Geplaatst op

Middelheimpark, of Middelheimmuseum, hoe je het ook noemen wilt

Ik zeg het al ongeveer twintig jaar, denk ik, dat ik eens naar het openluchtbeeldenmuseum in het Middelheimpark wilde gaan. Een gat in mijn cultuur, zeg maar. Alleen had ik er geen benul van hoe groot dat gat eigenlijk wel was…

Vorige week had ik een oproepje gedaan op Facebook, of er mensen waren die zin hadden om te picknicken in het park, en meteen ook te genieten van de beelden. We bleken met 18 te zijn, en zoals iemand zei: “Ik had nooit gedacht dat ik deze zin ooit zou neerschrijven: je komt binnen aan de gesmolten boot, en dan ga je links tot aan de ijsbeer, en daar bij de zwangere vrouwen spreken we af.” Juist.

Ik keek mijn ogen uit. Echt waar. Om de paar meter tussen het groen staat wel een beeld of kunstwerk, en toch is het niet overladen. Het feit dat de beelden tussen het groen staan, geeft ze een totaal andere context dan een museumzaal. Het feit dat er gewoon kinderen tussen spelen, maakt het helemaal mooi.

We installeerden ons in de strandstoelen die daar gewoon vrij te gebruiken zijn, picknickten, en maakten er een zalige dag van.

Daarna gingen de kinderen naar de speeltuin in het Nachtegalenpark wat verderop, en liepen we met een aantal rond om te genieten. Vooral de tijdelijke tentoonstelling van Richard Deacon kon op de belangstelling van het gezelschap rekenen, maar dat is natuurlijk omdat zij, als rasechte Antwerpenaren, wél vertrouwd zijn met het museum.

Ik geef u hier een paar indrukken mee, maar geloof me, ik ben geen fotograaf: voor goede foto’s (en dito besprekingen trouwens) moet u in de museumgids van het park zijn, een prachtig vormgegeven boekje. Een aantal van de foto’s zijn van de hand van Babeth Van Son, een amateurfotografe uit Vilvoorde die ook kwam meegenieten.

The Bridge Without a Name – Ai Weiwei
Richard Deacon
Richard Deacon
Modelhäuser Typ Bomarzo – Timm Ulrichs
Tausend Zungen – Thomas Schütte
Twee figuren voor Middelheim – Juan Muñoz
Het zotte geweld – Rik Wouters

Maar daarnaast is het ook gewoon een prachtig park, met talloze speciale bomen, weidse lanen, bospaadjes, en – voor de liefhebbers – ongelofelijk veel pokémon en pokéstops (bijna elk beeld is er eentje).

Wil u dus een rustig, ontspannen uitje, al dan niet met kinderen, dat net dat ietsje meer is? Niet twijfelen, gewoon doen. Want ik kom zeker, heel zeker nog terug, wellicht zelfs meerdere keren, en in verschillende seizoenen.

Want dat gat in mijn cultuur is nog lang niet dicht, echt niet.

Oh, enne, mocht u eraan twijfelen: het is volledig gratis, en vrij te bezoeken. Aan de infobalie zijn er plattegronden en infoboekjes te verkrijgen, en er is een hele fijne Middelheim app.
Hou wel de openingsuren in de gaten.

MIDDELHEIMMUSEUM
Middelheimlaan 61
2020 Antwerpen
tel. 03 288 33 60
www.middelheimmuseum.be
Openingsuren:

  • Oktober tot maart: van 10 tot 17 uur
  • April: van 10 tot 19 uur
  • Mei: van 10 tot 20 uur
  • Juni en juli: van 10 tot 21 uur
  • Augustus: van 10 tot 20 uur
  • September: van 10 tot 19 uur

 

Geplaatst op

Oostakker, begot

Het werd een maandagochtend zoals elke maandag zou moeten zijn: traag, sloom, met cornflakes en niks haastigs… Eten moest er ook al niet gekookt worden wegens overschot van gisteren, alleen opwarmen dus.

