Larpnostalgie
Volgend weekend is er Vortex, een van de twee bestaande jongerenlives. Beide jongens gaan er een magiër spelen: Kobe uit overtuiging, Wolf eerder omdat een full fighter moeilijk ligt met die voet van hem. Tsja.
Je kan op Vortex wel basis kleren krijgen, maar het is uiteraard veel leuker als je zelf een complete outfit meebrengt, en dus togen de jongens en ik naar onze larpkamer om er eens te snuisteren in Barts oude magiërkleren. Twintig jaar ongedragen, maar vandaag werd ik terug in de tijd gekatapulteerd. Wolf trekt sowieso al op Bart, maar in Lago’s oude kleren werd het helemaal te gek.
Wolf heeft dus Barts complete kostuum aan, het eerste dat ik ooit voor hem maakte: een echte soutane met zilveren randen op gestikt en een lederen kraag. Aan zijn riem hangt een fotoboekje waar hij zijn spreuken kan inschuiven, hij draagt mijn grote cape, en nog wel wat kleine details.
Kobe heeft Barts winterversie van het lange zwarte gewaad en moet het wel serieus optrekken over zijn riem, dat wel. Hij draagt er de grijze vilten kap bij die Bart ooit gekregen heeft van Lesley voor zijn dertigste verjaardag, zijn rode cape en mijn staf, en dan ook nog wel wat kleine dingen.
Ik vind het prachtig… Mijn twee zonen volledig mee in mijn grootste hobby: wie had dat durven dromen? Ik kijk al uit naar volgend weekend.
Rugbyfinale
Waar in andere gezinnen vaak de Wereldbeker voetbal een rol speelt, wordt daar hier nauwelijks aandacht aan geschonken. Ja, Bart durft de laatste jaren al eens een match op zetten, maar voor de rest hoeft dat eigenlijk niet.
Rugby, dat is wat anders. De afgelopen weken werd de Rugby World Cup gespeeld, en dat zullen we geweten hebben! Niet alleen hing de poster hier uit met alle matchen en werden de uitslagen meticuleus ingevuld, van de meeste matchen bekeek Wolf netjes de highlights, en sommige matchen werden ook gewoon hier gevolgd. Helaas, de RWC wordt in Japan gespeeld en dus zijn de uren verre van ideaal: de eerste match is al om 7.15 uur. Maar de highlights zijn schitterend om te bekijken. En vandaag had ik een date met mijn zoon om 10.15 uur. Hij is er zelfs speciaal voor opgestaan, en we konden blijkbaar gratis via Play Sports kijken, met commentaar van Nic Balthazar! Alleen zat er ook een voetbalcommentator bij die soms vreemde uitspraken deed en een knock-on, waarna je een scrum krijgt, steevast een penalty bleef noemen. Wat geen penalty is, want dat bestaat ook nog apart. Ugh.
Maar het werd een fijne voormiddag met een toch wel knappe match en verdiende overwinning voor Zuid-Afrika.
Haven
Het was me nog de moeite gisteren: we zijn alle vier in één auto geraakt, maar Jarne zat gewoon helemaal ingekapseld ^^
Enfin, we waren nog net op tijd om in de schemering onze tent op te zetten en in te richten. Niet dat we erin geslapen hebben hoor, zo zot zijn we op onze leeftijd – ik ben de jongste van de vijf – niet meer, maar het was wel zalig om een echte uitvalsbasis te hebben, een ingerichte tent met zitplaatsen en bedjes en parafernalia, waar zieken zijn genezen, hypnoses zijn uitgevoerd en het vooral ook heeft gezomerd. Meermaals zelfs.
Voor het eerst was ook ons kampvuur een drukke aangelegenheid: er heeft veel volk gezeten, van allerlei rassen, en voor het eerst zelfs een duo Breaghan. Nooit gedacht dat ik die nog aan ons vuur zou laten zitten. Maar blijkbaar kan het dus wel, al leidt dat om vier uur ’s nachts tot een stevige ingame discussie over fascisme en dergelijke. Moet kunnen.
De vuurkorf van 20 euro in den Aldi is trouwens helemaal goedgekeurd. Fijn ding, dik in orde.
