Speeltuin dag twee

Vandaag had ik eigenlijk vooral medelijden met mijn buren, en heb ik me dan ook uitvoerig verontschuldigd bij elke buur die passeerde. Zalig weer, en dus ideaal om verder te werken aan de speeltuin. Helaas betekent dat wel dat Wolf en ik de hele dag zitten boren, kloppen en zagen hebben. Alle balken en balkjes zijn op maat gezaagd, alleen de planken moeten nog gezaagd worden. Het volledige basisframe staat er intussen, compleet met alle bouten en uitgefreesde gaten, en tegen de avond heeft Wolf zelfs al de plankjes van het ene niveau vastgezet. Het ding staat intussen ook waar het definitief moet staan.

En ik ben er eigenlijk wel trots op, ja. Alleen verschiet ik ervan hoe traag het eigenlijk gaat. We zijn daar dus de hele dag mee bezig geweest, gestart om half elf, gestopt – met een paar pauzes, zoals de laatste 20 km van de Ronde – om zeven uur. Maar ik ben er wel zeker van dat het 100% solide is, dat alles vastzit zoals het hoort, en dat alles ook klopt.

Alleen is het jammer dat we nu niet verder kunnen doen. Wolf vertrekt morgen namelijk voor een midweekje Center Parcs. De mama van zijn beste maat stuurde me zaterdag een berichtje: dat ze een huisje van vier hadden, en dat ze toch maar met drie waren. Of Wolf zin had om mee te gaan.

Zijn ogen blonken ^^

Aan de andere kant: het is toch aan het regenen, en dan zie ik het ook niet zitten om met elektrisch materiaal aan de slag te gaan. Het zal wel niet weglopen, zeker? Enfin, het gaat in elk geval een wijs ding worden, als het af is. Ze kijken er nu al naar uit.

 

Project tuin: de moestuin en de speeltuin

Bijzonder knappe service van grootplezier.nl: ik had een hele tijd geleden al uitgeplozen welk speeltuig ik nu precies wilde, maar had het nog niet echt besteld. Dat deed ik gisteren in de namiddag, en deze morgen kreeg ik een vriendelijke Nederlandse stem aan de telefoon: “Of ik voor veertig euro ook de zaagservice wilde: dan zagen we voor u meteen het hout op maat. Als dat zo is, dan kunnen we uw speeltoestel volgende week leveren. Kiest u niet voor de zaagservice, dan laden we meteen de vrachtwagen, en komen we het straks nog voor de middag leveren.”

Ah bon. Een beetje overmoedig zei ik dat ik het zelf wel zou zagen, dat ze het meteen mochten leveren, dan konden we het dit weekend nog in elkaar zetten.

En jawel, tegen de middag reed er een camionette fluks de oprit op, en begonnen twee Hollanders vrolijk een hoop balken en twee kartonnen dozen uit te laden. Ik moest even slikken, toch wel.

IMG_3009

Wolf en ik sleepten de werktafel buiten, installeerden de tafelcirkelzaag, haalden boormachine, schroefmachine en nog een hoop ander gerief boven, en begonnen de handleiding te lezen. Veel werk, maar ik zag het wel zitten. Want als ik eerlijk ben: ik doe dat gewoon doodgraag! Enfin, we begonnen eraan, Wolf en ik.

Maar eerst reed ik nog snel met Wolf naar de Aveve, om aardbeiplantjes en wortel- en pastinaakzaadjes, en teelaarde en dergelijke. Kwestie van die moestuin echt op te starten.

En daarna begon dus het echte werk: het maken van een eerste frame. We zaagden balken, balkjes en planken, boorden gaten voor, draaiden daar lange houtvijzen in en zetten een constructie recht. Daar moeten dan lange diepe gaten door om bouten vast te zetten. Veel vijzen, veel bouten. Veel freeswerk dus ook.

En da’s nog maar het begin, want dan komen daar nog massa’s plankjes overal tegen. Poeh. Maar wel wijs :-p

M.I.A.T. en een ideaal plekje voor een geocache

Ze hadden haalbaar weer voorspeld voor vandaag, en dus zagen we het wel zitten om erop uit te trekken, samen met ons ma. Die wou dolgraag de email (lees eemaj, niet elektronische post) tentoonstelling in het M.I.A.T. zien, ofte het Museum voor Industrie, Arbeid en Technologie. Ons ma wilde wachten tot na haar middagdut, en dat was geen probleem voor ons. Ik sloeg aan het wieden in de tuin, samen met Kobe en zijn vriendjes.

Wolf knutselde intussen een nieuwe geocache in elkaar, in een oud pillenpotje, en met een magneet. Ik had namelijk wel een fijn ideetje…

Enfin, na het eten trokken we op ’t gemakje richting centrum, en we waren netjes samen met ons ma om kwart over drie aan de ingang.

