens dat we gingen terugkomen, en dat we dan ook in de tuinen gingen rondlopen. Misschien een idee voor een picknick deze zomer? Voor het geld moeten we het in elk geval niet laten: kinderen in gezinsverband onder de twaalf jaar zijn gratis, en leraars ook. Tsja…
mama en baby gorilla
de neushoornvogel
“Whoa, kijk, mama, een janetkat!” Waarop hij spontaan de slappe lach kreeg
Dit mini leeuwenwelpje moest ik perse ook trekken, zeiden ze.
Schoolreis naar Parijs
Een schoolreis, zo’n échte schoolreis, dat was -uiteraard- verdomd lang geleden. Oh ja, als leraar ga je mee als begeleider en/of organisator, en dat is iets helemaal anders.
Maar vandaag mochten we de bus op als ‘kindjes’. Braaf luisteren naar de begeleiders, een plannetje krijgen in een plastic mapje, geteld worden onder een ‘poortje’, en duidelijk knikken als het uur van afspraak wordt meegedeeld. En zingen in de bus, dat ook natuurlijk.
Allemaal leraars dus, het schoolreisgevoel was effectief groot. Onze collega’s van de cultuurcel organiseren nu al een behoorlijk aantal jaren op het einde van het schooljaar een uitstap naar afwisselend Parijs, Londen of Amsterdam. Dit jaar vonden ze dat ze dat misschien ook wel eens konden doen voor de leraars van de school, op vrijwillige basis. En met partner, voor wie dat wou. En dus zaten we vandaag te giechelen en spelletjes te spelen op de bus.
Beklommen we de Arc de Triomphe, en man, dat zijn een hoop trappen! Die vooral zo keihard draaien dat ik er hondsmisselijk van werd. Maar bovenaan werd die inspanning beloond met een prachtig uitzicht over de grote boulevards van Parijs.
Splitsten we, na enig wachten op een verloren gelopen collega, op in twee groepen: één groep met een vrij conservatieve wandeling rond de traditionele hotspots van Parijs, een andere groep met een wandeling op de Rive Gauche, met onder andere het Panthéon en Saint Sulpice.
Aten we pas rond drie uur, een uurtje later dan voorzien, en waren we allemaal toch wel blauw van de honger. En intussen ook nat, want het was beginnen miezeren.
Zaten we daarna allemaal op een (overdekt) bootje op de Seine, lekker beschut tegen de regen, te genieten van het uitzicht en de vlekkeloze imitatie van een sanseveria door het meisje dat ons door de micro een uitleg zat te geven.
Splitsten we daarna op in kleinere groepjes, hoewel een vrij grote groep samen naar de Notre Dame ging, en daarna ook samen iets ging eten.
Ging ik op stap met twee jongere collega’s in het Quartier Latin, zagen we een hoop hippe winkeltjes, dronken een heerlijke koffie, en speelden een sympathieke salade naar binnen bij een klein Italiaantje.
En zaten we rond tien uur opnieuw op de bus, waar de meesten onder ons, de geest van de leerlingen getrouw, prompt in slaap vielen.
Bedankt, lieve collega’s van de cultuurcel. Ik had een prachtige dag!
Boudewijnpark
Omdat we nu toch in de buurt van Brugge waren – vooral omdat het anders ùùren rijden is, nietwaar? – gingen we gisteren met de kinderen naar het Boudewijnpark. De oudjes zijn rustig thuisgebleven en genoten van het nietsdoen, maar wij wilden dus wel de dierenshows zien. Geloof me: die zijn de moeite!
Het Boudewijnpark zelf is op het eerste zicht een beetje vergane glorie: afgebladderde verf, toch wel wat verouderde dingen, dat soort dingen. Maar er zijn een pak meer attracties dan we eigenlijk verwacht hadden, en we hebben niet eens alles gedaan, ook al moesten we nergens echt lang aanschuiven. En met het weer hadden we eigenlijk ook dikke chance!
