Geplaatst op

Zaterdagse escapades

Een van de dingen die ik sinds vorige week ook weer opgepikt heb – met enige moeite, maar het lukt – is op zaterdagvoormiddag Wolf naar zijn muziekles brengen, en intussen met Merel in ’t stad lopen. We lopen traag, en ik probeer te temporiseren, maar het lukt dus wel al!

Vorige week moest ik dringend bij M.A.R.T.H.A. zijn, want ik had nog 30 euro op een cadeaubon die begin december verliep, en in het uniform van Cantandum zit onder andere een ketting die je daar kan kopen. Ik kocht er meteen drie, maar bon. Toen liepen Merel en ik verder naar de Veldstraat, en verzeilden er bij Claire’s. Daar hebben ze namelijk oorbellen die perfect zouden gaan voor mijn Havenpersonage. Bleek het toch wel “drie dingen kopen, drie dingen gratis” te zijn zeker? Ik heb er dus twee paar oorbellen gekocht, en Merel een paar kattenoortjes en drie soorten bloemen voor in haar haar. Tsja, ik kon die gratis dingen toch niet laten liggen, of wa? Ze glunderde…

IMG_3314

We hadden ook nog naar de Hema willen gaan om verse pepernoten, maar dat was nog te veel van het goede. We waren zo al maar amper op tijd in de Labath om er nog een koffie, respectievelijk warme chocomelk te drinken met Wolf. Het leuke was, dat ik meteen een “warme welkom” terug kreeg. Ha ja, ik ben er nu toch wel een kleine twee maanden niet geweest…

Vandaag hadden we een gelijkaardig scenario: deze keer trokken we meteen de Drabstraat in, de Grasbrug over, naar de Korenmarkt. Helaas, voor je aan de Hema komt, passeer je de C&A, en Merel stapte zonder pardon binnen. “Ha ja, mama, ik dacht dat jij hier moest zijn”, met zo van die grote onschuldige oogjes. Allez ja, wij dus naar boven, de winkel binnen. En daar zag ze toch wel een crèmeroze colsjaal zeker? Zo met die extra zachte nepbonten voering in. En ja, mama heeft dat dan maar gekocht voor de dochter, want die had al eerder deze week van zo’n sjaal gesproken…

Wij dan toch maar de Hema binnen, om er een stevige voorraad pepernoten in te slaan, met en zonder chocolade, en een paar pantoffels voor de jongedame. Die van vorig jaar zijn duidelijk te klein, daar kan ze nu natuurlijk ook niks aan doen.

Enfin, een paar minuten voor twaalven vielen we de Labath binnen, net op tijd om te bestellen voor ook Wolf eraan kwam.

IMG_1020

Deed mijn rug pijn? Ja. Maar was het het waard om met zo’n fijn gezelschap in ’t stad te lopen? Jazeker.

Ik heb het gevoel dat ik zo beetje bij beetje mijn leven opnieuw aan het oppakken ben… Met enige moeite, zeker, en af en toe een paar goeie stappen achteruit, maar we gaan er geraken.

Geplaatst op

Publiek

Mijn wederhelft gaat elke week minstens één keer lunchen met een zakenrelatie, en zo was hij al verschillende keren in Publiek geweest, de zaak van foodie Olly Ceulenaere in de Ham. Ik had hem al een paar keer doorgestoken dat ik daar nog nooit was geweest, en dat dat eigenlijk een grove schande was, zo zijn vrouw vergeten.

Een tweetal weken geleden vroeg hij me of ik vandaag mijn agenda wou vrijhouden, en of het wel zou lukken, met die kapotte rug van me. Ik twijfelde geen moment, en zei ja en ja.

Tegen half twaalf viste ik hem op aan kantoor, en reden we door de eerste sneeuwvlokjes richting Ham. Parkeren is geen sinecure, maar als je de buurt zo een beetje kent, lukt dat wel.