We dronken iets in het cafetaria, en liepen daarna ook nog door de permanente tentoonstelling. En toen liet ik de kinderen los met het fototoestel…

Daarna gaven we oma een dikke zoen, en terwijl zij huiswaarts keerde, liepen wij een honderd meter verder naar de sluis op de Leie, om er een geocache weg te steken, onze tweede. Wolfs magneet werkte perfect, en ook de coördinaten zijn er blijkbaar klop op.

En het zotste van al? Thuisgekomen diende ik de geocache in, zo rond acht uur. Een dik uur later ongeveer was hij al goedgekeurd en stond hij online. Tien over tien kreeg ik een bericht: of de geocache al wel op zijn plaats lag, want de eerste was al komen zoeken met een lampje, en vond hem niet zo direct. Ik antwoordde bevestigend, en de cacher zocht verder tot hij hem vond, en een ‘First To Find’ op zijn naam mocht schrijven.

{FTF}
Toch twee keer goed moeten kijken alvorens ik de snoodaard in het vizier kreeg.
Bedankt voor deze nachtelijke expeditie naar de sluis op de Leie. Meteen mocht ik aan den lijve ondervinden hoe oorverdovend zo’n stuw kan zijn. Hoewel dit eerder aan een uitzonderlijk stille Gentse binnenstad kan gelegen hebben …
Ik wil alvast de CO feliciteren met een zeer geslaagde eerste hide. De coördinaten zijn spot on en de cache zit goed verstopt. Zo heb ik ze graag!
Proficiat met je eerste en nog veel cache plezier!

Een goed half uur later kreeg ik bevestiging dat hij opnieuw gevonden was, rond half twaalf ’s nachts:

Lampke mee, onderbroek aan, fietssleutel tussen de tanden, tijd voor een bezoekje aan deze kersverse cache!

En ja hoor, voor het eerst in mijn cacherscarriere, SECOND TO FIND! 😀

Een geslaagde cache, op een vree wijs plekske, merci!

Ik kijk al uit naar de volgende! 😉

TFTC!

Blijkbaar was deze samen met een vriendin:

Kom ik thuis van de cinema, check ik mijn mails, zie ik dat er een nieuwe cache in de buurt is. Charmical uit haar Pocahontasbui getrokken en samen naar de buiging van de stroom getrokken.
Zelden zo snel gefietst 🙂 En kleine adrenaline-rush als resultaat. De eerste podiumplaats in mijn cacherscarrière. Yupla! (ik begin ze te verstaan die FTF-hunters. Haha).
Prachtige locatie inderdaad!

Bedankt voor de cache!

 

 

Er zijn nog zotten in de wereld, zoveel is zeker.

Actie-reactie

Plots waren de kinderen weer alle drie verdwenen naar boven, maar aan de geluiden te horen, zaten ze niet in het lab.

Iets later kwam Wolf me om een gewichtje vragen, en nam hij een schaar en een touwtje. Tiens?

Bleken ze een actie-reactieketting te maken, en lukte niet altijd alles even goed. Maar een tijdje later kwamen ze me toch vragen om te komen kijken en te filmen. Wat ook niet even goed lukte, want halverwege werd ik de pas afgesneden door Kobe en Merel, en bleef ik ook nog haperen in een plant. Maar bon, al bij al wel een wijs gegeven!

De geneugten van een laboratorium

Pasen, en heerlijk stil in huis. Net toen ik het volgende op mijn twitter zette:

labo

verzuchtte Bart ongeveer letterlijk hetzelfde. Dat het inderdaad een schitterend idee was geweest in de kerstvakantie, dat lab op zolder.

De kinderen hebben namelijk zowat de hele dag daar gezeten, met een heel fijn resultaat. Ze waren namelijk boefje aan het spelen, en hebben een kluis gemaakt met daarin allemaal verschillende soorten gif, en natuurlijk overal een tegengif bij. En een afsluitbare serumkluis, uiteraard, met daarin de gevaarlijkste giffen en een ultrageweer waarin ze de tesseract bewaren, jawel.

Het was eigenlijk ook de bedoeling dat vandaag Omaly en mijn ouders gingen komen eten, maar blijkbaar had Nelly al andere plannen. Ze komen dus morgen, en ik kijk er al naar uit.
En als resultaat hebben we vandaag een fantastisch fijne, rustige Pasen gehad, waarop ik alles heel erg op ’t gemakje heb gedaan, in de tuin gewerkt, gewied, viooltjes geplant, grondankers gestoken, dat soort onzin. Oh, en heel erg veel blogposts voor school heb geschreven, dat ook.

Spelen in het zand en picknicken met de eenden…

Vandaag heb ik de hele dag gespendeerd aan het opstellen van een vervangprogramma voor morgen. Oorspronkelijk waren alle uitstappen geannuleerd, maar intussen is het wat minder streng geworden, en gaat de andere helft van de vijfdes naar Den Haag. Wij hadden gepland om naar Brussel te gaan, maar dat is nog een brug te ver, begrijpelijk. Deze morgen om negen uur hebben we gebrainstormd met de collega’s, en is uiteindelijk Rijsel uit de bus gekomen. Dat was vandaag gepland maar uiteraard ook geschrapt. Alleen moesten we wel een bus vinden voor morgen, en iets om te doen, want de gidsen die voor vandaag besteld waren, kunnen natuurlijk morgen niet zomaar. Enfin, een collega had nog een Franstalige zoektocht liggen, die heb ik dan aangepast, ben langs school gereden om te kopiëren (terwijl Kobe naar de notenleer was en Merel en Wolf aan het steppen waren in de gangen) en tegen half zes lag alles netjes kant en klaar. Oef!

