Geplaatst op

Wat een verjaardag!

Ik moet zeggen, dit is mijn meest memorabele verjaardag geweest in tijden! Wij zijn hier niet zo verjaardagig aangelegd, om eerlijk te zijn. Maar als je verjaart op een larpweekend met meer dan 100 man, waarvan je er toch wel een aantal tot je vrienden rekent, dan is het sowieso iets speciaals.

Mijn rol lag me fantastisch, ik heb heerlijk gespeeld met mijn twee broertjes en er toch wel een vriend aan overgehouden, en we zijn – hoe kan het anders – geëindigd in de herberg. Ik drink normaal gezien geen alcohol, omdat ik er absoluut geen behoefte aan heb, en omdat ik er sinds een aantal jaar ook fysiek niet meer tegen kan – lees: na een uur, zelfs van één slok wijn, ongelofelijk misselijk, krampen, overgeven. Ondertussen heb ik wel al gemerkt dat er twee soorten zijn waar ik blijkbaar wél nog tegenkan, zijnde mede (honingwijn) en wodka. Drie keer raden wat er gisterenavond, of beter deze morgen, in overvloed aanwezig was. Er zijn verschillende larpers die zelf hun eigen mede maken en verkopen op de weekends, en ik heb dus getrakteerd op appel-kaneelmede en kersenmede, en die ging er vlot door. Maar ik vrees dat ik er zelf toch wel een halve fles van binnen had, en daarnaast nog een kwart fles wodka. Ik, die nooit drink en dus ook totaal geen tolerantie heb. Tot mijn bijzonder grote verbazing had ik er totaal geen last van – toegegeven, er zijn behoorlijk wat uren overheen gegaan, maar toch – en de volgende dag ook absoluut geen katerig gevoel, wel integendeel. Ik heb gigantisch gelachen, een heerlijke professionele schoudermassage gekregen – er zit echt alle mogelijke volk in de larpwereld – en ook nog twee flessen mede als cadeautje: granaatappel en aardbei-speculoos. Die laatste was een ongelukje, maar blijkt heel lekker te zijn. Uiteindelijk hebben we om half zes beslist om te gaan slapen: we konden gerust nog even doorgaan, maar dat zou onverantwoord geweest zijn omdat we tegen tien uur er alweer moesten staan.

Enfin, deze morgen is er dan nog stevig geroleplayed en gevochten, toen kwam de opkuis, en dan de rit naar huis.

Hier heb ik dan een lange, lange hete douche genomen, kreeg ik heerlijk eten voorgeschoteld door mijn liefste, waren er cadeautjes, en toen waren er nog toetsen. Zucht. Ik had ze voor het weekend gewoon niet meer verbeterd gekregen, en dus moet het nu, want de deadline ligt straks, tien voor twaalf. Ik denk dat ik ergens ne keer stekskes ga zoeken om mijn ogen open te houden.

Geplaatst op

Huize Korda

Man man, ik ben me kostelijk aan het amuseren zeg! Een adeldame met een gigantisch ego en lange blonde krullen, het is ne keer wat anders!

Het leuke is dat je ook telkens samen speelt met bepaalde mensen, en op die manier oude vriendschappen weer aanhaalt, of nieuwe mensen leert kennen. Of ook wel vage vrienden veel beter leert kennen. Ik speel nu samen met mijn twee “broers”, waarvan ik de ene al wat kende, en waarvan ik de andere, denk ik, zelfs nog nooit gezien had.

De blonde pruik is overigens de max: Thomas is erin geslaagd om precies mijn vroegere kleur te kiezen, waardoor ze me ook echt onherkenbaar maakte wegens niet opvallend. Veel mensen herkenden me niet meteen, enkel door mijn stem. Maar de leukste was wel Junior. Ik was net het spelkot binnengegaan in mijn gewone kleren om die pruik te passen. Intussen was Junior binnengekomen, en die zei hallo aan de twee mensen voor mij. Waarop ik: “Hey Junior, hoe is ’t? Is de hond niet meegekomen?” Hij gaf me gewoon drie kussen en liep door. Bon, ik ging de pruik netjes terughangen om me te gaan omkleden, en liep dus terug het algemeen spelkot in. Waarop ik Junior weer tegen het lijf liep, hij me drie kussen en een knuffel gaf, en dus hallo zei. Ik, verbaasd: “Maar enfin, Junior, gij profiteur gij! Ge hebt mij daarnet al drie kussen gegeven!” “Ikke? Ma nee gij, ik zie u nu pas!” Bleek dat hij me totaal niet herkend had met de pruik, en in zichzelf had gedacht: “Moh, kijk nu, ze smijten hier een nieuw blond Mieke binnen, en die kent mijn naam nog ook! Cool!” Ik lag plat van ’t lachen.

