Filmfestival Oostende, de rode loper.
Marlies @Amsterdam
Soms moet ne mens ne keer zot doen.
Toen Annick me eergisteren vroeg of ik vandaag met haar meeging naar Amsterdam voor een event van Marlies Dekkers, zocht ik een haakje om de kinderen aan op te hangen, en zei ja.
Concreet betekende dat dat ze me om kwart over drie kwam ophalen, dat we een verbazend vlotte rit hadden, en dat we om kwart voor zes parkeerden in de parkeergarage van de Bijenkorf in hartje Amsterdam. Jawel.
Mooi op tijd dus voor het ‘Get Dressed event’ van Marlies Dekkers. De Bijenkorf, dat is eigenlijk gewoon een groot uitgevallen Inno. Daarin was op de lingerie-afdeling met zo van die vip-koorden een stukje afgezet, misschien 20 m², met vooraan een klein podium met belichting en the works. Op de uitnodiging stond: “een hapje en een drankje”, en dat mocht je gerust letterlijk nemen, want het bleef bij eentje. Of nee, op het einde, toen we weggingen, was er nóg een toostje, toch wel. Zo’n dertig dames en een enkele heer stonden dus opeen, en kregen plots een vreemde jonge snuiter op het podium: de spraakwatervallige, in flashy kleuren geklede, en very gay ontwerper Fred van Leer. Hij had de lingerie van Dekkers gecombineerd met stukken uit de Bijenkorf, en gaf algemene tips, en specifieke tips aan dames uit het publiek die daarom vroegen. De typische Nederlandse gevatheid, hij had ze wel. Hij had twee zeer bevallige jongedames meegebracht, die zich gewillig door hem lieten uitkleden en als paspop behandelen. En toen ze mijn ‘grote’ Canon zagen, meteen ook poseerden voor de camera. Alleen jammer dat Van Leer er voortdurend met zijn handen stond voor te wapperen, er zijn niet zoveel foto’s gelukt. Maar ik moet zeggen: niet alle kledingcombinaties waren even geslaagd, maar er zaten echt mooie dingen tussen. Toch wel wat van opgestoken, jawel.
Na amper een half uurtje was het al gedaan, kregen we de goodiebag, en mochten we weg.
Was het dan die rit van vijf uur waard? Toch wel. Want die goodiebag, die mocht er wezen.
Een heel mooi (nep)leren make-uptasje met daarin een bodylotion en een douchegel, een hartvormige zeep met een armbandje bij, een lichtblauwe nagellak (die ik wellicht nog ga weggeven) van MD, en van het cosmeticamerk Koh een handbalsem en een doucheschuim. En boekjes uiteraard. Maar het leukste was wel: als je daar in de Bijenkorf een BH kocht, dan kreeg je er het broekje gratis bij.
In de nieuwe collectie was er niet echt iets waarvan ik een wow-gevoel kreeg (zoals de Lady Astor uit de vorige wintercollectie, die ik nergens gevonden heb en ook niet meer kan vinden in mijn maat, en ik ben er dol op!) maar ik heb de Dame de Paris altijd heel mooi gevonden. Ze hadden hem in taupe, en aangezien ze blijkbaar in Nederland toch een pak minder kosten dan hier bij ons, heb ik hem daar gekocht voor 85 euro. En er dus het broekje van 41 euro bijgekregen.
Dus ja, het was de moeite waard.
Annick en ik hebben dan nog gegeten in het restaurant van de Bijenkorf (waar om het even welk warenhuisrestaurant overigens een puntje kan aan zuigen)
een dessertje genomen, en zijn toen maar naar huis gereden.
Een stommiteit? Ja, misschien wel. Maar ik zou het wel opnieuw doen :-p En dank je, Annick, voor de uitnodiging!
School
En we zijn weer vertrokken. Met mijn volle goesting, jawel.
Eind juni heb ik het er altijd een beetje mee gehad. De goesting, de passie, het vuur: het is weg, op, geblust. Niet alleen de kinderen zijn aan vakantie toe, ook de leerkrachten, geloof me. Want uiteindelijk draait lesgeven toch nog altijd daarom: dat je met enthousiasme en vuur je vak kan overbrengen aan je leerlingen. Als je zelf terugdenkt aan het middelbaar: welke leerkrachten herinner je je nog op een positieve manier? Niet degene die te vriendelijk, te meegaand of te lief waren, ook niet diegenen waar je doodsbang van was, maar wel degene die er stonden met hun goesting.
Wel, die goesting is er weer. Ik kijk al uit naar straks, om mijn vierdes, vijfdes en zesdes terug te zien, en hen het vuur aan de schenen te leggen. Om hen te vertellen over de Romeinse politiek, de stoten die Catilina uitstak, het liefdesverdriet in de poëzie van Catullus, het Carpe Diem van Horatius, de ongelofelijk ongerijmde filosofieën van Zeno.