Maar ik wilde u nog een paar foto’s en een verhaal meegeven van de voorbije weken. Toen waren ze blijkbaar vers zand aan het verdelen over de Blaarmeerse stranden, en Merel vond het prachtig! Ze mag dan een roze meisje-meisje zijn, er zit toch veel van de Rombautse kwajongen in haar ook, gelukkig. En na verloop van tijd veel zand in haar laarzen, dat ook. Maar ze amuseerde zich te pletter. Ze vindt het trouwens fantastisch om zelf foto’s te nemen.

Vorige week was het zand intussen al allemaal geëffend, maar waren er wel enthousiaste eenden, die met wat aanmoediging de kleine stukjes brood gewoon uit mijn handen kwamen pakken.

Van ’t een naar ’t ander

’t Was weer zo’n rondcrossdag vandaag. Deze middag is er de jaarlijkse familiebrunch met de Boghaerts (mijn ma’s familie) maar dat had wel wat voeten in de aarde. Want ook vandaag is er districtsvergadering van de scouts, waarbij alle scouts uit de omliggende gemeenten samen spelen. Kobe wou liever naar daar, en dus gooide ik hem om half tien af aan het scoutsterrein, terwijl ik met Wolf op weg was naar de kerk. Ha ja, want vandaag is het Palmzondag, en moest Wolf als communicant in de mis zitten, om daar zijn intenties te uiten tegenover de hele kerk.

Omdat ik dan toch ook aanwezig was, was ik ingegaan op de vraag van de pastoor om samen met hem het passieverhaal te lezen: ik de verteller, hij de Christus. Er werd meteen ook palmtak gewijd, en de hele kerk zat vol.
Enfin, tegen kwart voor elf waren we weer thuis, en kon ik nog snel de rijstpap opzetten, die als dessert mee moest naar de brunch. Bart en Merel vertrokken al, ik ging wel achterkomen, want ook Wolf had andere plannen: de match tegen de Ierse jongens van Tenerure, en dan blijven kijken naar de match van de heren.

Een en ander zorgde er dus voor dat ik pas tegen één uur – het is meer dan een half uur rijden van de Watersportbaan naar Ursel – op de brunch aankwam, wat me meteen een hoop boze blikken opleverde. En een ontgoochelde Nand, want geen van zijn neefjes was er om mee te spelen…

Enfin, ik was eigenlijk sowieso niet echt in de stemming, en het was dan ook het uitgelezen moment om samen met Sofie – de vrouw van mijn neef en meteen ook mijn adjunct-directeur – de planning van onze openschooldag te overlopen: ongestoord, rustig, en toch niks beters te doen. Op mijn vraag had ze het netjes uitgeprint mee, het was dus wel degelijk met voorbedachten rade, maar de komende week zit stampvol en het was dringend, en ik zag niet meteen een moment waarop we dan wél nog konden vergaderen.

Tegen kwart na vier waren we weg: Bart kon Kobe opvissen, en ik ging samen met Merel Wolf ophalen. Ik had gehoopt nog een klein stukje van de match te zien, maar we hoorden nog net affluiten, en zagen onze vergenoegde spelers van het veld komen.

Ik kan niet zeggen dat ik het jammer vond dat ik thuis in de zetel kon, want vannacht was er een ingame van Omen in de buurt van Geel, en ik lag pas tegen vijf uur in mijn bed. Tsja. No rest for the wicked, zeker?

Poppenwagen

Ik weet eigenlijk niet hoe we er nu precies op kwamen, maar op een bepaald moment ging het gesprek tussen Merel en mij over een poppenwagen. Hoe ze geld had gekregen van oma voor haar verjaardag, en dat ze daar nog niks mee gedaan had, en hoe ze eigenlijk echt wel een poppenwagen wilde. Geen buggy, maar echt zo’n wandelwagen. Ik begreep volledig wat ze bedoelde, en vond dat ze gelijk had, dat ze nog een cadeau te goed had.

We gingen Wolf afzetten aan de muziekles om half elf, en passeerden langs de speelgoedwinkel. Daar bekeken we het aanbod, maar namen nog niks mee: we wilden er even over nadenken. En, ik geef dat toe, eens het aanbod online bekijken. Maar de prijzen waren eigenlijk behoorlijk gelijklopend, en Merel had zo graag vandaag nog haar poppenwagen gehad. En dus gingen we om één uur Wolf weer ophalen, en passeerden daarvoor nog langs de winkel.

Zelden zo’n stralend kind gezien, zeg.