Eigenlijk heb ik niks toe te voegen aan mijn post uit mei eerder dit jaar. Alleen dat we alweer een episode verder zijn, en ik me nog steeds evenveel amuseer.
Ik ga genieten, dit weekend!
Ankoria
Eindelijk is het gelukt: ik heb mijn Wolf ook aan het larpen gekregen! (Voor wie niet weet wat larp is: kijk hier). Hij was al langer gefascineerd door mijn kostuums en verhalen, en nu kon hij eindelijk zelf eens ondervinden wat het was.
Sinds een paar jaar is er namelijk een kinderlarp voor kinderen van zes tot twaalf. Vorige keer waren we al bezet de bewuste dag, maar deze keer lukte het wel, en hij had er al weken naar uitgekeken! Tegen tien uur stonden we in Geel, en liep het vol met wild enthousiaste kinderen. Het systeem was schitterend in zijn eenvoud, en vroeg nauwelijks uitleg. Wolf had gekozen om magiër te zijn, maar liep al vlug met twee zwaarden in zijn handen, en stormde bij elk gevecht in de voorste linie op de slechterik af. Hij strààlde. Alleen jammer dat het geregeld begon te gieten: het terrein was één grote modderpoel, en zelf waren de kinderen bij momenten doornat.
Ach ja, ze vonden het blijkbaar niet erg: toen het rond half acht gedaan was, heb ik hem verse droge kleren aangetrokken, en zijn we naar huis gereden. Rond half tien nam hij een hete hete douche, trok zijn pyama aan, en was binnen de paar seconden in slaap.
Wedden dat hij het er nog wekenlang over heeft? Hij zei nu al, vlak voor ik hem instopte: “Mama? Wanneer mag ik terug naar Ankoria?”
Brunch
Wij, he, wij zijn vanmiddag gaan brunchen op de coolste plek in Gent!
Eind april had ik er al voor Gentblogt mogen gaan eten met het gezin, en dat was ons toen gigantisch goed bevallen. We waren toen al van plan om dat tijdens de zomer eens te herhalen, maar toen hadden we een rotzomer (sorry Frank, gij moogt beweren wat ge wilt, dit was géén fijne zomer!) en is het er dus niet van gekomen.
En toen zei Bart gisteren plots: “Zeg, willen we morgen gaan brunchen met zijn allen in het Korenhuis?” Ik moest er geen seconde over nadenken, en dus zaten wij vandaag 2 oktober tegen half twaalf aan een tafeltje op de Korenlei. Onder een grote parasol, want het was verdorie te warm om in de zon te blijven zitten! De jongens zijn volop voor ontbijtkoekjes en daarna de chocoladefontein gegaan, Bart en ik hebben het iets traditioneler aangepakt: koud voorgerecht, warm hoofdgerecht, en dessertbuffet.
Ik heb me laten gaan in de garnalen, de gerookte zalm en heilbot, een paar sushi, de parmaham, dat soort dingen. Bart zat te glunderen boven een bordje kraakverse sushi. Daarna heb ik een portie stevig gekruide wok binnengespeeld, om dan over te gaan tot het buffet. Man man man, voor dat buffet alleen al zou je er gaan! Diverse soorten taartjes, de crème brûlée, maar vooral ook de chocomoussedingetjes: een omhulseltje van witte chocolade, opgevuld met mousse. Wow.
En dat allemaal terwijl je kijkt naar de bootjes op het water, en de toeristen watertandend naar je bord kijken.
Of zoals Bart het zei: “Je hoeft niet rijk te zijn om je rijk te voelen.” Wel, vandaag kon zelfs de sjeik van Saoudi-Arabië er een puntje aan zuigen!
Zwembadje
Dat weer, dat is toch onvoorstelbaar? Ik geniet er gigantisch van, en ik niet alleen!
Wolf kwam vandaag vragen of ik soms het zwembad wilde opzetten. Niet dat het zo gigantisch groot is, maar er kruipt toch behoorlijk wat water in, en vooral: het koelt enorm snel af ’s nachts, het is per slot van rekening eigenlijk herfst… De ganse zomer is het niet buiten geraakt: het is nooit lang genoeg warm geweest en gebleven, helaas.