Maar rond een uur of twee stapten Merel en ik de auto in, en reden we naar Oostakker. Dat gebeurt wel vaker als we nieuwe kleren nodig hebben: nogal wat winkels, zowel kleren als schoenen, op een rij. Nu moest ik echter bij Partena zijn om allerhande prutsen in orde te brengen, en had ik een afspraak om half vier. Merel en ik waaiden dus eerst binnen in de C&A (en vonden niks), en gingen dan maar twee koptelefoonverlengkabels halen in de Mediamarkt. Ik geef het u op een briefje: het is gewoon hemels als die irritante stemmetjes van Disney Channel of zoiets enkel voor haar hoorbaar zijn ^^

We liepen nog even de E5 Mode binnen (niks), en gingen dan voor het papierwerk. En daarna… had mevrouwtje honger, en zijn we dan maar de Colmar binnengestapt, waar ik 18 euro betaalde voor een koffie, een Fanta en twee dessertbordjes. Toegegeven, het dessert was uitgebreid, maar ik vind dat niet weinig, nee.

IMG_0001

Enfin, we genoten, maar hadden het wel gezien wat het shoppen betreft. Dan maar richting geocaches: de eerste bracht ons naar een visvijver, waar Merel een balletshow ten berde gaf, en zij de cache opduikelde.

En toen stelden we tot onze grote verbazing vast dat er nota bene drijfzand is in Oostakker! Moh!

Daarna reden we een klein beetje verder, richting executieoord, waar ook een geocache ligt. Ik had al vaak de wegwijzer zien staan, maar nog nooit bij stilgestaan wat daar precies mee bedoeld wordt.

Wel… Laat ons zeggen dat Merel en ik onder de indruk waren, en dat ik haar veel rond de oorlog heb moeten uitleggen. Maar daar ga ik echt een aparte post aan wijden, want dat heeft het echt wel verdiend. En een vermelding op Gentblogt.

We moesten ons nog reppen om tegen kwart voor zes thuis te zijn, zodat ik snelsnel mijn voeten kon wassen en Wolf en ik tegen zes uur bij de kinesist stonden.

En daarna? Toen was er een salade van mijn liefje!

IMG_1535

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje voor tiener Kobe

Eigenlijk waren we het niet van plan, maar dinsdag dacht ik: waarom vragen we zondag niet gewoon iedereen voor koffie en taart? Een impromptu feestje, wie kan, kan, en wie er niet kan zijn, ook niet erg.

Ons pa en Nelly kwamen sowieso al eten, dus waarom niet? En tot mijn grote verbazing konden zowel Koen, Roeland als Dirk. Enkel Jeroen had al andere plannen, maar daar was niks aan te doen.

En dus maakten Merel en ik gisterenavond nog tiramisu, en bakten we deze voormiddag een glutenvrije, lactosevrije chocoladetaart voor Ilse. Lekker! En deze namiddag, terwijl Nelly zat te lezen en ons pa zat te mijmeren, bakten we ook nog de fantastische confituurtaart uit de Aveve af.

Gelukkig had Kobe intussen zijn kamer volledig opgeruimd, en stonden al zijn elanden netjes op zijn rek.

IMG_1434

Tegen vier uur druppelden de gasten binnen, en was er taart. We bleven eerst nog wat binnen zitten, want het was nog frisjes buiten en het waaide behoorlijk. Een uur daarvoor was het zelfs nog aan het regenen geweest…

Voor het aperitief trokken we echter naar buiten. En daar moest ook Kobes nieuwjaarsbrief gelezen worden. Nieuwjaarsbrief? Jawel, dat heeft u goed gelezen: Dirk was nog steeds niet tot bij ons geraakt om te nieuwjaren, en dus moest het maar vandaag ^^ Kan eindelijk dat nieuwjaarscadeautje weg van de piano :-p

