Geocaching voor school!

Sinds vorig jaar hebben we een knaller van een afsluiter van het schooljaar. Vroeger moesten ze gewoon nog in de klassen zijn en hun examens inkijken, en om half twaalf dropen ze af. Tsja. Veel feestelijk was er niet aan.

Sinds vorig jaar is er dus the Final KAMdown: een gigantisch wijs evenement. Alle leerlingen van 1 tot en met 5 moeten zich op voorhand inschrijven voor twee workshops, gegeven door de leraars. Een derde tijdsslot spenderen ze gewoon al hangend op de speelplaats, iets wat sowieso de favoriete bezigheid is van de gemiddelde puber. En de leraars, die voorzien de meest uiteenlopende activiteiten: van Silent Disco over Escaperoom, zumba, bordspellen, lasershooting, schaakinitiatie, tinkering, campfire classics, no bake taart, confituur maken, bootcamp, zaadbommen maken, karaoke, festivalkoken, bruisballen maken, basketballen, make over, grasvolley, photobooth, en ik ben er zeker nog een paar aan het vergeten. Intussen zat de vlotste collega op een podiumpje op de speelplaats alles aan elkaar te praten, goeie muziek op te zetten, en werd er zowaar gedanst.

Zelf had ik een workshop geocaching: mijn lieve collega’s hadden dat als suggestie op de lijst gezet, en ik was daar uiteraard op gesprongen als den duvel op Geeraard, tot hun grote jolijt. Het was vooral niet met voorbedachten rade, vertelden ze. Eerder deze maand was ik al eens in het park Claeys-Bouüaert – het park/bos naast de school, letterlijk ernaast – gaan scouten voor goeie plekjes voor zes geocaches en een bonus. Zondagavond ben ik met Wolf de fiets op gegaan en hebben we samen een heel aangename avondfietstocht gemaakt om ze ook effectief te gaan wegsteken.
Helaas, blijkbaar lagen ze te dicht bij elkaar toen ik ze ook officieel indiende op de website. Ik dacht dat er 141 meter moest tussen zitten, blijkt het 161 meter te zijn. Ik dus dinsdag terug naar het bos om ze opnieuw weg te steken, met de GPS zodat de meters klopten. Ze liggen echt dicht bij elkaar, maar het park is dan ook maar zo groot.
Ugh. Niet ver genoeg dus. Volgens de reviewers is 159 geen 161 (volgens mijn gps klopte het wel) en was het dus niet oké. Ik ben woensdag nog een derde keer teruggereden, opnieuw met Wolf, om ze nog een derde keer weg te steken.

Maar derde keer goede keer, zo bleek: toen werden ze wel goedgekeurd.
Ik heb me vrijdagvoormiddag tegen negen uur op het veld voor het kasteel geposteerd, in een campingstoeltje met mijn boek en een fles water, leerlingen uitgelegd wat geocachen was, hen op weg gezet en hen bijgestuurd waar nodig. Zoals gevreesd was 50 minuten net niet genoeg, maar een aantal onder hen is teruggekeerd in hun vrije moment om het toertje af te werken. Zegt genoeg, toch?

Zalig toch, als je je hobby kan combineren met je werk?

Het verslag van onze Final KAMdown op de schoolwebsite zal maar voor in augustus zijn. Maar ik had wel een fantastisch ontspannen voormiddag.

 

Door Vlaamse velden…

Voor driehonderd euro en een hoop gedoe wilde ik wel eens rondrijden, en dus reed ik deze namiddag eerst terug naar Lochristi in de hoop er mijn zonnebril aan te treffen langs het paadje van gisteren. Helaas… Ik heb het twee keer helemaal afgelopen, maar niks meer te vinden natuurlijk. Meh.

