Gentse Feesten

Vandaag moest ik om 13.20u bij de gynaecoloog zijn – alles is trouwens in orde, dank u – en daarna wilde ik met de kinderen naar de Gentse Feesten. Het feit dat de dokter net een bevalling moest doen, en dus een uur vertraging had, dat namen we er maar bij. De jongens hebben zich voorbeeldig gedragen, en rustig en stil zitten spelen in de wachtkamer.

Daardoor waren we pas ietsje na drie op Barts parkeerplaats in ’t stad. Toch gemakkelijk, zo’n eigen plaatsje vlak in het centrum: ik ga dat missen, wanneer het kantoor verhuisd is. Soit, ik dwaal af: we namen de buggy, de nodige flesjes water en dergelijke, en begaven ons doorheen de Veldstraat. Omdat ze zo braaf waren geweest, had ik de kinderen een ijsje beloofd, en waar beter dan bij de Australian Ice Cream? Wolf nam aardbeien, en die was nogal zoet. Hij had er dan ook vrij snel genoeg van, en heeft dan gewisseld met mijn Butterscotch. Kobe kreeg een gigantische bol kokosnootijs in handen, en gaf geen krimp: zonder veel commentaar of poeha verdween het ijsje langzaam maar zeker :-p Als het ook maar eten is, bij dat kind :-p

We waren net op tijd op de Korenmarkt om daar een paar rare vogels te zien passeren, en daarna hebben we even gewacht om de puppetbuskervoorstelling te zien van Garin-Trousseboeuf met Le Castelet de Josette. Het was helaas in het Frans, maar doordat de geanimeerde zandzakjes (ongelofelijk knap in al hun eenvoud) bijzonder sterk visueel bezig waren, gaf dat eigenlijk niet voor de kinderen. Die hadden meer last van de warmte dan van het Frans. Ook de zonnecrème die Max (een van Gentblogts hoffotografen) uitleende, was zeer welkom.

20100720_josette1_sm

Daarna heb ik even getwijfeld, maar zijn we toch nog gebleven voor de volgende voorstelling, en dat was pas echt een schot in de roos. Cie La Mallette met Il est une fois… bracht een quasi woordenloos, maar zowel auditief als visueel sterk verhaal over een wolf. Die wil perse een schaapje als avondmaal, maar raakt maar niet voorbij de alerte herder. Als hij op een bepaald moment zijn poot bezeert en die in het verband stopt, maakt hij er een schaapje van. De honger wordt hem te sterk, en in al zijn miserie hakt hij zijn eigen poot af, in de waan dat het een echt schaap is. Groot is dan ook zijn verbazing als het beestje echt tot leven komt, en nogal psychopathisch blijkt te zijn.

20100720_malette8_sm
Wolf kon het verhaal detail per detail navertellen, Kobe was ongelofelijk onder  de indruk, en bij momenten gewoon bang van de wolf.

We waren er niet alleen: ook San (van Gentblogt) was er met haar vier kinderen, samen met de fotograaf Max, en die hebben dan ook een mooi verslag geschreven, wat u alhier kan lezen en fotografisch kan bewonderen. Beide fotootjes hier zijn dan ook van Max Van Hemel, en kan u in het groot zien op Gentblogt.

Daarna zijn we naar huis teruggekeerd: vooral Kobe was doodop van de emoties en de warmte.Verder dan de Korenmarkt zijn we dus niet geraakt, en eigenlijk hoefde dat niet ook.

Neptunus

Voor de Gentenaars onder u die het Gentse openluchtzwembad Neptunus nog niet kennen: shame on you!

Voor ons is het bijzonder praktisch, het ligt op amper een kilometer van hier. Omdat ze ons zowat de warmste dag van het jaar voorspelden, leek het me wel wat. Oorspronkelijk ging ik met ons ma en de kinderen naar de Blaarmeersen gaan, maar zij zit met een wondje aan haar scheenbeen dat maar niet wil genezen en ontstoken is, en ze gaat dus liever niet in het water. Volkomen begrijpelijk, overigens. De Blaarmeersen zag ik niet zitten met de kinderen op mijn eentje, maar het zwembad hier wel, omdat er ook kleedhokjes en zo zijn, en ik vooral op een paar minuten weer thuis sta. Ik belde even naar mijn ma, en zij had eigenlijk wel zin om mee te gaan, en mijn pa ook, maar dan ietsje later, als de ergste hitte voorbij was.

