Mijn Gent
Ik dacht: voor de dagelijkse cache van vandaag rij ik even tot aan DOK: daar ligt er een opgeloste mysterie te wachten tot ik het doosje vind. Eigenlijk moest ik vooral aan de Reke zijn: mijn eerste Sluizen-van-Gent-cache daar was blijkbaar zijn potje kwijtgespeeld, alleen het rolletje lag er nog. Bizar, maar bon. Vriendelijke Engelsen hadden het me zondag laten weten, en hadden het dan maar in het plastiekje van een pakje zakdoeken gestoken. Onderhoud nodig, dus, en dat deed ik dan ook fluks.
Daarna parkeerde ik me aan het Handelsdokcenter, en stak de Bataviabrug over, om er dan langs de promenade van de Schipperskaai naar de groene kraan te wandelen. Machtig zicht!
Ik heb zelfs twee stadsdraken gespot!
Maar de cache die ik zocht, die kon ik niet spotten. Ik heb bijna drie kwartier staan zoeken, maar helaas. Dan maar onverrichterzake naar huis terug gereden, en in de namiddag met Merel een cache niet ver van Kobes muziekschool opgehaald.
En ’s avonds, toen ging ik met Merel picknicken, en liepen we voor het eerst rond de vijver. Ze heeft geen seconde gezwegen: ze vertelde me een heel lang, uitgebreid verhaal over hoe wij eigenlijk op bezoek waren bij de zeemeerminnen, en hoe het eiland daar Meermineiland is, en dat de koningin er niet was, maar de prinses wel, en… Het grappigste was dat er een koppel was dat zijn hond liet zwemmen, en dat dat dus een zeehond bleek te zijn. Allez, een zeemeerhond dan maar. Die mensen moesten daar echt mee lachen, met de luide commentaar van mijn dochter.
Maar ik, ik genoot volop. De boterhammen werden deels opgegeten op een bankje, deels in de ligstoelen van het gesloten café aan de speeltuin.
Toch wel een zalige woensdag, ja.
365 – 18 september 2017 – prachtbeesten
Ode Gand
Ik wou al lang eens naar Ode Gand, maar het was er eigenlijk gewoon nog nooit van gekomen. De publiek toegankelijke dingen leken me veel te druk, en voor tickets was ik keer op keer te laat.
Toen Bart me een goeie maand geleden vroeg of ik mee wilde, zei ik zonder aarzelen ja. ‘Oh’, zei hij, ‘is er geen Omen mini dan?’ Wel, Ode Gand gaat voor op die mini, en dat vond hij redelijk straf. Toen hij er nog aan toevoegde dat het op uitnodiging was, met eerst uitgebreide receptie op het stadhuis, en dan in een bootje op het water, vlak voor het podium, werd mijn grijns alleen nog maar groter.
Alleen waren we vandaag allebei behoorlijk moe, zodat het half vijf was tegen dat we met de fiets in ’t stad stonden. Tsja… De meeste dingen waren al voorbij, maar we luisterden even naar een zangeres op het Sint-Baafsplein, en liepen toen naar de Orpheus-zaal, die ik niet eens kende, eigenlijk. Daar kon je met een virtual realitybril aan den lijve ondervinden hoe het is om in een orkest te zitten. Dat orkest, dat kende ik al, maar die VR, dat was amusant zeg! Plots zat niet langer Bart naast me, maar wel een klarinettist! Was me dat even schrikken… Enfin, het was het kwartiertje wachten wel waard, ja.
Aangezien het toen pas kwart over zes was en we maar binnen mochten op het stadhuis om 19.00 uur, gingen we rustig samen nog een koffie drinken. Allez, ik koffie met taart, Bart een glas wijn met kaasjes. Lekker, dat zeker, maar 6.50 euro voor een stukje taart? Is dat niet wat veel? Hmm?
