Geplaatst op

Wippelgemse avonturen

De kinderen verveelden zich duidelijk, en waren zo nog net geen boel aan het zoeken met elkaar. Ik besloot dan maar dat het tijd was om uit ons kot te komen en wat te gaan rondlopen. Ver konden we helaas niet lopen – geen Gentse Feesten of zo – want om half zes moest mijn auto aan de keuring zijn, en dan om zeven uur heb ik kine.

Ik stelde een klein rugzakje samen, nam het cacheboek, en we reden naar Wippelgem, hier toch wel vijf kilometer vandaan. Daar liggen sinds redelijk recent namelijk een aantal geocaches ter ere van Luc De Vos, en het leek me ideaal om even tot daar te gaan. Helaas, bij cache nummer 1 hebben we staan zoeken tot het plots zodanig begon te gieten, dat we al gibberend en giechelend naar de auto moesten stormen, en dan nog serieus nat waren. Gelukkig bleef het wel warm.

IMG_1352

Maar alles was intussen zodanig nat, dat de zin om daar verder te zoeken ons een beetje vergaan was. De bedoeling was om de wandeling van vier kilometer te voet te doen, maar de lucht bleef dreigen, en dus reden we met de auto tot aan de volgende cache, die we meteen vonden. Nummer drie was dan weer een heel speciaaltje, waarvoor we een 9volt batterij nodig hadden, en nee, dat had ik niet echt op zak, nee.
Nummer vier was langs een doodlopend wegje, en ook daar hebben we gigantisch staan zoeken, maar helaas niks gevonden. Alhoewel, dat laatste is niet helemaal waar: we hebben er aan de overkant van de gracht massa’s braambessen gevonden. Merel en ik hadden sandaaltjes aan en kregen natte voeten, maar Kobe met zijn dichte schoenen amuseerde zich rot met het plukken. De rest van de caches zal voor een andere keer zijn. Gelukkig is dat vlakbij de kinesist, en zullen Wolf en ik er nog wel eens passeren.

Enfin, tegen dan was het half vijf, en dus stopten we nog even bij de lokale bakkerij om er iets te kopen als vieruurtje, en toen reden we maar naar huis.

Waar ik dan maar de berging verder afwerkte, en Merel de dozen waarin de spullen voor omaly en opa moeten, netjes versierde.

IMG_1351

Oh, en de auto? Helemaal goedgekeurd. Oef.

Geplaatst op

Dagje Antwerpen

Bart had het al een tijdje gezegd: hij wilde eens naar Antwerpen, naar een tentoonstelling over futurologie in het M HKA. Met Wolf erbij is dat een beetje moeilijk, want die kan geen ganse dag rondhangen momenteel. Maar aangezien hij op kamp is…

Bart had eerst nog een bespreking om 9.00 uur, en om kwart voor elf zaten we samen in de auto richting Antwerpen, meer bepaald dus het M KHA. Plan was om daar te parkeren, dan even rond te lopen, iets te gaan eten, en dan het museum te doen. Het begon allemaal heel goed, maar de kleur van de lucht noopte me er toch toe de regenjassen mee te nemen. En jawel, nog geen vijf minuten later was het prijs! We hadden eerst nog snel de geocache meegepikt die daar aan het M HKA ligt, zijnde de loft van Loft. Maar aan de overkant van het parkeerterrein aan de Waalse Kaai zijn we toch een brasserie binnengevlucht, voor eerst een drankje, en daarna iets te eten. Brasserievoedsel, duur, en niet eens echt zo goed. Jammer.

Tegen dan was het opgeklaard, en liepen we naar het museum. Ik kan niet zeggen dat ik onder de indruk was van de tentoonstelling, ze is alles behalve beklijvend, eigenlijk. Wél leuk is dat we de kinderen perfect hun gang kunnen laten gaan. Ze hadden een opdracht/zoektocht van Vlieg, en deden hun eigen ding. Ze kennen de regels van een museum maar la te goed: niks aanraken, niet te luid, niet lopen. En dat deden ze voorbeeldig.