Zo kwamen we netjes tegen tien over vijf aan aan het zwembad, en ik had de indruk dat het maar goed ook was, dat we zo laat waren: er gingen ganse drommen mensen naar huis, en nóg was het er behoorlijk druk.

We zochten een plekje niet ver van het kinderzwembad, en ik begon te smeren. Zodra de kinderen klaar waren, zei ik dat ze al naar het water mochten, verwachtende dat ze naar de ondiepe kant zouden gaan, en oma en opa dat in de gaten zouden houden. Zelf begon ik mijn armen en schouders ook wat in te smeren. Een paar seconden later hoorde ik Wolf roepen, en ik rukte me om: de kinderen waren meteen van de glijbaan gegaan, waar Kobe net niet meer kon staan, en die was dus kopje onder. Ik heb alles laten vallen (letterlijk, merkte ik later) en ben naar het water gespurt, waar Wolf zijn broer al boven water had gevist. Kobe was verschoten en nogal aan het sputteren, maar er was geen enkel probleem, en een paar tellen later zat hij met oma in het ondiepe te spelen. Mijn hart!

Al bij al is het een hele fijne namiddag geworden, met enthousiaste kinderen, een opa die vrolijk heeft meegezwommen en gespeeld, en een oma die het toch niet kon laten om geregeld het water in te gaan. En ik, ik heb genoten van het gezelschap en de verkoeling van het water.

Gentse les

Toen er een bericht verscheen destijds op Gentblogt dat er een reeks lessen Gents werd georganiseerd, konden we er met drie niet snel genoeg bij zijn. Letterlijk dan wel, want de eerste reeks was dadelijk volzet. Wel kon Veerle ons inschrijven voor de tweede reeks, vanaf januari. Zeven lessen op maandag, om de veertien dagen, voor veertien euro, van half acht tot kwart over negen, gegeven door Freek Neirynck. Dik in orde!

En toen kwam de eerste les.

Mja. We kregen uitleg waarom er geen vaste schrijfwijze was voor het Gents, en dat iedereen maar moest zien op te schrijven op zijn eigen manier. Oei. We hoorden dat er verschillende types Gents waren, en dat je als ingeweken Gentenaar vaak nog de grootste Gentse woordenschat verzamelt. We luisterden vooral ook naar veel Gentse liedjes. Helaas werd daar niks mee gedaan: soms verstond je de helft niet, en dan moest je het maar vragen, zei hij. Alleen, als je het niet begrepen hebt, hoe kan je het dan vragen? Van liedjesteksten uitdelen op kopie had hij duidelijk nog nooit gehoord, daar zouden we wat aan gehad hebben. Ook de pauze van een kwartier was er wat veel aan: hij had daar als roker misschien wel behoefte aan, maar de cursisten duidelijk niet (de meesten bleven dan ook in het lokaal). Iedereen moest zich ook voorstellen in het Gents. Euhm? Is het niet de bedoeling om het eerst te leren, en dan pas te spreken? Soit, het ging voor sommigen goed, voor anderen beter…
Er volgde wel nog een reeks gedicteerde woordenschat en uitdrukking, jammer genoeg het enige echt bruikbare uit de les.

We gingen alledrie buiten met een gemengd gevoel. Mja. Volgende keer beter zeker?

Alleen herhaalde het lesstramien zich keer op keer. Er kwam af en toe een spreker in het Gents, de voertaal was uiteraard continu Gents zodat je de klanken oppikte, maar de talloze liedjes bleven onbegrijpbaar. Freek gaf ons wel huiswerk, en spendeerde zo bv. twintig minuten aan het dicteren van een Nederlandse tekst, die wij dan thuis moesten vertalen naar het Gents. Kopietje, iemand?

