Acta Diurna de muliere ludenti
Ook al zit Bart in New York, we konden uiteraard de peter van Bo geen verstek laten gaan op diens feestje. Koud was het niet, nat wel, helaas. Gelukkig was het springkasteel een overdekt exemplaar, en stonden er parasols waar je onder kon gaan zitten om van het dessertbuffet te snoepen. Het was meer dan dik in orde, met veel speelgoed en een schminkstand voor de kinderen.
Barts petekindje Liv
De drie dametjes: Marie-Julie, Merel en Liv.
Mijn metekind, veel engelachtiger dan ze is 🙂
Traditioneel vraagt dat hier ten huize een uitgebreid ontbijt (met cadeautjes, warme koffiekoeken, verse fruitsla, versgeperst fruitsap en een eitje), en daarna een bezoekje aan Ronse – excuus, Maarkedal, Ronse ligt aan de overkant van de straat.
Bart wilde niet in pyjama de foto op, en dus zijn het de kinderen mét ontbijt, en het eitje dat papa meteen de eetlust ontnam, waar foto’s van zijn. En de cadeautjes natuurlijk, want daar stonden de kinderen op.
Van Wolf kreeg hij een leuk verpakte verjaardagskalender, waar blijkbaar serieus wat uren geknutsel in gekropen waren. Een paar voorbeelden:
Van Merel was er een bekrabbelde spiegelende kaart, en een sleutelhanger.
Kobe had ook een spiegelende kaart met een versje, en een heel leuk beplakte map om papieren in te steken.
Van mij kreeg hij overigens een motorhelm, kwestie dat hij niet altijd de mijne moet nemen. Hij is overigens niet zo zot van een integraalhelm, hij draagt liever een halve.
Daarna werd er samen pizza gemaakt omdat papa dat zo graag eet en de kinderen kunnen helpen bij het koken.
En daarna ging het dus richting Maarkedal voor koffie met massa’s taart van Burez.
Wolf trok een aantal foto’s…
… en ik ondernam een loffelijke poging om de vijf kleinkinderen samen op de foto te krijgen. Nu ja, samen op de foto was op zich het probleem niet, samen op een déftige foto, dat wel. Enfin, dit is nog de beste geworden:
Het is niet omdat een baby niet gedoopt wordt, dat er daarom niet met de familie kan gegeten worden. Dat vonden mijn schoonbroer en -zus ook, en dus gingen we vandaag aperitieven bij mijn schoonouders, om daarna in ’t Genot op den Berg te gaan eten.
We hadden eigenlijk vooral veel geluk met het weer: net niet warm genoeg om zonder vestje of in korte mouwen rond te lopen – al leek Kobe het daar niet mee eens te zijn – maar wel heerlijk om op het met een parasol overdekte en van zijramen voorziene terras van het restaurant te zitten.
Van daaruit heb je een prachtig uitzicht op de deelgemeenten van Maarkedal, en gelukkig ook op het grasveld en de speeltuin waar de kinderen speelden.
Het eten mocht er zijn, het gezelschap ook, en het werd een bijzonder aangename dag.
En speciaal voor mijn schoonvader, die er helaas niet bij kon zijn: de menu en de wijn en zo :-). Ik heb niet van alles foto’s, Jeroom, omdat ik het gewoon vergeten ben. Maar het was lekker!
Bloemkoolsoep, spekreepjesof3 oesters Gillardeau nr. 5
~~~Salade van Oosterscheldekreeft, tomaat, zeewier, rijstwijn, basilicumolie
~~~Filet van jonge Franse duif, gekonfijte pootjes, jonge erwtjes, aardappelkroketjes
~~~Fris meloensoepjeofkaasdessert
Tsja, met intussen drie kinderen die al steeds iets meer kunnen, komen er ook leukere en mooiere cadeau’s bij.
Om te beginnen mocht ik uitslapen, en kreeg ik een feestelijk ontbijt, met versgebakken koffiekoeken, verschillende soorten fruitsap, verse fruitsla, yoghurt, enfin, the works.
Er waren uiteraard ook cadeautjes:
– van Wolf een zelfgeschilderde en verniste ajuinpot, compleet mét ajuinen. En een tekstje, uiteraard.
– van Kobe een hele mooie brief, en een met onuitwisbare stift beschreven bordje met zelfgebakken koekjes.
– van Merel een beschilderde tegel, met complimenten van de crèche, en een beschilderd potje met een plantje in. Geen idee wat het zal worden, het staat op de vensterbank en krijgt water.
In de namiddag gingen we naar Ronse, voor taart. Nelly had uiteraard weer een gans legioen verwacht en daar ook taart voor voorzien, wat resulteerde in het feit dat ik de rest van de week nog taart zal eten, vermoed ik (op de foto staat de grote perentaart nog niet, en de snoeperderijen achteraf). Zo heel erg vind ik dat niet, tenzij dan voor de lijn…
En uiteraard waren er ook onze beide meisjes die samen speelden, en bleef Bo het middelpunt van de belangstelling.
