Geplaatst op

Rustig dagje

De voorbije dagen zijn eigenlijk bijzonder rustig geweest. Na het hectische (voor de kinderen dan toch) weekend waren ze wel aan een beetje rust toe. Zo is Kobe maandagnamiddag zelf komen vragen om in zijn bedje te gaan, en heeft hij bijna vier uur geslapen. Ook Wolf heeft zich bijzonder rustig gehouden: beetje spelen, beetje tv kijken, maar niks wilds.

Vanmiddag hadden de jongens me al flink geholpen bij het eten maken: ik heb hen een grote kom gehakt voorgezet, en een dik kwartier later had ik een bord vol bolletjes 🙂 Gemakkelijk, zeg! Moest ik alleen nog de saus maken en de bolletjes en de spaghetti koken. En zij vonden het zalig dat ze konden helpen.

Voor mezelf was het ook rustig: de was en de plas doen, beetje WoW spelen, boodschappen doen, de fiets ophalen en die van Bart binnenbrengen, dat soort dingen.

Wellicht was het daardoor dat Kobe, toen ik vanmiddag de kinderen ging afzetten bij mijn ma, compleet door het dolle heen was. Hij had zijn speelcomputertje mee, zette een liedje op, en begon te ‘breakdancen’, enfin, toch de interpretatie door een driejarige daarvan. Mijn ma wist niet wat ze zag, maar ik moest toch ook lachen. Verder had hij energie voor tien.

In ieder geval was het een heel fijn idee van mijn ma om hen een nachtje te laten logeren: zij hadden alweer een dag iets te doen (niet dat ze zich al echt verveeld hebben, maar toch) en Bart en ik konden naar de film: Inception.

Er is al veel gezegd rond die film, en ik ga daar niks aan toevoegen, maar wel dat ik het echt wel een goeie film vond. Een avond welbesteed dus.

Geplaatst op

Nog meer bloemen

Ja ik weet het, ik post hier nogal vaak bloemen, maar ik zie dat dan ook bijzonder graag.

Zo had ik vorige week voor 2,19 euro een bosje kortstelige gele rozen gekocht in de Aldi, en die dan in een hele mooie… euhm, hoe noem je zo’n ding? Gemaakt uit ijzerdraad en dunne wilgentenen, lijkt het wel. Ik heb het ooit gekregen in een prachtig boeket van mijn schoonzusje, en daarna gehouden. En geef toe, dat ziet er toch veel mooier uit dan gewoon de rozen op zich?

roosjes

En dan kreeg ik op Kobes verjaardag nog een boeket prachtige lange rozerode gladiolen. Gelukkig had ik een lange lange vaas staan 🙂

gladiolen

Geplaatst op

Bloemen

Ik kan het niet laten, I know, maar ik hou echt wel van bloemen, en vooral dan degene die in mijn tuin staan.

Ik heb vorige week het kleine tuintje aan mijn bureau nog eens volledig in orde gezet, en ik vind de campanula die ik er een paar jaar geleden heb gezet, en die elk jaar netjes terugkomt, gewoon prachtig! De kleur, de vorm van de bloemen… Mmm!

campanula

Geplaatst op

Brunch

Een gezellige middag gehad, vandaag. We waren door Bjorn van Ideekids uitgenodigd voor een brunch in het Zuidpark, waar zij de hele Gentse Feesten een kinderspeeldorp op poten hadden gezet.

Ik moet toegeven, de brunch was serieus de moeite, met allerlei soorten quiche, hapjes, kleine hamburgertjes voor de kinderen… A volonté, net als de drank 🙂 Ik miste alleen nog iets dessertigs… We zaten ook in goed gezelschap: mijn neef Sepp met zijn vrouw Sofie en de kinderen, en dan nog San met de kinderen.

Om één uur was er een soortement goochelshow voor de kinderen (waarin Wolf mocht figureren), en verder waren er alle mogelijke speeltoestanden, waaronder uiteraard vooral de springkastelen bijzonder populair waren bij die van ons.

brunch1

brunch2

brunch3

springkasteel

Rond half drie zijn we nochtans doorgegaan: Kobe was hondemoe en had het lastig, en voor ons was het intussen ook welletjes.

