Geplaatst op

L’Eau Douce

Ik moest u nog een bespreking van Sauna L’Eau Douce in Drongen, waar we onze huwelijksverjaardag gevierd hebben.

Artikel oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt

De foto’s moet je ook daar maar bekijken, want ik ben te lui om ze hier ook nog eens te zetten, en daar kan je ze in ’t groot bekijken :-p

Zo’n privésauna, daar betaal je uiteraard altijd meer voor dan voor een gemeenschappelijke, maar het is dan ook nog weer een pak meer ontspannend, vind ik persoonlijk: je moet naar niemand kijken, je kan je spullen overal laten slingeren,  je moet nergens wachten en je kan -indien gewenst- honderduit kletsen in de sauna zonder dat je daarom scheef bekeken wordt.

Ik had even rondgekeken, en was uitgekomen op een privésauna in centrum Drongen, l’Eau Douce. De foto’s zagen er alvast veelbelovend uit.

Toen we iets na zessen aankwamen, werden we hartelijk ontvangen, deskundig en snel rondgeleid, en verder was het gewoon aan ons.

De ruimte verraste me aangenaam: groot, vrij strak qua inrichting, maar toch gezellig. Het eerste wat we deden, was de radio uitzetten, ons uitkleden en de klaarliggende badjas aantrekken, en even op verkenning gaan. In de grote ruimte viel onmiddellijk het sfeervol verlichte zwembad op, dat de ideale temperatuur bleek te hebben: koud als je enkel je grote teen erin steekt, maar perfect als je er eenmaal inligt, ideaal om te zwemmen. Niet dat je echt baantjes kan trekken natuurlijk, daarvoor is het te klein, en een tegenstroomjet is er helaas ook niet.

We begonnen met de royale sauna, waar meer dan ruimte genoeg is voor vier personen, en die dankzij de glazen wanden geen benepen gevoel geeft, maar uitkijkt over de rest van de ruimte. In die ruimte zijn trouwens vier (nep)leren ligbanken, en een grote houten tafel met daarop een paar appels, een potje nootjes, en een grote kan ijskoud water. Overige dranken, zoals de cava en de frisdranken, zijn vrij te nemen maar achteraf af te rekenen.

Na een stevige douche, afwisselend tussen de gewone sproeikop, de koude ‘waterval’, de regendouche en de massagestralen (van de ijskoude emmer ben ik afgebleven) ging ik het koertje op, voor de jacuzzi. Heerlijk gewoon: buiten in de zachte warme bries, het zonlicht gefilterd door de blaadjes van de boom die erboven hangt, in het warme water: genieten. Om u een idee te geven hoe groot dat bubbelbad is: ik heb er, denk ik, een kwartier languit in liggen drijven, alle richting uitgestuurd door de jets en de luchtbellen.

Ook de hammam is heerlijk: het duurt even voordat hij op dreef is, en onderaan blijft het precies wat koud, maar al gauw liep het water me af. Bij zo’n stoombad weet ik nooit of het zweet of condens is :-p

Voor Bart hoefde de infraroodsauna niet, maar zelf kan ik daarvan genieten, ook al is het een klein dingetje met amper zitplaats voor twee.

Tussendoor genoot ik telkens weer van de uitgebreide inloopdouche, of las ik wat op de rustbanken. Dat vond ik ergens wel jammer: er zijn gewone stoelen en harde platte banken, maar geen echte relaxzetels om rustig en ontspannen in te liggen. Aan de andere kant: die twee uur zijn bijzonder snel om, en veel gelezen heb ik niet. Wat overigens een goed teken is.

L’Eau Douce
Abdijmolenstraat 32, 9031 Drongen
0479/23.23.84
www.leaudouce.be

Er zijn verschillende arrangementen mogelijk
Basisprijs: 80 euro voor twee personen voor twee uur.