Maar toen viel mijn euro: ik had nog een klein miniplonsbadje staan! Ik ben in de puinhoop die mijn garage is, gedoken, en heb wonder boven wonder dat zwembadje teruggevonden.
De jongens hebben er toch wel een paar uur in gespeeld. In de late namiddag kwam mijn nicht nog langs met haar twee meisjes, en ook die hebben er in zitten plonzen, terwijl wij in onze bikini in de zon lagen te genieten van de warmte.
Heerlijk, toch?
Fantastische woensdag
Deze morgen kroop Kobe bij me onder de dekens, en klaagde dat hij keelpijn had. Hij was hangerig en huilerig, en omdat ik op woensdag niet naar school moet, mocht hij van mij thuisblijven. Hij straalde bij het idee alleen al, en heeft de hele voormiddag ongelofelijk mooi zitten spelen, voornamelijk op zijn kamer, terwijl ik aan mijn PC zat te werken. Af en toe kwam hij naar beneden: “Mama, mag ik het Spidermanpak aandoen?” Dat was hem karrevrachten te groot, maar hij glunderde. Een beetje later kwam hij naar beneden met een piratenhoed en ooglap, en een indianenbroek: hij had duidelijk de verkleedkoffer ontdekt.
Wolf moest daarom voor de eerste keer alleen te voet naar huis komen. Het is nog geen kilometer, we doen de weg altijd per fiets, en het eerste stuk doen ze samen onder begeleiding in een rij, zodat hij ook nergens een drukke baan over moet. En toen was het kwart over twaalf, en prutste ik wat aan Kobes fietsje, zodat ik hem zou zien afkomen. En zag ik de buurjongens aankomen, maar geen Wolf. Hmm. Toen ik hen aansprak, hadden ze Wolf helemaal niet gezien. Paniek! Ik belde naar school, en daar gingen ze even kijken of hij toevallig toch in de opvang was gebleven. Terwijl ik zenuwachtig met de telefoon rondliep, hoorde ik plots de garagedeur: Wolf! Met de opmerking: “Ja mama, moet je nu wat weten? Die rij ging tot aan de kerk, en ik moest dus helemaal langs een andere weg naar huis komen!” Hij wist dus niet dat er twee rijen waren, die elk een andere kant uitgingen. Gelukkig kent hij de buurt vrij goed en kon hij dus zijn weg probleemloos vinden. Amai mijn hart!
Maar verder hebben we enorm genoten van het heerlijke weer: ze hebben de hele tijd buiten gespeeld, terwijl ik was ophing, het gras afreed, struiken en bomen snoeide, het compostvat opstartte, brood bakte, ijsjes uitdeelde, stronken afzaagde en de schommel verzette. Yup, onze zware houten schommel, samen met de jongens, compleet op een andere plaats. Ik heb er wel eerst de glijbaan afgevezen, dat scheelde al een pak qua gewicht.
En toen bleek meteen weer wat een grenzeloze fantasie kinderen toch hebben: de neerliggende glijbaan werd dadelijk Langhors, het hele lange paard uit Pluk van de Petteflet (die ik nu aan het voorlezen ben ’s avonds). De touwen van het kapotte schommeltje waren dan de teugels, en Kobe was de majoor en Wolf de adjudant.
Zalig toch?
Romeinen en Bataven
Ik heb lang getwijfeld door het slechte weer, maar rond een uur of drie heb ik dan toch de koe bij de horens gevat, en ben ik met de jongens naar Velzeke gereden.
Het Provinciaal Archeologisch Museum daar deed namelijk een speciale dag in het kader van Openmonumentendag, zoals elk jaar.
Er was een Romeins kamp, compleet met aarden omwalling met houten staken, zo authentiek mogelijke tenten (lees: aan elkaar genaaide lappen leer),
een glasoven, een pottenbakkersoven, een rookoven en een bakkersoven, allemaal in volle werking, machtig om te zien. Daarnaast was er dan een Gallisch kamp, uiteraard ook met tenten, maar waar ook mensen de nodige ambachten zoals wol spinnen of lederen schoenen naaien aan het uitoefenen waren. Knap.