Zo merkte ik dat mijn enthousiasme wegebde. Ja, ik leerde wel bij, en dat vond ik wel leuk, maar dat had ik op een kwartier ook kunnen leren, zonder dat ik daarvoor bijna twee uur en een babysit moest voorzien. Ik miste een les omdat ik ziek was, en bleek het niet eens jammer te vinden. Helaas mag je maar één les missen om je ‘diplom’ te krijgen, en dat oudercontact op maandagavond was er dus te veel aan. En dus heb ik de laatste les ook maar meteen overgeslagen. We hadden wel een opstel moeten schrijven in het Gents, maar wist ik veel… Ik kan wel wat Gents, maar zoveel had ik nu ook weer niet bijgeleerd.

Conclusie? Een sympathieke Gentenaar met uitstraling heeft daarom nog niet meteen pedagogische kwaliteiten. Freek kan misschien prachtig Gents, maar als leraar heeft hij me zwaar geërgerd (wellicht ook omdat ik zelf leraar ben). Je moet ook niet aan de cursus beginnen als je nog totaal geen Gents kan, want er wordt duidelijk een basiskennis verwacht.

Jammer, een gemiste kans, vind ik.

Fietsregistratie Wondelgem

Wie geregeld met de fiets in Gent rondrijdt, weet het al langer: een ongelofelijk stevig fietsslot is een must, want wie zijn fiets even onbeheerd en niet op slot achterlaat, is hem gegarandeerd kwijt. Is het niet voor langdurig gebruik, dan is het iemand die snel ergens wil zijn, en daarna je geliefkoosde stalen ros gewoon ergens achterlaat.

Voor dat laatste zijn er natuurlijk de fietsregistraties: de politie van Stad Gent graveert, in samenwerking met de Dienst Mobiliteit, gratis en voor niks je rijksregisternummer in het frame van je fiets, zodat die ten allen tijde kan terugbezorgd worden, en er eigenlijk nooit discussie is over de feitelijke eigenaar.

Morgen (woensdag 17 maart) kan je daarvoor terecht op de parking van de Delhaize in de Botestraat in Wondelgem, tussen 13.00 en 15.00 uur. Het enige wat je moet meebrengen, is je fiets (duh) en je identiteitskaart.

Meer informatie over de fietsregistratie is te vinden op de website www.politiegent.be (in de rubriek ‘vraag & antwoord’) of door te telefoneren naar het Commissariaat Wondelgem op 09 266 64 08.

Men belooft mooi weer voor morgen, dus je hebt geen excuus, ook al woon je in het centrum van Gent, om even tot in Wondelgem te fietsen.

Doen!

Hulp gevraagd

Lieve lezertjes,

ik vraag jullie hulp niet vaak, maar dit ligt me wel bijzonder nauw aan het hart: mijn allerliefste Bart dingt mee naar de titel van “De Gentse ondernemer”. Als je dit blog een beetje volgt, weet je dat hij een echte ondernemer is, en dat we allebei Gent bijzonder hoog in het hart dragen.

Daarom: kan je even stemmen op hem? Want een deel van de punten worden bepaald door het publiek. En dat zijn jullie, uiteraard.

Dit is trouwens hoe Bart het zelf verwoordt op zijn website Ondernemer in Gent

Ik schrijf hier ondertussen iets meer dan 4 jaar mijn gedachten neer op dit blog, Ondernemer in Gent.