Beneden was er een werk waar mijn rugzakje niet naast misstond, vond ik zelf. Maar ’t zal wel weer aan mij liggen :-p

Enfin, we liepen naar buiten, en besloten, na enig overleg, naar het Fotomuseum te gaan wat verderop. Ook daar was er een zoektocht, en ook daar vonden de kinderen het best leuk.

En toen? Was het tijd voor een ijsje, uiteraard! Een terrasjesman verwees ons in plat Antwerps naar de andere kant van het plein voor een kwaliteitscrèmerie, en het mag gezegd zijn: het ijs was succulent! Nog nooit zo’n goeie pistache gegeten! Duur, dat ook, maar zijn geld waard. En Kobe kreeg zowaar een Nainggolan :-p

Na nog een kort wandelingetje om nog een geocache op te pikken, hielden we het voor bekeken. Het was vier uur, en shoppen ligt ons niet, en voor nog een museum hadden we geen zin. Tsja.

Geplaatst op

Een ritje naar Neufchâteau, richting kamp

Deze voormiddag hebben we Wolf naar het groot scoutskamp gebracht. Jawel, met zere rug en al.

Ik ben gigantisch vol lof voor zijn leiding: zij kwamen zelf met het voorstel dat hij toch een paar dagen zou proberen meegaan. Het hele kamp, zoals de anderen, dat zou zeker niet lukken: hij kan geen rugzak dragen, en hij kan niet langer dan 20 minuten stappen. Samen met Elvine, een van zijn leiding, overliep ik de kampplanning: de heenreis per trein, vorige donderdag, met dan een stevige tocht van het station tot aan het terrein, was sowieso een no-go. En dan tweedaagse op zaterdag en zondag uiteraard ook niet. Maar vanaf maandag – vandaag dus – blijven ze zowat de hele tijd op het terrein zelf, en is er vooral het totemgedoe, iets waar Wolf enorm naar uitkijkt. We hebben dus afgesproken dat ik vandaag Wolf ging brengen, met een gewone zak, een veldbed in plaats van een slaapmatje, een extra stoel, veel medicatie, en vooral veel goodwill. Echt, ze hebben zelfs speciale totemopdrachten voor hem voorzien, die hij normaal gesproken wel moet aankunnen. En aangezien ze eigenlijk de rest van het kamp op en rond het terrein blijven, kan hij regelmatig gaan liggen als het nodig is. De bedoeling is dat hij zeker tot donderdagvoormiddag blijft, dan is de totem afgelopen. En dan gaan ze ook dag per dag zien of hij het nog uithoudt. Ik sta dus op standby vanaf donderdag, met als deadline zondag, want dan keert iedereen per definitie terug. Aangezien hij de tocht met bagage tot aan de trein niet aankan, moet ik hem toch gaan halen.

Om half tien, kwestie van de spits te vermijden, zaten we in de auto. De echte spits hadden we niet meer, maar we verzeilden wel in allerhande wegwerkzaamheden, zodat de rit van twee uur toch vlotjes drie kwartier langer duurde. Ik zette een glunderende Wolf om kwart over twaalf af op het terrein, waar hij met open armen werd ontvangen door zijn vrienden, en hij meteen al werd meegetroond naar een soortement ligzetel. Yup, ik heb er wel vertrouwen in, ja. De omgeving is in elk geval prachtig.

Ik maakte even gebruik van de superdeluxe hudo – geen sarcasme: bij ons was dat gewoon een gesjorde wigwamconstructie waarbij je op één balk zat, een andere balk had als rugleuning en een derde als voetsteun. Met een tentzeil rond voor de privacy en het toiletpapier in een plastiekzak aan een nageltje. En als het regende, werd zelfs je ondergoed nat. Zij hebben zowaar een hokje mét dak, wc-brillen op de gaten, en een echt wc-gevoel. Waar gaat dat naartoe, zeg? – enfin, de hudo dus, en daarna reden we naar Neufchâteau om er iets te eten.

Waar we vertrokken waren in de gietende regen, en het was blijven regenen tot na Namen, was het intussen gewoon drukkend warm geworden, zodat we zelfs binnen gingen eten. Het was lang wachten, maar de kinderen gedroegen zich voorbeeldig.

