Gent – Pagina 56

23/07/201426/07/2014

Dromen van Luchtballonnen

Deze voormiddag ben ik opnieuw met de kinderen naar de Bargiekaai getrokken, en wel voor een bijzonder charmante voorstelling. Het waren nog maar try-outs, maar we genoten.

Ik schreef er het volgende verslag voor Gentblogt voor:

Ik heb het echt wel voor kleutertheater, en ik heb dan ook al een ganse reeks voorstellingen gezien.

Morgen heb ik nog een kleine, fijne aanrader voor u, in de Bargiekaai. Strikt genomen zijn het try-outs, en ze staan nergens vermeld in de programma’s of zo, maar als u een kleuter in huis hebt, dan weet u morgen waar naartoe: naar Dromen van Luchtballonnen.

De kleine prinses kan namelijk niet slapen. Ze wuift heel graag naar mensen, maar ze blijft dat ook ’s nachts doen, en ze kan maar niet in slaap vallen. Het resultaat is een klein, nukkig, vervelend nors prinsesje dat de mensen eerder mijden. Maar dan heeft de koningin een schitterend idee. De prinses heeft het er eerst niet zo voor, maar blijkbaar werkt het wel…

Wanda en Mieke gebruiken alle mogelijke attributen, gewone alledaagse dingen, en zingen daar ook gewone alledaagse liedjes bij. Maar net dàt geeft dit stuk zijn charme: het is voor kinderen heel makkelijk te begrijpen, en ik ben zelf ook meermaals in de lach geschoten. Ze doen duidelijk ook hun best om de volwassenen te charmeren, en dat lukt wonderwel.

Compagnie Oelala! is een kersverse samenwerking tussen Mieke Delanghe en Wanda Joosten. Zij putten inspiratie en creatie uit het leven en de dingen die ze op hun pad tegenkomen. Beiden hebben ze een solide ervaring als podiumartiest en theatermaker, en dat wil ook wel helpen.
Met deze productie willen ze groot en klein weer aanzetten tot een vrije fantasie en speellust. Met oude dingen maken ze nieuwe beelden, en zo komt een vertelling tot leven.

Maar de beste reclame blijft de uitspraak van mijn zevenjarige, na afloop: “Goh mama, dat was mooi!”

U moest al weg zijn!

Deze voorstelling is morgen 24/7 nog te zien om 11u en 16u in de Toren van Babel, Bargiekaai 1, 9000 Gent.
Tickets: kinderen tot 12 aan 6 euro, ouders en grote broers en zussen aan 8 euro.

21/07/201422/07/2014

Moeder-dochtermoment

Deze morgen toog ik met Merel richting Arca. We parkeerden ons in de Simon de Mirabellostraat, wandelden in sneltempo naar het theater, en genoten beiden met volle teugen.

“Kijk mama, die vogeltjes willen dat plastiek opeten! Dat mag niet, he mama?”

En toen wandelden we rustig terug, via de Lievekaai. Ze danste aan mijn hand, over het plein, langs het water, onder de treurwilgen, en zong me de oren van het hoofd.

We gingen thuis eten – papa had heerlijk gekookt, rustten even, en gooiden ons toen opnieuw in het feestengewoel, vanop de Vrijdagmarkt ditmaal. De jongens werden afgedropt aan Fyxxilab, waar ze stop-motionfilmpjes draaiden, met robots speelden, dingen programmeerden met bananen en plasticine, en nog wel een paar van dat soort dingen.

Merel en ik gingen intussen de stad in, en zij “wieeeeeeeeeeeeeee’de zowat de hele tijd in haar buggy. Ha ja, dat was ongeveer een jaar geleden, dat ding. We werden al meteen afgestopt op de hoek van de Mageleinstraat door een pracht van een lieveheersbeestje van Theater Exces (meer info alhier).

Toen we daarna de Korenmarkt opdraaiden, stonden we plots oog in oog met een zeer vreemd creatuur.

