Yule

Ik ben geen sociaal mens, en vaak kan je me geen plezier doen met feestjes. Recepties zijn al helemaal mijn ding niet.

Maar veel hangt af van de mensen die er aanwezig zijn, en ik zeg nooit nee tegen een uitnodiging van Xavier, want zijn vriendenkring is minstens even maf als ik, en staat altijd garant voor een fijne avond. Ik tufte dus rond half acht naar Niel, voorzien van een klein cadeautje en een quiche.

Er was een fantastisch haard-, enfin, kachelvuur, veel te veel bijzonder lekker eten, en de verwachte geschifte mensen. Er werd gekletst, gelachen, en cadeautjes uitgedeeld, waarbij ik bijzonder blij was met wat ik toevallig in handen kreeg: een kerstsweater, maar dan een heel erg foute, een witte met een kalkoen met een kerstmuts op. Op Barts kantoor is er elk jaar een foute-kerstsweaterdag, en tot hiertoe was hij eigenlijk altijd opgelucht dat hij dat niet had. Tsja. Pech dus :-p

We speelden een behoorlijk fout en hilarisch spel Cards against Humanity, terwijl we genoten van de desserts, waaronder een toch wel redelijk fantastische kaastaart.

Enfin, het was kwart over twee toen ik vertrok, en ik was dan nog de eerste, maar met nog drie kwartier auto voor de boeg, was dat nog niet eens zo vroeg.

Al bij al: fijne winterzonnewende gewenst!

Kerstdag

Ik had gehoopt dat ze allemaal behoorlijk wat langer gingen slapen, maar helaas. Ietsje, dat wel, maar Merel was toch alweer om kwart voor acht beneden. Tsja… Gelukkig laten ze ons wel slapen.

Kobe moest meteen met zijn nieuwe cadeau spelen: de Crayola Marker Maker, waarbij je zelf kleurstiften maakt. Hij heeft nu al bronzenbloedrood, kikkerbillengroen en paddengroen, horizonoranje, en elandenbruin. Kleuren die je niet meteen in een standaardpakket vindt dus. Hij vindt het zalig!

En Wolf had een set walkie talkies gevraagd, en daar hadden ze gisteren al gans Jeroens huis mee onveilig gemaakt.

Maar al vrij snel werd iedereen weer in propere kleren gehesen en in de auto gestoken: kerstdag in Ronse bij Omaly!

Er waren opnieuw cadeautjes, lekker eten en goed gezelschap, en dat is precies het juiste recept voor kerstdag!

Maar tegen een uur of zes waren we weer thuis, trok iedereen zijn pyjama alweer aan, stak ik de haard aan en een massa kaarsjes, en keken we samen onder een dekentje naar Inside Out. Da’s nog zo’n heerlijke kersttraditie aan het worden!

Enfin, alweer een fijne dag dus. Dank je, iedereen!

Kerstavond

Als je een plechtige-communicant in huis hebt, dan moet die ook wel af en toe naar de catechese en/of de mis. Ik vind dat eigenlijk ook maar logisch.
Een tijdje geleden kregen we via mail de oproep om naar de kerstviering te komen, en of Wolf of ik ook iets wilden doen in de kerstvertelling. Ik gaf eerst Wolfs naam door, maar die is blijkbaar ergens tussen de plooien gevallen. Daarna heb ik ook mezelf opgegeven als verteller: ik blijf het graag doen, en ik ben er ook voor opgeleid. Tsja.

Jammer eigenlijk voor Wolf: al zijn vriendjes deden wel mee, van hem wisten ze het blijkbaar niet. Maar zelf heb ik wel een leuk complimentje gekregen: een oudere dame vroeg me of ik misschien een actrice was. Ik grijnsde tegen wil en dank, denk ik.