De eerste blogpost vind je hier terug: Verhuis naar Gent! Vol enthousiasme schreef ik toen mijn plannen neer – weg uit de zolderkamer in Wondelgem, naar het centrum van de stad; weg van het ‘bijberoep’ statuut, naar full-time ondernemen.
Dat zijn ondertussen (naast een aantal andere persoonlijke stokpaardjes) de twee rode draden doorheen dit blog geworden, zoals de titel het al aangeeft: ondernemen, en Gent.
Nu zoekt de stad Gent ambassadeurs, om zowel dat ondernemerschap als de liefde voor Gent uit te dragen.
Uiteraard voelde ik me onmiddellijk geroepen. Wie me op Twitter volgt, of mijn presentaties een beetje in de gaten houdt, weet dat ik geen gelegenheid ongebruikt laat om mijn passie voor zowel ondernemen als mijn stad uit te dragen.
Ik wist dan ook de jury te overtuigen: niet alleen van mijn passie, maar ook van het feit dat ik samen met mijn compagnon Dirk op vier jaar tijd Netlash uitgebouwd heb van ‘2 man op een zolderkamer’ naar een bloeiend en nog steeds groeiend bedrijf van 18 mensen.
Maar nu heb ik jullie hulp nodig.
De jury nomineerde me bij de laatste 3 in de categorie ’technologie’. Nu is het aan het publiek om te stemmen.
Ik blijf mijn ‘goesting’ voor ondernemen en mijn ‘goesting’ in Gent verder uitdragen. Maar ik wil dit ook formeel samen met de stad Gent doen.
Kunnen jullie me helpen? Stem voor Bart De Waele op www.gentseondernemer.be.
Bedankt!
(Oh, en terwijl jullie toch stemmen, kleur ook eens een bolletje bij deze sympathieke medekandidaten: Jeroen De Wit, RGBScape (categorie Studentondernemer) en Bjorn Accoe, Idee Fiks (categorie Creatieve Ondernemer). Ze verdienen het.)

Gentblogt viert feest

Sinds een goeie maand of zo zit ik in de redactie van Gent Blogt, het stadsblog van de mooiste stad van Vlaanderen.

En daarom kan u me vanavond normalerwijs (ik ben niet de meest sociale persoon ter wereld) op het verjaardagsfeestje vinden. Kom gerust hallo zeggen. Maar zorg eigenlijk gewoon dat u er bent, en ik trakteer u op een drankje.

gb

Korenlei Twee

Een paar weken geleden hadden Bart en ik onverwacht een avondje zonder de kinderen (lang leve oma), en dan gaan we graag – als echte Bourgondische Vlamingen – iets eten.

Omdat het al eventjes geleden was, wilden we er meteen wel iets meer dan ‘iets’ van maken, en werd het een van Gents betere restaurants, of dat hadden we ons toch laten vertellen.

De Korenlei kan in elk geval wel tellen als locatie natuurlijk, al ligt dit restaurant eigenlijk in het verlengde van de brug, en loop je er dus gewoon binnen als je de Korenlei afloopt. Je kan er terecht voor lunch, diner, maar er is ook een terras voorzien, en een ruimte voor grotere groepen. Eigenlijk is het gewoon een groot herenhuis, waarbij de keuken blijkbaar in de kelder is gelegen, en de eetruimte bestaat uit de verschillende kamers die in elkaar overlopen.

Onze eerste indruk was: gezellig, maar druk. Het restaurant zat goed vol, en we kregen een tafeltje in een van de achterste kamers. Quasi onmiddellijk werd de kaart gebracht, en nam men de drankjes op.
Het menu van 50 euro (zonder wijnen, 63 euro met) zag er heerlijk uit, maar eigenlijk zagen bepaalde gerechten van de kaart er nóg aanlokkelijker uit, zodat we à la carte bestelden.
Mijn wederhelft bestelde meteen een karaf rode wijn (15 euro) als opener, ik hield het bij een glas versgeperst fruitsap (4 euro). Beide kwamen er gezwind aan, vergezeld van een paar knap gepresenteerde voorafjes.

Intussen werd wel duidelijk dat de tafeltjes écht wel dicht bij elkaar staan. De tafel naast ons voerde een geanimeerd businessgesprek, en we konden het niet alleen woord voor woord verstaan, het overstemde bij momenten ons eigen gesprek. Ik begrijp de behoefte om zoveel mogelijk volk in je restaurant kwijt te kunnen, maar dan boet je wel aan comfort in, en dat is jammer.