Dat wezen bleek overigens niet alleen te zijn, maar deel uit te maken van een straattheatervoorstelling Anti-Korrosion (bespreking op Gentblogt).

Merel keek met grote bange ogen, en was bijzonder opgelucht toen ze op het einde allemaal kwamen groeten, en er niemand door het machien bleek opgegeten te zijn.

Drie kwartier later waren we beiden aan een ijsje toe, en tot mijn grote verbazing maakte Merel korte metten met gans dat grote ijsje. Tsja, zo moeder, zo dochter?

We dwaalden verder, via de Lange Munt en de Vrijdagmarkt naar Sint-Jacobs, Baudelo in. Daar verpoosden we even bij de heerlijke tangoklanken

en stelden toen vast dat we op onze stappen moesten terugkeren, want dat we bijna te laat gingen zijn om de jongens om 16.45u op te pikken.

Die waren beiden lyrisch over hun activiteit – het gemaakte filmpje wordt ons hopelijk nog doorgemaild door de mensen van Fyxxilab – en we gingen dan maar samen met een vriend van me en zijn twee kinderen een wafel, respectievelijk pannenkoek eten.

Fijne, zij het vermoeiende dag. En ik heb nog complimenten gekregen over het feit dat ik drie zeer beleefde, welopgevoede kinderen had. Trots en al!

21/07/201422/07/2014

De Koning zonder Schoenen (3+)

Deze morgen toog ik dus met Merel richting Arca. We hadden een zalige moder-dochterochtend, en vooral ook een prachtige voorstelling. Bij deze de bespreking die ik schreef voor Gentblogt. Waar anders?

Om even met de deur in huis te vallen: dit is veruit het mooiste decor dat ik ooit gezien heb bij een kleutervoorstelling!
Nee serieus, volledig Magritte, en op een even surrealistische manier gebruikt ook nog. Maar bon, dit dus even ter zijde.

Daarstraks werd op mijn twitter gesteld: “Ik heb nog nooit iets slechts gezien van 4Hoog”, en ik kan dat alleen maar beamen.

Ook nu is het een prachtige, poëtische voorstelling, die, hoewel ze nooit te moeilijk wordt voor kleuters, ook volwassenen zonder meer aan het lachen brengt. Het verhaaltje is nochtans simpel: de koning lacht van ‘s morgens tot ‘s avonds, want naast een gouden kroon, een gouden mantel en een gouden ring met een echte rode steen, heeft hij de mooiste, beste, schitterendste, prachtigste gouden schoenen van de hele wereld, en daar is hij ongelofelijk trots op.

Tot ze op een ochtend verdwenen zijn…

De koning is ontroostbaar. Hij krijgt klompen van zijn kokkin, maar gooit die al snel teleurgesteld in de vuilnisbak.

Dan komt een wulpse jongedame in het rood, en wanneer ook zij ontdekt dat zijn schoenen verdwenen zijn, biedt ze hem haar gouden hoge hakken aan. Maar uiteraard kan de koning daar niet op lopen, en ook die verdwijnen in diezelfde vuilnisbak.

Tot hij uiteindelijk te weten komt waar zijn kostbare schoenen naartoe zijn. En hij vaststelt dat hij ze misschien eigenlijk toch niet echt terugwilt, want ze worden nu veel beter gebruikt.

Slotsom: als u kinderen heeft tussen drie en zeven, rep u morgen naar Arca. Het zal u geen minuut berouwen, dat beloof ik u.

