Geplaatst op

Rondje Rieme, deel één

Wellicht een van de laatste stralende dagen dit jaar, en ik had al de hele voormiddag zitten werken voor school. Ik had het een beetje gehad, om eerlijk te zijn, en morgen kon ik ook nog wel werken en toetsen opstellen en zo.

Dus maakte ik bewust mijn namiddag vrij, sprong op de fiets en reed naar Rieme, zo’n 8 kilometer verder, om daar een geocacherondje te doen. Ik reed door industriegebied, natuurgebied (een koppelingsgebied), oude en nieuwe wijken, veldwegen, en zag toen dat het goed was geweest, dat het welletjes begon te worden voor de rug, en vooral dat mijn fietsbatterij het niet zo heel erg lang meer ging uithouden en ik nog 8 kilometer terug moest.

Maar het resultaat? Een kleine dertig kilometer gefietst, het hoofd leeg, de rug los, de longen vol (en de fietsbatterij sjiekeplat). En mentaal weer wat opgeladen: we kunnen er weer eventjes tegen.

Geplaatst op

Geocachen in Beke

Gisteren na de oogarts ben ik nog gaan geocachen in Waarschoot. Allez ja, Beke eigenlijk. Ik was dan toch op zwier en het deed deugd om nog even rond te lopen, tussen al het werk door.

Het ging om een korte multi: twee stagekes en de eindlocatie. Toen ik één van de twee niet vond, contacteerde ik de cachelegger, Tom, met wie ik al een paar keer aan de klap ben geraakt. Tien minuten later stond hij plots naast mij: hij was de kinderen gaan ophalen en was dan maar eventjes doorgereden tot aan de cache. Die bleek onder de brug te zitten, een manoeuvre dat mijn rug niet kon appreciëren. Geen nood, zei Tom, en hij ging hem zelf even voor mij ophalen zodat ik kon loggen. Service, maat!

Enfin, toch weer eventjes heerlijk uitgewaaid.

Geplaatst op

Oogarts

Huh, het was blijkbaar alweer een jaar geleden dat ik nog bij de oogarts was geweest. Ze keek me over haar brillenglazen aan en sprak me streng toe: dat dat niet de bedoeling was en dat ik met mijn glaucoom toch best elk half jaar even op controle kwam. Uhhuh, ik weet dat, maar het was er blijkbaar niet van gekomen.

Enfin, mijn gezichtsveld was nog steeds prima, mijn oogzenuw heeft geen enkele verandering ondergaan en de oogdruk is onder controle. Ik hoefde daarom zelfs geen gezichtsveldmeting te ondergaan, want er was eigenlijk niks veranderd. Behalve de scherpte van mijn zicht, helaas. Ik had het al willen merken, vooral bij het lezen. Ze heeft me een nieuwe bril voorgeschreven, maar ik hoef het nog niet meteen te doen, vond ze, alleen als ik er zelf last van begin te krijgen.

Ik denk dat ik inderdaad nog even ga wachten: die glazen kosten 500 euro per stuk, ik ben dan alweer vlotjes 1000 euro kwijt. Yup.

Enfin, ik zie nog wel. Letterlijk dan.

Geplaatst op

Koffiemomentje en cachemomentje

Gwen en ik hebben elkaar in deze vakantie weer bijzonder weinig gezien, helaas. We zijn begin augustus bij hen gaan barbecueën en dat was toen supergezellig. En toen werd het – enfin, bleef het – slecht weer, en begonnen onze roosters opnieuw.

Vandaag besloten we om er alsnog werk van te maken, en spraken we om vier uur af in ’t stad voor een koffietje. Bart heeft blijkbaar aandelen bij Izy, en daar was ik nog nooit geweest, dus dat was ideaal, al zeker omdat ik nog in de Curb moest zijn, de skateshop daar in de straat. Schitterend fietsweer, overigens ^^

En toen kwam er ’s avonds nog een extra cache van Stefanie uit, langs de Buntstraat, de fietsweg naar school voor mij.

Ik sprong fluks de fiets op en reed naar ginder, waar ik, tot mijn gigantische verbazing, een park ontdekte waar ik al jaren gewoon langsfietste en nooit het bestaan van had vermoed. Ja, ik had al dat stukje grasland met struiken gezien, maar aangezien er links en rechts huizen staan, dacht ik dat dit nog onbenutte bouwgrond was of zo. Niet dus: achter die huizen, langs de R4, ligt een heus park! Compleet met weggetjes, brugjes, mountainbikepad, alles erop en eraan. Ik was zeer gecharmeerd en haalde zelfs ook nog een FTF. En nam eigenlijk een hoop foto’s voor mezelf.

Een mooie afsluiter van de vakantie, zowaar.

 

Geplaatst op

Van Kouter- en Kattestraatjes

Ons pa zijn auto is kapot, en dus ging ik hem halen zodat hij hier kon komen eten. Normaal gezien proberen we dan ook elke keer een eindje te geocachen (= vermomd wandelen), en er liggen er nog behoorlijk wat in Zomergem.