We kozen er voor het lunchmenu, maar zonder het tweede voorgerecht, en namen respectievelijk een tomatensapje en een gemberijsthee als aperitief. Dat werd prompt gebracht met een soort crackers met satékruiden. Speciaal, maar echt lekker. Meteen kwam er ook brood op tafel, met de uitdrukkelijke waarschuwing dat het net uit de oven kwam en dus heet was. Fantastisch lekker brood!

IMG_0991

Het voorgerecht werd aangekondigd als een kommetje met makreel, mosterdblad & karnemelk, met een bordje met een tartaar van aardpeer, gebakken kruiden & runderhart. Verrassend, maar opnieuw zeer lekker.

IMG_0992

Intussen keken Bart en ik met grote ogen naar de buiten steeds enthousiaster neerdwarrelende sneeuw, en hielden ons hart al vast. Binnen was het gelukkig lekker warm en gezellig, en hadden we nergens last van.

Het hoofdgerecht was een combinatie van Rose de flandres aardappel & rode biet, gehakt & ei. Niet direct mijn favoriet: ik ben geen fan van gehakt, en al helemaal niet in combinatie met ei, maar ik heb het toch maar tot de laatste kruimel opgegeten, want hier was de combinatie wel best geslaagd.

IMG_0994

Als dessert volgde nog Gieser wildeman-peer die 8u in rode wijn had gemarineerd, met vanille-ijs & bladerdeeg. Ik ben een echte dessertfan, en voor mij mocht de portie gerust wat groter geweest zijn. Of zoals Bart het stelde: “Met vanille-ijs kan je nooit verkeerd doen”.

IMG_0995

Dertig euro voor een lunch, zonder drank, is natuurlijk niet weinig, maar het is het hier echt wel waard. Je kan dit ook bezwaarlijk nog een dagschotel noemen, daarvoor legt de chef te veel oog voor detail aan de dag.

Wil ik hier nog terugkomen? ’t Zal wel zijn! Maar deze keer graag eens op een avond, voor een volledig menu. Ik vermoed dat dat dan nog van een andere orde is dan de lunch. Mijn echtgenoot weet wat gedaan.

Publiek
Ham 39
9000 Gent

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Door allerlei redenen hadden we Merels feestje wat moeten uitstellen, maar bon, deze middag was het dan eindelijk toch zo ver.
Ik hield me de hele voormiddag onledig met het halen van boodschappen en het maken van een taart. De briefing was dezelfde als vorig jaar – geen chocolade, geen slagroom, wel mango, en minder marsepein dan vorig jaar – en dus maakte ik een variant: een biscuit, maar niet zo hoog, met stukjes mango ertussen, bestreken met mascarpone. Dat maakte het geheel een stuk steviger. Daarover ging dan een dunne laag marsepein, een zelfgemaakt roosje, en gekochte bloemblaadjes. En voilà!

Tussendoor graveerde ik ook nog voor elk meisje een glas met hun naam en een paar hartjes op. Ik moet dus dringend naar de Ikea voor nieuwe glazen :-p

En toen staken de jongens op uitdrukkelijke vraag van Merel opnieuw een spel in elkaar voor de meisjes. Blijkbaar hadden haar vriendinnetjes daar ook naar gevraagd ^^

Tegen twee uur stonden er hier dus 6 zevenjarige meisjes in onze woonkamer. Nummer zeven, zo bleek achteraf, was het gewoon vergeten, en ik had daar geen telefoonnummer van! Stom….

Eerst moest uiteraard het barbiehuis grondig aan een inspectie onderworpen worden, daarna mocht Merel haar cadeautjes openmaken, en toen was er taart ^^

Daarna waren er plots zes kandidates voor de spionnenschool, die toch wel een aantal tests moesten afleggen onder het strenge oog van de jury. Konden ze wel instructies opvolgen van elkaar?

Hoe goed zijn hun schietskills, zeker als ze de kont van de lesgever mogen raken? Kunnen ze wel geblinddoekt een hindernissenparcours afleggen? Zijn ze in staat allemaal samen raadseltjes op te lossen? Kunnen ze zeggen wat ze geblinddoekt aan het eten zijn?