We liepen wat verder tot aan het gerechtsgebouw en vonden er een mooie cache.

Toen reden we terug naar Grandvoir voor een cachetocht, de Sanglochons. Eigenlijk is het 8 km wandelen, maar dat zagen we niet zitten. Een groot stuk deden we dus met de auto, die zich toch wel eventjes een 4×4 moet gevoeld hebben. Kan niet missen dat mijn uitlaat los hing :-p

Op een bepaald moment konden we écht niet verder: er lag gewoonweg een riviertje! We parkeerden, namen het smalle voetgangersbrugje, en stapten stevig omhoog voor een wandeling van een dik uur, en drie extra caches. Gelukkig hadden we water mee, want het was intussen echt gewoon heet! Ik had ’s morgens geen topje aangedaan, maar een relatief dik T-shirt met halflange mouwen, en ik heb gewoon uitgespeeld. Het is niet alsof er nog iemand in die bossen liep, en een mooie Marlies Dekkers lijkt wel een bikinibovenstuk. De wandeling was echt wel mooi…

De laatste twee caches zagen we niet meer zitten: ietsje te ver. We reden dan maar naar Libramont om daar nog een terrasje te doen, maar de streek is blijkbaar echt niet toeristisch: we hebben nog op het allerlaatste nippertje een ijsje gevonden – twee minuten voor sluitingstijd – en hebben dat dan maar op een muurtje opgegeten.

IMG_3358

Tegen kwart voor zeven zaten we in de auto, en reden vlot – geen moment file! – naar huis, zodat we om kwart voor negen thuis stonden.

Zalige dag gehad, en dan nog afgesloten met de laatste nieuwe Game of Thrones.

Yup, duidelijk vakantie!

 

Geplaatst op

Kopenhagen: de afsluitende dag

Om half negen werd er op de deur geklopt: de kuisploeg! Nee, we hadden geen bordje ‘Do Not Disturb’ gehangen, want nooit gedacht dat die zo vroegen zouden langskomen. We sliepen allebei nog diep… Tsja, het zorgde er wél voor dat we om half tien al op de fiets zaten: de fietsen moesten tegen elven terug binnen, en het was alweer een stràlende dag, na de regen van gisterenavond.

We zochten nog wat caches, kwamen in een zeer theatrale kerk terecht, reden langs het water, nog langs een stukje groen vlakbij het centrum, en tegen elven waren de fietsen netjes binnen.

Daarna schoven we een uurtje aan voor een toeristische rondvaart van een uurtje. We hadden nog getwijfeld of we niet beter zélf een bootje huurden, maar nu kregen we er wel alle uitleg bij.

We staken dan nog maar eens de voetgangersbrug over, wandelden tot aan de Street Food Market, en aten iets Koreaans. En daarna deden we eindelijk wat aan échte cultuur: het Copenhagen Contemporary. Bizar, anders doen we massa’s musea, maar dat was er dit keer gewoon niet van gekomen.

Hier was ik serieus onder de indruk van Anselm Kiefers installatie met loden vliegtuigen. Prachtig…

Daarna kwamen we bij een installatie van Sarah Sze. De naam was me totaal onbekend, maar het was echt wel knap, ik denk dat ik zeker een kwartier ben blijven staan kijken.

Daarna zijn we zeker een kwartier blijven zitten bij iets van Christian Marclay: 24 uur film met allemaal schitterend gemonteerde fragmenten rond tijd en uurwerken, met wel degelijk een verhaal in. Knap! Maar mijn mond viel al helemaal open toen ik vaststelde dat de tijd op de uurwerken ook echt klópte! Man, daar moeten màànden werk in gekropen zijn. Mooi!

Er lag ook een ademende zeug van Paul McCarthy. Ademende zeug? Jawel, een machine die het beest levensecht doet bewegen. Die mens moet serieus grondig naar varkens zitten kijken hebben.

Enfin, tegen dan hadden we nog voldoende tijd om op het gemakske terug te kuieren, een koffie te drinken, en dan een taxi te nemen naar de luchthaven.

