Ondanks mijn krukken waren het twee drukke kerstdagen.
Gisteren was er eerst om elf uur de begrafenis van oma. De mis hebben we met zijn allen bijgewoond, daarna is Bart met Kobe en Merel meegegaan naar het kerkhof, maar heeft Wolf – hij was met mijn auto en mag alleen of met een van zijn vaste begeleiders rijden – me al meteen afgezet in Zomergem voor de maaltijd, waarna hij naar huis reed om verder te studeren.
Een klein half uur later kwam ook de rest van het volk toe, zo’n 70 personen, voor een walking dinner met zeer lekkere kleine broodjes en dessertjes, zodat iedereen kon doorgaan wanneer hij of zij dat wilde.
Het was na drie uur toen wij vertrokken, en thuis heb ik me echt in mijn zetel geploft en niet meer verroerd, tot we tegen een uur of zes de cadeautjes voor het gezin openden.
Wolf was zeer in zijn nopjes met zijn dartsbord, iets minder met zijn wetenschapskalender. Tsja. Kobe kreeg dan weer een echte gaming muis van Bart en een Pokémonspelletje voor de Switch van mij, en zat te glunderen. En Merel? Die werd verwend, zoals altijd: een grote artist potlodendoos, een reeks stickervellen, een embossing machientje én het boek dat ze al lang wilde en dat haar deed glunderen.
Bart kreeg een klein boekje van me en vooral ook de luxe-editie van Snow Crash die hij zelf op zijn wishlist had gezet. Zijn cadeautje van de kinderen komt nog.
En ik, ik kreeg zo’n knalpaars, superzacht dekentje met mouwen voor in de zetel (zoals op mijn wishlist) en een compleet onverwacht cadeautje van Bart: een reeks nanocaches, zo van die kleine magneetjes waarin een logrolletje zit, om zelf weg te gaan steken. Héérlijk!
Tegen zevenen waren we dan bij Jeroen en Delphine. Jeroen kon het natuurlijk niet laten om te lachen met de manier waarop ik zijn smalle trap op klom, maar bon. Verder werd het een aangename avond met fijne gesprekken en zeer lekker eten. Jammer dan ons pa er niet bij was, maar daar valt niet veel aan te doen. Hij kreeg in het ziekenhuis ook wel een kerstmaaltijd, maar het was niet meteen hetzelfde, denk ik dan.
Het was tegen één uur dat we thuis waren, maar dat was helemaal niet erg.
Tegen negen uur stonden we opnieuw op, ontbeten en ruimden nog een laatste beetje op, al stond de tafel al gedekt sinds gisteren.
En rond twaalf uur kwamen dan eerst Else met de kinderen toe, en quasi gelijktijdig Koen met Nelly. Bart had opnieuw eten besteld bij Ten Dauwe omdat dat vorig jaar zo goed was meegevallen, en ook dit jaar stelde het niet teleur.
Alleen kan Nelly niet lang meer stilzitten zonder hele diepe zuchten te slaken en dus waren ze tegen vier uur alweer weg. Jammer, maar het zorgde wel nog voor een fijne uitbuiknamiddag in alle rust.
En de afwas? Die deed Bart helemaal op zijn eentje, zo heeft hij het het liefst, zegt hij. En wie zijn wij om hem tegen te spreken?