Enfin, een beetje na zevenen waaiden we het stadhuis binnen, meer bepaald de Pacificatiezaal. In het begin kwam de receptie bijzonder traag op gang, als in: we gaan straks nog een pak frieten halen. Tegen het einde was ik echter propvol, en kwamen ze zelfs nog af met dessert. Dik in orde, zeg!
En toen werden we gesommeerd om ons naar de bootjes te begeven, jawel. En ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen: wij zaten op de allerbeste plaatsen! Niet het bootje voor ons, want dat moest te schuin richting podium kijken, maar wel ideaal geplaatst, zodat we ook de organist nog konden zien. En dan ook nog de beste plaatsen in het bootje: vooraan, naar het podium gericht. In het bootje was er dan ook nog volop cava (niet voor mij dus) en fruitsap voorzien, knabbeltjes, én fleece dekentjes ^^
Dan was er eerst het optreden van een schitterende a capella groep: The Swingles. Ongelukkige naam, maar prachtige stemmen.
En daarna Cameron Carpenter, een Amerikaanse organist met een zeer groot ego, en het Belgische Kamerorkest onder leiding van Roberto Beltrán-Zavala. De organist werd aangekondigd als spektakel, maar ik vond dat wat tegenvallen, ja: hij zag er wel flashy uit, maar de orgelstukken waren, tsja, gewoon orgel, vrees ik. Niet dat de man niet kan spelen, integendeel, maar dat hij Gras- en Korenlei in vuur en vlam zette? Dat nu ook weer niet. Het stukje ballet was dan wel weer mooi, maar behoorlijk klassiek.
En toen, toen was er vuurwerk. Niet zomaar vuurwerk, maar vuurwerk op de live gespeelde tonen van Händels Music for the Royal Fireworks. Als het mij al zo een kick gaf om dat te horen, wat moet het dan niet geweest zijn voor het orkest? Je oefent dat in, repeteert, en dan mag je dat uitvoeren, niet in een duffe zaal, maar op een openluchtpodium op het water, terwijl er effectief een gigantisch vuurwerk wordt afgestoken. Zalig!!
Waar ik ook enorm van genoot, was het nachtelijke boottochtje: onze ‘kapitein’ had de opdracht gekregen om iedereen te gaan afzetten aan de Ketelvest, maar onze fietsen stonden aan het stadhuis, waardoor wij liever terug aan de Grasbrug afstapten, en we dus konden genieten van een nachtelijk tochtje over de Gentse binnenwateren.
Mijn fiets deed lastig – achteraf gezien dat de rem serieus sleepte – en dus gaf Bart als een ware gentleman mij zijn elektrische fiets, en peddelde hij gezwind zich in het zweet.
My guy takes me places, and I love it!
Stoepe
Ik heb nog eventjes vrij op donderdag, en ik dacht: ik maak er het beste van, en ga toch cachen, ondanks het dreigende weer. Ik heb sinds Denemarken een prima regenjas :-p En sporten doe ik niet graag, maar stevig doorstappen, jawel, dat is iets voor mij, en mijn voet werkt netjes mee.
Ik reed richting Ertvelde, meer bepaald Stoepe, en vond al dat er precies redelijk wat volk rond die kapel en zijn staties liep. Bleken het net de Stoepedagen zijn, waardoor nogal wat mensen komen bidden en kaarsjes aansteken in de kaarsenkapel. Tsja… Ongezien loggen was wat moeilijk, en het begon ook te regenen, maar uiteindelijk viel het wel mee. Een van de staties werd in de oorlog trouwens volledig vernield door een obus, en dus hebben ze het ding maar herbouwd mét obus erin.
In de gietende regen stond er een kraam dat Stoepekoeken verkocht, wat appelflappen bleken te zijn. En waarvan een exemplaar mijn middageten werd.