IMG_1218

Ik kocht er op de valreep nog een heel knap, helaas ook duur rood regenvestje, en we stapten het vliegtuig op. Zonder incheckproblemen deze keer, en zonder zelfs ook maar enig ongemak van mijnentwege! Mocht ik altijd zo kunnen vliegen, ik nam veel vaker het vliegtuig. Serieus!

In Amsterdam was er tijd genoeg om nog een klein hapje te eten, en daarna was er de zoef-zoef Thalys, met toch wel deftig eten, ja.

IMG_3348

We haalden nog snel de trein naar Antwerpen, haalden in de regen de auto op in Gent-Sint-Pieters, en waren tegen elven thuis.

Alwaar een kleine kat het bijna kreeg van kopjes geven en streeltjes vragen. Toch altijd leuk om thuis te komen, ja.

Geplaatst op

Kopenhagen, dag drie

Goh, als we eerlijk zijn, was deze dag toch minder dan gisteren.

Het ontbijt was nochtans weer super in orde, en tegen half elf zaten we op de fiets. Ik haalde wel eerst zonnecrème, want we zijn allebei serieus verbrand van gisteren. We hadden er eigenlijk totaal niet op gelet, geen van beide.

We fietsten een eindje door, verzeilden in een food market, dronken een koffie, zochten wat geocaches en meanderden op die manier doorheen het stadscentrum, en stelden vast dat gans dat toeristische Veldstraatgedoe echt niks voor ons is. Alleen in een fantastische larpwinkel zijn we een tijdje blijven hangen. Serieus zeg, wat een zaligheid!

Twee grote verdiepingen vol met larpgoodness, bij de benedenverdieping ben ik zelfs vergeten foto’s te trekken…

We fietsten/wandelden nog wat verder, vonden niks naar onze goesting om te eten, en fietsten dan maar terug naar de foodmarket om daar ter plekke bereide sushi te eten. Vooral Bart was in de zevende hemel. Al moet ik toegeven dat dat extra bordje groene asperges in tempura niet bepaald slecht was :-p

Bon, we deden verder een tocht doorheen de binnenstad, en bleven bij ons standpunt dat dat toch niet echt ons ding was. Veel volk, en gebouwen zoals in elke andere stad, zoals bv. Gent. Tsja, wij zijn verwend, zeker?

We reden dan maar tot aan het parlement, en dan verder tot aan het huidige koninklijke paleis Amalienborg, waar we net de wissel van de wacht zagen, en mijn fiets natuurlijk knal in de weg stond.

De zonnecrème was misschien niet echt nodig geweest, het was bewolkt en zo’n 21°, maar aan de andere kant waren Barts armen en mijn nek toch echt wel té rood om enig risico te nemen.

Tegen half vijf waren we weer in de buurt van ons hotel, en dronken we een koffie met zicht op het water en het nieuwe theater.

Bart was tegen dan doodop van al het rondgehos en ging een uurtje liggen, maar ik had nog steeds meer dan genoeg energie, dus ik sprong nog een uurtje op de fiets om nog wat extra caches te zoeken, en ze dan gefrustreerd niet te vinden. Maar bon, tegen zessen was ik terug, en tegen kwart voor zeven reden we de vijf kilometer naar het restaurant. Lang leve de elektrische fietsen zeg!

Formel B was meer dan de moeite. Geen idee of het een ster heeft, maar anders zal dat nog wel komen.

Helaas was het intussen beginnen regenen, en zijn we dus in de regen naar het hotel teruggefietst. Op het einde zijn we nog snel in het donker en de regen een cache gaan oppikken, eentje die op zowat het drukste plekje van gans Kopenhagen ligt. We hadden het al geprobeerd, maar altijd veel te veel volk natuurlijk. Maar donker + regen = ideaal!

Tegen elven waren we terug op onze kamer, lekker droog en rustig.

Geplaatst op

Kopenhagen, dag twee

We begonnen de dag met een zeer fijn ontbijt in ons eigen hotel: vooral de granola was zeer lekker, en volgens Bart de smoothie van rode biet met gember ook. Ik heb dat wijselijk aan me laten passeren.