365 – 12 oktober 2019 – Stereomoon
Van jarige vrienden en de nodige rozen
Gwen verjaart in juni, en traditioneel ga ik dan met haar eten om dat te vieren. Ze krijgt dan ook steevast het correcte aantal rozen van mij, da’s traditie. Intussen wordt het een redelijk stevig boeket, 48 stuks, maar dat stoort niet.
Alleen… het is nu niet bepaald juni, toch? Wel, het is er echt gewoonweg niet van gekomen om af te spreken met ons tweetjes. Erg hé! Ja, we zien elkaar wel af en toe door de Certamina en door nascholingen, maar zo’n moment voor ons alleen, dat lukt moeilijk. Juni was pokkedruk voor ons allebei en met die leerplanhervormingen is ze ’s avonds steevast doodop. Tsja, daar kan ik dik inkomen.
Soit, het was eindelijk gelukt om af te spreken, en dus stond ik met die enorme bos rozen en nog een klein cadeautje in de Fou d’ O. Ik was vergeten hoe druk en lawaaierig het er eigenlijk wel is, maar we wilden iets dat open is op maandag en niet te ver is van de Watersportbaan, en dan is dit toch wel ideaal. Koppel dat dan aan het lekkere eten en de fijne bediening, en je zet je wel over de decibels.
We kozen allebei voor een aperitief, gamba’s op de grill als hoofdgerecht, en daarna wilde ik nog graag een crème brûlée, want ik weet dat die daar goed is. Gwen had helaas minder geluk: ze is lactose-intolerant en dan bleef er niet veel meer over. Ze hield het dan maar bij een thee.
Dacht ze.
Want natuurlijk hadden ze opgepikt dat ik daar met die rozen stond en kwamen ze met een kleine verjaardagsverrassing. Gwen strààlde.
Enfin, het werd geen late avond maar wel een heel gezellige. Zoals gewoonlijk. Zoals het hoort. Ook dat is traditie.
Pedagogische studiedag, alweer
Nee, niet ene van mij, wel nog eentje van Merel. Die leren daar nogal bij zeg, die juffen en onderwijzers in het lagere…
Enfin, ik moest lesgeven tot twaalf uur, Merel mocht dus mee naar Barts kantoor. Het is soms wel handig als je de baas bent, eigenlijk feitelijk. Ze heeft er braafjes zitten lezen, tekenen en computer spelen. En om half één stond ik bij hen en zijn we met ons drietjes in een brasserie in de buurt iets gaan eten. Geen hoogstaande kost, wel best eetbaar.
Bart verdween weer naar kantoor en wij reden naar huis, want straks vertrekken de jongens en ik naar Roanoke, de jongerenlarp. Ik heb er zin in, maar het is wel weer een eindje rijden en we moeten onze spullen nog inpakken.
365 – 23 september 2019 – Lange Velden
365 – 20 september 2019 – vier jaar getrouwd
Nog eens picknicken!
Tsja, nu Kobe gestopt is met rugby en Wolf al een hele tijd niet meer mocht spelen, gingen Merel en ik uiteraard ook niet meer picknicken aan de Blaarmeersen.
Tot gisteren dus. Want Wolf staat eindelijk weer op een plein, en het was prachtig weer, dus hadden Merel en ik een rugzakje met boterhammetjes mee. Ze danste om me heen, we liepen zoals altijd langs de tennisvelden en verzeilden op het speeltuintje. Geloof me, blijkbaar is dat nog altijd even leuk voor een quasi negenjarige als voor een zesjarige. Alleen maakte ze er nu meteen maar een filmpje van. En wat doet mama dan? Filmen, natuurlijk. Ik heb alleen het gevoel dat ze nogal vaak naar youtubers kijkt…
We aten er een deel van onze boterhammen op, de rest bewaarden we voor op de pier. En daar bekeek ik ook even onze geocache die daar zit en het blijkbaar nog altijd goed doet.
Eindigen deden we natuurlijk in het clubhuis, en het voelde wel een beetje als thuiskomen: er is in die tijd nog geen haar veranderd, en ook de mensen zijn grotendeels dezelfde.