Geplaatst op

Boomtown

Gisteren zijn we met een bende van Netlash-bSeen naar de Feesten getrokken. Boomtown, op de Kouter, meer bepaald. Netlash-bSeen is daar een van de grote sponsors, en dus kregen we een VIP-behandeling, met gratis drank op de kiosk tussen zeven en acht, en daarna een diner in de Handelsbeurs. Uiteraard konden we de concerten bekijken, en kregen we ook vijf drankjetons de man.

Samen met Dirk, Ilse, Marnik en Veerle kraakten we een fles cava, knabbelden van de hapjes, en kletsten met de aanwezige Netlashers. En iets na achten gingen we dus eten: een vastgesteld menu, dat wel, maar zeer lekker. Wel twee keer vis, een gewaagde keuze, vond ik.

Het voorgerecht was iets met maatjes en currysaus:

HA1

Het hoofdgerecht was dan weer een ruime portie kabeljauw met spinazie en puree.

HA2

Het dessert ben ik vergeten fotograferen: twee bolletjes citroensorbet in een ruim wijnglas, overgoten met limoncello.

We vroegen en kregen daarna nog een koffie, maar dat was dan wel een droge: zelfs geen koekje of speculoosje erbij… Ik moet wel toegeven, de Handelsbeurs is aangenaam om zitten. Misschien eens terugkeren als het open is voor iedereen, en je zelf kan kiezen wat je eet.

Daarna zijn we terug naar de kiosk gegaan om naar het concert van A Brand te luisteren, en verder te kletsen. Op die kiosk heb je dus een schitterend, zij het vrij ver uitzicht he!

Er stond warempel een barista op het plein, en Ilse en ik zijn warme chocomelk gaan halen (met een pak echte chocoladekorrels en gestoomde melk) en cappuccino caramelo voor Bart. En toen zag ik dat je aan het cocktailkraam niet alleen mojito’s en daiquiri’s kon krijgen, maar ook een grote puntzak kraakverse aardbeien! We hadden toch nog jetons over, en dus hebben we daar aardbeien staan eten, en heb ik er zelfs nog een grote zak mee naar huis genomen om thuis van te genieten.

Enfin, ik heb een hele fijne avond gehad, eigenlijk feitelijk. En bedankt, ma, om te babysitten!

Geplaatst op

Batastrand

Ik ben al de hele dag aan het opruimen: speelgoed. En dan vooral de gigantische hoop speelgoed die in een kartonnen doos onder de boekenkast staat, en waar alles kriskras lukraak in gekegeld wordt. Ik heb er al drie zakken rommel uitgehaald, en een massa dingen die gesorteerd moeten worden. En ik DOE DAT DUS NIET GRAAG HE!

En daarom, omdat het weer beter begon te worden, ben ik in de namiddag met de drie kinderen een kijkje gaan nemen op Batastrand. Ik zal nog wel een volledig verslag schrijven voor Gentblogt, maar hier alvast een paar fotootjes van de jongens. Erg lang zijn we overigens niet gebleven, want Merel werd moe. Maar toch: het heeft deugd gedaan 🙂

bztz1

bztz2

bztz3

Geplaatst op

De GVR en andere Gentse Feesten

Omdat ik de regisseur nog ken van vroeger, en al goeie ervaringen had met eerdere voorstellingen, had ik vandaag ook een toneel geregeld voor de kinderen: Roald Dahl’s GVR (Grote Vriendelijke Reus). Ik was destijds verzot op dat boek, en wilde het dus wel zien. Eigenlijk mooi meegenomen, in dit rotweer. Al viel het vandaag al bij al wel mee: we hadden geen risico genomen en waren dus alweer uitgerust met laarzen, regenjassen en paraplu’s. Een vriendin van me uit Antwerpen was er ook met haar dochtertje, en die hadden sandaaltjes aan. Achteraf geen goed idee, zo bleek :-p

