Sprekercadeau’s

Ik heb het al een paar keer eerder over de ‘sprekerscadeau‘s’ gehad, en ik blijf erbij: een persoonlijk cadeau is zoveel leuker!

Uiteraard zijn er mensen die vaak en veel champagne drinken, en die zal je daar wellicht dan ook wel een plezier mee doen, maar noch Bart noch ik zijn fans van champagne – ik drink eigenlijk al helemaal geen alcohol. Wij hebben hier dan ook een aparte plek in de berging voor ‘doorgeefflessen’. Want Bart gaat echt geregeld spreken, en voor commerciële dingen vraagt hij uiteraard gewoon een betaling, maar andere dingen doet hij dan voor niks. En zo’n fles met een strikje rond is echt onpersoonlijk.

Ik heb echter de indruk dat ze hem de laatste tijd geregeld vragen: “En, waarmee doen we u dan een plezier?” en dat hij dan antwoordt: “Iets voor mijn vrouw”. Want de laatste weken heb ik al heerlijke dingen gekregen, wanneer hij dan rond een uur of elf ’s avonds doodop thuis komt.

Half februari was er de Battle of Talents, en had Bart heerlijke chocolade mee. pralines, en zelfs een flesje chocoladelikeur.

IMG_7932

IMG_7933

Een paar dagen later was er iets anders, en kreeg hij een mand vol Gentse streekproducten.

IMG_7944

En een paar dagen geleden – ik dacht voor Talent in Motion – hadden ze bijzonder goed geluisterd, en waren ze precies wel héél dankbaar. Bart kwam namelijk thuis met een grote zak en een prachtige bos bloemen.

IMG_8239

En de zak? Die was zonder meer ‘wauw’: drie dozen van Neuhaus:

IMG_8237

IMG_8238

Vooral de Irrésistibles zijn écht onweerstaanbaar, en de designerpralines zijn… speciaal, maar ongelofelijk lekker. En die doos van die ontwerperspralines alleen al, magnifiek. Ik denk dat de verpakking alleen al meer kost dan een gemiddelde doos pralines, maar ik ga er niet wakker van liggen: ze zijn fantastisch! Zo elke avond snoep ik er een of twee van, en ik weet nu al dat ik het jammer ga vinden als ze op zijn.

Bedankt, lieve mensen!

Nog maar eens Blaarmeersen

Ik beloof het, ik ga niet elke keer dat ik met Merel tijdens de rugbytraining naar de speeltuin ga, mijn fototoestel meenemen. Maar vandaag was dat dus wel nog eens het geval, en dit zijn de foto’s.

Aan de Leiearm die net naast de Blaarmeersen loopt.

IMG_8193

 

Merel wou per se met haar vlechtjes op de foto.

IMG_8192

En dit zou bijna kunnen dienen als een communiefoto…

 

IMG_8195

Intussen was het al iets frisser geworden, en had ze haar jasje aan.

IMG_8199

Maar ik hoef gelukkig haar handje niet vast te houden bij het spelen: ik kan zitten lezen.

IMG_8204

Tegen half zeven gingen we naar het water, om daar op het boordje onze boterhammen op te eten. Er kwam een eendenkoppel aangelopen, die dat blijkbaar kennen. Hij hield gereserveerd afstand, maar zij had blijkbaar honger, en kwam de broodkorstjes uit mijn handen eten. Grappig gevoel, overigens, zo’n snavel aan je vingers.

IMG_8209

IMG_8208

IMG_8215

IMG_8216

Daarna moest er duidelijk verder gespeeld worden.

IMG_8217

 

En toen ging langzaam de zon onder, en werd het donker. Met een klein kwebbelend meisje aan mijn hand.

IMG_8220

Meer hoeft dat niet te zijn.

Op sommige dagen is het meer dan genoeg dat je vakantie hebt, de kinderen lief zijn, er een goeie vriendin op bezoek komt, er tulpen zijn, en goeie koffie. En een opgeruimd huis, Bartspaghetti, en de geur van vers bakkend brood. Meer hoeft dat echt niet te zijn.

 

 

Lentegevoel

Vandaag zorgde onzeglijk, ontegensprekelijk voor een lentegevoel: heerlijke zonneschijn, en als je goed kijkt, hier en daar de bloemen die al schieten. De jongens hebben zowaar buiten gespeeld, en mocht mijn rug niet zo vervelend doen, we waren gaan wandelen.

IMG_7907

De japonica staat al in bloei,

IMG_7909

de lucht was van een prachtig staalblauw

IMG_7910

en de was hing vrolijk te wapperen.

Dat die lente maar snel komt, of het nu winter geweest is of niet!

Ontbijt

Een paar weken geleden hadden we een uitgebreide ontbijtmand hier ten huize. Cadeautje van de KBC, die ons een Vivabox had opgestuurd: een grote doos met een klein flesje champagne, twee glazen, en een bon. We konden kiezen tussen een ontbijtmand, een fruitmand, iets met wijnproeven, en nog een paar dingen. Het werd dus het ontbijt, geleverd op zondag. Wolf heeft ze in ontvangst genomen, en meteen ook als verrassing voor ons de tafel gezet. Ik heb dus geen foto van de mand op zich, maar wel van de gedekte tafel. Met veel dank aan Wolf, het is zalig beneden komen zo!