Enfin, tegen dat we thuis kwamen, stond alles al netjes klaar aan de voordeur: een mand met cadeautjes, de hapjes, wat speelgoed, jassen. We waren namelijk tegen half zeven gevraagd bij mijn broer, en de viering was om half zes. Beetje nipt dus, maar het viel allemaal bijzonder goed mee.

Mijn schoonzusje had bijzonder lekker gekookt: een voorgerecht met Sint-Jacobsvruchten op gekaramelliseerd witloof en een schijfje bloedworst, en als hoofdgerecht hazenrug met een fantastische saus bij. Het dessert was er bijna te veel aan, maar ook bijzonder lekker: kerstbuche, de ene met moka, de andere met chocolade.

De kinderen hadden intussen de tijd van hun leven: we zagen hen enkel wanneer ze wat chipjes kwamen stelen, of toen ze aan tafel moesten. Ja, Merel heeft even ruzie gemaakt met Marie-Julie, maar dat is quasi onvermijdelijk. Het was dan ook weer snel bijgelegd.

Een en ander, maar vooral de gezelligheid, leidde ertoe dat we pas tegen middernacht thuis waren. Ik had dat al een beetje voorzien, en Merels slaapkleedje en kamerjas meegenomen, samen met haar tandenborstel. En ja, ze was uiteraard in slaap gevallen in de auto. Ik nam een klein warm lijfje in mijn armen, en droeg haar voorzichtig naar boven. Toen ik haar neerlegde, protesteerde ze even: “Mama, mijn kamerjas! Dat is veel te warm om te slapen!” Ik trok hem glimlachend uit, waarop ze zich nestelde onder haar donsdeken. “Je bent nu misschien wel wakker, muisje, maar je bent toch wel al helemaal slapewarm he”, zei ik. Haar ogen gingen nog eventjes half open, en ze schonk me de meest dankbare, warme glimlach: “Dank je, mama!”

Dat zijn zo van die dagen waarop je helemaal warm wordt van binnen. Serieus.

Van film en klassenraden

Het is intussen zowat een traditie geworden, dat we op de woensdag voor de kerstvakantie met onze leerlingen naar de film gaan. Ze beslissen zelf, via de leerlingenraad, wat ze willen zien, en dus zat ik vanmorgen netjes in Spectre. Het viel best mee: ik ben maar drie keer van plaats veranderd, heb één leerling verzet, en één gsm afgepakt. En best wel genoten van een visueel knappe film.

Ik had nog net de tijd om snel naar huis te gaan, eten op te warmen, snelsnel te eten, en naar de klassenraad te gaan. Mijn klassen vierdes waren eerst, en dus was ik eigenlijk behoorlijk snel klaar, met nog genoeg tijd om even naar de Action te gaan om van die Secret Santacadeautjes voor de kinderen. Man, geen goed idee op een woensdagnamiddag, zoveel was wel duidelijk: zo’n massa volk!

En blijkbaar was dat gedoe er net te veel aan: ik ben thuisgekomen, en heb een uur geslapen in de zetel. Ziek, moi? Nee hoor!

Maar ik stond tegen ’s avonds alweer stevig genoeg op mijn pootjes om te kunnen kwissen, gelukkig maar. Ons ma was er niet, en anders hadden we gewoon een man te kort gehad!

Enfin, fijne, maar vermoeiende dag dus.

Van vriendschappen en taart.

Er zijn zo van die vrienden die je maar één keer in de zoveel jaar ziet, vrienden van vroeger. Neem nu Sophie: we hebben samen op het internaat gezeten de eerste drie jaar van ons middelbaar, zijn elkaar dan zowat uit het oog verloren, maar altijd op één of andere manier toch vaag contact gehouden.