Ik pikte nog ergens een cache op en reed naar Kruishoutem – Kruisem, tegenwoordig – omdat daar Barts nonkel in revalidatie zit na een nieuwe heup. En aangezien Bart zelf in Cannes zit, had ik beloofd even langs te gaan. Wat ik dus ook deed: we hebben een uur of zo in onvervalst dialect zitten kletsen.

En toen was het wel al zes uur, maar vond ik dat er een prachtig rondje geocachen in de buurt lag dat ik toch niet kon laten liggen. Ook wel genoemd: een stevige wandeling.

Ik werd er wel gebeten door een hond, een Ierse setter. Een dame liet net haar drie honden buiten richting haar auto toen ik voorbijwandelde. Plots voel ik dus een scherpe pijn in mijn kuit, en zien nog net de hond wegspringen. Ik spreek haar dus aan en zeg dat hij gebeten heeft. Haar reactie: “Dat heeft hij nog nooit gedaan!” “Euh mevrouw, dat kan, maar nu dus wel.” “Nee, maar dat heeft hij echt nog nooit gedaan!” “Euhm… en wat als dat bij een kind was? Da’s goed voor een levenslange hondenfobie!” Madam haalde haar schouders op en draaide zich om. Zelfs geen sorry. Meh.

Ik was maar tegen half acht thuis, maar dat deerde me niet: ik was heerlijk ontspannen. Ideaal om nog wat te verbeteren, dus.

Geocachen in Lochristi en omstreken

Vandaag moest ik in Lochristi zijn: ik heb er een heel leuk setje van een doosje voor dobbelstenen én glasonderzetters gekregen via GIFT. Het leek me een ideaal cadeautje voor Wolf. Nu ik er toch was, vond ik dat ik meteen een stevig rondje kon wandelen en geocachen. Kwestie van de rug in topvorm te houden in de examens en zo.

Ik dacht aan een multi van zo’n vijf kilometer, maar toen ik me aan de sporthal parkeerde, begon het er eigenlijk al vrij dreigend uit te zien: dikke grijze donderwolken. Goh, dacht ik, ik ben niet van suiker en ik zal het wel even uithouden, toch? Ik trok op weg en genoot intens van een mooie wandeling langs paadjes en wegels.

Tot plots het begon te gieten. Eerst nog een stevige regen die ik nog wel aan kon onder de bomen, maar toen werd het een heuse wolkbreuk. Met alles erop en eraan. Ik kon me gelukkig een beetje verschuilen onder een bosje, maar echt droog bleef ik toch niet. Maar ik stond er wel te genieten met een grote grijns op mijn gezicht. Wat ben ik toch een geluksvogel dat ik dit gewoon (nog) kan!

Na een twintigtal minuten minderde het wat en was mijn geduld op, en dus liep ik verder, mijn regenjasje (zonder kap) goed dichtgetrokken waardoor ik me wel te pletter zweette.

De cache zelf werd gelukkig goed gevonden, alleen werd het een dure wandeling: thuisgekomen haalde ik mijn zonnebril uit mijn jas, opende het doosje, en… foetsie! Serieus! Een quasi nieuwe bril van 300 euro 🙁

Ik denk dat ik morgen nog even ga kijken, ik weet waar en wanneer ik hem gewisseld heb voor mijn gewone bril. Ugh.

Half dagje Antwerpen

Nu ja, Antwerpen: ik stond rond half twaalf bij Lorre in Ter Hagen, deelgemeente van Rumst. Onderweg was ik nog een paar caches tegengekomen, onder andere een wel fijne in Temse.

We reden fluks door naar Antwerpen, want daar moest Lorre om drie uur zijn nieuwe contract tekenen, yay!
We zochten ons een gezellig hipsterrestaurantje, Fabrik, en zaten heerlijk op het terrasje in de zon te tetteren.