Want het eten was ronduit heerlijk: verfijnd van smaak, goeie porties, en heel mooi gepresenteerd. Als voorgerecht had ik geopteerd voor een klassieker: door de chef bereide terrine van ganzenlever, witloofslaatje met appel, gekarameliseerde nootjes, briochetoast en hazelnootdressing (23,50 euro). Mijn liefste had de carpaccio van hert met witte truffelolie, zalfje van pompoen, ruccola en crumble van sjalot van het suggestiebord gekozen, en had daar geen moment spijt van (19,90 euro).

Ondanks de drukte (die trouwens, door de verschillende kamers, eigenlijk niet opviel) werden de gerechten in een optimaal tempo gebracht: net niet te snel, maar zeker ook niet te traag.

Een snel tussengerechtje van sorbet werd ons door de kok zelf gebracht, en met plezier verorberd.

Iets later werd ons dan het hoofdgerecht voorgeschoteld: kalfsniertjes met Gentse “Tierentijn”, jonge aardappeltjes en oesterzwam (24,00 €) voor mijn tafelgezelschap, hazenrug, ravioli gevuld met wilde champignons en bloedworst, gekarameliseerde appeltjes, chutney van vijgen en een wildsausje met speculooskruiden (31,00 €) voor mezelf. De niertjes kwamen in een stoofpotje, waaruit aan tafel een deel op een bord werd geschept, maar de rest netjes in het potje werd warmgehouden. De hazenrug was perfect rozig gebakken, en kwam met een heerlijke speculoossaus, die ik ongelofelijk graag zou namaken, om eerlijk te zijn.

Bart en ik zijn ervan overtuigd dat een goeie crème brûlée de lakmoesproef is voor een restaurant, en die proef wilden we hier wel eens ondergaan. 8,50 euro is niet goedkoop, maar Korenlei Twee doorstond de test met vlag en wimpel.

Koffie hoefde niet meer, zodat we, met een fles spuitwater van 6,50 euro, afklokten op 140,90 euro voor ons tweetjes. Niet goedkoop, maar zijn geld zeker waard.

Alleen volgde toen een domper op een verder zeer aangename avond: na het dessert vroegen we de rekening, en die liet toch wel meer dan 20 minuten op zich wachten. Als je je al hebt ingesteld op je vertrek, is dat lang. We zagen ook een heel tijdje niemand meer in ons deeltje van het restaurant, en dat geeft een spijtig, frustrerend gevoel.

Onze conclusie? Een dikke aanrader qua eten, maar de omkadering kan iets beter. En net dàt maakt het verschil tussen een gewoon goed restaurant, en een sterrenrestaurant. Jammer, eigenlijk.

Korenlei Twee
9000 Gent
09/224.00.73
Open van 12u tot 14.30u en 18u-23u, gesloten op zondag en maandag.
http://www.korenleitwee.be

(Dit bericht is eerder al verschenen op Gent Blogt)

Simon Says

Een vriendin van me is volledig thuis in het hippe volkje van Gent (ze is zelfs bezig een alternatief stadsgidsje aan het schrijven, waarover later meer) en troonde me daarom gisteren mee naar Simon Says, een koffiehuis aan de Oudburg.

simon says (Foto Simon Says)

Het pand is bekend in Gent: dat felgekleurde knappe huis aan het Sluizeken, aan het kleine parkinkje van de Grauwpoort. Ik was er nog nooit binnengeweest, dat moet ik toegeven, en ik was wel wat nieuwsgierig.

Het is niet echt groot, maar wel gezellig. Er staat een hele hoop kleine tafeltjes die ingelegd zijn met oude tegels in blauwgroene tinten, net zoals de toog. Ze hebben blijkbaar ook Panamarenko een goudstift in handen gestoken, en hem zo ver gekregen een paar tekeningen op de blauwe muren te zetten.

simonsays

Er is een kleine koeltoog met diverse soorten taart en andere snoeperijen, maar aan de verdere ingrediënten te zien, kan je er ook broodjes en bescheiden lunches krijgen. Achter de bar stonden een vriendelijke jongedame en dito jongeman, die quasi meteen een kaart brachten, en even later een versgemaakte smoothie van appel, banaan en mango (3 euro) en een prachtige cappuccino aan de overkant. Coffee art, het is wel degelijk een kunst.