19/07/2014

Gentblogt: de reuzenperzik

Ik ben van dienst voor het Gentse stadsblog Gentblogt, zoals zo vaak, en ook dit jaar zorgt het ervoor dat ik een reeks voorstellingen kan meepikken als ‘recensent’. Niet dat wij echte journalisten zijn, maar het is wel een leuke hobby. En we menen het vooral ook. Vandaag alleen al waren er elf posts, en eentje daarvan was een bespreking van de Reuzenperzik, het toneelstuk dat ik deze middag met Wolf en Kobe ben gaan bekijken. Eigenlijk was ik van plan om daarna nog met hen de Gentse Feesten in te trekken, maar Kobe had daar geen zin in. En vanavond was het weer zodanig dreigend, dat Wolf en ik wel op een andere avond richting stad gaan. Maar bon, bij deze dus de bespreking van de Reuzenperzik, zoals die geschreven is voor, en verschenen is op Gentblogt.

Nadat ze vorige jaren al ‘De GVR’ en ‘De Heksen’ van Roald Dahl onder handen namen, wilde Theater Uitgezonderd de trilogie – Mathilda en Sjakie en de Chocoladefabriek zijn niet speelbaar wegens opgekochte rechten in Groot-Brittannië – vervolmaken met De Reuzenperzik.

Het verhaal is vrij eenvoudig: de eerste vier jaren van James Henry Trotters leven waren gelukkige jaren. Maar wanneer zijn ouders door een neushoorn worden opgegeten, komt daar plots een einde aan. Vanaf dan zorgen twee afschuwelijke tantes voor hem. Tante Spijker en tante Spons dwingen de jongen dagelijks te werken tot hij er bijna bij neervalt.

Het lijkt even alsof hij uit dit vreselijke leven zal kunnen ontsnappen wanneer hij als bij toeval een oude man ontmoet, van wie hij een zakje met groene steentjes krijgt. De steentjes bevatten toverkracht. Die moet hij heel voorzichtig voor zichzelf gebruiken en dan zal hij zich een heel leven lang niet verdrietig meer voelen. Maar dan loopt het mis. James struikelt, en de steentjes vallen op de grond bij een perzikboom. Ze geven hun kracht aan een perzik en deze groeit uit tot een reusachtige vrucht zo groot als een huis. Maar niet alleen de perzik is betoverd: er zijn ook insecten meegegroeid, en zelfs een spin.

In deze perzik reist James met zijn nieuwe vriendjes naar New York. Het wordt een spannende reis waarin absurde situaties elkaar opvolgen, vooraleer de reuzenperzik eindelijk aan de hoogste spits van het Empire State Building vastgenageld raakt.

Persoonlijk vond ik deze voorstelling iets minder dan de twee vorige, maar mijn zevenjarige was laaiend enthousiast, en uiteindelijk is hij toch het doelpubliek, nietwaar? Maar naast mij zat een naar schatting vijfjarige, en die zat op het einde toch te wriemelen. Een uur is lang voor een kleuter, en mijn inziens zou het stuk gebaat zijn bij hier en daar wat knipwerk. Wat niet wegneemt, overigens, dat het een knappe adaptatie is: sommige stukken van het verhaal worden verteld via een prentenboek,

andere worden dan weer schitterend uitgespeeld door de vier acteurs. En de reuzenperzik zelf, die vond ik prachtig gelukt. Ik was op voorhand benieuwd hoe ze het gingen aanpakken, en ik moet toegeven: origineel en geslaagd.

Mocht u zelf willen gaan kijken: dit was nog maar de première. Tijdens de Gentse Feesten kan u nog kaarten bestellen voor nu zondag 20 en maandag 21 juli, telkens om 14.00u en 16.30u. Die kunnen telefonisch gereserveerd worden op 0470-93.85.17. Daarna gaat het stuk op ronde doorheen Vlaanderen.

De Reuzenperzik (5+)
Theater Uitgezonderd
Zondag 20 en maandag 21/7, telkens om 14.00u en 16.30u.
Toren van Babel
Bargiekaai 1
0470-93.85.17

18/07/201419/07/2014

Als er maar water is…

Ik heb deze morgen heerlijk lang geslapen, dan rustig ontbeten met de kinderen, en iets later zaten ze alweer in hun zwembadje. Een zegen, dat ding!