Als afsluiter van het spel volgde nog een muziekpak, met bijhorende opdrachtjes, dansjes en gekke bekken.

Met nog een aantal pannenkoeken in de maag werden ze rond vijf uur naar huis gestuurd. Merel vond het een fantastisch feestje, en we hebben de jongens dan ook uitgebreid bedankt.

Zo’n feestje met zo’n broers, daar kan je alleen maar van dromen!

 

 

Geplaatst op

Omen VIII

Jawel, opnieuw larptijd, en dan nog wel Omen, mijn grote favoriet!

“Lukt dat wel met die rug?” hoor ik u denken.

Awel… Ik heb twee weken geleden Haven al voorbij moeten laten gaan, maar dat kon ook niet anders: er zijn intussen twee recuperatieweken voorbij, én ik was er een speler, full fighter. Onmogelijk, dus.

In deze live werd ik door spelleiding gecast als mijn politieke rol die ik al één volledig weekend, en twee avonden heb gespeeld, en die ik doodgraag speel. Ik wist dus op voorhand dat ik regelmatig kon gaan liggen, dat mijn aanwezigheid niet de hele tijd was vereist, en dat ik niet hoefde te vechten. Voeg daar dan nog bij dat het voor een keer niet in het verre Limburg was, maar wel in Zedelgem bij Brugge, op een 40 minuten rijden, en ja, ik zag het dus zitten.

Gisterenavond kon ik door een speltechnische reden – ik kon een stuk fysiek niet mee doen, en bleef dan maar in spelkot – het grootste deel van de avond niet mee maken, en mijn rug deed het eigenlijk prima. Er waren ook goeie bedden, en mijn gezelschap had ongelofelijk goed voor me gezorgd. Merci, vriendjes!

En vandaag? We sliepen tot negen uur, ontbeten, en ik ging vanalles onderzoeken, praten met een hoop mensen (en lang nog niet voldoende mensen), allianties smeden, af en toe even liggen als een dikke kat in een hoop bont in het spelkot, en ik deed zowaar een lange vergadering mee. Rond twee uur lag ik in mijn bed, met een rug die het allemaal uitgehouden had, tot mijn zeer grote verbazing.
Ja, ik heb geen afstanden afgelegd, ben op geplaveide stukken gebleven (en heb dus een hoop actie en lol gemist in het bos en bij de tentenkampen) en heb massa’s dingen gemist, daar ben ik zeker van, maar ik had beloofd me koest te houden, en ik ben zelf ook veel te bang om te hervallen.

Ik had in het begin zelfs geen zwaard aan, maar toen zelfs spelleiding opmerkte dat ik er zo ‘naakt’ uitzag zonder zwaard, ben ik er toch maar eentje gaan halen. Ik heb het niet gebruikt, maar het voelde wel goed aan.

Maar vooral: het heeft me immens deugd gedaan om nog eens buiten te komen en weer eens iets te doen. Eindelijk.

Geplaatst op

De Campagne

Ik moest vanmorgen rond kwart over acht Wolf afgooien op school, maar zelf maar lesgeven om 10.10 uur. Ik kon uiteraard ook gewoon weer naar huis rijden en anderhalf uur later terugkeren, maar het was een stralende – nou ja – morgen, en dus reed ik wat verderop naar Drongen, naar de Campagne. Daar lag – hoe kan het ook anders – een geocache. Ik parkeerde, keek even vol bewondering naar het gebouw, en wandelde toen over de mooie brug naar de cachelocatie.

Helaas, op en rond de cachelocatie heb ik meer dan drie kwartier staan zoeken, maar niks gevonden. Nochtans lag hij er wel degelijk, daar ben ik zeker van, maar mijn telefoon zijn GPS is niet zo betrouwbaar in een bos. Ik moet dringend eens werk maken van een echte GPS, maar bon.

Tegen tien uur was ik weer op school, maar wel al helemaal uitgewaaid en zen, en vol boslucht in mijn longen… Zalig, toch?