Het hoogtepunt was echter de veldslag tussen beiden. De Romeinen hadden hulptroepen (auxilia) gelicht bij de Bataven, en dus marcheerden er een paar Romeinen richting het Gallische kamp, en keerden ze terug met wat Bataven in de rangen. Later wilden ze nog meer krijgers, en toen de Bataven daar niet op ingingen, ontvoerden de Romeinen een aantal van hen, en keerden terug naar hun kamp. Bij de Bataven brak er opstand uit, en met zo’n man of vijventwintig trokken ze naar het Romeinse kamp,
waar de Bataafse hulptroepen al snel overliepen en het kamp dus onder de voet werd gelopen. En er prompt verse Romeinse troepen verschenen, zo’n dertigtal soldaten die aanvielen.
Resultaat: nederlaag voor de Bataven, en een hoop dooien. En een ganse groep door- en doornatte mensen, zoals te zien op de foto’s. De laatste zijn dan ook niet meer zo scherp wegens getrokken in de striemende regen.
Op het einde lieten ze dan ook nog twee Romeinse ruiters vechten tegen twee Gallische ruiters, ook fijn om zien.
De jongens, vooral Wolf, vonden het prachtig! We hebben de ‘show’ gezien om vier uur, en nog eens om vijf uur. Toen is het echter ongelofelijk hard beginnen gieten, en ondanks de regenjasjes en de grote paraplu waren we doorweekt. De jongens wilden echter nog niet naar huis, het was er veel te leuk. We zijn dan maar nog even het museum zelf binnengelopen, hebben nog eventjes in het Gallische kamp rondgehangen bij Anthony (een vriend van me die aan reenactment doet), maar toen Kobe effenaf begon te klappertanden, vond ik het welletjes.
Aan de auto heb ik het ventje zijn kleren uitgestroopt tot op zijn onderbroekje – zelfs zijn Tshirt en kousen waren goed nat – en heb ik hem zijn lekker warme en vooral droge gilet (die nog in de auto lag) aangetrokken. Wolf idem overigens. Gelukkig heeft de auto een goeie verwarming, en hadden ze het niet lang koud meer. Thuis heb ik ze allebei in een goed hete douche gedropt, en waren ze snel weer door en door warm. En Wolf maar uitleggen tegen zijn papa over het kampement en de signa en de signiferi en het bronzen Gallische wolfhangertje dat hij gekregen had enzoverder.
Maar weet je, ondanks die regen vonden ze het een ronduit fantastische namiddag. Ik moet dat duidelijk meer doen met hen.
Olijf
Vrijdagavond moesten Bart en ik naar een klein feestje. Bart zit nl. in de stuurgroep Unizo Meetjesland, en er was daar iemand die eruit stapte, en een afscheidsfeestje gaf bij haar thuis.
Man, die wonen mooi in Lochristi! Enfin, Hijfte, maar da’s hetzelfde. Ze hebben een plantenkwekerij met een speciale niche: zij leveren quasi enkel aan plantenverhuurbedrijven, die planten voorzien en onderhouden in grote bedrijven. Daarnaast hebben ze een nog veel wijzere niche gevonden: ze leveren de planten voor de filmsets van grote blockbusters als die hier ergens in Europa opnemen. Zo hebben ze een varenbos gecreëerd voor Narnia: Prince Caspian, en een hoop lianen en mos voorzien voor de vierde van de Pirates of the Carribean, en nog wel zo’n paar. Ik vind dat dus ongelofelijk wijs he!