Yup. Ik ben er klaar voor. Laat maar komen, die pubers!
Ronse
Toen we zondag op den bots naar Ronse bij de schoonouders gingen om daar taart te eten, kwam het gesprek tussen mijn schoonmoeder en mij op een bepaald moment op de school, en meer bepaald of we er wel klaar voor waren. Goh ja, zei ik, we hadden wel alles: boekentassen, drinkbussen, schoenen, deftige kleren… Alleen ging ik nog eens werk moeten maken van winterjassen, want die van vorig jaar waren echt wel versleten. En vooral: zo plots wordt het dan koud, en is het ’s morgens nog amper tien graden en regent het, zodat je die wel kan gebruiken. Ik zou vrijdag dan wel eens gaan kijken voor jassen.
’s Avonds ging de telefoon: dat ik naar Ronse mocht komen met de jongens, want dat zij dan wel met ons naar haar vaste chique winkel ging gaan om jassen. Ik zei niet nee, natuurlijk, verlegde de afspraak naar woensdag, en dat was dat.
Omdat ik ook ooit eens beloofd had aan Wolf dat we elke grote vakantie een keertje naar de McDonalds gingen gaan, en dat dat er nog niet van gekomen was, reden we dus eerst naar Zingem. Daar waren we nog niet geweest, en we moesten er letterlijk passeren.
Het speeltuintje rook muf, maar dat stopte de jongens niet: ze speelden honderduit, terwijl ik eerst van een salade, en daarna van een koffie genoot, vergezeld van mijn boek.
Om twee uur stonden we bij de schoonouders, en tien over twee stonden we in de boetiek. Alwaar de jongens elk een feloranje jas kozen van River Woods, Kobe nog een rode broek van Armani, en Wolf een T-shirt van Scapa. En ik vooral gigantisch blij was dat ik de rekening niet moest betalen :-p Dank u, Omaly!
Zij had haar zinnen gezet op een pannenkoek, maar omdat ik ’s avonds met de jongens pannenkoeken ging eten bij mijn ouders, was een ijsje, of iets anders, ook goed. Wij dus binnen in De Acte, in Ronse. Awel, da’s de moeite. De jongens zagen het springkasteel onmiddellijk zitten, en schoonma en ik nestelden ons op het terras.
De pannenkoek werd respectievelijk een verwenkoffie voor mij, en een dessertbord voor Nelly. De ober waarschuwde ons: dat dessertbord was echt wel groot en uitgebreid, het zou jammer zijn dat het dan niet gans werd opgegeten; waren we wel zeker? Wij, notoire zoetebekken, lachten alle bezwaren weg.
En begonnen prompt te giechelen als twee zestienjarigen toen ze de borden brachten. Dit was er effectief over. Ik kreeg voor 6,50 euro een koffie verkeerd met een stukje cake, een macaron en een nougatje, en het volgende bord erbij. Echt waar.
Zijnde: crème brûlée, rolcake, flan caramel, chocomousse, misérable, advocaatmousse, kiwimousse (verstopt) en cuberdonijs, allemaal huisgemaakt.
Nelly daarentegen kreeg het volgende, voor negen euro:
Geloof me, ze heeft het niet opgegeten.
Ook de jongens kregen hun kinderijsje niet op: twee grote bollen vanille-ijs, een gigantische toef slagroom, besprenkeld met snoepspikkels en voorzien van een parapluutje en een lekstok, voor 3,50 euro.
Dus, als ge in Ronse zijt, zin hebt in veel zoetigheid, en niet bang zijn van een paar calorietjes: De Acte.
Serieus.
366 – 24 augustus
Kolonisten – De Val van Rome
366 – 23 augustus
Idee-Kidskamp op de Voskenslaan
Mijn eigen kleine Blaarmeersen
Nu ja, niet echt de mijne, maar toch… Laat het me uitleggen.
Goeie vrienden van mijn ouders hebben de meest fantastische tuin, een park op zich eigenlijk: een groot grasveld, prachtige bloemen en planten, een tennisveld, maar vooral eigenlijk een gigantische vijver, met strandje en eilandje met brug. Ik ging er als kind altijd zwemmen, en bleef er zelfs vaak logeren, al ligt hun huis op twee straten van mijn ouders. Onze trouwfoto’s zijn er destijds gemaakt, en ook Wolfs communiefoto’s. Ik ben er vroeger ook nog met de kinderen gaan zwemmen.
Ze zeiden altijd dat ik maar moest afkomen met de kinderen, en dus belde ik vrijdag of ik zondag mocht komen picknicken met een vriendin en onze kinderen. Dat bleek geen enkel probleem, hun eigen kleinkinderen gingen er ook zijn, en dan was dat dubbel zo leuk voor iedereen.