Bon, wij dus tegen half drie naar de Bargiekaai, genoten van de voorstelling, en dan de bus genomen naar het centrum. Daar moeten vaststellen dat ik geen halve euro meer op zak had, en dus op zoek gegaan naar een automaat die niet leeg was. We zijn van de Korenmarkt naar de Mageleinstraat geslenterd (waar ik snelsnel een tuniek heb gekocht), en dan verder tot aan de Zonnestraat, waar we dus geld hebben gevonden. Ik had de kinderen een ijsje beloofd, en dat was de Australian Ice Cream in de Veldstraat, voor mij nog steeds een van de beste. Wolf slaagde erin om bij de eerste lik zijn koek te breken en zijn ijsje dus tegen de grond te zien gaan, maar hij kreeg zonder te betalen een nieuw. Chic, van die mensen, echt waar.
We hebben rustig ons ijsje opgegeten op het trapje aan de overkant van de straat, hebben nog even met Nonkel Dirk en Ilse staan babbelen, en zorgden dat we tegen 17.00u op de Korenmarkt geposteerd waren voor een voorstelling van MiramirO, het straattheaterfestival. De clown Gregor Wollny (bespreking op Gentblogt) stond op het programma, en hoewel het zeker niet het beste was dat ik al gezien heb, was het best vermakelijk. Zeker toen Kobe moest meedoen: voor een lekstok is dat kind tot alles bereid, ook door hoepels van clowns springen :-p

clown1

clown2

clown3

Helaas begon het halverwege de voorstelling te druppelen, en gelukkig was het net gedaan toen het effectief begon te gieten. Mijn vriendin en haar dochtertje spoedden zich naar hun auto (en waren doorweekt, vertelden ze later), mijn jongens hadden precies nog niet veel zin om naar huis te gaan. Toch zijn we via de kraampjesmarkt (alternatieve kleren, hippietoestanden, en een heuse theetent waar een verdacht geurtje ging) onder de Sint-Michielsbrug terug naar de bus gewandeld, en heb ik nog een knalpaarse hippiebroek gescoord waar ik zeer tevreden mee ben. Pas tegen kwart voor zeven waren we weer thuis, met twee doodvermoeide maar tevreden jongens 🙂

Ik ben de dag geëindigd met een lang heet bad, en dat deed deugd, na al die regen. Rotweer!

Geplaatst op

Ikea en zo.

Merel is ziek, echt wel: ze heeft al een paar dagen koorts, en ook al eet en speelt ze bij momenten zeer goed, op andere momenten is ze dan weer heel erg hangerig en huilerig. Niet zo leuk, en zeker geen goed idee dan om haar mee te nemen naar de Gentse Feesten en zo.

Vandaag was Bart thuis. Ik had hem eigenlijk gevraagd de hele week vakantie te nemen, en ik heb vandaag gekregen (en morgen is ook een verlofdag, natuurlijk). Hij vindt het dan niet erg om niet mee te gaan en thuis te blijven bij zijn dochtertje, zo heeft hij bij momenten het huis ook al eens voor zich alleen, en kan hij eventueel toch nog wat werken.

Bon, tegen half twaalf ben ik met de jongens richting Ikea getrokken: eerst daar eten, en dan mogen ze in de opvang spelen, wat ze gigantisch graag doen. Zelfs het aanschuiven in de rij voor het restaurant vinden ze helemaal niet erg: dat zegt genoeg over hoe leuk ze het wel vinden.
Ik moest namelijk Kobes verjaardagscadeautje gaan halen: vorig jaar had hij een prachtig houten keukentje zien staan, en hij is daar blijven over spreken. Ik ben dat keukentje vandaag dus gaan halen (100 euro, maar het is prachtig gerief, even solide en goed gemaakt als hun gewone meubels), en dan nog voor een 50 euro parafernalia, zoals bordjes, tasjes, echte bruikbare pannetjes, stoffen fruit, groenten en ontbijtplank, enzovoort. En verder natuurlijk de gewone Ikeadingen waar je nooit aan kunt ontsnappen, die kleinigheden die er heel bruikbaar uitzien: een antiglibberkrokodil voor in bad, een deftig opstapje voor in de badkamer, vier groene plantenpotten voor in de keuken (assorti met het behang), een paar van die hondenkonthaakjes als nieuwe kapstokjes voor de kinderen…

