Van die kleine dingen die je doen glimlachen

Meestal zijn het niet de grote dingen die je gelukkig maken. Neem nu vandaag. Merel was nog steeds niet in orde, en dus bleef Bart thuis van kantoor. En kwam ik dus vanmiddag thuis, en hoefde ik maar mijn voeten onder tafel te steken, want hij had eten gemaakt voor ons.

Een collega van vorig jaar die nu niet meer op school zit bij ons, had me vanmorgen even gezien terwijl hij zijn zoontje afzette. En dus belde hij ’s middags, gewoon, zomaar, om te vragen hoe het was en even bij te kletsen. Zalig, toch?

Een leerlinge liep even langs om te zeggen dat ze wel een gedicht wilde voordragen op de proclamatie van de zesdes.

En last but not least: Merel begon in de loop van de middag steeds levendiger en levendiger te worden, en dus zag ze het ook zitten om met dit zalige weer te picknicken aan de Blaarmeersen, en te spelen in het zand. En ik, ik had mijn boek mee, en een kommetje aardbeien, en was oprecht gelukkig.

Blaarmeersen

Eigenlijk blijven de Blaarmeersen gigantisch dankbaar om er te spelen, te picknicken en foto’s te nemen. Dat laatste begint ook Merel te intrigeren, en ze neemt steeds vaker zelf foto’s. Ik moet haar dus een beetje leren zoomen, kadreren en dat soort dingen. En dus moest ik ook voor model spelen voor haar. En eigenlijk feitelijk heeft ze dat nog zo slecht niet gedaan, vind ik.

M.I.A.T. en een ideaal plekje voor een geocache

Ze hadden haalbaar weer voorspeld voor vandaag, en dus zagen we het wel zitten om erop uit te trekken, samen met ons ma. Die wou dolgraag de email (lees eemaj, niet elektronische post) tentoonstelling in het M.I.A.T. zien, ofte het Museum voor Industrie, Arbeid en Technologie. Ons ma wilde wachten tot na haar middagdut, en dat was geen probleem voor ons. Ik sloeg aan het wieden in de tuin, samen met Kobe en zijn vriendjes.

Wolf knutselde intussen een nieuwe geocache in elkaar, in een oud pillenpotje, en met een magneet. Ik had namelijk wel een fijn ideetje…

Enfin, na het eten trokken we op ’t gemakje richting centrum, en we waren netjes samen met ons ma om kwart over drie aan de ingang.

We dronken iets in het cafetaria, en liepen daarna ook nog door de permanente tentoonstelling. En toen liet ik de kinderen los met het fototoestel…

Daarna gaven we oma een dikke zoen, en terwijl zij huiswaarts keerde, liepen wij een honderd meter verder naar de sluis op de Leie, om er een geocache weg te steken, onze tweede. Wolfs magneet werkte perfect, en ook de coördinaten zijn er blijkbaar klop op.

En het zotste van al? Thuisgekomen diende ik de geocache in, zo rond acht uur. Een dik uur later ongeveer was hij al goedgekeurd en stond hij online. Tien over tien kreeg ik een bericht: of de geocache al wel op zijn plaats lag, want de eerste was al komen zoeken met een lampje, en vond hem niet zo direct. Ik antwoordde bevestigend, en de cacher zocht verder tot hij hem vond, en een ‘First To Find’ op zijn naam mocht schrijven.

{FTF}
Toch twee keer goed moeten kijken alvorens ik de snoodaard in het vizier kreeg.
Bedankt voor deze nachtelijke expeditie naar de sluis op de Leie. Meteen mocht ik aan den lijve ondervinden hoe oorverdovend zo’n stuw kan zijn. Hoewel dit eerder aan een uitzonderlijk stille Gentse binnenstad kan gelegen hebben …
Ik wil alvast de CO feliciteren met een zeer geslaagde eerste hide. De coördinaten zijn spot on en de cache zit goed verstopt. Zo heb ik ze graag!
Proficiat met je eerste en nog veel cache plezier!