De vorige keer dat ik haar zag, was in april 2013: toen zaten we gezellig bij mij thuis op het terras. Nu koos ik ervoor om samen ergens iets te eten, want ik kreeg het anders gewoon niet meer in mijn planning. Deze morgen hielp ik een examen opstarten, had ik daarna een lang gesprek met een ouder en de directie, reed ik daarna door naar de gynaecoloog, en stonden we netjes op tijd in het Lepelblad. En opnieuw was het alsof we elkaar minstens elke maand zagen. We kennen elkaar nog steeds door en door, ik bleef vroeg regelmatig bij haar slapen, en ken dus ook haar achtergrond en dergelijke. Ik ben ooit zelfs nog met haar familie meegegaan op vakantie naar Frankrijk. Zalig!

Enfin, we hebben fantastisch gekletst, zijn dan verhuisd naar Julie’s House voor een heerlijk stukje taart, en waaiden bij het naar de parking lopen nog even binnen in de Inno voor extra Tshirts voor Bart. Daar bleken we de gynaecoloog van ’s morgens tegen het lijf te lopen, en die had speelgoed mee uit de Fnac. Tiens, verkopen ze daar ook speelgoed? Blijkbaar wel, en ze hadden er zelfs nog Lego, dus wij binnen in de Fnac, zodat we elk nog met extra cadeautjes buiten kwamen.

Ik was behoorlijk moe toen ik thuis kwam, maar ik had wel een bijzonder fijne middag gehad, en een hoop cadeautjes gescoord.

Dik in orde!

Letterkoekjes

Eigenlijk is het intussen een traditie geworden, ik doe het al jàren: letterkoekjes uitdelen tijdens de kerstexamens. Zo rond tien uur krijgen zowat alle leerlingen een beetje een concentratiedipje. Dat is heel normaal, en dan helpen een paar extra suikers wel eventjes. Ze mogen altijd zelf een flesje water bij hebben – met de nodige caveat, want omdat ik er alleen voor sta, kunnen ze niet naar het toilet – en iets om te knabbelen dat geen geluid maakt.

En dus ook altijd een poot letterkoekjes. Ik weet niet hoe ik het doe, maar ik ben het nog nooit vergeten. Denk ik. Ik kan dat ook al vergeten zijn.

104

104 is ze intussen, mijn grootmoeder langs vaders kant.

Op haar verjaardag  waren we even langsgegaan na school, maar ze had uitgebreid taart gegeten en gevierd met haar kinderen, ze was doodop, en een van mijn tantes had haar net in bed gestoken. Jammer.

Vorige week woensdag deden we een tweede poging, maar toen was de vogel gevlogen, richting Knokke bij haar zus van 102. Faut le faire.

Enfin, derde keer, goeie keer. Vandaag zijn we nog eens langs geweest, maar we moesten toch weer even zoeken, want ze zat niet op haar kamer. Ik herkende wel de jas van een van mijn tantes, en dus togen we naar de cafetaria. Tiens, ook daar zat ze niet, maar men wist er ons wel te vertellen dat ze in de veranda zat. Jawel, eindelijk.

Heel erg alert leek ze me vandaag niet, maar dat kan ook aan het feit gelegen hebben dat mijn tante nogal zat te kwetteren. Heel gezellig allemaal, dat wel, we hebben er rustig iets gedronken, en zijn na een half uurtje alweer door gereden, Kobe moest nog naar de rugby.

oma

Nieuw speelgoed

Enfin, nieuw voor mij dan toch. Bart heeft zich de iPhone 6S gekocht, en dus is zijn 5S voor mij ^^

Ik liep nog rond met zijn 4, en op zich is dat zeker geen slecht toestel, maar de foto’s waren niet altijd ideaal qua kwaliteit, en van de heel erg rappe was hij ook al niet meer. Maar nu heb ik dus een nieuwtje. Helaas moet ik er nog de juiste bescherming voor vinden, en moet ik ook nog mijn weg vinden, en eigenlijk is dat nu zo niet het moment. Maar ik geef toe: de goesting om ermee te spelen is er wel.

Mja. Geduld, zeker? Laat dat nu net mijn sterkste kant zijn…