Ik  gooide hem om de hoek af aan zijn nieuwe kantoor en ging zelf – ik had nog een dik uur op overschot, ik wilde om vijf uur in Gent zijn voor Merels blokfluitles – geocachen in het stadspark. Mooi park, mooie beelden, lekke vijver :-p

Bij dat laatste beeld had ik trouwens touche: drie twintigers die uiteraard benieuwd waren wat ik daar liep te zoeken, en na de uitleg me gerust wilden helpen, en vooral om de halve minuut vroegen of ik wel oké was, daar in het struikgewas. En dat ik voorzichtig moest zijn. En dat ze ouder waren dan dat ze eruit zagen, en dat ik een knappe dame was, enzovoort enzoverder. Heel respectvol en best wel grappig!

Ik reed naar huis, pikte Merel op en samen gingen we nog snel naar de blokfluitles, voor de laatste keer (volgende week zit ik op klassenraden).

Aangename dag, zowaar!

Geocachen in en rond Destelbergen

Gisteren had ik geen zin om de hele dag thuis te zitten: het weer leek best wel oké, en met die examens en het gedoe rond ons pa wilde ik eens stevig doorstappen.

Ik ging dan maar eens wat geocaches opkuisen in de buurt van Sint-Amandsberg en Destelbergen: er lagen er daar nog een hoop losse die ik wel nog wilde doen.

Het ging van een voortuintje naar een moeilijk bereikbare maar wel knap uitgevoerde cache in de Rozenbroeken, via een pleintje waar ik nu al de derde keer stond te kijken en niet snap dat ik de vorige twee keren de cache niet zag zitten, en dan verder naar blijkbaar een soortement bedevaartsoord. Mooi!

Ik pikte wat verderop in een wegel nog eentje op, nam een kijkje bij de Gallische hoeve en vond daar een prachtig Travel Bug hotel, en eindigde de cachedag nog net niet in de regen met een speciale constructie.

Helemaal uitgewaaid en met een fris hoofd kon ik terug naar huis.

IJslandse caches

Vanavond komt mijn lief terug van een week New York – IJsland. En hij heeft een ongelofelijk lief cadeau voor me mee: drie geocaches!

Ja, de nerd in mij vindt dat prachtig! Ik hoef geen parfum, geen sjaal of iets anders waar hij nog op het laatste moment aan denkt en dan meebrengt uit de luchthaven of zo.

In New York had ik het hem niet eens gevraagd, maar toch zag ik plots die geocache verschijnen. Hij moet dus zelf gewoon uit eigen beweging de app geopend hebben en opgezocht hebben waar er eentje in de buurt lag. Nochtans is geocachen niet echt zijn ding.

In IJsland had ik het gevraagd maar had hij niet echt tijd gevonden: zijn programma zat overvol. Edoch, op de luchthaven van Reykjavik liggen er blijkbaar twee, en dus heb ik nu twee IJslandse caches in mijn collectie.

En vooral: vanavond heb ik mijn lief terug en keert mijn innerlijke rust weer. Eigenlijk is het niet slecht dat we af en toe elkaar eens een weekje moeten missen: dan weet ik pas écht goed wat hij voor mij betekent.

En geloof me: dat is veel. Na 27 jaar is dat meer dan mijn halve leven. Voor mij mag het gerust driekwart worden. Of meer.

Proclamatie van de Certamina

Ik had het al een paar keer over de Certamina, de verschillende olympiades van Latijn en Grieks.

Vandaag was het ‘de grote dag’: de prijsuitreiking en plechtige proclamatie in de universiteit van Antwerpen. Ik sprak af met Gwen rond twaalf uur aan het station, we knabbelden samen ons broodje op, tetterden honderduit, ze nam deel aan mijn traditie van ijsjes op een fijne dag, en we wandelden via een geocache en de knuffel van een vriend naar de universiteit.

Daar werd het een drukke bedoening met een paar speeches, een zeer fijne bijdrage van Patrick De Rynck, de eigenlijke uitreiking en daarna ook vooral nog de receptie buiten in de binnenplaats. Een verslag heb ik hier geschreven.