Bedankt, Bjorn!

Geplaatst op

Zalig weekend

Ik weet niet hoe het bij u zat, maar wij hebben een zalig weekend achter de rug. Zo zalig, met zo’n vakantiegevoel, dat we zelfs geen zin hadden om naar de Gentse Feesten te trekken.

Eigenlijk hebben we niks gedaan, behalve de was, eten koken, beetje opruimen, spelen met de kinderen, op de iPad…

iPad

Of toch, Bart heeft vandaag de rest van de haag geschoren, we hebben samen de tuin in orde gezet en opgeruimd, en ik ben gaan fietsen met de kinderen.

Maar verder? Niks, noppes, nada, niente, tipota!

Er is in hangmatten gelegen (en eruit gedonderd):

Wolfhangmat

Kobehangmat

sameninhangmat

er is onder hangmatten gelegen:

hondonderhangmatµ

er zijn bellen geblazen:

bellen

en we hebben buiten gegeten, op initiatief van Bart, al heeft hij daar een hekel aan.

En nog een laatste foto, gewoon omdat er niet veel zo schattig is als een hoop knuffelbeesten aan de wasdraad:

beestjes

Geplaatst op

Tarte Tatin

Vorige week was Bart thuisgekomen met de overschot van de fruitmand van kantoor. Daardoor zat ik plots met stapels grote appels, die niet meer zo fris waren om zo op te eten, maar wel perfect om ergens in te draaien.

Gisteren heb ik van de winkel een pakje bladerdeeg meegenomen, en vandaag heb ik me dus aan een Tarte Tatin gewaagd. Ik heb hier en daar eens rondgekeken voor wat recepten, en uiteindelijk gewoon mijn goesting gedaan :-p Ze was bijzonder lekker, maar de karamel mocht krokant geweest zijn. De volgende keer daar toch eens wat aan doen.

Ingrediënten:

– een hoop appels ad libitum
– boter, minstens 100 gr.
– bruine suiker, ook 100 gr.
– bladerdeeg
Zorg ook voor een stevige vorm die diep genoeg is, eventueel een pan die in de oven mag.

tatin1

– Smelt de boter in de opwarmende oven (180°) of in de microgolf. Doe er daarna de suiker bij, en zet dit in de oven, bij voorkeur rechtstreeks op de onderkant.

tatin2

De volgende keer ga ik dat mengsel echt lang laten staan, totdat het begint te karamelliseren, ofwel in een pan doen en echt op het vuur zetten, zoals Michel het doet.

Schik er daarna de in partjes sneden appels in, en vul de gaatjes links en rechts met de overschot van je appels. Zet dat minstens een kwartier in de oven, tot je appels lichtjes bruin beginnen worden. Ook nu heb ik het rechtstreeks in de oven gezet, zonder rooster.

Tatin3

Drapeer er daarna je bladerdeeg over. Tip: laat het niet, zoals bij andere bereidingen, eerst even uit je koelkast liggen: zodra ik het deeg op de hete appels gelegd had, wilde het niet meer van het papier en heb ik serieus staan prutsen. Dus ofwel eerst van het papier, ofwel bijzonder snel zijn :-p

tatin4

Zet het daarna in de oven voor minstens een kwartier, tot je deeg mooi goudbruin ziet. Laat daarna even afkoelen (maar blijkbaar niet te lang of het zou vastzitten).

tatin5

Leg er een groot bord over, en keer in een flukse beweging om. Pas op, er kan karamel uitlopen, en die kan heet zijn!

Dien op terwijl het nog warm is, bij voorkeur met een bolletje ijs.

tatin6

Smakelijk! (En let maar niet op de calorieën :-p)

Geplaatst op

Neptunus

Voor de Gentenaars onder u die het Gentse openluchtzwembad Neptunus nog niet kennen: shame on you!