Intussen was het heerlijk weer geworden, en genoot iedereen er zichtbaar van om buiten te zitten, een glas witte wijn of zoiets te drinken, wat knabbels te eten, en gezellig te zitten praten. En de kinderen? Die waren naar boven getrokken en zagen we nog nauwelijks. Fijn feestje, voorwaar…

Geplaatst op

Van karma en andere idioterieën

Minder wind dan gisteren, en een ladder die nog uitgehaald was = ideaal moment om de klimplanten vooraan respectievelijk bij te snoeien of te geleiden. De draadjes hangen er al…

En toen was er quiche die grotendeels door Kobe werd gemaakt, en daarna moest er dringend wat Diablo gespeeld worden. Tsja…

Maar Merel had al een paar dagen gevraagd om toch één keertje naar de Gentse Feesten te gaan. Ik ben er dit jaar gewoon nog niet geraakt: geen zin in mensen en drukte. Kobe had ook geen zin, en dat vond Bart al helemaal fantastisch, want dan kon hij ook thuis blijven. Alleen jammer dat we alweer MiramirO compleet gemist hebben…

Enfin, wij alles bijeengeraapt, de fietsen uitgehaald, alles klaar, en toen pompte Bart ongelofelijk lief mijn achterband nog even op, en… brak de soupape af. Dju! Geen fietsen dus, dan maar de auto. We reden naar de Blekersdijk, maar dat bleek voorbehouden te zijn voor bewoners. Al was dat blijkbaar absoluut niet duidelijk: ik sprak een passerend zwaantje aan, en die zei dat ik probleemloos mocht parkeren. Maar toen passeerden er net ook twee parkeerwachters, en die verklaarden de zone voor bewoners, en dat zei ook de betaalautomaat. Maar de heren toonden hun kaartje, en zeiden dat de andere kant van de MIATbrug, richting Sleepstraat, geen enkel probleem vormde. Hmm, dat was niet wat de automaten zeiden. Enfin, nog wat verder, aan het Godshuishammeke, vonden we wel een toegestaan plaatsje. We stapten uit, namen onze spullen, en merkten tussen de hoge huizen niet de gigantisch zwarte wolk boven ons hoofd, of we waren even blijven zitten. Want we waren nog niet goed en wel aan het einde van de straat, toen het begon te gieten. En dan bedoel ik: gieten als in een wolkbreuk. Merel en ik hadden onze regenjassen aan, en zaten gehurkt onder een gigantische paraplu, maar onze voeten werden nog steeds kleddernat. Karma dus, want hadden we op de fiets gezeten, dan waren we helemaal doorweekt.

Na een vijftal minuten liepen we toch verder, want we konden zo blijven zitten. En toen bleek er aan een hoekhuis een handtassenatelier/winkel te zijn, waarvan de deur openstond, en de gigantisch sympathieke dame ons binnenriep om te schuilen. We zeiden geen nee :-p We kregen meteen ook een rondleiding richting atelier, uitleg, en ik zag prachtige handtassen voor op zich misschien veel geld, maar niet voor het prachtige handwerk. Ik schrijf er nog wel eens een aparte blogpost over, over paarl.be.

Enfin, het was intussen gestopt, en Merel en ik liepen verder tot aan Datakamp, waar we inlogden, bij wat bekenden gingen zitten, Michel begroetten, en zagen hoe er iemand in de kooi van Faraday werd gestopt, en overspoeld werd met smsjes. En ja, ook ik heb er eentje gestuurd :-p Schitterende sfeer ginder, maar ook wel confronterend, dat gedoe met privacy.

Na een half uurtje gingen we weer op tocht, op zoek naar een écht ijsje, niet een voorverpakt exemplaar. We keken even binnen in de Holy Food Market, luisterden naar een paar muzikanten, kwamen nog volk tegen, passeerden langs de Groentemarkt, en gingen ervoor zitten bij Damass. Hun caramel-beurre salée is nieuw, en echt goed.