Enfin, dit wordt nog een memorabel weekend, medunkt!

Geplaatst op

Omen IV

Ik heb gigantisch veel geluk gehad: ik vertrek straks op Omen, de donkere, grimmige, harde larpwereld die zich afspeelt in een vikingwereld.

De eerste twee heb ik meegemaakt en intens van genoten, nummer drie heb ik helaas gemist omdat toen Bart net zijn knie had gebroken en dat weekend werd geopereerd, en ik sowieso anders de zaterdag een stuk zou gemist hebben omwille van de begrafenis van Vic.

Het had niet veel gescheeld of ik was er deze keer ook niet bij geweest: ik had gewoon te lang getreuzeld met mijn inschrijving, en toen was het plots volzet. Blah. Maar toen ik spelleiding contacteerde toen die rollen aan het verdelen was, en zei dat ik toch nog steeds kandidaat was, sprongen ze een gat in de lucht: blijkbaar hadden ze nog een vrouwspersoon nodig met slecht karakter. Perfect! Er was toch net iemand die zich uitgeschreven had, dus het kon wel.

In elk geval heb ik daarstraks efkes de larpkamer overhoop gehaald om mijn larpjurken te vinden, en ik ga de kledingmaster van dienst laten kiezen. Ik heb al het meest bizarre mailtje gekregen, eerder deze week: “Zeg Gudrun, mogen wij een pruik voor u kopen?” Euh, ja zeker? Ik ben benieuwd. Mijn personage is een burggravin die regent is van de prins, de toekomstige groothertog, en verwikkeld in een bitse opvolgingsstrijd met haar broers. Eigenlijk heeft ze best wel een hoog Cersei-gehalte (voor mijn ma en anderen die dat niet kennen: een personage uit de reeks Game of Thrones).

Ik ben benieuwd, en ik kijk er keihard naar uit!

Geplaatst op

Tafel 24

Soms heb ik toch echt een wijs leven. Gisteren kreeg ik bijvoorbeeld een bericht van Bart: of ik nog een babysit kon vinden voor vanavond, want we waren uitgenodigd voor een speciale avond in het Design Museum, Tafel 24.

Euh.

Ik trommelde mijn ma op, en zei ja.

Tegen half zeven stond er twintig man in de inkomhal van het Design Museum, en een enthousiaste gidse leidde ons rond door de Design Derby tentoonstelling die momenteel opgesteld staat, waarbij telkens Belgisch design gejuxtaposeerd staat met Nederlands design. Wel interessant om eens te zien, eigenlijk.

Tegen acht uur kwamen we aan bij een wel heel speciale tafel, waar ons de bedoeling van de avond werd uitgelegd. Vierentwintig gasten, waaronder een chef-kok (die er deze keer niet bij was wegens nog in zijn restaurant) nemen plaats aan twee handgemaakte (en vree wijze, maar ook onbetaalbare) grote tafels, amper 70 cm breed, zodat je gedwongen wordt om te praten. Bij het aperitief en bijbehorende hapjes staan de tafels nog op sta-hoogte, en je krijgt ook geen individuele bordjes, maar je moet zelf borden en bestek ronddelen en zelf gaan opscheppen. Dat zorgt meteen voor een heel informele sfeer. Ik stond aan tafel met onder andere mensen van de Interieur Biënnale van Kortrijk, een dame van een bedrijf dat een nieuwe app maakt voor kunst en musea, en een koppel van Flanders DC.

Eindelijk – geen minuut te vroeg, mijn benen en voeten waren compleet doorgestaan – werden de tafels naar beneden gedraaid, naar zithoogte. Het museum had een allegaartje aan stoelen voorzien, waarbij de ene duidelijk beter zat dan de anderen. Er werd vrolijk verder gekletst, en er kwam een hoofdgerecht. Nog later ging de tafel nog naar beneden, en kon je op een lage stoel, een deken of een kussen gaan zitten, Japanse stijl. Er kwam een massieve chocoladetaart op tafel, en ik kon beginnen snijden. Het feit dat je zelf snijdt en ronddeelt, zorgt al helemaal voor het ongedwongene.