Voor ons is het bijzonder praktisch, het ligt op amper een kilometer van hier. Omdat ze ons zowat de warmste dag van het jaar voorspelden, leek het me wel wat. Oorspronkelijk ging ik met ons ma en de kinderen naar de Blaarmeersen gaan, maar zij zit met een wondje aan haar scheenbeen dat maar niet wil genezen en ontstoken is, en ze gaat dus liever niet in het water. Volkomen begrijpelijk, overigens. De Blaarmeersen zag ik niet zitten met de kinderen op mijn eentje, maar het zwembad hier wel, omdat er ook kleedhokjes en zo zijn, en ik vooral op een paar minuten weer thuis sta. Ik belde even naar mijn ma, en zij had eigenlijk wel zin om mee te gaan, en mijn pa ook, maar dan ietsje later, als de ergste hitte voorbij was.

Zo kwamen we netjes tegen tien over vijf aan aan het zwembad, en ik had de indruk dat het maar goed ook was, dat we zo laat waren: er gingen ganse drommen mensen naar huis, en nóg was het er behoorlijk druk.

We zochten een plekje niet ver van het kinderzwembad, en ik begon te smeren. Zodra de kinderen klaar waren, zei ik dat ze al naar het water mochten, verwachtende dat ze naar de ondiepe kant zouden gaan, en oma en opa dat in de gaten zouden houden. Zelf begon ik mijn armen en schouders ook wat in te smeren. Een paar seconden later hoorde ik Wolf roepen, en ik rukte me om: de kinderen waren meteen van de glijbaan gegaan, waar Kobe net niet meer kon staan, en die was dus kopje onder. Ik heb alles laten vallen (letterlijk, merkte ik later) en ben naar het water gespurt, waar Wolf zijn broer al boven water had gevist. Kobe was verschoten en nogal aan het sputteren, maar er was geen enkel probleem, en een paar tellen later zat hij met oma in het ondiepe te spelen. Mijn hart!

Al bij al is het een hele fijne namiddag geworden, met enthousiaste kinderen, een opa die vrolijk heeft meegezwommen en gespeeld, en een oma die het toch niet kon laten om geregeld het water in te gaan. En ik, ik heb genoten van het gezelschap en de verkoeling van het water.

Geplaatst op

Zwembadpret

Deze voormiddag om half twaalf was ik EINDELIJK klaar met verbeteren, en dat heb ik gevierd door snelsnel naar de Brico te rijden en een elektrisch luchtpompje te kopen. Op zich een luxeartikel, vind ik, maar ik zag het écht niet zitten om een uur lang te staan pompen als een zot om het zwembadje op te blazen.

Want geef toe, het is toch prachtig zwembadjesweer? En aangezien ik een tijdje terug een nieuw zwembadje had gekocht en het woensdag was, leek het me ideaal.

Ik ben de kinderen gaan ophalen, heb en passant nog een vriendje uitgenodigd om te komen spelen, en heb daarna in amper een dikke vijf minuten het zwembad opgezet. De kinderen straalden 🙂 Man, dat pompje is zijn 25 euro waard!

Ze hebben er quasi de hele namiddag in rondgeplonst, Kobe had geen zin om te slapen, en dat het water nog ijskoud was, kon hen duidelijk niet deren.

Ik vind het trouwens nog best een mooi ding ook. Handig ook, je ziet ze ook nog als ze neerzitten.

zwembad1.

zwembad2

En ik? Ik heb in de hangmat gelegen, koffie gedronken met de mama van het vriendje, en eigenlijk niet veel poot uitgestoken. Ik vond dat ik dat eens verdiend had.

Geplaatst op

Eenentwintig

Deze avond waren Bart en ik uitgenodigd bij goeie vrienden van ons. We zien elkaar veel te weinig, maar we hebben dan elk ook een druk leven, en weinig tijd voor sociale contacten. Jammer eigenlijk, dat merk ik telkens weer.

Gwen en Erik zijn studiegenoten van me, we hebben samen de unief doorsparteld (al is dat adjectief niet correct wat Erik betreft), en zijn altijd goeie vrienden gebleven. Zij was mijn getuige, ik was de hare. Onze levens zijn eigenlijk ook vrij gelijklopend: met een jaar verschil getrouwd, ongeveer tegelijk een huis gekocht, en dan aan kinderen (willen) beginnen.We droomden ervan om samen in 1997 zwanger te zijn.