Ook de laatste van de prachtige ronde Goed Ter Looveren werd gevonden, en toen bleek ik de meeste aanwijzingen voor de bonuscache niet genoteerd te hebben! Mailtje richting legger dus, ’t zal voor later zijn. Ik liep dan nog een rondje doorheen een hele rustige woonwijk, ontweek net alle stortbuien, vond alle aanwijzingen, maar bij de cache zelf heb ik zelfs plat op mijn buik gelegen, maar vond ik niks. Dju. Wellicht is die gemuggled.
Maar ik had wel een hele aangename middag, en een stevig aantal stappen.
365 – 12 september 2017 – mijne vent kent mij goed…
Mietje Stroel
Gisteren was ik al een paar caches in Zelzate van de reeks Mietje Stroel gaan zoeken, vandaag wilde ik de rest doen. Het weer beloofde zich koest te houden, en daar hield ik het ook aan.
Ik parkeerde aan de bushaltes, en liep eerst langs het kanaal, met zicht op de vermaledijde Zelzatebrug. Al wie daar ooit al voorgestaan heeft, weet wat ik bedoel. Daarna kronkelde mijn zoektocht zich door een klein park, vervolgens langs de rubberfabriek het grote park in (mét zwarte nepzwaan), en verder tot aan de Zelzaatse jachthaven.
Tegen dan was het al tegen één uur, en moest ik eigenlijk dringend dringend piesen. Ik denk niet dat iemand de lengte van het park, van jachthaven tot markt, al in dat tempo al snelwandelend heeft afgelegd. Ik snelde voorbij een nog op te pikken cache, maar ging straks wel op mijn stappen terugkeren. Ja, ik heb even overwogen om me tussen de struiken te zetten, maar dat zouden de vissers al te bizar gevonden hebben. En intussen verwonderde ik me over de gigantische clash tussen de rust van het park en de achterliggende fabriek, waarvan het lawaai en de geur alomtegenwoordig waren.
Gezwind stevende ik op de markt Maurice binnen, een mij aangeraden en bijzonder charmant pand met hoog hipstergehalte. Ik knikte even naar de dame achter de bar, en stoomde door richting toilet. Opluchting alom. Oef.
Gelouterd installeerde ik me aan een tafeltje, en bestelde een panini met mozzarella en pesto, en een plat watertje. Een tiental minuten later kwam een mooi gevuld bord voor mijn neus te staan.
Maar ik vind dat je geen koffiehuis kan binnengaan zonder ook koffie te drinken, zeker niet als dat als ondertitel heeft ‘koffie en taart’. Dus ja, koffie en taart waren mijn deel, met daarbij nog wat kleine zoetigheden. Alleen jammer dat het net niet warm genoeg was om buiten in de retro tuin te gaan zitten.
Enfin, ik weet nu waar ik moet zijn in Zelzate. De aanrader had groot gelijk.
Ik keerde op mijn stappen terug, zocht en vond een cache in de struiken van het park, en vond het beeldje van Mietje Stroel aan het gemeentehuis. Eindelijk de titel van de cachewandeling verklaard, want ik vroeg me al af… Ik loste het raadsel van de bonus op, en stond even later met de finale stash in mijn handen, en wat voor één! Ik denk dat dit wel de mooist uitgewerkte geocache is die ik al gezien heb.
Enfin, ik had nog mooi de tijd om naar huis te rijden, en mijn spullen bijeen te zoeken voor dat ene lesuurtje van de dag, tussen half vier en kwart over vier. Jawel.
Maar de wandeling heeft me deugd gedaan.
Zelzate
Op woensdagvoormiddag moet ik in september geen les geven, en ik dacht: ik maak een geocacherondje in Zelzate, eentje van vijf kilometer. Als ik stevig doorstap, met wat zoeken, haal ik dat wel op anderhalf uur. Mis poes, ik mispak me altijd aan de tijd dat je aan het zoeken bent naar een cache, of dat je in een verkeerde richting loopt, en dat soort dingen.
