Geplaatst op

Reparatietochtje

Morgenvroeg vertrekken we naar Bordeaux, en dus wilde ik eigenlijk nog graag al mijn caches in orde zetten. Sommige waren nogal lang verwaarloosd omdat ik er gewoon niet geraakte. Die in het park in Mariakerke had ik eerder deze week nog eens in orde gezet. Allemaal goed en wel, dat geocachen, maar daar kruipt wel werk in, en als niemand zelf caches zou leggen, zou er simpelweg niks te cachen vallen.

Ons pa en ik reden vanmiddag daarom eerst even tot aan de Gaardeniersbrug en voorzagen daar een nieuw exemplaar. Aansluitend waagde ik me in de Wondelgemstraat waar ik wonderwel een vrije parkeerplaats vond, en we samen fruit gingen inslaan. Ik vond er aardbeien voor 3 euro per kilo, nog genoeg, maar bon, en ons pa sponsorde want het was de bedoeling er confituur van te maken.

Daarna reden we verder richting ’t stad om aan de Oude Beestenmarkt de cache te vernieuwen. Ons pa keek zijn ogen uit naar de Scaldissluis en de kajakpassage en we wandelden ook verder langs de opengelegde Reep tot aan het standbeeld van Willem.

Daarna reden we nog even tot aan de Brusselsepoort om daar de sluis te bekijken en een nieuwe cache te hangen, en dat was dat.

Ons pa was blij dat we toch vertrokken waren, ook al regende het toen hij thuis wegreed en had hij gehoopt dat ik hem niet mee op sleeptouw zou nemen. Maar hij moet wandelen, hij moet bewegen, en dat doet hij thuis niet of nauwelijks, en dus verplicht ik hem. Stiekem denk ik dat hij het nog zo erg niet vindt ^^

Geplaatst op

Geocachen in Vurste

Véronique belde: of we niet gingen  geocachen, op vraag van de dochter dan nog! Euh, ja hoor, moest wel lukken! Om half drie aan de kerk van Vurste?

Stralend weer, fijn gezelschap, twee moeders, twee dochters, een mooie wandeling, prachtig landschap, 11 caches: het was er allemaal.

Er was een boscache waar we veel tijd verloren met zoeken, er was een snoekduik naar een weggewaaide hoed die bijna eindigde met een plons in de Schelde, er waren koekjes aan een picknicktafel bij een gedicht, en het werd een zeer fijne namiddag.

Naar het einde van onze wandeling hadden we het allemaal warm en waren onze waterflessen leeg, en toen zaten daar twee megaschattige jongetjes die vlierbloesemlimonade verkochten voor twee euro per glas, terwijl papa, leunend over het tuinhek, monkelend toekeek. Alleen… hadden wij helemaal geen geld op zak! Ai… Maar ik had in mijn cachezakje nog een ruilspeeltje, Merel had een speeltje van de McDonalds in haar zak, en we hadden ook nog snoepjes bij. Samen leverde dat een hele leuke onderhandelingssessie op én twee glazen limonade! Win-win!

Bedankt, Véronique en Léonore voor een fijne middag en het merendeel van de foto’s!

Geplaatst op

Lange fietstocht

Ik had eigenlijk de hele dag al rondgelopen en les gegeven, en de rug deed het niet helemaal. En vooral: het was prachtig weer.

Ik ben dan maar op de fiets gesprongen en ben helemaal tot in Ertvelde gefietst, een goeie tien kilometer, om daar een paar caches te vinden. Langs de R4 ligt een heel mooi fietspad, vaak afgescheiden zelfs door een geluidswand of een hoge berm, en verder is het ook gewoon een heel mooi baantje. Ik genoot met volle teugen.

Cache nummer 1 deed me gewoon in de lach schieten: een lange buis met daarin het kleine rolletje. En hoe krijg je dat er dan uit? Wel onderaan kon ik aan een hendeltje trekken, en prompt schoot het rolletje quasi in mijn gezicht.

Cache twee liet zich eerst echt niet vinden, want de tip zei op 1.60 meter, en dus zocht ik ook op die hoogte. Hij hing echter een pak lager, waardoor ik vrijwel een half uur verloor. Maar wel een fijne half uur in een zonnig, fijn bos.