Zij hadden meer geluk dan wij: in 99 werd Leander geboren, en stelden wij vast dat IVF voor ons de enige oplossing ging zijn. Na Leander ging het voor hen echter ook bepaald minder vlot, zodat ze uiteindelijk Ernest hebben geadopteerd, een jaartje ouder dan onze Wolf. Twee jaar geleden kwam daar voor hen ook nog Elly bij, toen Kobe al een jaartje was.

En dat was dat, dachten we allebei. Een mooi gezin, met de nodige drukte, heen-en-weergerij op woensdag en zaterdag, en weinig tijd voor de vrienden. Al het babygerief netjes doorgegeven, de kamers mooi gepland, en de opluchting bijna van de pampers af te zijn.

En toen werd ik onverwacht zwanger. Totaal onverwacht en verrassend, maar niet onwelkom. En toen belde ik naar haar, vertelde ik het nieuws, en bleef het een tijdje stil aan de andere kant van de lijn. Pure verrassing. En toen bleek ook zij groot nieuws te hebben: jawel, ook al was de kans op kinderen bij hen even astronomisch klein als bij ons, ook zij bleek zwanger. En bleef het even stil aan mijn kant van de lijn.

Deze avond zaten we dan bij hen thuis aan tafel. Ze zijn in december verhuisd, en we hadden het huis nog niet eens gezien. Eerst nog even op hun effen laten komen, en toen voelden we ons allebei veel te mottig om nog mensen te zien. Het huis is prachtig, overigens, ik zou er zó kunnen wonen.

Het fijne was, dat we elkaar misschien al een half jaar niet gezien hadden, maar dat dat niks uitmaakte. Oude vertrouwde vrienden, noemde Bart het. We praatten als vanouds, met discussies en plagerijen, en vooral een groot begrip van en voor elkaar. Met een gedeeld verleden, en dus niks uit te leggen.

Plots realiseerde ik me dat we elkaar al eenentwintig jaar kenden. En dat dat eigenlijk verdomde lang is, en meer dan de helft van ons leven.

Ik hoop dat we er minstens nog evenveel jaar in vriendschap kunnen bijdoen. Want zo’n goeie vrienden, al zie je ze maar af en toe, zijn goud waard. Dat heb ik vanavond maar al te goed beseft.

Geplaatst op

Chocoladekoekjes

Wat doe je op een regenachtige zondagnamiddag met een bijna-driejarige met een passie voor eten en de attention-span van een sprinkhaan? Juist, je maakt koekjes op een bijzonder snelle manier.

Ik geef toe, normaal zou ik mijn deeg en alles compleet zelf maken, al was het maar uit culinair eergevoel, maar daar heeft zo’n kind geen boodschap aan, want dat duurt veel te lang. Maar nu vond ik zo’n pakje van Maizena wel eens het proberen waard. 3 minuten, staat er op het pakje, en da’s eigenlijk niet gelogen. Met een peuter mag je die tijd verdubbelen, maar 6 minuten is nog niks natuurlijk.

Je trekt het pakje open, giet de inhoud in een kom, roert er een ei door, kneedt een minuutje met je handen, vormt 16 bolletjes die je platduwt op een bakplaat, en schuift het geheel voor 8 minuten in de oven. Als je je kind laat roeren en daarna de bolletjes laat platduwen, is die de koning te rijk.

koekjes1

Zeker als hij dan, als de koekjes wat afgekoeld zijn, ze in een koekjesdoos mag leggen.

koekjes2

Iets later zit je dan samen aan tafel, met nog lauwe koekjes, een grote beker zelfgemaakte aardbeienmilkshake (ah ja, je moet toch iets doen terwijl de koekjes afkoelen en je de kleinste niet alleen durft laten bij die hete bakplaat) en een kom gesneden meloen. Geloof me, zijn gezichtje is goud waard!