IMG_3364

We luisterden nog even naar een hakkebord en een contrabasbalalaika (dezelfde van in 2015), en waaiden toen de Hema binnen, op zoek naar een nieuwe groene broek – scoutsuniform- voor Wolf. En jawel, er was nog ééntje, in precies de goede maat, voor amper vijf euro! Van puur plezier voegden we er nog wat stroopwafeltjes aan toe :-p

IMG_3366

We liepen verder, staken onze hoofden binnen in het Postgebouw – heet dat nu nog Post Plaza? – en kochten er zowaar een blauw T-shirt voor Merel. Mét een gigantische zak erbij.

We slenterden verder, Klein Turkije door, onder de stadshal, richting het politiekantoor. Ha ja, want Merel heeft zo’n armbandje van ettelijke jaren oud waarop haar naam én mijn telefoonnummer staan, om als ze mij kwijt is, een mama aan te spreken en me te bellen. Maar het bandje is aan het sneuvelen, en een vriendelijke agent wist me te vertellen dat ze dat daar wel zouden hebben. En ja hoor!

We liepen verder tot aan Sint-Jacobs, en daar zwichtte ik voor twee grote blauwe ogen die me quasi smekend aankeken, en kochten we frietjes. Dat hoort zo op de Gentse Feesten, vond Merel. En wie ben ik dan om daar tegenin te gaan?

IMG_3368

We passeerden nog even langs Datakamp, dronken er iets, zagen er virussen opduiken en spam passeren, en zagen dat het goed was, maar ook al stilletjesaan laat werd voor de zesjarige. En dat het er toch wel weer behoorlijk dreigend begon uit te zien.

Maar jawel, Merel en ik hadden een fijne namiddag!

Geplaatst op

Een ritje naar Neufchâteau, richting kamp

Deze voormiddag hebben we Wolf naar het groot scoutskamp gebracht. Jawel, met zere rug en al.

Ik ben gigantisch vol lof voor zijn leiding: zij kwamen zelf met het voorstel dat hij toch een paar dagen zou proberen meegaan. Het hele kamp, zoals de anderen, dat zou zeker niet lukken: hij kan geen rugzak dragen, en hij kan niet langer dan 20 minuten stappen. Samen met Elvine, een van zijn leiding, overliep ik de kampplanning: de heenreis per trein, vorige donderdag, met dan een stevige tocht van het station tot aan het terrein, was sowieso een no-go. En dan tweedaagse op zaterdag en zondag uiteraard ook niet. Maar vanaf maandag – vandaag dus – blijven ze zowat de hele tijd op het terrein zelf, en is er vooral het totemgedoe, iets waar Wolf enorm naar uitkijkt. We hebben dus afgesproken dat ik vandaag Wolf ging brengen, met een gewone zak, een veldbed in plaats van een slaapmatje, een extra stoel, veel medicatie, en vooral veel goodwill. Echt, ze hebben zelfs speciale totemopdrachten voor hem voorzien, die hij normaal gesproken wel moet aankunnen. En aangezien ze eigenlijk de rest van het kamp op en rond het terrein blijven, kan hij regelmatig gaan liggen als het nodig is. De bedoeling is dat hij zeker tot donderdagvoormiddag blijft, dan is de totem afgelopen. En dan gaan ze ook dag per dag zien of hij het nog uithoudt. Ik sta dus op standby vanaf donderdag, met als deadline zondag, want dan keert iedereen per definitie terug. Aangezien hij de tocht met bagage tot aan de trein niet aankan, moet ik hem toch gaan halen.