Geplaatst op

Elektrische fiets

De kogel is door de kerk: ik heb me net een elektrische fiets gekocht!

Zo snel? Yup, zo snel. Ik was gisteren mijn (gewone) fiets gaan binnenbrengen bij de fietsenmaker omdat de rem sleept en de versnellingen niet goed werken. Daar stond er een elektrisch exemplaar dat normaal gezien 2300 euro kost, en nu “nog maar” 2000. Dat vind ik algelijk veel geld voor een fiets. En ’t is niet dat ik hem zo mooi vond.

Maar na het vrolijk rondgefiets in Kopenhagen en na met Barts fiets naar huis te zijn gekomen van Ode Gand, was er iets in mij beginnen kriebelen. Ja, fietsen is te lastig, ik geef het toe. Toch om naar school te gaan. ’t Is maar vijf kilometer, maar op 4.5 km zit er een venijnige brug. Ik geraak die wel op hoor, daar niet van, maar als ik dan mijn fiets parkeer aan ’t school, ben ik meteen kletsnat van ’t zweet, en dat is heel vervelend om voor de klas te gaan staan. “Vertrekt dan wat vroeger?” hoor ik u denken. Wel, iedereen die zijn leven deelt met een Rombautje, zal u hierbij op hoongelach onthalen. ’t Is niet dat ik dat niet wil, het lukt me gewoon niet. Nog nooit, en na 46 jaar verwoed proberen om eens niet op de valreep ergens toe te komen, heb ik er me bij neergelegd dat dat ook niet meer zal lukken.

Met zo’n elektrische fiets heb je wel nog de beweging, maar niet meer de inspanning, en zweet je dus niet. Zalig. Je verbrandt er ook wel geen calorieën mee, maar alla.

Bon, deze voormiddag ben ik binnengestapt in Huis Tange, een fietsenwinkel die al van in het begin elektrische fietsen doet, nog lang voor er sprake was van een hype. Al bij het binnenkomen zag ik een heel simpel, matzwart elektrisch model staan, en, ik geef het toe, ik was meteen verliefd. De oudere man achter de toonbank gaf me heel vriendelijk een uitleg, en vroeg om eens anderhalf uur vrij te maken. Dan ging hij met mij gaan fietsen, en kon ik zelf het verschil merken tussen middenmotor en voorwielmotor. Liefst bracht ik zelfs nog een maat of een vriendin mee, want dan konden we drie of vier modellen uitproberen. Ik knikte instemmend, maar vroeg toch langs mijn neus weg hoe veel die matzwarte fiets kostte. “Ah”, zei hij, “ge pikt er meteen de goedkoopste uit: een prima basismodel zonder toeters of bellen. Weete? Laat uw sjakosj hier achter den toog, en gaat er ne keer een rondje mee doen. Dan voelt ge het zelf of het iets voor u is”.

Zo content als een katjen fietste ik iets later gezwind door de Wondelgemse wijken: dit was inderdaad de fiets die ik wou, eentje zoals in Kopenhagen, met dus voorwielmotor. Voor 1199 euro. Nog genoeg, maar bon, daar kon ik mee leven. Al werd dat bedrag iets later toch nog 1350 euro: een zwaardere batterij die dus ook langer zou meegaan. Tsja.

22137006_10214949573279741_4924067484988468396_o

Terug in de winkel kocht ik dus de fiets, en verklaarde ik dat ik hem nu nog moest pimpen: een opvallende fiets met bloemen en felgekleurde fietszakken wordt immers minder snel gepikt. De man keek eens naar mij, haalde een groooote fietsbel uit, stak die in mijn handen, en verklaarde: “Voila, een gruute belle veur een gruute klokke! Ge krijgt ze van mij!”
Ik ben in de lach geschoten, maar vond het wel een mooie geste. En een mooie bel ^^

basil-fietsbel-ding-dong-80mm-scarlet-red-8715019503931-6-l

Ik mag de fiets normaal gezien morgen ophalen. Yay!