Fijn gebouw, trouwens, die UA, allez, toch de buitenlocaties. Ik liet er meteen ook een foto nemen van het certaminacomité: veel oudere mensen, maar aan de andere kant: ik ben nu ook niet bepaald piepjong meer.

Daarna wandelden we een eindje verder naar de kaaien, naar de Griekse Taverne. Bijzonder aangenaam zitten en lekker gegeten, maar de rug deed me tegen dan een beetje dood, waar ik ook voor gevreesd had.

Plots kwam Gwen bij me: dat we snelsnel weg moesten als we de trein nog wilden halen. We vertrokken op een holletje, namen een eindje de tram, maar helaas, we misten net de trein. En de volgende was blijkbaar pas een uur later, het station was grauw en de toiletten gesloten. Niet bepaald een echt fijn uur, daar in dat station. Maar voor de rest was de dag zo fijn geweest dat het eigenlijk niet eens gaf.

Ardennen 2019: dag 5

Helaas, vrijdag en dus opruimdag. Maar ik wilde niet zoals vorige keren onze dag zo sterk inkorten, en dus was de planning een beetje anders.

We begonnen met op een redelijk uur op te staan en alles in te pakken en klaar te zetten. Tegen half twaalf trokken we daarop onze wandelschoenen aan en deden deze keer effectief wél de Warchewandeling: naar boven langs de kerk, naar links en naar beneden tot aan het dammetje, dan de weide over, over de afsluiting via het wandelaarshekje, doorheen het bos, over het houten pad, en daar hebben we dan met zijn allen toch ook zeker twintig minuten staan zoeken naar de onvindbare cache. Hmm.

We zijn dan maar verder gewandeld langs de Warche, gepasseerd langs een ronduit pràchtig huis, en dan terug naar boven gewandeld naar het huisje.

We stapten meteen in de auto om te gaan eten in de Petit Mont Rigi. Vroeger was er op de Hoge Venen het restaurant Mont Rigi:  bijzonder lekker voor een schappelijke prijs, en een hele fijne locatie. Helaas, blijkbaar vonden de eigenaars van het pand dat het niet genoeg opbracht en besloten ze het te verkopen aan een projectontwikkelaar. De restauranthouders zijn dan maar een eindje verderop (en dichter bij Waimes) in Sourbrodt een nieuw restaurant begonnen: een kleinere kaart, iets duurder, maar wel nog steeds bijzonder lekker, én ze hebben de speeltuin van het vorige gewoon meegenomen :-p

Enfin, we zaten prinsheerlijk op het terras en hebben zelfs moeten vragen om de parasol open te zetten omdat het gewoon te warm was.  We kregen een hapje met panna cotta van radijs met gerookte eendenborst, en mijn hoofdgerecht was iets fantastisch met asperges, gnocchi, verschillende groenten en grijze slakjes. Heel speciaal, maar machtig lekker.

En Kobes dessert staat er ook op: “mouse” en chocolat ^^

Tegen drie uur (en een paar caches later) stonden we terug in het huisje, kon alles in de auto, en begonnen we schoon te maken: stofzuigen, stof afdoen, keuken, badkamers en WCs met nat, en dan alles dweilen. Ha ja, we hoeven er niet te betalen dus dat is het minste wat we kunnen doen, toch?

Trouwens: zoekplaatje: waar zitten beide jongens?

Enfin, we reden terug naar Leuven waar we in de Delhaize wat koffiekoeken en wraps gingen halen als avondeten, en gingen dat gezellig opeten in een klein parkje, vlakbij een redelijk spectaculaire cache, op een paar meter van de Leuvense binnenring. Serieus.

Uiteindelijk waren we, na het afgooien van Arwen bij haar thuis en het krijgen van een prachtig boeket bloemen, tegen half negen thuis.

En hadden we een zalige vakantie gehad.

Nog eens bedankt, Jan en Ellen!