Om half tien, kwestie van de spits te vermijden, zaten we in de auto. De echte spits hadden we niet meer, maar we verzeilden wel in allerhande wegwerkzaamheden, zodat de rit van twee uur toch vlotjes drie kwartier langer duurde. Ik zette een glunderende Wolf om kwart over twaalf af op het terrein, waar hij met open armen werd ontvangen door zijn vrienden, en hij meteen al werd meegetroond naar een soortement ligzetel. Yup, ik heb er wel vertrouwen in, ja. De omgeving is in elk geval prachtig.

Ik maakte even gebruik van de superdeluxe hudo – geen sarcasme: bij ons was dat gewoon een gesjorde wigwamconstructie waarbij je op één balk zat, een andere balk had als rugleuning en een derde als voetsteun. Met een tentzeil rond voor de privacy en het toiletpapier in een plastiekzak aan een nageltje. En als het regende, werd zelfs je ondergoed nat. Zij hebben zowaar een hokje mét dak, wc-brillen op de gaten, en een echt wc-gevoel. Waar gaat dat naartoe, zeg? – enfin, de hudo dus, en daarna reden we naar Neufchâteau om er iets te eten.

Waar we vertrokken waren in de gietende regen, en het was blijven regenen tot na Namen, was het intussen gewoon drukkend warm geworden, zodat we zelfs binnen gingen eten. Het was lang wachten, maar de kinderen gedroegen zich voorbeeldig.

We liepen wat verder tot aan het gerechtsgebouw en vonden er een mooie cache.

Toen reden we terug naar Grandvoir voor een cachetocht, de Sanglochons. Eigenlijk is het 8 km wandelen, maar dat zagen we niet zitten. Een groot stuk deden we dus met de auto, die zich toch wel eventjes een 4×4 moet gevoeld hebben. Kan niet missen dat mijn uitlaat los hing :-p

Op een bepaald moment konden we écht niet verder: er lag gewoonweg een riviertje! We parkeerden, namen het smalle voetgangersbrugje, en stapten stevig omhoog voor een wandeling van een dik uur, en drie extra caches. Gelukkig hadden we water mee, want het was intussen echt gewoon heet! Ik had ’s morgens geen topje aangedaan, maar een relatief dik T-shirt met halflange mouwen, en ik heb gewoon uitgespeeld. Het is niet alsof er nog iemand in die bossen liep, en een mooie Marlies Dekkers lijkt wel een bikinibovenstuk. De wandeling was echt wel mooi…

De laatste twee caches zagen we niet meer zitten: ietsje te ver. We reden dan maar naar Libramont om daar nog een terrasje te doen, maar de streek is blijkbaar echt niet toeristisch: we hebben nog op het allerlaatste nippertje een ijsje gevonden – twee minuten voor sluitingstijd – en hebben dat dan maar op een muurtje opgegeten.

IMG_3358

Tegen kwart voor zeven zaten we in de auto, en reden vlot – geen moment file! – naar huis, zodat we om kwart voor negen thuis stonden.

Zalige dag gehad, en dan nog afgesloten met de laatste nieuwe Game of Thrones.

Yup, duidelijk vakantie!

 

Geplaatst op

Dagje Dordrecht

Ik sliep tot een uur of tien, en toen was er een breakfast of queens: Sabrina had verse taart gebakken met een wortelachtige bodem, een laagje rood fruit en dan wat havermout, en daarnaast nog een taart met een romige limoen-avocadovulling. Allebei gluten- en lactosevrij, en bijzonder lekker. Er was vers fruit, thee met tijm uit de tuin, en honing erbij, deftige koffie, enfin, alles wat je je kan wensen zo ’s morgens.

Daarna installeerde ik me voor een uurtje of twee in de tuin, terwijl de andere dames zich klaarmaakten. Ik denk dat Bart hier thuis écht niet te klagen heeft over mijn voorbereidingstijd als we weg moeten… Maar de tuin was wel heerlijk zitten.