En waar het ’s morgens nog redelijk weer leek, is het tijdens ons Ikeabezoek beginnen gieten. Ugh. Alweer. Ik was van plan geweest om met de jongens, nu Bart bij Merel bleef, naar de Feesten te gaan, maar zo’n rotweer zeg! Uiteindelijk heb ik op de valreep beslist om tegen 17.00u naar Lejo te gaan, dat vingerpopje met die grote ogen uit Sesamstraat. We hebben alledrie laarzen aangetrokken, een stevige regenjas en paraplu, en zijn dus maar de regen gaan trotseren. De voorstelling was niet denderend, maar het was wel leuk om op de feesten te zijn. We hebben nog wat rondgelopen in de miezer, oliebollen gegeten onder moeders paraplu, en uiteindelijk is het zelfs gestopt met regenen. Vooral Kobe had er deugd van, had ik de indruk, en samen sprongen ze met hun laarsjes in elke plas die ze tegenkwamen. En geloof me, dat waren er veel!

Een verslag van de voorstelling vindt u -waar anders? – op Gentblogt, en wel hier.

Geplaatst op

Nils Holgersson

Gisteren is mijn ma met de kinderen naar Nils Holgersson geweest, met Alexander, het zoontje van mijn broer, ook mee. Eigenlijk had ik zelf wel willen gaan, maar Merel was ziek, en dan wilde ik mijn ma niet met haar opzadelen. En op die manier had zij er tenminste ook nog iets aan. Voor Gentblogt wilde ze zelf niet schrijven, maar heeft ze wel zeer uitgebreid verslag gedaan aan mij, zodat ik een recensie kon schrijven. Ik heb het maar in de ik-persoon gedraaid, om het beter te doen klinken, maar bon.

Artikeltje is dus ook terug te vinden op Gentblogt. Uiteraard.

In dit weer zie ik er tegenop om met de kinderen naar de Gentse Feesten te gaan, ik geef het toe. Wat uiteraard wél kan, is naar een voorstelling gaan ergens in een zaaltje binnen. En lui als ik ben, ga ik dan het liefst niet naar het stadscentrum, want alweer, met twee jongens van respectievelijk zeven en nog-net-geen-vier een eind door de regen te moeten stappen, daar is niet veel lol aan.

De Toren van Babel aan de Bargiekaai (het stukje tussen de Elyseese Velden en de Phoenixbrug) is dan ideaal: je kan er nog vrij vlot parkeren, en het programma van Uitgezonderd, het theatergezelschap dat het charmante zaaltje heeft ingepalmd, is perfect voor jonge kinderen.

20110718_nils

Daardoor stond ik vandaag tegen kwart voor vijf met beide kinderen in het zaaltje voor de voorstelling van Nils Holgersson. Het verhaal van Selma Lagerlöf werd bewerkt door regisseur Fabio Van Hoorebeke, en uitgebeeld door Maarten Schuermans. En dat uitbeelden mag je letterlijk nemen: als enige attributen heeft de verteller een waslijn, een droogrek, een emmer en een wasmand kleren. Het verhaal zelf is vrij simpel en bekend: Nils Holgersson is een echte pestkop. Hij kan de dieren op de boerderij niet met rust laten. De kabouters al helemaal niet. Als hij er eentje vangt, betovert die hem zodat hij nog amper een duim groot is. Nu is het de beurt aan de dieren om kleine Nils uit te lachen… Maar dan wil Morten, de tamme gans aansluiten bij een groep trekkende wilde ganzen. Nils probeert dat te verhinderen. Maar in plaats van Morten aan de grond te houden, gaat hij zelf de lucht in! Het begin van een meeslepend muzikaal verhaal waarin Nils niet alleen zijn land, maar onder andere ook Akka de ganzenleidster, Smirre de Vos en vooral zichzelf leert kennen.