Een goed half uur later kreeg ik bevestiging dat hij opnieuw gevonden was, rond half twaalf ’s nachts:

Lampke mee, onderbroek aan, fietssleutel tussen de tanden, tijd voor een bezoekje aan deze kersverse cache!

En ja hoor, voor het eerst in mijn cacherscarriere, SECOND TO FIND! 😀

Een geslaagde cache, op een vree wijs plekske, merci!

Ik kijk al uit naar de volgende! 😉

TFTC!

Blijkbaar was deze samen met een vriendin:

Kom ik thuis van de cinema, check ik mijn mails, zie ik dat er een nieuwe cache in de buurt is. Charmical uit haar Pocahontasbui getrokken en samen naar de buiging van de stroom getrokken.
Zelden zo snel gefietst 🙂 En kleine adrenaline-rush als resultaat. De eerste podiumplaats in mijn cacherscarrière. Yupla! (ik begin ze te verstaan die FTF-hunters. Haha).
Prachtige locatie inderdaad!

Bedankt voor de cache!

 

 

Er zijn nog zotten in de wereld, zoveel is zeker.

Paasperikelen

Gisterenavond ging plots de telefoon: mijn schoonmoeder in complete paniek! Ze was gevallen, had zich bijzonder veel zeer gedaan, en had zich met serieuze moeite naar de telefoon gesleept om haar vrienden een paar huizen verder te bellen. De zoon bleek thuis, en die was haar komen oprapen. Nu belde ze dus naar Bart om haar te komen helpen, want het bleef zo veel pijn doen. Bart raapte zijn spullen samen om desnoods te blijven slapen, en reed naar Ronse. Alwaar hij de situatie in ogenschouw nam, en de ziekenwagen belde om naar de spoed te gaan. Zelf kon hij zijn moeder echt niet optillen of in de auto zetten zonder haar gigantisch veel pijn te doen, vandaar. Verdict enige tijd later: gebroken heup, morgen wordt ze geopereerd. Terechte paniek dus. Enfin, ze is tenminste in veilige handen daar in het ziekenhuis.

Streep door de rekening voor ons paasmaandagetentje dus, maar bon. Mijn ouders kwamen nog steeds, en Bart zag het nog steeds zitten om te koken, al wilde hij wel vroeg eten zodat hij tegen een uur opnieuw naar Ronse kon rijden.

Ik maakte boursinsoep, Bart had een fantastische rosbief met boontjes en kroketjes en vooral een verrukkelijke saus, en daarna was er een gigantische fruitsla en nog een fruittaartje. Bart vertrok, en wij installeerden ons in de zon, terwijl de kinderen in hun laboratorium doken en het hier dus heerlijk rustig was.

Fijne dag, echt waar.

Een dagje Anderlecht en omstreken

Zeven uur op een zaterdag, dat is vroeg. Maar er was toernooi in Anderlecht vandaag, en dus namen we een ganse hoop gerief mee in de auto, en tuften naar ginder. Het weer was ronduit zalig, zij het een beetje fris zo ’s morgens vroeg. Maar op het tweede plein van Anderlecht zaten we uit de wind, in de zon, en was het fantastisch zitten. Ik had een thermos koffie mee, koekjes, en een fantastische fotograaf. Zijn batterij was al snel platgevallen, en dus trok hij verder met mijn toestel. Zalig, echt mooie foto’s. De jongens speelden dan ook nog eens heel mooi rugby, en het leven was eigenlijk gewoon mooi.

Van Kobe heb ik geen foto’s, omdat de beide velden een kilometer of twee uit elkaar liggen, en ik geen zin had heen en weer te lopen.

Omdat het zo’n prachtig weer was, had ik eigenlijk geen zin om al meteen terug naar huis te rijden, maar kochten we ter plekke broodjes van de Anderlechtse club, en aten die zalig in het zonnetje op, met een prachtig uitzicht op het park naast het hoofdveld.