Ik heb een hele tijd met de eigenaar staan praten, en ben eigenlijk wel een pak wijzer geworden over een hoop plantgerelateerde dingen. En ik heb in zijn serres prachtige planten gezien: druivelaars van 80 jaar oud, bijvoorbeeld. Of van die zalige oude knoestige olijfbomen, waaronder enkele van meer dan 200 jaar oud. In Spanje hebben die baan moeten ruimen voor appartementen, en gelukkig worden die dan niet gewoon omgehakt, maar uitgegraven en verkocht. Toen hij merkte hoe wijs ik die olijfbomen wel vond, heeft hij me een kleintje cadeau gedaan. Nog 199 jaar te gaan vooraleer hij even krom en knoestig is, maar ne mens moet klein beginnen, nietwaar? Ik vond het een zalig cadeau, en heb de hele avond zitten glunderen. Ik hoop nu maar dat ik hem niet per ongeluk dood krijg…
70
Vandaag wordt mijn vader zeventig. Een verjaardag waarvan hij zelf dacht dat hij die nooit ging halen. Wij eigenlijk wel, hoor: krakende wagens lopen het langst, of hoe zeggen ze dat?
Er was een feest voor de familie en dichte vrienden in Merendree, een dorp verder dan Zomergem, waar mijn ouders wonen.
Mijn ma had speciaal dit restaurant uitgezocht omdat het absoluut geen stijve bedoening is, en er ook een ruim terras en speeltuin is. Het weer bleek maar zo-zo, maar toch veel beter dan verwacht: we hebben buiten geaperitiefd, en de jongens hebben heel veel buiten gespeeld. Ook het dessert hebben de meesten buiten opgegeten, en iedereen is gewoon kweetniehoelang blijven hangen omdat het zo gezellig was. Ik heb op een bepaald moment zelfs iedereen buiten moeten kuisen (letterlijk: van in het restaurant naar het terras) omdat het personeel de zaal opnieuw in orde wilde zetten voor de avondshift.
Een heerlijk feit was dat ook mijn twee grootmoeders aanwezig waren, en een groottante. Wie kan dat eigenlijk nog zeggen, dat hij op zijn zeventigsteverjaardagsfeest zijn eigen moeder, schoonmoeder en tante kan uitnodigen om te komen eten? Ze zijn per slot van rekening respectievelijk maar (bijna) 100, 90 en 98. En ze hebben er alledrie enorm van genoten, want ook zij zijn blijven hangen en nog buiten op het terras komen zitten.
Eigenlijk, ook al ben ik niet zo aan familiefeesten, heb ik er deze keer enorm van genoten. En – ik trek nogal wat op hem, zeker emotioneel – mijn vader ook. En daar ging het toch om, nee?
Gelukkige verjaardag, pa!
Zalig
Heerlijk weer vandaag, en de kinderen en ik hebben daar dan ook zeer zeer grondig van genoten.
Bart moest deze namiddag weg, en dus waren de kinderen en ik op onszelf aangewezen, en vooral het nodige water en zon en andere fijne dingen. We hebben er dik van geprofiteerd om buiten te eten, Merel buiten te laten spelen, een hoop waskuipen en badjes te vullen met water, en eigenlijk de spelletjes te spelen die ne mens doorgaans in de grote vakantie doet. Je weet wel, die vakantie tijdens de zomer.
Hier zat Kobe in de wasmandconstructie, in de volgende foto is dat Wolf die zijn tong uitsteekt.
Merel kroop vrolijk rond, en broer heeft een paar foto’s genomen.
Ze krijgt krulletjes, mijn kleine meid.
Het bleef ’s avonds zalig warm, en dus kreeg mijn kleintje ook haar fles nog buiten in de ligzetel, in de warme avondzon. Wolf trok foto’s intussen.
En ook Kobe wilde foto’s trekken. En net toen hij afdrukte, keek Merel nogal bruusk om naar haar broer, die eigenlijk nogal verschoot van de fles tegen zijn gezicht. Om maar even te kaderen…
Intussen was het al flink na zeven uur, bleef het prachtig warm, begon het licht te minderen, maar waren mijn jongens nog steeds buiten aan het spelen, iets met piraten en krokodillen en bijten en zo. Ik had gewoon het hart niet om hen naar bed te sturen, op zo’n zalige dag.
Dit was een dag voor in een doosje. Echt wel. Heerlijk gewoon.
Voor al mijn lieve leerlingetjes.