Maar ook na de middag bleven we in de ban van het water, namelijk de Blaarmeersen. Om een of andere reden zag ik het zitten om met hen te gaan zwemmen, en dus propten we in een grote sporttas op wieltjes:
– handdoeken
– zwembroeken
– zonnecrème
– parasolletje
– koekjes en water
– meloen in een koeltas
– fototoestel
– dekentje om op te liggen
– matje om op te liggen
– waterpistool en zwembrillen

Iets na drieën, bij drieëndertig graden, arriveerden we aan de spartelput, en eigenlijk viel het nog mee qua drukte. Ik hielp de kinderen omkleden, en bracht ze richting water. Alwaar Merel prompt begon te huilen omdat ik terugkeerde. Pas na een paar minuten kon Wolf haar aan het verstand brengen dat ik toch moeilijk in jeans kon gaan zwemmen, en dat ook ik me moest omkleden. Enfin, iets later stond ze vrolijk te springen aan mijn hand, speelden we haaitje – de jongens vallen ons aan, en Merel moet ze doodzappen met de pareltjes die aan mijn zwemrokje hangen – en amuseerden we ons opperbest. Na een uurtje keerde ik terug naar het zand, en tegen half vijf kwam Kobe plots krijsend aangelopen: hij was gestoken in zijn voorhoofd door een daas! Althans, dat beweerde hij, want ik zag niks. Hij bleef op de handdoeken liggen, wilde niet meer in het water.

Merel en ik zwommen nog wat met Wolf, maar tegen vijf uur kregen we allemaal medelijden met zielige Kobe, en besloten we naar huis terug te gaan. Ik overigens in een pesthumeur, want de kinderen deden niks, stonden erbij en keken ernaar. Zelfs een handdoek opvouwen was blijkbaar teveel gevraagd. En ja, het was warm.

18/07/201419/07/2014

365 – 18 juli 2014 – Blaarmeersen

17/07/201419/07/2014

Vissenspeeltuin

Kobe moest om half elf opgehaald worden bij de logopedist, en we reden meteen door naar de vissenspeeltuin, zo genoemd omdat het thema duidelijk vis is: wiebeltuigen in visvorm, een vlot, hoge houten palen als lisdodden… Mooi gedaan!

Op maandag 7 juli waren we er trouwens ook al geweest, enkel met Merel en Kobe, want Wolf was toen al op kamp. We hadden ook telkens schopjes en emmertjes bij, want die zandbak daar is de max.

04/07/201406/07/2014

365 – 04 juli 2014 – Mooie fabriek

30/06/201406/07/2014

365 – 30 juni 2014 – Braunplein

15/06/201423/06/2014

Feest in het kasteel

De kinderen waren lastig, ik had even genoeg van het verbeteren, en Bart had het druk.

Ik zocht dus iets om te doen met hen, maar voor de Midzomervertellingen waren we net te laat. Maar toen zag ik op Twitter een berichtje passeren van een vriend, dat hij blijkbaar in het Gravensteen zat, en dat daar vanalles te doen was.

Een kwartier later zat ik met de drie kinderen in de auto, en nog een kwartiertje later waren we geparkeerd in de Burgstraat en aan het stappen richting de fameuze burcht, waar effectief Feest in het Kasteel aan de gang was.

Merel was door het dolle heen: een. Echt. Kasteel! Met. Echte. Prinsessen! Ze keek haar ogen uit naar de vechtende ridders, de kostuums, de poppenkast, de kantelen, de vlaggen en wimpels, enfin, alles.

Een verslagje van die dag kan u lezen op Gentblogt, uiteraard, en wel hier.

Maar de meer persoonlijke foto’s komen daar natuurlijk niet terecht, daarvoor dient dit blog.

Op schoot bij een echte prinses. Een échte, hoor mama!