En het is me nu eigenlijk pas opgevallen waar Merel die stralend blauwe ogen vandaan heeft…
Nog een foto vergeten, getrokken door Delphines moeder.
Tsja, veel valt daar eigenlijk niet over te zeggen: prachtige tuin van Delphines ouders. Aperitief met veel te veel lekkere hapjes buiten in de zon. Daarna lekkere menu binnen, terwijl de kinderen buiten speelden, een kamp bouwden en toen draken kwamen vragen om aan te vallen. Animatie voor de kinderen. Vuurwerk op Alexanders dessert. Mooie kleine meisjes. Nagenieten buiten in de zon. Alles wat zo’n feest moet hebben.
En tussendoor speelde ik fotograaf, onder andere met groepsportretten. Zoals eerder al gezegd: ik ben geen fotograaf, ik heb alleen een goed toestel.
Communiefeest van Alexander, het zoontje van mijn oudste broer.
(Eigenlijk ga ik hier nu onvervalste reclame maken, en da’s gewoon omdat ik zo enthousiast ben. Want de heren hebben hier niet om gevraagd, laat dat duidelijk zijn.)
Kent u het gevoel? U heeft zin om heerlijk te gaan eten, op topniveau, maar u heeft geen zin in al het gedoe errond? Eigenlijk zit u veel liever gewoon thuis met vrienden, maar dan staat u wel weer voortdurend in de keuken? Of u moet al een traiteur vragen, en da’s meestal niet het topniveau dat u wil?
Treur niet langer! Gastrodomica komt u redden!
Nee, even in alle ernst: dit is een ongelofelijk wijs concept, dat we nu met vrienden al een paar keer hebben toegepast. Gastrodomica, dat zijn twee heren die op topniveau in uw huis komen koken. Je hebt natuurlijk wel een minimum aan keuken nodig, maar voor de rest doen zij alles: ze brengen zelfs het servies mee, nemen de afwas dan ook weer mee naar huis, tot en met de vuilzak, en desnoods slaan ze zelfs een dweiltje in uw keuken.
De prijs is evenveel als in een restaurant (rond de 70 euro per persoon, zonder drank), maar je zit er wel in alle rust voor thuis in je eigen huis, kan rondlopen, zitten kletsen, de muziek opzetten die je zelf wil, en eigenlijk gewoon uw goesting doen. En je wordt op je wenken bediend. Je hebt op voorhand de keuze uit een paar menu’s, en die hebben we met ons achtkoppig gezelschap dan ook netjes unaniem gekozen.
De foto’s doen de gerechten geen eer aan, want ze zijn getrokken met de GSM, maar je krijgt een idee. Ik heb ook maar één van de hapjes getrokken, bij de rest heb ik daar niet aan gedacht.
hamburgertje van jonge duif, traag gegaard op lage temperatuur
Sint-Jacobsvruchten met hopscheuten en ridderzwammen.
Jonge duif met foie gras en salie.
Mango, sabayon, speculoosijs, en nog wel een paar dingen.
Geloof me, dit is een echte aanrader.
Als in: eerst op bezoek bij Barts familie, daarna bij de mijne.
Taart dus, bij de schoonouders, en de taart mocht er zijn!
En Barts metekindje Liv, dat in het begin altijd nog wat moet wennen, had na een tijdje ongelofelijk veel plezier om bovenop mij te klimmen. Ha ja, met een hoogzwangere mama is het soms moeilijk onnozel doen.
Wolf kreeg er trouwens ook heel speciaal nieuws: hij werd gevraagd om peter te worden van de nieuwe baby! Zodat het kind later op café kan gaan met zijn peters :-p Voorlopig is Bart dan nog wachtpeter…
Rond half vijf reden we door naar Zomergem, naar het verjaardagsfeestje van mijn metekindje Marie-Julie, die drie jaar werd. Ook daar was al taart genuttigd, maar wij kwamen toe voor de aperitief, en vooral voor de Breughelmaaltijd daarna. Uiteraard werd er gespeeld, onder andere ook met Marne, het dochtertje van mijn andere broer. Dat zal nog wat geven later, al die meisjes samen… De jongens hebben we overigens niet gezien of gehoord, die hebben de hele tijd boven gespeeld.
Tsja, mijn neefje Nand kan er uiteraard ook niet aan doen dat hij vier jaar werd vandaag, en dat dat moest gevierd worden – uiteraard.
Zodoende zaten wij nog maar eens met de familie allemaal samen, taart en andere snoeperijen te eten, en gezellig te kletsen, terwijl de kinderen bijzonder luidruchtig boven aan het spelen waren. En Wolf, die net terug was van scoutsweekend, zat erbij, keek er naar, en zombiede vrolijk verder.
Al bij al wel een fijne namiddag, toch wel.