IMG_1247

Enfin, tegen half twee waren we eindelijk weg, eventjes met de auto tot aan Hannekes nieuwe appartement.  Ik snap dat ze het gekocht heeft: luxueus, groot, en bijzonder mooi gelegen. Daarna reden we terug naar Sabrina’s huis, en sprongen op de fiets. Hanneke reed meteen naar een optreden, en wij fietsten richting de Didi-winkel, want ik wilde perse een nieuwe lange broek van ginder: die zitten zàlig, en er is geen winkel meer in Gent. Een en ander resulteerde in een ware shopping spree, waarbij ikzelf één broek scoorde – de juiste kleuren hadden ze eigenlijk niet, maar nu weet ik wel wat ik precies nodig heb, en kan ik dat bestellen online als het weer binnen komt – en een heus rood kleedje, en Caterina een kleedje en een ongelofelijk knap bloesje. Tussendoor speelden we ook nog een pakje frieten naar binnen bij wijze van middageten. Ik zocht nog even naar een blauw Tshirt voor Merel, maar da’s duidelijk geen modekleur momenteel.

We beloonden onszelf met een serieus deftige koffie op een terrasje om onze gepijnigde voeten en rug wat rust te gunnen, en hielden meteen een soortement fotoshoot.

IMG_1248

We liepen nog wat rond, pikten een stukje Pearl Jamming mee – die gasten waren wel goed, ja – en gingen toen eten in een een all-you-can-eat sushi. Het kost je 28 euro, maar daarvoor kan je bestellen wat je wil: je klikt per keer 5 stuks per persoon aan op een tablet, en die bestelling gaat meteen richting keuken, waar ze sowieso nonstop sushi staan te rollen, eend te roosteren, teriyaki spiesjes te maken, enzoverder. Je hebt recht op vijf rondes, wij zijn toch wel aan twee geraakt. Lékker, en veel te veel gegeten. En dan bleek er nog dessert te zijn inbegrepen ook: ijs en kleine gebakjes zoals soesjes, mini-donuts, chocoladecake… We zijn tolrond buitengewandeld, en hebben op die manier Musest gemist, naar ’t schijnt een steengoeie Muse tribute band. Persoonlijk heb ik het niet zo voor het gejengel van Muse, maar bon.

We waren wel meer dan netjes op tijd voor de Great Queen Rats, een Italiaanse Queen tribute band. Intussen was het beginnen regenen, en werden we behoorlijk nat. Lang leve mijn nieuwe Rains vestje! En dan de muziek: ik geef het toe, bij het eerste nummer bleef ik bijzonder sceptisch. Ja, de zanger leek wel op Mercury, en de gitarist had zelfs de moeite gedaan om een Brian Maypruik op te zetten, en de drummer had zowaar een blond pruikske op, maar… Ik vond de zanger niet zo goed bij stem. En daarbij, Queen willen evenaren? Is dat niet wat hoog gegrepen?
Maar blijkbaar moesten ze gewoon nog wat opwarmen, want na een paar nummers was ik zowaar helemaal door het dolle heen: die mannen waren góed zeg! De zanger had Mercury blijkbaar bijzonder goed bestudeerd, en deed perfect al zijn maniërismen na, zowel vocaal als fysiek. En zijn stem, jawel, die kon het repertoire perfect aan. Ik vergat zowaar dat het niet de echte waren, en heb me bijzonder goed geamuseerd: meezingen, staan dansen en springen, onnozel doen, net echt. Helemaal heerlijk werd het toen bleek dat ze een bekend Dordts koor – dat eerder die dag op hetzelfde podium had gestaan – hadden geëngageerd voor “Somebody to love”, en later zelfs “Bohemian Rhapsody”. Dat maakte het helemaal af!
En toen was er het rustige “Who wants to live forever?”, waarbij Hanneke, Sabrina en ik hand in hand stonden met tranen in de ogen: dit was er eentje voor Els, die zelf een echte Queensfan was.

Na afloop fietsen we naar huis, en we waren het er alle drie roerend over eens: dit was echt een heerlijke dag geweest. Dank je, lieverds!