We waren er rond kwart over tien, toen het al een kwartiertje open was. Er was veel volk, maar dat lag blijkbaar vooral aan het feit dat het een bedrijfsdag was voor één of ander bedrijf met zowel Vlaamse als Nederlandse als Franstalige werknemers, te oordelen aan het taaltje.
Om half elf schoven we aan bij de dolfijnenshow in de overdekte hal, en man, ik wist dat dolfijnen intelligente dieren waren, maar ik had er geen idee van dat die zo getraind konden worden!
Na een tiental minuten heb ik mijn fototoestelletje gewoon weggelegd, en ben blijven kijken. De dieren sprongen, tuimelden, gooiden hun trainers de lucht in, voerden ze rond, duwden ze verder, speelden voetbal, zwommen ondersteboven, achteruit, stonden op hun staarten in het water en gingen op die manier vooruit, en zoveel meer. Wijs om zien!
Merel was maar matig geboeid door de dolfijnen, maar vond de roofvogelshow dan weer mateloos interessant: thuis kijkt ze ook altijd naar elke vogel die passeert.
En toen werden er voze frieten gegeten met koude volauvent, moest er druk op de speeltuin gespeeld worden, werd op paardenmolens en gewone molentjes gezeten, ging ik met Wolf in de rollercoaster (en kwam ik er misselijk terug uit, schuld van de frieten), zagen we de zeeleeuwenshow, zat Wolf met zijn nonkel op de botsauto’s, liepen we nog wat te genieten van de heerlijke zon, keken we naar de diertjes op de kinderboerderij, en gingen de mannen (alle vier) op de waterglijbaan. En toen was het half vier, en vonden vooral de kleine meisjes dat het welletjes was.
Bootjes, gigantisch wiebelende en draaiende attracties hebben we wijselijk overgeslagen. En het treintje zat overvol.
Maar eigenlijk was het wel een fijne dag, ja.
Lissewege
Elk jaar gaan we op weekend met de schoonfamilie: omaly, bompa, Barts broer Koen, diens vriendin Else en hun dochtertje Liv, en wij dus. Het is al vanalles geweest: Oostende, De Panne, Nederland in de buurt van de Efteling, Center Parcs Frankrijk, een bungalow in de Ardennen, een hotel in Luxemburg…
En dit jaar waren we uitgenodigd in een luxe B&B in Lissewege. Koen had meteen ook gereserveerd in de plaatselijke restaurants, want met de peuters wilden we wel telkens vroeg eten.
Luxe Bed and Breakfast, er zijn vaak gelegenheden die zichzelf die naam toedichten, maar die toch nog te wensen overlaten. Deze B&B in een volledig opgeknapte boerderij had zijn naam meer dan verdiend. Onze familiekamer was echt wel luxueus, met een groot bed beneden, een ruime badkamer, en een mezzanine met een tweede groot bed voor de jongens. Merels reisbedje kon er nog probleemloos bij. Het thema was overigens ‘koe’, maar dan op een luxueuze manier die aan geen kanten meer aan stallen of zo deed denken. Het enige jammere was dat de kamer nogal donker was door de zwarte muren, maar anderzijds had dat ook wel iets. Oordeel zelf:
Yep, wel degelijk Le Corbusier…
Ook de andere kamers waren zeer in orde. Mijn schoonouders hadden de suite genomen, omdat we daar dan ’s avonds altijd nog samen zitten om rustig te kletsen en een glas te drinken, terwijl de kinderen in bed liggen.
Van de derde kamer, de junior suite waar mijn schoonbroer zat, heb ik geen foto’s genomen, maar ze was wel vergelijkbaar. Dik in orde dus.
Van zomerweer was er geen sprake meer, al hadden we zeker niet te klagen. Maar ik kan me voorstellen dat het er in de zomer zalig buiten zitten is, temeer omdat het zwembad verwarmd is.
Ze zijn alleen duidelijk niet voorzien op kleine kinderen, maar dat zeggen ze dan ook op hun website. Maar verder was alles prima!