Maarten neemt de fantasie van de kinderen op sleeptouw: de ganzen worden voorgesteld door een resem grijze t-shirtjes aan de waslijn, de vos is een oranje lap, en wanneer ze gaan schuilen in een hol, wordt daar de broekspijp van een jeansbroek voor gebruikt. Wanneer hij op de rug van de ganzerik zit, bezigt hij de twee flappen van het droogrek als vleugels. Hij gebruikt een gans arsenaal aan stemmetjes en accenten, springt, rent, rolt, crosst door de zaal, en laat de kinderen volop meedoen, zoals wanneer hij hen vraagt dieren na te doen.

Mijn kinderen vonden het alvast heerlijk. En de tickets voor een andere voorstelling van Uitgezonderd zijn, aangezien het weer er niet op zal verbeteren, alvast besteld!

De verdere voorstellingen van “Nils Holgersson” zijn helaas uitverkocht, maar er zijn nog wel een paar plaatsen voor “De GVR” en “Raad eens hoeveel ik van je hou”.
Info en tickets via de website van Uitgezonderd.

Geplaatst op

Prince

Jawel, dankzij de KBC zijn ook Bart en ik vandaag naar Prince geweest. Golden Circle, en vooraf een pizzabuffet in La Rustica, dik in orde!

We stonden tijdens het concert op de vijfde rij vooraan, naast een goed geschifte bende, waaronder @contactpunt, die bij deze bedankt is voor de drankjes! Bart is een mega Princefan, ik ietsje minder, omdat ik niet van funk an sich hou. Toch wilde ik dit concert wel zien, omdat ik er gewoon zeker van was dat het een geweldig stomend concert ging worden, waarbij iedereen aan het dansen ging slaan. Ik kreeg gelijk.

Het eerste deel was nochtans vrij ‘sloom’: hij liet uitgebreid zijn twee fantastische backgroundzangeressen aan bod, en liet ook zijn knappe jonge ‘gitariste’ zingen, die het uiteindelijk ook niet slecht deed. Soms vraag ik me toch af waar hij altijd die fantastische vrouwen blijft vinden. Al vond Bart die gitariste nogal verwarrend: “het kapsel van Sideshow Bob en de kont van Beyoncé”. Ook de nummers waren iets minder gekend of minder uptempo. Maar toen, na een zoveelste intermezzo van zijn overigens uitmuntende New Power Generation, begon zijne Purperen Anderhalve Meter Funk onder stoom te geraken. Er kwam een medley van hits, er was vuurwerk, en tijdens Purple Rain (één van de bisnummers) werden er zowaar duizenden paarse papiertjes de lucht ingeschoten, zodat het inderdaad leek purper te regenen.

purplerain

Prince zelf leek er wel plezier in te hebben, hij stond alvast vergenoegd te kijken. En chapeau voor zijn achtergrondzangeressen: een ongelofelijke stem, charisma met hopen, en vooral ook energie: ze liepen non-stop rond, zweepten het publiek op, liepen de ‘catwalk’ op en af, en brachten er voortdurend de sfeer in.

Yup. Een goed concert. Misschien wat lang, met wat overbodige passages, maar al bij al toch zeer goed. Ik was in elk geval blij dat ik erbij was.

Geplaatst op

Familiedag in de Sint-Baafsabdij

Wat wij zondag dus gedaan hebben. Als u goed kijkt, herkent u op een bepaald moment de achterkant van Kobe, en de voorkant van ons ma :-p

Artikel geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt.be.

De Sint-Baafsabdij is al vele jaren een van mijn favoriete plekjes in Gent. Ik zat om de hoek op kot, en in den blok ging ik vaak in de abdij in het gras liggen studeren: heerlijk rustig, en een zalige sfeer. Toen kon je nog alle dagen binnen.