Simon

Toen de bardame me een foto van het kopje koffie zag nemen, vroeg ze nieuwsgierig waarom, en iets later stonden er plots twee nieuwe cappuccino’s voor onze neus: die vond ze beter gelukt en dus meer representatief. We hebben ze met smaak opgedronken, en de vriendin nam er een volgens haar zeggen delicieus stuk taart met meringue en rode vruchten bij.

simon2

We durfden niet echt vragen om ook de kamers van de bijhorende Bed & Breakfast te gaan bekijken (het was nogal druk in het café), en daarom gebruikten we de gratis wifi om even op de website naar de foto’s te kijken. Het ziet er knap uit.

Enfin, ik weet waar ik in het vervolg een koffie ga drinken als ik de hippe winkeladresjes van de Oudburg heb afgelopen. De koffie is heerlijk en mooi om naar te kijken, de omgeving is bijzonder aangenaam, en wie weet word ik zelf ooit nog hip :-p

Simon Says
sluizeken 8
9000 Gent
info@simon-says.be
+32 9 233 03 43
Open van dinsdag tot vrijdag van 09.00u tot 18.00u,
in het weekend vanaf 10.00u tot 18.00u

(Eerder al verschenen op Gent Blogt)

Linguïstisch principe

Gisteren in de Gentse les verkondigde Freek Neirynck een, naar mijn bescheiden mening althans, zeer valabele stelling. Linguïstisch onderzoek heeft blijkbaar uitgewezen dat een niet-moedertaal spreker, als het op dialecten aankomt, mits grondige en langdurige blootstelling, het dialect vaak beter beheerst dan een zogenaamde native speaker.

Hoezo?

Neirynck zei dit omdat hij zelf eigenlijk niet van Gent afkomstig is, maar wel van Ruiselede, en dat hij met zijn familie daar wel degelijk Ruiseleeds spreekt. Hoe kan zo iemand dan Gents aanleren? Wel, iemand die opgroeit in een bepaald dialect, heeft een vaste aangeleerde woordenschat, waarvan hij zelden afwijkt. Hij heeft nu eenmaal een bepaald woord in zijn vocabularium waarvoor hij geen alternatieven nodig heeft, en ze dus ook niet beheerst.

Een non-native speaker staat veel meer open voor alle kenmerken van dat dialect, luistert veel meer en beter, en gaat dus wél vaak meerdere synoniemen beheersen en gaan gebruiken. De voorwaarde is uiteraard dat de persoon in kwestie een echt taalbad ondergaat, en dat dialect dan ook volledig leert beheersen.

Ik kan me daar wel in vinden, in die linguïstische stelling. Yup.

Dienstverlening

In het kader van mijn vaste benoeming (na 17 jaar) moest ik een bewijs van goed gedrag en zeden hebben.

Ik dus naar het dienstencentrum hier in Wondelgem. Ik mag bijna onmiddellijk binnen, en word zeer vriendelijk ontvangen. De dame aan het loket neemt mijn identiteitskaart aan, en spreekt heel eventjes een politieagent aan die er net staat (ze zitten aan de andere kant van het gebouw), en even later verdwijnt de agent met mijn IDkaart. Tiens?

Ik wacht een tiental minuten, en dan komt ze heel eventjes uitleg geven: dat een model 2 (blijkbaar voor mensen die met kinderen werken) niet langer bij hen moet aangevraagd worden, maar sinds kort bij de politie. Wanneer ik me probeer te verontschuldigen en zeg dat ik gerust naar het politiekantoor kan gaan, lacht ze het weg: het komt wel in orde, ik moet nog eventjes wachten

Nog een vijf minuten later komt de inspecteur in kwestie terug met een papiertje, en verontschuldigt zich voor het wachten: eigenlijk is het kantoor gesloten in de namiddag, en moet zo’n bewijs op voorhand aangevraagd worden, maar hij had toch eventjes tijd terwijl hij op iets anders stond te wachten.

Als dàt niet chic is!

Bedankt, politie Wondelgem!