IMG_2420

En daarna? Toen gingen we geocachen, uiteraard! De eerste bracht ons naar de prachtige golf van Anderlecht, waar we heel hartelijk begroet werden door een aantal golfers.

Daarna kwamen we eigenlijk in een minder stukje, en vonden we vooral een doorweekte en onlogbare cache.

IMG_2424

Ook de volgende had hetzelfde probleem: wel een hele mooie locatie, maar een huls van het logboek gevonden, helaas zonder logboek. Tsja.

IMG_2425

En daarna, toen kwamen we plots in een onverwacht stukje natuurschoon, verscholen langs een gewestweg, tussen de Krefels, autogarages en andere bedrijven, en tegenover de Ikea van Anderlecht. We moesten al goed kijken om de ingang te zien, eigenlijk. Maar het gaat wel degelijk om de Vogelzangbeekvallei, verrassend mooi.

Enfin, tegen dan was het vier uur, hadden we volop van de zon en de lucht genoten, en reden we naar huis. Mooie dag, en een heerlijk rustpunt in een superdrukke week. En dan nu in de was en het schoolwerk vliegen!

GPS-tocht doorheen Gent

Al jaren organiseer ik samen met een aantal collega’s een projectweek voor school. Al voor de vijfde keer is dat een fotoproject voor de vijfdes, maar met een wijziging op maandag. In de voormiddag is er nog steeds de workshop met professionele fotografen, zodat ze leren omgaan met een fototoestel, en vooral leren kijken.

In de namiddag kregen ze tot hiertoe een plein toegewezen, waarop ze dan een aantal opdrachten moesten uitvoeren, zoals portretten. Maar uit de feedback bleek dat ze dat te lang vonden, anderhalf uur op hetzelfde plein. En eerlijk gezegd, ik begreep ze wel.

Dit jaar had ik dus het plan opgevat om eindelijk eens iets te doen met de GPS-toestelletjes van school, en werkte op papier een tocht uit van net geen vijf kilometer langs Gentse wateren, met zes controleposten/foto-opdrachten. Alleen moest ik wel nog de coördinaten van de verschillende controleposten gaan bepalen. Deze voormiddag was het prachtig weer, ideaal dus voor een fietstochtje langs de route.

Alleen… mijn fiets was nog binnen voor reparatie, maar ging deze voormiddag klaar zijn. Ik bracht eerst de kinderen naar school, en reed daarna met Barts auto naar de garage voor een reparatie. Daar kreeg ik net dezelfde wagen ter vervanging, en reed meteen naar de fietsenmaker, om 9.15 uur. Alleen ging die pas open om 9.30 uur. Terug naar huis dus, en nog wat papierwerk. Tegen tien over tien reed ik opnieuw richting fietsenmaker, met het idee om dan direct richting stad te rijden, zodat ik nog wel wat speling had qua tijd. Hmpf. De fietsenmaker hing net mijn fiets in de haken, hij moest er nog aan beginnen. Ik heb op die mens zijn vingers staan kijken – en wel wat bijgeleerd ook, over het uitlijnen van spaken bijvoorbeeld – en kon pas om tien over elf vertrekken. Oef! Want ik moest wel degelijk in de namiddag lesgeven.

Ik heb me dus gerept van punt naar punt, heb overal de coördinaten berekend en genoteerd, en snel wat foto’s genomen, snapshots eigenlijk, om de fotografen een idee van de locaties te geven. Sommige foto’s zijn echt goed gelukt, andere zijn inderdaad schots en scheef. Maar bon, u krijgt er hier toch wel een paar, want het was eigenlijk echt een mooie dag.

En die les? Ik was net op tijd, en had ook nog snelsnel kunnen eten.

Missie geslaagd! En nu die 12 tochten langs het parcours uitwerken…

De eerste picknicks van 2016

Eigenlijk was het er dit jaar nog niet van gekomen om te picknicken met Merel terwijl de jongens trainen. Ha ja, Kobe is lange tijd meegereden met Sebastiaan en Tije omdat Wolf toch niet mocht trainen. Verschillende keren was het ook gewoonweg rotweer, en dan zien we dat uiteraard ook niet zitten.