Ik was, om eerlijk te zijn, ook wel gewoon te laat vertrokken: het was half elf tegen dat ik in Zelzate was. En als je dan weet dat ik tegen kwart na twaalf Wolf moet ophalen en eigenlijk al min of meer eten moet klaar staan hebben, tsja, dan is het niet moeilijk.
Ik begon in Zelzate centrum, langs de kerk, eventjes langs een standbeeld, dan een wijk door, en warempel tot in een bos. Komt dat tegen! Daar zag ik een van de meest originele manieren om de cache weg te steken. Knap gedaan!
Maar toen heb ik me echt naar huis moeten reppen, en was ik net op tijd bij Wolf. Amper vier van de zeventien caches van de reeks gedaan: van een misrekening gesproken. Ik denk dat ik morgen gewoon terug kom, want ik zie dit als mijn manier van sport en ontspanning. Zal me deugd doen.
Bizar Café
Deze zomer moesten we in het UZ zijn, en een vakantiedag zonder ijsje vinden wij hier ten huize geen vakantiedag. Alleen… geen idee waar in de buurt van het UZ er ijsjes te krijg zouden zijn. Op goed geluk liepen we richting de De Pintelaan, om eventueel gewoon een chocomelk te drinken, maar kijk! We zagen zowaar een bord van ijsjes!
Het bleek echter niet zomaar om een ijsjeskraam te gaan, maar een heus Bizar Café. En bizar zou je het eigenlijk wel kunnen noemen, want er wordt geen alcohol verkocht, wel heel veel andere dingen, waaronder quasi een ganse brocantemarkt. Bijna alles wat in het café staat, is te koop.
We installeerden ons met onze ijsjes buiten op het kleine terrasje vooraan, en pas achteraf heb ik gezien dat er ook achteraan een zeer fijn terrasje was, én een kinderspeelhoek. Het is er sowieso gezellig zitten, vonden we.
Je mag er trouwens gerust je eigen boterhammen of broodje komen opeten, en je kan er bijvoorbeeld, naast verschillende soorten thee en koffie, ook dranken uit de Wereldwinkel krijgen, of snacks en desserts. De taarten bakt de uitbaatster vooral zelf, met regelmatig ook veganistische, lactosevrije of glutenvrije exemplaren. De dame in kwestie is iemand waar je spontaan goed gezind van wordt, maar inderdaad, misschien wel een tikje bizar. Het café heeft volgens ons zijn naam niet gestolen, maar wij vonden het er wel de max. Misschien zegt dat vooral iets over ons?
Oh ja, op acht oktober kan je er terecht voor een herfstbrunch vanaf tien uur. Een ideetje?
Bizar Café
Zwijnaardsesteenweg 454
9000 Gent
09/311 80 77
Facebook: Bizar Café
76 jaar min een dag
Morgen wordt ons pa 76, jawel. En net zoals vorig jaar wilden we daarom samen gaan eten. Toen waren we nog naar het stadscentrum getrokken met hem en Nelly, maar deze keer besloten we in Wondelgem te blijven: we hebben er immers het onvolprezen Boneryck.
Tegen half één schoven we onze voeten onder tafel en werd er ons een zeer fijn menu voor de neus geschoven, zonder haasten, maar ook zonder wachten. Ons pa werd er helemaal lyrisch van, maar dat kan ook aan de wijn gelegen hebben.
Ik moet het toegeven, het wàs inderdaad ook zeer lekker. Helaas kreeg ik naar het einde toe buikkrampen – er doet een gemeen virusje de ronde – en ben ik thuis dan maar even gaan liggen. Pa volgde trouwens het voorbeeld, hij wilde een tukje doen, terwijl Nelly rustig een boekje zat te lezen.
Extra taart hadden we niet voorzien, maar dat was ook aan geen kanten meer nodig, we hadden eigenlijk al te veel gegeten.
Maar ons pa had genoten, wij ook, en meer moet dat niet zijn, als ge 76 wordt.