Sluis
Ik had plots zin in een dagje Sluis. Dat ligt niet zo ver, heeft een mooie wandeling, en wel wat winkels ook. Niet dat ik nog echt iets nodig had, behalve een nieuwe bikini (de vorige heeft het begeven in Tunesië), maar een klein stadje is altijd leuk om rond te lopen.
Tsja.
Blijkbaar was half België op hetzelfde idee gekomen, want druk dat het daar was! Man, zo toeristisch! Mij zien ze er alvast niet meer in de zomer, ook al was het toch wel een fijne dag.
Ik pikte rond een uur of tien ma op (alle kinderen zaten ergens in kribbes of op kamp) en samen reden we gezwind richting Sluis. Haar route-aanwijzingen waren excellent (we rijden langs een steenweg, volledig bebouwd links en rechts. “Ge moet daar aan dat huis afslaan”. Uhhuh. Dat soort dingen dus.) maar kwart voor elf reed ik een klein dorpje vlak voor Sluis binnen: Sint-Anna-Ter-Muiden. Een voorschoot groot, maar wel een prachtig, middeleeuws aandoend pleintje (meer dan dat was het eigenlijk niet) en een imposante kerk.
Amper een paar minuten later reden we in Sluis een van de vele parkings op. Dat alleen al was een teken van de drukte daar in Sluis: ze hebben een massa parkings!
Een bezoekje aan de VVV (we zijn per slot van rekening in Nederland) en twee euro later konden we beginnen wandelen. Ik moet wel zeggen: de stervormige stadswal is prachtig!
De poorten en versterkingen zijn intussen tot ruïne vervallen, maar de wal zelf is gerestaureerd, en vormt een prachtig wandelpad.
Er is zelfs fauna te zien, in de vorm van een paar Highland cows, ofte coo genaamd.
of een ooievaar die zijn nest op een dode boom had gemaakt.
Na een uurtje hielden ons ma haar knie en onze magen het voor bekeken, en gingen we het stadje zelf in. De ene winkel na de andere, en wat geen winkels zijn, zijn restaurantjes. En druk! We liepen even binnen in een soort winkelgalerij, waar ik warempel een paar rode sandalen vond (ter vervanging van die die Wolf kapot heeft getrapt) en een paar lederen broeksriemen.
We aten in een Grieks restaurantje in de zon, hadden het veel te warm, en waaiden een lingeriewinkel binnen. Zelf heb ik er niks gevonden (courante maat, blijkbaar) maar ik heb ma eindelijk aan de Marlies Dekkers gekregen! Ze heeft twee stuks meegenomen, en van die ene ben ik stikjaloers… En haar figuur ziet er stukken beter uit :-p
Enfin, nog een viswinkel later reden we terug naar huis, want om half vijf werden de jongens afgezet van kamp.
Sluis: best wel mooi, maar je moet tegen de toeristen kunnen. Waar je zelf ook een van bent, uiteraard.
Reisuur
Hmmm…
Zaterdag vertrekken we voor een weekje naar Tunesië, de (hete) zon tegemoet. We hebben er ongelofelijk zin in, alle formaliteiten zijn geregeld, de laatste machines was zijn aan het draaien, alle paspoorten zijn er, de cat-, house- en gerbilsitter is al langsgeweest om alle praktische zaken te regelen, en alle apparatuur is aan het opladen.
En dan krijg ik deze morgen een mailtje van het reisbureau dat de vluchturen gewijzigd zijn.
We vertrekken zaterdag, dat wel, maar om 23.10u. Aankomst plaatselijke tijd om 0.55 de zondag, en nog 45 minuten transfer. Met een kind van acht, een kleuter van vijf en een peuter van twintig maanden, jawel.
Een vriend van me zei dat hij om dergelijke redenen ooit een reis had geannulleerd, en dat dat perfect aanvaard was. ’t Is dat we er zo naar uitkijken, want ik zie er nu wel erg tegenop, tegen de reis op zich. Vooral met Merel…
Blah.