We aten daarom vrij vroeg taart en reden richting Zomergem om er een paar wegels met een bezoekje te vereren. Eerst sloegen we het Kouterstraatje in en stonden we er allebei van te kijken dat er niet alleen huizen stonden langs deze wegel, maar dan nog prachtige huizen ook!

We reden verder, het Molenpark in, om het Kattestraatje met een bezoek te vereren, maar blijkbaar, zo wist een bijzonder beleefde jongen ons te zeggen, is de ingang van de wegel in de Molenstraat zelf. Bon, wij geparkeerd en de wegel in. Het was vrij guur weer voor eind augustus en ons pa had het lastig. Zijn conditie is echt wel ondermaats, maar aan de andere kant: hij is tachtig, met parkinson.

In elk geval zijn we weer twee gevonden caches rijker. De rest is voor een volgende keer.

Geplaatst op

Battle Karting en geocaching

Net zoals vorig jaar plant Bart dit jaar een reeks van activiteiten, en hij wilde graag nog eens gaan karten. Dat werd op zeer instemmend geknik bij de jongens onthaald – juichen is niet meer van deze tijd, toch?

Toen Bart opperde om te gaan Battle karten, werd het zelfs nog iets enthousiaster. Battle Kart is met digitale projecties en sensoren, alsof je in een computerspel zit. De karts reageren op bepaalde dingen, alsof je in Mario Kart met bananenschillen gooit of in een olievlek rijdt. Dubbel zo amusant, natuurlijk. We moesten er alleen voor naar Moeskroen rijden, maar ach, dat is nu ook weer geen ramp.

Zelf zag ik het, na die doodmisselijke keer in 2018, totaal niet meer zitten om mee te rijden. Ugh! Maar het landschap is hier prachtig en er lagen wel wat geocaches, of wat had u gedacht?

Een dik uur later stond ik terug op de karting, waar ze net klaar waren. Merel had met verve de eerste ‘heat’ (zo heet een beurt) meegereden, maar was toen in een halve paniek geslagen en had de tweede beurt dan maar overgeslagen. In de plaats daarvan heeft ze filmpjes genomen ^^

Geplaatst op

Geocachen in Eke

Jawel, voor ne keer dat het eigenlijk niet regent, moet ik ervan profiteren. Véronique is blijkbaar dezelfde mening toegedaan: toen ik haar voorstelde om nog eens te gaan cachen, ging ze meteen akkoord. Maar dan wel liefst gewoon met ons tweetjes.

We spraken af vlak naast de N60, aan de kerk van Eke, om daar “Milo’s toertje” te doen, een aantal stuks van de geo-art Scott en Whisky en een paar losse caches. Ik zag het wel niet zitten om dat hele eind te wandelen, maar wilde fietsen, en met die fietsendrager kan ik twee fietsen meenemen. Kobe had me hier thuis geholpen om de fietsen op te laden: eerst de mijne, en dan die van mijn ma. Dat is de fiets die ik vroeger gebruikte voordat ik een elektrische had, die Arwen dan gebruikte, en die sinds vandaag Merels fiets is geworden ^^

Ik vind geocachen met de fiets eigenlijk ook gewoon leuker, al is het wel lastiger: je ziet veel meer, maar op en af en telkens die fiets stallen is wel lastig, na verloop van tijd.

Enfin, we gingen op trot en Véro moest me gelijk geven: cachen met de fiets is eigenlijk echt wel leuker.

Het was warm, het bleef droog, er waren puddinkjes en koekjes en thee, en vooral de caches van Scott and Whisky waren heel erg mooi. Hopelijk lukt het binnenkort om ook de rest van de ronde af te werken.

Yup, zo’n cachemaatje met wie je volledig op dezelfde lijn zit, da’s fijn. Jammer dat we intussen zo ver uit elkaar wonen, maar dat laten we niet aan ons hart komen.

Geplaatst op

Geocachen in Leest

Toen we hier vorige week aan het knutselen waren met de Vossen, had ik meteen concreet met Mireille afgesproken dat ik tot bij haar ging komen om eindelijk eens samen te geocachen in de buurt. Nu ik een deftige fietsendrager heb op mijn auto, kan dat een stukje vlotter dan vroeger.

Tegen half drie stond ik voor haar deur, iets later stond er een deftige koffie voor mijn neus ^^

Tegen drie uur zaten we op de fiets om een rondje “In Leestse Velden” te fietsen en nog een paar losse caches mee te pikken.

Op zich is dat niet veel kilometer, maar hier en daar hebben we vrij lang staan zoeken, en uiteindelijk was het bijna zeven uur tegen dat we terug waren. Het was ook meer dan voldoende: mijn rug vond het welletjes, en Mireille heeft serieus last van long-covid en was doodop. Maar het was een prachtige namiddag met vrij mooi en eigenlijk behoorlijk warm weer, schitterende landschappen, fijn gezelschap…

Toen was het te laat om nog naar huis te rijden voor het avondeten, ben ik maar blijven eten, was er daarna nog een fijn dessert en kreeg ik nog de zonsondergang vanuit hun tuin.

Moe, maar echt een vakantiegevoel. Dankuwel, Mireille!