Mijn ouders gingen uiteindelijk ook mee, en het werd een prachtige dag in een prachtige omgeving. Geen overvolle Blaarmeersen dus, waar je je kinderen geen seconde uit het oog mag verliezen tussen het gewoel, en waar je altijd leerlingen tegen het redelijk ontblote lijf loopt… En geen files naar de kust, maar ons kleine paradijsje. Oordeel zelf maar.
366 – 12 augustus
Sluis
Ik had plots zin in een dagje Sluis. Dat ligt niet zo ver, heeft een mooie wandeling, en wel wat winkels ook. Niet dat ik nog echt iets nodig had, behalve een nieuwe bikini (de vorige heeft het begeven in Tunesië), maar een klein stadje is altijd leuk om rond te lopen.
Tsja.
Blijkbaar was half België op hetzelfde idee gekomen, want druk dat het daar was! Man, zo toeristisch! Mij zien ze er alvast niet meer in de zomer, ook al was het toch wel een fijne dag.
Ik pikte rond een uur of tien ma op (alle kinderen zaten ergens in kribbes of op kamp) en samen reden we gezwind richting Sluis. Haar route-aanwijzingen waren excellent (we rijden langs een steenweg, volledig bebouwd links en rechts. “Ge moet daar aan dat huis afslaan”. Uhhuh. Dat soort dingen dus.) maar kwart voor elf reed ik een klein dorpje vlak voor Sluis binnen: Sint-Anna-Ter-Muiden. Een voorschoot groot, maar wel een prachtig, middeleeuws aandoend pleintje (meer dan dat was het eigenlijk niet) en een imposante kerk.
Amper een paar minuten later reden we in Sluis een van de vele parkings op. Dat alleen al was een teken van de drukte daar in Sluis: ze hebben een massa parkings!
Een bezoekje aan de VVV (we zijn per slot van rekening in Nederland) en twee euro later konden we beginnen wandelen. Ik moet wel zeggen: de stervormige stadswal is prachtig!
De poorten en versterkingen zijn intussen tot ruïne vervallen, maar de wal zelf is gerestaureerd, en vormt een prachtig wandelpad.
Er is zelfs fauna te zien, in de vorm van een paar Highland cows, ofte coo genaamd.
of een ooievaar die zijn nest op een dode boom had gemaakt.
Na een uurtje hielden ons ma haar knie en onze magen het voor bekeken, en gingen we het stadje zelf in. De ene winkel na de andere, en wat geen winkels zijn, zijn restaurantjes. En druk! We liepen even binnen in een soort winkelgalerij, waar ik warempel een paar rode sandalen vond (ter vervanging van die die Wolf kapot heeft getrapt) en een paar lederen broeksriemen.
We aten in een Grieks restaurantje in de zon, hadden het veel te warm, en waaiden een lingeriewinkel binnen. Zelf heb ik er niks gevonden (courante maat, blijkbaar) maar ik heb ma eindelijk aan de Marlies Dekkers gekregen! Ze heeft twee stuks meegenomen, en van die ene ben ik stikjaloers… En haar figuur ziet er stukken beter uit :-p
Enfin, nog een viswinkel later reden we terug naar huis, want om half vijf werden de jongens afgezet van kamp.
Sluis: best wel mooi, maar je moet tegen de toeristen kunnen. Waar je zelf ook een van bent, uiteraard.
Kobes verjaardagsfeestje, deel twee
Het is hier de traditie dat we niet alleen een verjaardagsfeestje geven voor de vriendjes, maar ook voor de dichte familie. Die feestjes zijn eigenlijk onze familiefeesten, want met kerstmis en nieuwjaar hoeft dat eigenlijk niet zo. Maar op deze manier zien we elkaar toch wel een aantal keer per jaar (er zijn intussen acht kleinkinderen in de dichte familie, reken maar uit).
Er werd eerst duchtig gekuist in de voormiddag, en ook de tuin lag er (toch voor ons doen) prachtig bij. We maakten zes grote pizza’s, en haalden taart, en hadden toen zowaar nog een uurtje over om nog lekker even te rusten.
Jammer genoeg begon het klokslag drie uur te regenen 🙁
Maar heel erg was dat niet: we begonnen binnen met de cadeautjes, en tegen dan was het buiten alweer opgedroogd, en kon er zelfs buiten gezeten worden voor taart.
Er waren uiteraard de obligate gevechten met nonkel Jeroen
en er moest geschommeld worden, of wat dacht u?
De meeste foto’s zijn genomen door Dirk, en die moet ik nog eens doorkrijgen, maar dit zijn er een paar van mijn fototoestel.
Er werd veel taart gegeten (Dirks chocoladetaart van bij Persoone was schitterend!), mojito’s gedronken en pizza gegeten, en we konden de hele tijd buiten zitten, terwijl de kinderen speelden.
Al bij al een schitterende dag gehad.
Gelukkige vijfde verjaardag, kleine Kobe!