365-000

En dat was overigens meer dan in orde:

– 2 croissants
– 2 andere koffiekoeken
– 2 pistolets
– 2 piccolo’s
– 2 toasten belegd met gerookte zalm
– schotel vleeswaren
– schotel kazen
– choco en confituur
– boter
– een appel en een appelsien
– 2 yoghurtjes
– 2 flesjes fruitsap
– 2 zakjes Nescafé cappucino
– 2 theezakjes
– een doosje pralines

Meer dan genoeg voor ons vijven, eigenlijk. Dik in orde. Merci KBC!

En de rieten mand? Die werd meteen ingepikt door Merel als poppenbedje.

Meevallers

Ik dacht dat ik dit jaar aan de solden ging kunnen ontsnappen (woensdag was ik, komende van de Mobistarwinkel in de Veldstraat, nog snel in de H&M binnengelopen, en had een groene broek en een Darth Vader t-shirt meegenomen voor Wolf, en een paarsgestreept kleedje voor Merel met bijpassende broekkousen, maar dat was eerder allemaal per ongeluk) maar Wolf wist me te melden dat zijn rugbyschoenen zo goed als te klein waren.

Juist ja.

Ik zorgde dat het eten al klaar was tegen dat zijn muziekles om half elf afgelopen was, en reed met hem en Kobe naar Oostakker. Compleet verstrooid nam ik de verkeerde afslag en verzeilde in Destelbergen, alwaar ook een Brantano bleek te zijn. Wij naar binnen, en het eerste paar dat ik in mijn handen nam, was meteen prijs: plastieken ronde studs, en 50% korting, dus nog 20 euro. Omdat ik per 25 euro nog 5 euro korting heb (Visa-actie) nam ik er nog een set van vijf paar kousen voor Wolf bij, voor tien euro. En toen mocht Kobe aan de kassa nog eens rollen met een dobbelsteen, en kregen we nog 20% korting erbovenop. Resultaat: iets van een 22 euro voor rugbyschoenen van Puma, vijf paar kousen en een ijskrabbertje. Goed gereden!

We reden toch nog door naar Lochristi, omdat de jongens elk nog een aantal bons hadden van Dreamland die ze gekregen hadden voor hun verjaardag. Ze wilden die graag opdoen aan Skylanders, en, als we ze vonden, Beanz. Bleek er net nog een actie te zijn in de Dreamland waarbij ze gratis een extra driepak Skylanders kregen ter waarde van 25 euro. Het was net het laatste, maar helaas hadden we hem al. Geen nood, we gingen die wel met iemand kunnen ruilen, dacht ik. En toen liep ik Lies tegen het lijf, de mama van Milan, een van Wolfs beste vrienden. Die hadden ook zo’n gratis pak dubbel, en dat bleek net het andere van de twee te zijn! Onze jongens sprongen een gat in de lucht!

Al bij al een pak meevallers dus: geen vijf winkels moeten aflopen voor de juiste schoenen, en een onverwacht Skylanderscadeautje. Mooi mooi mooi.

Vrienden

Eigenlijk was het, achteraf gezien, een beetje overmoedig van me. Maar ik had er eerlijk gezegd geen idee van dat de “eindfase” van onze verbouwingen zo’n impact op me zouden hebben. En eigenlijk was het ook de bedoeling dat het “af” was op 15 december, met nog een week extra voor kleinigheden.

Vanavond zijn er namelijk zes vrienden van ons komen eten. Het lag al ongeveer drie maanden vast, met moeilijke agenda’s en ploegenwerk en zo. Tot gisteren zijn ze nog vrij intensief aan het sleutelen geweest aan de keuken, en ook vandaag zijn er nog dingen in het honderd gelopen. Zoals een afvoerprobleem, waardoor het water van de afwas plotseling in de schuiven liep, en verder op de grond. De loodgieter komt morgenvoormiddag kijken. Oh, en het feit dat de deur van de nieuwe ijskast weer los is gekomen, waardoor we die eigenlijk niet kunnen gebruiken. Goed bezig.

Maar bon, vrienden dus. Waarvan ik de meesten al veel te lang niet meer gezien had, en die ik dus al lang weer eens wilde verwennen.

Bart zorgde voor een plethora aan hapjes, zodat er geen voorgerecht meer nodig was. Zelf had ik een enorme ketel lamsvlees met acht groenten klaargemaakt, en daar is duchtig van gegeten. En als nagerecht was er een recept van Sofie Dumon, een ‘verrassingspotje‘. Eigenlijk is het heel simpel: peer met chocolade in een vuurvast potje, afdekken met bladerdeeg, en vijftien minuten in de oven. Daar had ik ook versgedraaid vanille-ijs bij gemaakt: netjes getimed zodat het ijs klaar was tegen dat het desserttijd was, en dus ongelofelijk smeuïg.

Op die manier hoefde ik nauwelijks in de keuken te staan, alleen af en toe eens te gaan kijken, dingen op te warmen, of in de oven te schuiven. En had ik ook in de namiddag alle tijd om aan het nieuwe inductievuur en de nieuwe kookpotten te wennen.

Het werd een bijzonder gezellige avond, met geanimeerde gesprekken. En de wetenschap dat ik, ook al zie ik hen niet vaak, toch echt wel fijne vrienden heb.

Dank u, jongens!