Tegen half elf liepen we buiten, tegen elf uur hadden we elektrische fietsen gehuurd. Beste. Idee. Ooit. Ik heb het even nagekeken, en we hebben maar liefst 22 kilometer gefietst vandaag, in en rond Kopenhagen, fiets op fiets af, van hot naar her, 19 geocaches achterna. Onze tocht bracht ons eerst naar Christiania, waar Bart en ik vooral opgelucht waren dat wij daar niet hoefden te wonen. Al deed het ons eigenlijk wel sterk denken aan de cité waar ik als student ettelijke uren heb doorgebracht, met een straatexpositie en dergelijke.

We fietsten verder tot aan een oude vliegtuighangar, en besloten om daarna terug naar de brug te fietsen via een pad langs het water. Man, dat was ronduit prachtig! Je voelde je middenin de natuur terwijl je op vijf minuten van het stadscentrum zit. Het moet prachtig zijn om daar te wonen…

We fietsten verder, terug de stad in, langs een van de vele haventjes, en dokkerden vrolijk over de kasseien. Iets té vrolijk, want prompt viel Barts ketting van zijn fiets. Hij sakkerde, maakte zijn handen vuil, maar kreeg de ketting er niet op. Tegen dan was ik al terug bij hem – ik had het eerst niet gezien en was doorgefietst – vroeg hem om de fiets op zijn kop te zetten, nam een stylo, en legde de ketting er terug op zonder ook maar mijn handen vuil te maken. Jarenlange oefening als student in Gent :-p

We waren niet zo ver van ons hotel, dus zijn we eerst even terug gefietst om zijn handen grondig te wassen en een reservekabeltje op te halen om mijn iPhone op te laden. Die geocache app zuipt batterij, en de mijne is al niet meer in goede staat, en nu was mijn kabel nog gesneuveld ook.

Enfin, we fietsten nog maar eens over de brug, en gingen toen opnieuw in havengebied, en daarna blijkbaar in militair gebied, waar een heus fregat ligt, maar ook een onderzeeër en wat oud militair gerief. Wel eens wijs om te zien!

We fietsten het hele eind terug, want we zaten eigenlijk in de verlaten gewesten, doken terug de eigenlijke stad in, en gingen iets eten. Mental note: een croque monsieur in Denemarken, daar leggen ze een dikke laag gegratineerde witte kaassaus over. Bizar!

IMG_1126

We reden dan maar eens richting Kastellet, voorbij de koepelkerk die je van zowat overal in Kopenhagen kan zien, vonden nog een andere kerk volledig bekleed met vuursteen, zagen in de verte een pruts van een meermin die omgeven was door massa’s volk, deden een serieuze fietstocht met nog wat caches, en dronken iets bij Dag H., buiten het toeristische deel. En warm!

En toen was het stilaan welletjes, fietsten we door een wel heel rustig park – ook wel kerkhof genoemd – naar een meteoriet, en toen viel Barts fietsbatterij plat. Hmm. We haastten ons richting fietsverhuurder, waar we gelukkig prompt verse batterijen kregen – ze sloten om half zes, en het was vijf voor – gingen even rustig in de kamer ons opfrissen en omkleden, en reden toen rustig richting Bror, een bijzonder hip maar zeer lekker restaurant dat Bart al op voorhand had uitgezocht.

Misschien een hoog hipstergehalte, maar wel lekker.

Gefrituurde stierenkloten? Check!

Maar het mooiste waren de twee briefjes die Merel had meegegeven aan Bart. Het eerste moest hij voorlezen op onze huwelijksverjaardag, het tweede moest hij me afgeven, netjes opgevouwen en met een rekkertje rond. Het is zo’n lief romantisch zieltje, mijn Merel…

We fietsten terug, ik blogde een beetje en las, en dat was dat voor een prachtige dag in Kopenhagen.