De jongedame voor mij had ik bij de eerste blik afgedaan als een zelfvoldane, overgestileerde blonde trut, maar ze bleek gigantisch mee te vallen en was helemaal geen trut, wel integendeel. Ik heb bijzonder smakelijk gelachen met alle verhalen, en ik had een fantastische avond, om eerlijk te zijn: kunst, uitleg, creatieve mensen en lekker eten.

Meer moet dat écht niet zijn.

Geplaatst op

Arduino

Intussen zitten we aan les zeven van de Arduino lessen van ArdLab, en ik blijf het ongelofelijk wijs vinden. Hans steekt telkens nieuwe dingen in elkaar, en dus speelden we vandaag met een Arduino Mega en vooral een touch screen. Amusant, jong!

Eigenlijk programmeren we niks zelf: hij stuurt ons de sketches op voorhand door, we laden die op naar het Arduinobord, en daarna overlopen we de sketch en bekijken we wat het ding nu precies doet. Je leert dus vooral andermans code lezen en ermee omgaan of wijzigen. Want waarom zou je zelf van nul beginnen, als alle code zomaar op het net te vinden is? Je moet er natuurlijk wel aan uit geraken, en dat is nu precies wat we leren.

Het is behoorlijk wiskundig, maar blijkbaar kan ik na vijfentwintig wiskundeloze jaren nog steeds redelijk volgen. Niet dat ik er wellicht ooit iets mee ga doen, of me zelf een Arduino bordje ga aanschaffen: zo fanatiek ben ik niet. Maar ik vind het principe erachter fantastisch, en ik ben blij dat ik het snap.

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Merel kreeg haar verjaardagsfeestje met vier gasten, en jawel, zowel Lieze, Poppy, Louis als Mila kwamen af. Eigenlijk vond ze Lieze alleen al meer dan genoeg, maar bon. En uiteraard waren er eerst cadeautjes en dan taart. Ik was in de voormiddag trouwens nog gepasseerd langs de Zeeman, en had een allerschattigst lief kleedje voor haar opgepikt. Geef toe…

 

Wolf had andermaal meer dan zijn best gedaan, en had een zoektocht door het huis opgesteld op maat van zijn zusje. We vertelden hen dat er een schat in het huis verstopt zat, maar dat alleen prinsessen en een ridder die konden vinden. Ze mochten elk een kleur kiezen, en elke opdracht had een kleur met een prinsessenjurk (of ridderkostuum) in die kleur. Je had de gezichtjes moeten zien! Na afloop waren ze dus allemaal netjes getransformeerd.

En toen volgde er nog een muziekpak met gekke opdrachtjes.

Afsluiten deden zij met verstoppertje – daar hebben we een heerlijk huis voor – en ik met het bakken van mislukte pannenkoeken. Nog nooit tegengekomen, maar bon.

In elk geval vonden ze het allemaal heel leuk, en kreeg ik na afloop een dikke, dikke knuffel van mijn dochter. Daar gaat het per slot van rekening allemaal om.

Geplaatst op

Fijne dag

Deze middag ben ik nog eens gaan eten met mijn twee beste vriendinnen uit het middelbaar. 32 jaar kennen we elkaar nu al, da’s eigenlijk best lang. En dus werd er weer over en weer getetterd als vanouds, over een heerlijke, uitgebreide croque in de Brazza. Dik in orde. We liepen nog mee met Kim tot aan haar huis, en daarna wandelde ik met Nathalie terug tot aan het station, omdat ik de nieuwe omgeving daar wel een beetje wilde verkennen, en ik zin had in een wandelingetje. Juist ja: we waaiden bijna weg, en toen begon het plots te gieten. Tot zover de wandeling, ik zag geen steek meer.

IMG_1453

En vanavond ben ik voor het eerst in lang nog eens gaan picknicken met Merel, terwijl de jongens aan het trainen waren. Echt koud is het niet, en intussen was het gelukkig ook weer droog. Ik had er aan gedacht om zowel een zaklamp als mijn fototoestel mee te nemen, en dat gaf wel een leuk resultaat.