Ik stak de R4 over en dacht dat ik de volgende cache wel kon bereiken via de veldweg die parallel met de R4 liep. Prachtig baantje, zeker omdat iemand er een hoop bloemen had gezaaid, wellicht een zaadbom of zo. Ik reed dus vrolijk de ‘slag’ af, maar helaas, in de buurt van de cache leek ik niet te geraken. Ik kon uiteindelijk wel aan de voet van een windturbine gaan staan, en nog verder aan een prachtig vissersplekje, en na nog een halve kilometer toch nog over het water in de richting van de cache. En dan via een gigantisch hobbelbaantje door mul zand, waarna ik uiteindelijk de fiets heb geparkeerd midden in het veld en te voet ben verder gegaan. En die cache? Die zat bijzonder kunstig verstopt in een prachtige gigantische oude wilg. Ik heb, denk ik, een half uur gezocht tot ik de legger contacteerde en die me een paar hints kon geven zodat ik hem vond. En intussen was de zon zo goed als onder.

Ik moest nog een dikke tien kilometer fietsen en passeerde nog wel een paar mooie plekjes, maar bleef vooral aan de rechterkant van de R4. Ik had de linkerkant geprobeerd, maar op een bepaald moment kan je daar per fiets écht niet verder, zodat ik een tweetal kilometer om mocht rijden. Hmm.

Maar ik was helemaal uitgewaaid en mijn hoofd was helemaal leeggemaakt toen ik tegen half elf thuis kwam. Zalig.

Geplaatst op

Geocachen in Munte: deel 1

Het moet gezegd zijn, de streek van Munte (Merelbeke) is ronduit prachtig: zacht glooiend, zeer veel velden en weiden en akkers, boskanten, hagen, veldwegen, wegeltjes…
Het is dan ook geen wonder dat het er vol ligt met geocaches. De Gentsche Geocaching Sosseteit heeft er verschillende reeksen gelegd, waaronder de reeks “Gewoon een mooie lange wandeling”. Ik stuurde gisteren Véronique een berichtje met de vraag of ze geen zin had om, met de nodige afstand, te gaan cachen ginder. Lang hoefde ik niet te wachten op een antwoord, en om drie uur stonden Merel en ik haar op te wachten aan de kerk van Munte.

Het weer was maar half en half, en het werd gradueel slechter: eerst bewolkt, dan gedruppel, en op een bepaald moment zelfs regen. Merel was blij dat ze niet alleen een regenjas maar ook nog een sweater meehad.

Maar we vonden 11 caches, hadden een heel mooie wandeling, en merkten ook dat we echt geen klop meer waard zijn wat conditie betreft: die vijf kilometer was eigenlijk een beetje te veel van het goede.

Het vervolg van de wandeling – of meerdere vervolgen – is voor een andere keer.

Geplaatst op

Geocachen in Lochristi

Ik heb het gehad met dat binnenzitten in mijn kot, en aangezien je nu weer je iets verder mag verplaatsen om je te ontspannen, stak Wolf mijn fiets in de koffer en reed ik naar Oostakker/Lochristi om er een toertje van 10 caches te doen, de Jona&Lien die er door hun ouders ter ere van hun huwelijk is gelegd. Mooi verzorgd, onderhouden en origineel, wat wil ne mens nog meer?

Ik was natuurlijk weer even vergeten dat Meulestee brug dicht is, maar het veer is ook  altijd leuk natuurlijk. Ik nam dat van Terdonk en stond toch wel 20 minuten te wachten, terwijl er stapels fietsers aanschoven en ik eigenlijk de enige auto was.

Ietsje voorbij het veer, langs een jaagpad langs de Moervaart, pikte ik al een eerste cache op, en dan ging het verder naar Mendonk en Zaffelare, waar ik de fiets uit de koffer haalde. Het weer was prachtig, de caches afwisselend, en twee snoodaards lieten zich niet vinden. Zeg nu zelf, begin maar te zoeken in dit hoge gras!

Voor een andere cache was ik dan weer blij dat ik een fietsrekker bij had zodat ik kon vissen zoals op de kermis. Serieus!