IMG_1107

Geplaatst op

Ophaalronde

De woensdag was een heel gewone eigenlijk, tot ’s avonds: toen begon ik aan een rondje Gent. Kobe werd vakkundig afgekegeld ter hoogte van een rugbyplein, en ik reed door van de Watersportbaan naar Ledeberg. Een vriendin had een stereospeler op overschot, en de mijne in de badkamer is het aan het begeven, dus… Ideaal, en ingewisseld voor een bosje meiklokjes ^^

Ik reed door naar Sint-Amandsberg, waar een verbouwende jongeman me voor 200 euro per stuk twee schitterende, rode Vitra Maarten Van Severen .03 aan de hand deed. Eigenlijk had ik genoeg met eentje, maar bon, er is plaats voor zes stoelen, en Merel gaat geen eeuwen meer op een kinderstoel blijven zitten. En dus werden de vier zwarte exemplaren aangevuld met twee signaalrode, en ik geniet.

IMG_9904

Enfin, met de twee stoelen in de koffer reed ik, passerend langs een geocache, richting Sterre, alwaar een bevriende professor en rabiate larpster een zwaard voor me moest meenemen, en een extra elandje voor Kobe en een gewaad voor mij had. Helaas heb ik nogal gezocht naar haar huis, waardoor ik haar net gemist heb, maar bon, haar man was thuis, en da’s ook prima.

Enfin, ik had Kobe afgezet, een cache gevonden, twee rode stoelen, een eland, een larpgewaad en een stereo opgepikt, en dat allemaal op een paar uur. Goed gereden!

Geplaatst op

Meetkerkse Moeren

Ik zeg het al een paar maanden dat ik dringend eens in Brugge moet geraken om een zieke vriendin te bezoeken. In de krokusvakantie was het ronduit rotweer, maar vandaag zagen de kinderen en ik dat helemaal zitten. Want Brugge, dat is voor sommige mensen misschien gaan winkelen en rondlopen in ’t stad, maar wij, wij gaan geocachen. Ik heb niks nieuws nodig, de kinderen ook niet, en we winkelen geen van allen graag.

Bon, tegen elf uur stonden we voorbij ’t Sint-Janziekenhuis, voor een tocht van maar liefst 27 caches + bonus. Geen idee hoe ver we gingen raken, we gingen wel zien hoe lang we goesting hadden. Eén ding stond vast: met mijn zere voet en Wolfs zere rug gingen we de 15 kilometer niet te voet doen, maar per auto, voor zover mogelijk.

We reden naar Meetkerke, en begonnen dus aan de Meetkerkse Moeren. De wandeling is opgedeeld in twee stukken, een van 11 en een van 16 caches, en we gingen proberen het eerste deel nog voor het middageten te doen. Ha ja, want de bezoekuren zijn maar vanaf 14.00 uur, vroeger moesten we er niet zijn, en Els had ons toch wel het restaurant van het ziekenhuis zelf aangeraden. Nog zo gemakkelijk dus.

We reden rond door een prachtig landschap, stelden vast dat we bijna wegwaaiden bij momenten en dat de winterjassen dus zeker geen overbodige luxe waren, en dat de caches echt mooi gedaan waren. En we genoten, ja.

We haalden het eerste deel nog net voor we blauw van de honger zagen, en pikten zelfs de bonus op. De vol-au-vent, respectievelijk spaghetti smaakte nog dubbel zo goed, en dat zonder wachten!

Tegen half drie stonden we bij Els op de kamer. Toegegeven, het was erger dan ik verwacht had. De vorige chemokuren waren al bij al nog doenbaar geweest, maar deze laatste viel echt zwaar. Maar het deed echt wel goed om haar te zien, ook al zijn we niet lang gebleven, daarvoor was ze veel te vermoeid.

Enfin, wij terug naar Meetkerke voor deel twee van de Moeren. Hier hebben we ons geriskeerd om met de auto over een boebelige veldweg te rijden, en we konden 12 van de 16 caches oppikken. Voor de laatste vier werd het te laat, waren we te moe, en moesten we een stevig eind stappen. Die zullen dus helaas voor een volgende keer zijn. Maar man, geocachen is echt wel een zalige hobby! Of hoe ga je anders drie kinderen zomaar aan het wandelen krijgen, dacht je?

IMG_2721

Tussendoor waren we verzeild in een klein biercafé ergens op den buiten, dat eigenlijk wel vol zat, en waar ze zeer lekkere wafels en pannenkoeken verkochten. En warme choco, of wat dacht u?

En ik, ik was nog netjes op tijd thuis voor mijn generale repetitie.