Maar vandaag waren Merel en ik opnieuw buiten te vinden, genietend van een boterhammetje, elkaars gezelschap en de zonsondergang. En wat doet ne mens dan? Gekke selfies trekken natuurlijk!

Uiteraard liepen we rond en trokken we ook andere foto’s. En kreeg Merel de slappe lach toen ze van de glijbaan ging en haar poep helemaal nat was. Ik moest er per se een foto van trekken…

Woensdag had ik ook al een toertje rond het water van de Blaarmeersen gedaan, zonder Merel, gewoon omdat ik het zo hard nodig had om eens in alle stilte uit te waaien. Ik zag het langzaam donker worden, en genoot.

Verjaar-dagje

Wolf mocht uiteraard kiezen vandaag wat hij wilde doen.

Dus sliepen we lang en maakten we er een ontzettend rustige en relaxte ochtend van.

Tegen half één stonden we in ’t stad, en was er pizza! Wolf had ervoor gekozen om te gaan eten bij de Pizzahut, en dat is dus wat we deden. En toen ik zei dat het zijn verjaardag was, kreeg hij prompt een verjaardagskaartje en een upgrade van zijn dessert. Het smaakte!

IMG_1498

En toen, toen was oorspronkelijk het plan om naar het Designmuseum te gaan, voor de nieuwe opstelling. Maar geef toe, op de eerste zonnige dag van de vakantie, nu eindelijk de zon wilde schijnen, konden we toch niet binnen gaan lopen?

We opteerden in de plaats voor een lange multicache, “Ghent, the arts quarter” met een tiental verschillende gps-coördinaten en dus een lange zoektocht van het een naar het ander. Het was eigenlijk wel leuk: aan elke locatie moesten we een foto en dus ook een letter linken, waardoor we uiteindelijk een eindcoördinaat kregen. We begonnen aan de Sint-Niklaaskerk, en zowel Kobe als Merel namen er een paar foto’s.

Over de Sint-Michielsbrug ging het verder, langs het Pand, voorbij het Justitiepaleis, over de Kouter, en zo langs de Minard naar de Krook.

Via het trapje aan de Paddenhoek kwamen we in de Lammerstraat, en trokken verder naar het Sint-Pietersplein. Van daaruit ging het over het brugje aan de abdij naar het Muinkpark, intussen vrolijk kletsend met ne maat die we onderweg waren tegengekomen. Tegen dan begonnen de kinderen wat moe te worden, maar de belofte van een ijsje in de Zuid maakte veel goed natuurlijk.

En toen begon de GPS lastig te doen. We liepen naar het Sint-Annaplein, en kregen zo de laatste oplossing om de juiste coördinaten in te voeren. Hmpf. Dat wilde maar niet lukken, ook al probeerde ik zelfs de telefoon herop te starten en dergelijke. Enfin, via de Reep en het Bisdomplein liepen we terug naar de Korenmarkt en de parking van de Ramen. En jawel, op dat moment kreeg de GPS er weer zin in, en bleek de cache verstopt te zijn aan de Reep, waar we daarnet nog liepen. Omdat we het intussen allemaal niet meer zagen zitten om nog te voet terug te keren, reden we met de auto tot aan de Reep, waar Wolf en ik netjes de cache vonden.

Missie geslaagd, hele mooie wandeling gemaakt van net geen 7 kilometer zonder zagende kinderen, en volop genoten van de zon.

En Wolf, Wolf zag dat het goed was. Zeker toen we thuis Merel in bed staken, en de jongens nog naar The Mummy mochten kijken, vergezeld van Wolfs favoriete drank en chips.

Toen ik hem daarna in bed stak, zei hij dat hij een hele fijne verjaardag had gehad. Meer moet dat niet zijn, zeker?