Geplaatst op

Prachtige afsluiters van een aangename dag

Eigenlijk is dit nog van vorige vrijdag, maar ik wou er een aparte post aan wijden.

Na al het gekajak was ik moe, dat geef ik toe. Maar het was inderdaad een prachtige dag, en Merel wist me te overhalen om toch naar de rugby te gaan. Ik had nog geen cache – ik had er na het kajakken gestaan, maar had toen de juiste gegevens niet bij en vond niks – en dus gingen Merel en ik een klein beetje verderop, in de buurt van de Sportstraat, naar een klein parkje. De cache hadden we snel, en Merel vond het kleine speeltuintje de max.

Maar we reden terug naar de Blaarmeersen, en gingen picknicken op ons vaste plekje op de pier in de gouden avondzon.

Toen we thuiskwamen, was ik dus nog meer moe, maar toch keek ik uit naar mijn date die avond. Jawel, rond half negen werd ik nog enkele straten verderop verwacht, bij het schoonste cadeau dat ik al van Gift Gent heb gekregen.

Ik wapende me met een goeie gilet, een fles advocaat en een pak Tony’s Chocolonely met karamel en zeezout, en belde aan bij Veronique. Die troonde me meteen mee naar de tuin achteraan, en samen speelden we vuurheks, terwijl we genoten van verse warme chocomelk, de advocaat en de chocolade, en vooral van elkaars gezelschap en het heerlijke vuur, onderwijl lange gesprekken voerend.

Helemaal warm en zen keerde ik later die avond naar huis terug, met de geur van houtvuur en vriendschap in mijn kleren.

Bedankt, Veronique!

Geplaatst op

Pedagogische studiedag

De twee vorige jaren was de pedagogische studiedag er eentje geweest van vergaderen, een ganse dag lang. In 2014 was het een pak amusanter geweest: vergaderen in de voormiddag, en in de namiddag dan kajakken door Gent. Zalig!

Ook de directie had dat toen zo ervaren, en de laatste tijd is er sowieso al heel veel druk, dat extra vergaderen hoefde voor een keertje niet. Tussen half tien en tien werden we aan de kajakclub verwacht, en stonden er boterkoeken klaar.

Een deel wilde absoluut niet het water op, en die kregen dan een gegidste tocht doorheen Gent. Het grootste deel van het lerarenkorps kroop wél een kajak of kano in: veel kajaks per twee, sommige solo, en twee grote kano’s van tien personen. We vertrokken aan de Watersportbaan, peddelden de hele Coupure af, langs de Recolettelei en Ajuinlei, verder langs de Graslei, Gravensteen, en zo verder tot aan het Rabot. Daar stapten we uit, hielden een pauze samen met de wandelaars in de kantoren van Vizit, en peddelden toen terug. Amai mijn armen!

In het doorgaan deelde ik een kajak met onze nieuwe adjunct, en die had in zijn overmoed – hij had dat nog gedaan, kajakken, en was sportief, zei hij – voorgesteld dat ik enkel maar foto’s moest nemen, en dat hij wel zou roeien voor ons twee. Ik had voor de zekerheid toch maar een eigen peddel meegenomen, en heb dan ook het grootste deel van de tijd meegepeddeld. Ha ja, want het was verder dan hij had gedacht, verklaarde de adjunct. Hij was zelfs zó moe, dat hij deel twee gewandeld heeft, en er iemand anders in zijn plaats in de kajak ging.

Zelf zat ik in het terugkeren in een grote kano, omdat ik dan veel beter foto’s kon nemen, en dat was ook effectief zo. Ik heb ook hier wel het grootste deel meegeholpen, daar niet van.

Tegen twee uur waren we terug en was er barbecue, tegen half vier moest ik weg wegens kinderen oppikken. Maar ik heb echt zo’n zalige dag gehad, zeg, heerlijk!

Het verslag dat ik voor de schoolwebsite maakte, kan u hier bekijken. Iets algemener natuurlijk, en andere foto’s.