Daarna kwam ik bij een eenzame bunker uit de tweede wereldoorlog, en toen ik die beklom, werd ik even heel emotioneel. Er lag namelijk, uit het zicht vanop de grond, een boeket witte rozen, duidelijk van gisteren op Bevrijdingsdag. Iemand had dus zelf, zonder poeha of tralala, op zijn manier de soldaten willen herdenken en bedanken.

Ik had trouwens al gezien aan de sporen in het gras dat er nog cachers op pad waren, en effectief, ik passeerde een koppel met gps en rugzakjes en hond, en dat bleken Kurt, Carine en Basiel de hond te zijn, samen Kucaba, die ik ken van hun prachtige caches in Wippelgem. We raakten aan de praat – op anderhalve meter afstand – en besloten om samen verder te cachen. Intussen had ik trouwens een berichtje gekregen van de legger en zijn we ook de twee ontbrekende caches gaan zoeken met een tip: gevonden!

Heel sympathieke mensen en heel fijn om samen te cachen!

In het naar huis rijden heb ik nog een drietal losse caches gezocht, en tegen acht uur was ik thuis. Een lange middag, behoorlijk moe, maar wel helemaal ontspannen. Zalig!

Geplaatst op

Samen op de fiets

Gisteren was het echt nog prachtig weer, en dus vonden Merel en ik dat we die diem maar moesten carpen, sprongen op de fiets en reden naar het park Claeys-Boüüaert naast mijn school. Een van de caches daar was aan vervanging toe, vandaar. Maar die vijf kilometer heen en dan nog eens terug, met een brug bij én een zeer oneffen bospad, dat leek me nog geen goed idee voor Merel.

Even nagedacht, en jawel, een strak plan ontvouwde zich spontaan: Merel ging meefietsen tot aan de voet van de brug, daar gingen we haar fiets in het fietsenrek zetten, stevig op slot, en dan kon ze achterop bij mij op de elektrische fiets voor de brug en het stuk bos. Terugfietsen kon ze dan weer zelf. En voilà, strak plan strak uitgevoerd! Het bleek achteraf ook een zeer goed idee, want zo konden haar jonge ongeoefende beentjes nog wat uitrusten ook.

We checkten alle caches, stelden vast dat vooral de bonus een beetje verdwenen was, vervingen de andere verdwenen cache en zagen dat de rest nog wel in orde was. Oh, en we genoten ook oprecht van dat zalige bos.

We zijn ook nog even langs mijn school gepasseerd, die er om half vijf al vervaarlijk dicht uitzag. En heel erg eenzaam en verlaten. Ocharme.

 

 

Geplaatst op

Buitenwerk

Onze speeltoren die Wolf en ik een aantal jaren geleden samen hebben gebouwd, wordt eigenlijk niet echt veel meer gebruikt. Bart had al gezegd om hem af te breken, maar dat zag ik niet zitten, en wie weet kan hij over een tiental jaar opnieuw dienst doen.

Maar de lange teut waar de schommels aan hangen, die mocht er wel af, ja: meer plaats en zo. En de houten bak waarin ons brandhout geleverd werd, die zou perfect moeten passen in de ruimte achteraan de toren, zodat we er de blauwe vuilniszakken kunnen inzetten.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan: we hebben blijkbaar de vijzen van de schommel nogal stevig vastgedraaid. Maar waar een wil is, is een weg, en stevige armspieren, dat ook. Daarin moet puber Wolf zijn meerdere nog erkennen in zijn moeder: ik mag dan gehandicapt zijn, mijn armspieren zijn nog verdekke in orde!

Enfin, met veel moeite werd het schommelgedeelte losgekoppeld, en de houten bak, die kregen de jongens niet op zijn plaats. Hij kan er op zich wel staan, maar om hem erin te krijgen, da’s een ander paar mouwen. Maar ze toonden zich de waardige zonen van hun koppige vader, en toen ik terugkwam van de boodschappen van Marleen, zat het ding – minus één plank – zowaar op zijn plaats!

Om de namiddag af te sluiten, fietste ik nog even naar Evergem: daar moest ik nog een nieuwe cache steken, en het was ideaal fietsweer. Ik genoot, zeker toen ik de zonsondergang zag. En geen kat op straat…