Sinterklaas vandaag, en we zullen het geweten hebben! Ik heb er echt eventjes genoeg van nu.
Het begon uiteraard gisterenavond met de schoentjes.
Piet drinkt hier geen pintje, maar wel gin-tonic. Ha ja.
Mama haalde de pakjes uit, versierde alles met chocolade, koekjes en guimauvekes, en legde er duidelijk de namen bij.
Nochtans waren ze op het gewone uur op, zijnde zeven uur. Van mij moesten ze eerst kleren aanhebben voor ze de cadeautjes mochten opendoen, en dat resulteerde in drie propere, enthousiaste en vooral zeer snel aangeklede kinderen.
Vooral Kobe stond te dansen en te springen.
Ik bracht hen naar school, en bleef even voor de intrede van de Sint aldaar. Er werd gespeecht, en er werd vooral ook zeer enthousiast door de hele lagere school de Sint-en-Pietenmove gedanst. Wijs jong!
Voor Gentblogt heb ik er een fotoreportage van gemaakt die u hier kunt vinden. Maar hieronder dus nog een paar fotootjes van ons kinderen, die daar niet staan.
Merel was eerst aan het huilen en wou mijn hand niet loslaten, maar de uitgelaten sfeer van haar klasgenootjes deed haar weer opfleuren. Al zegt haar gezichtje dat ze het toch niet helemaal vertrouwt, die rare meneren.
Ik reed naar huis, deed nog wat algemene dingen, en trok toen naar het kantoor van Wijs: drie drilboren tegelijk was me er toch teveel aan. Ginder had Liesbeth een plekje voor me voorzien, waar ik rustig kon verbeteren.
Ik had echter ook afgesproken met een vriend om te gaan lunchen in de Fabula Rasa, aan de Lousbergskaai, en ben eigenlijk veel te lang blijven hangen. En aangezien ik zo vlakbij zat, ben ik nog even in de Kringwinkel binnengewaaid aan de Vlaamse Kaai. Dat is hier in Gent hun grootste kleerwinkel, en voor vijf euro heb ik me nog een rok meegenomen, een winterexemplaar in ribbelstof met paarse tekening. Ik heb me er ook een kerstcadeautje gekocht, maar dat is dus niet voor nu.
Al bij al heb ik nog iet of wat kunnen verderwerken op kantoor, en heb ik vooral ook goed moeten lachen. Ik zat namelijk aan een bureau tussen een aantal jonkies die ik ook nog niet kende. Toen ik een van hen iets vroeg over mijn laptop, hielp die me met plezier, en voegde daar besmuikt aan toe: “En, wie zijt gij misschien?” Ik zag Bram, een van de anciens die wat verderop zat, al beginnen grijnzen. Met uitgestreken gezicht antwoordde ik: “Ikke? Oh, ik ben van thuis weggevlucht voor de verbouwingen, ik ben Barts vrouw.” Zijn ogen werden letterlijk anderhalve centimeter groter, en hij deinsde onwillekeurig wat terug. Brams grijns werd nog wat groter. Blijkbaar was het ventje toch wat uit zijn lood geslagen. Ha ja, de vrouw van den baas!
Enfin, ik ben nog de kinderen gaan halen, en na een laat vieruurtje zijn we richting de rugby getrokken. Er was wel degelijk training, maar ik wist dat Sinterklaas ook daar ging langsgaan, en dus had ik boterhammetjes mee.
Er kwam dus nóg chocolade en koekjes bij, en tegen half negen zat een doodmoe Mereltje in bed. Maar ze had genoten van Sinterklaas, zei ze!
Voor mij mag hij nu toch wel een jaartje wegblijven. Dag, Sinterklaasje, daa-aag!
Dat het verdomde lang geleden was dat ik nog eens op een 