20110703_abdij1_sm

Helaas, ook hier hebben de besparingen toegeslagen, in 2001 werd de abdij gesloten voor publiek. Verschillende buurtbewoners vonden dat bijzonder jammer, en na een aantal jaren toegekeken te hebben hoe de abdij gesloten bleef, besloten ze zelf het heft in handen te nemen. Zo konden de Buren van de Abdij in 2007 met trots voor het eerst de abdij weer openen, en houden ze ze elke zondag open voor publiek. Geregeld zijn er ook voorstellingen en evenementen, zolang er maar rekening gehouden wordt met het kwetsbare karakter van ruïnes, gebouw en tuin.

abdij2

abdij3

Gisteren, zondag 3 juli, hielden ze een familiedag, vooral gericht naar kinderen. Er waren diverse spelletjes, maar allemaal in het kader van de historiek van het gebouw. In het refectorium was er een puzzel, die op te lossen was aan de hand van vragen over de abdij en het abdijleven.

abdij1

abdij4

abdij5

In de binnentuin was er een ‘pater’ die vertelde over de abdij, maar zijn verhaal doorspekte met gekende (kinder)liedjes, en het hele publiek zong vrolijk mee.

abdij6

abdij7

abdij8

De kinderen konden hun initialen in een steen beitelen, majuskels en minuskels verluchten (ofte hun sierlijk geschreven namen versieren zoals men vroeger deed), zo lang mogelijk op een rollende ton blijven staan, figuren tekenen en uitknippen om er daarna een schaduwspel mee te spelen…

20110703_abdij9_sm

Voor de gelegenheid was er ook een bar, met onder andere Lousbergsbier (hoe kan het ook anders?) en zelfgebakken cake en taart.

abdij10

abdij11

Als u nog nooit in de abdij bent geweest: het loont de moeite om er op een zondag tussen twee en zes eens langs te gaan. U zal er hartelijk ontvangen worden, u steekt de Buren een hart onder de riem, en u weet weer net dat ietsje meer over uw eigenste geliefde Gent.

Geplaatst op

Arteveldehogeschool

Ik ben deze middag vrij onverwacht nog naar de #twunch geweest in de Arteveldehogeschool. U weet wel, dat enorme gebouw waar vroeger die krakkemikkige parking van de Decascoop (ik weiger Kinepolis te zeggen) was. De twunch (informele lunch voor iedereen die wil komen en die op twitter zit) was op de tiende en bovenste verdieping van de AH, en ik moet zeggen: fantastisch uitzicht! Vooral op de Sint-Pietersabdij: ronduit indrukwekkend.

Ik heb er met verschillende mensen staan praten terwijl ik een broodje binnenwerkte, maar ik heb eigenlijk vooral naar buiten staan kijken. Machtig, gewoon!

Geplaatst op

Veertig rozen

Een fijne dag gehad, vandaag.

Eerst twee uur examentoezicht, en dat is nu niet direct om van te jubelen, da’s waar. Maar erg vind ik het ook niet, het hoort nu eenmaal bij de job.

Daarna ben ik fluks in mijn auto gesprongen, ben veertig rode rozen gaan kopen, heb me geparkeerd in de Bagattenstraat, en zat tegen kwart voor elf in de Pain Perdu met een van mijn beste vriendinnen die vandaag veertig wordt. Eerlijk gezegd, ik vind het zalig dat ze ervoor koos om die verjaardag (gedeeltelijk) met mij te vieren, door samen te ontbijten en te kletsen. Heerlijk gewoon. Een ‘verslag’ van de Pain Perdu volgt nog wel, als het ooit eens op Gentblogt verschenen geraakt. En die rozen, wel, da’s een traditie die zij ingezet heeft door mij op mijn achttiende verjaardag achttien rozen te geven. En sindsdien, als we elkaar zien op onze verjaardag, horen die rozen erbij.

Daarna had zij afgesproken met haar man, en ik met Faust, mijn vroegere allerbeste vriend. We zien elkaar maar heel sporadisch meer, helaas, maar komen wel nog schitterend overeen. Hij had de Tasty World voorgesteld, vegetarische burgers. Ik had mijn twijfels bij het concept, maar het viel gigantisch goed mee: mijn champignonburger was fantastisch! Oordeel zelf maar, dat ziet er toch bijzonder lekker uit?

burger

Als afsluiter zijn we koffie gaan drinken (met bijhorende brownie) een paar huizen verder, in de Or.

Dik in orde, die dag van me. Geen klop gedaan qua verbeterwerk, maar wel een zalige dag gehad.